Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/4511-1-648/16-4/BC
z 21 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku (data wpływu 13 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na fakt, że ww. wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z 22 czerwca 2016 r. nr ILPB2/4511-1-648/16-2/BC Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający w imieniu Ministra Finansów, wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowanego, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano 22 czerwca 2016 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło – 27 czerwca 2016 r.), zaś 4 lipca 2016 r. (data nadania 29 czerwca 2016 r.) Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2015 r. Wnioskodawca sprzedał mieszkanie, w którym mieszkał 32 lata – za 180 000 zł. Zainteresowany sprzedał mieszkanie wspólnie z żoną. Mieszkanie, które Wnioskodawca sprzedał w B., to 3 pokoje + kuchnia, razem 61 m2, mieszczące się na piętrze.

Z żoną Wnioskodawcy od 3 lat jest coraz gorzej, nie wychodzi na zewnątrz, ponieważ ma niedowład kończyn dolnych i z tego powodu nie mogła zejść ze schodów, bo jest chora na stwardnienie rozsiane.

Z tego powodu Zainteresowany musiał sprzedać mieszkanie, by ułatwić poruszanie się itp. (udać się do lekarza na rehabilitację, do sanatorium).

W tym samym czasie Wnioskodawca kupił lokal mieszkalny usługowy od dewelopera, który został częściowo przystosowany dla osoby niepełnosprawnej, za kwotę 227 000 zł.

Mieszkanie, które Zainteresowany kupił w stanie deweloperskim, było dodatkowo wyposażone w c.o. piec i został wykonany podjazd dla wózka inwalidzkiego wraz z poręczą.

Po zakupie, mieszkanie zostało przystosowane indywidualnie dla żona Wnioskodawcy, który posiada rachunki na zakup drzwi o szerokości 80 cm i 90 cm, by wózek którym porusza się jego żona w całym nowym mieszkaniu.

Wnioskodawca zaznaczył, że w mieszkaniu, które sprzedał, jego żona nie mogła wykonywać żadnych manewrów wózkiem.

Ponadto Zainteresowany kupił kabinę prysznicową, uchwyty, poręcze itp.

Żona Wnioskodawcy starała się o dofinansowanie z PFRON, by przystosować mieszkanie dla osoby niepełnosprawnej. PFRON odmówił dofinansowania, gdyż uznał, że Wnioskodawca i jego żona są bogaci, ponieważ zakupili mieszkanie od dewelopera za gotówkę.

W mieszkaniu, które zakupił Zainteresowany, mieszka on wraz z żoną.

Standard życia Wnioskodawcy pogorszył się, bo do pracy w B. miał 10 minut drogi, a teraz ma ze Z. 1 godzinę.

Mieszkania, które Zainteresowany sprzedał i kupił, mają podobny standard, ale to które zakupił jest przystosowane dla jego niepełnosprawnej żony.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał, że jego żona jest całkowicie niezdolna do samodzielnej egzystencji od 1 listopada 1998 r. Dochody żony Zainteresowanego za 2015 r. przekroczyły kwotę 9120 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy oprócz rachunków drzwi, prysznica, uchwytów itp. czy różnicę sprzedania mieszkania za 180 000 zł i kupna nowego od dewelopera za 220 000 zł można odliczyć od dochodu w celu związanym z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych żony Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, należy mu się odpis od dochodu z różnicy sprzedaży a kupnem mieszkania w celu związanym z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych jego żony. Zainteresowany rozlicza się wspólnie z żoną i wspólnie prowadzą gospodarstwo domowe, a nadto posiadają wspólnotę majątkową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.): podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Za wydatki na cele rehabilitacyjne w świetle art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy, uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b omawianej ustawy).

Zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy: wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy: ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Natomiast w myśl art. 26 ust. 7g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

W świetle art. 26 ust. 7e ww. ustawy: przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe – jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9120 zł.

Z powyższej regulacji wynika, że odliczenie z tytułu ulgi rehabilitacyjnej przysługuje także osobom, na których utrzymaniu pozostają osoby niepełnosprawne. Zatem do odliczenia uprawnione są osoby, które poniosły wydatki na rzecz członków rodziny będących osobami niepełnosprawnymi, w tym na rzecz współmałżonka. Jednak warunkiem dokonania takiego odliczenia jest to, aby dochody niepełnosprawnych osób pozostających na utrzymaniu podatnika w roku podatkowym, którego dotyczy odliczenie, nie przekroczyły kwoty 9120 zł.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że żona Wnioskodawcy od 1998 r. jest całkowicie niezdolna do samodzielnej egzystencji. W 2015 r. Zainteresowany sprzedał mieszkanie i zakupił nowe, by ułatwić funkcjonowanie żony. Wnioskodawca przystosował nowe mieszkanie do niepełnosprawności żony. Ponadto – co ważne – z treści wniosku wynika, że dochody żony Zainteresowanego przekroczyły w 2015 r. kwotę 9120 zł.

Powyższe powoduje, że Wnioskodawca nie jest uprawniony do dokonania odliczenia z tytułu ulgi rehabilitacyjnej.

Reasumując – skoro dochody żony Wnioskodawcy przekroczyły w roku podatkowym 2015 kwotę 9120 zł, nie można uznać jej za osobę pozostającą na utrzymaniu Wnioskodawcy. Dlatego też Zainteresowany nie może odliczyć od dochodu różnicy sprzedania mieszkania za 180 000 zł i kupna nowego od dewelopera za 220 000 zł ani wydatków na jego przystosowanie do niepełnosprawności żony.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.