Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/4511-1-2/16-2/BC
z 21 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 17 maja 2016 r. (data wpływu 20 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Aktem notarialnym z dnia 4 sierpnia 2006 r. Wnioskodawczyni nabyła prawo własności do lokalu mieszkalnego we B. Mieszkanie kupiła od Wojskowej Agencji Mieszkaniowej, mieszkała tam od urodzenia, tj. od 19xx r., wcześniej tam mieszkali też jej rodzice.

Jest to budynek z lat 50-tych, jednopiętrowy, mieszkanie Zainteresowanej jest na pierwszym piętrze. Agencja Mieszkaniowa nie przeprowadzała remontów. Budynek był w złym stanie, elewacja zniszczona, dach przeciekający. Przez okna drewniane, które nigdy nie były wymienione, mocno zużyte, podczas większych opadów lała się woda. Mieszkanie było ogrzewane jednym piecem kaflowym znajdującym się w pokoju. Podłogi w całym mieszkaniu pokryte były płytami pilśniowymi różnej wielkości. Ściany w kuchni, łazience i przedpokoju pokryte farbą olejną. W łazience nie było nawet kranu, tylko rurka gumowa idąca przez ścianę z kuchni. Drzwi stare, ściany i sufity bardzo krzywe.

W mieszkaniu Wnioskodawczyni wykonała remont, a mianowicie:

• wymieniła okna i drzwi,
• wymieniła instalacje elektryczną,
• wymieniła hydraulikę,
• zrobiła nowe ogrzewanie, ekologiczne gazowe „dwufunkcyjne”,
• nowe podłogi, w pokoju panele podłogowe, w kuchni i łazience płytki ceramiczne,
• na ścianach tynk cementowo-wapienny i gładzie gipsowe,
• w łazience nowe urządzenia sanitarne i kabina prysznicowa,
• w kuchni nowe meble kuchenne w zabudowie.
  
  

Blok zastał ocieplony, ma nową elewację oraz nowy dach, wszystko to zostało sfinansowane przez mieszkańców budynku, do tej pory spłacają kredyt.

W akcie notarialnym z 4 sierpnia 2006 r. wartość mieszkania została określona przez rzeczoznawcę majątkowego, wartość lokalu wynosiła 56.454,00 zł. Po zastosowaniu przysługujących Wnioskodawczyni ulg, cena lokalu wyniosła 5.645,40 zł.

Mieszkanie nigdy nie było wykorzystywane w działalności gospodarczej.

Wnioskodawczyni wynajmuje mieszkanie od marca 2016 r., płaci podatek wg skali podatkowej. Dla celów obliczania amortyzacji zamierza przyjąć wartość mieszkania obliczoną poprzez wycenę z uwzględnieniem cen rynkowych środka trwałego z grudnia 2015 r. z uwzględnieniem stanu stopnia zużycia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przyjęcie do amortyzacji wartości początkowej mieszkania wg cen rynkowych mieszkań z grudnia 2015 r. z uwzględnieniem stopnia zużycia jest prawidłowe?
   
2. Jeżeli nie, to czy można przyjąć jako wartość mieszkania wycenę z aktu notarialnego w kwocie 56.454,00 zł?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni wartość początkowa środka trwałego, czyli cena nabycia jest w akcie notarialnym, ale jest ona bardzo niska (5.645,40 zł). Mieszkanie było bardzo nisko wycenione ‒ 56.454,00 zł – stosownie do jego ówczesnej wartości, właściwie można powiedzieć, że nie posiadało żadnego standardu. Poniesione nakłady na remont i ulepszenie spowodowały, że mieszkanie zostało przystosowane do zamieszkania, a przede wszystkim poniesione koszty to zabezpieczenie mieszkania przed zniszczeniem. Wnioskodawczyni nie posiada dokumentów potwierdzających poniesione wydatki, gdyż skończyły się gwarancje na przeprowadzone roboty, zakupione urządzenia, kuchnię w zabudowie. Zainteresowana nie miała potrzeby dalszego przechowywania i zbierania dokumentów. Cena nabycia jest nieadekwatna do wartości mieszkania.

Zdaniem Wnioskodawczyni cena nabycia – 5.645,40 zł – mieszkania z aktu notarialnego bardzo odbiega od ówczesnej wartości nieruchomości, a po dokonanych nakładach na remont i ulepszenie kwota ta, to zaledwie cena niewiele ponad jednego metra kwadratowego mieszkania.

Wnioskodawczyni uważa, że jej sytuacja jest szczególna, mieszkanie było w okropnym stanie, zostało doprowadzone do stanu, w którym można normalne mieszkać. Nie było wykorzystywane w działalności gospodarczej ani nie było wynajmowane, Wnioskodawczyni nie posiada stosownych dokumentów stwierdzających wartość poniesionych wydatków, które mógłby zsumować i dodać do ceny nabycia, dlatego można ustalić jego wartość wg art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednak, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą – stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy – uznać za koszty uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne. Zgodnie bowiem z treścią tej regulacji kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Należy zauważyć, że podatnik – wprowadzając środek trwały do ewidencji – musi określić jego wartość początkową. Zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że: za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

Przy czym zgodnie z art. 22g ust. 3 tej ustawy: za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W myśl powołanego przepisu – na prawidłowe ustalenie wartości początkowej środka trwałego będą miały wpływ wszelkie wydatki mające związek z jego przystosowaniem do stanu kompletności i zdatności do użytku w dniu przyjęcia do używania. W związku z tym do wartości początkowej środka trwałego należy zaliczyć zarówno wydatki poniesione na jego zakup, jak również wydatki związane z jego remontem poniesione do dnia przyjęcia tego środka trwałego do używania.

Jednak stosownie do art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Należy zauważyć, że możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez podatnika stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tejże wartości według ceny nabycia. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z ww. generalną zasadą winna przy tym mieć charakter obiektywny, a więc dotyczyć tych sytuacji, w których podatnik nie posiada, bo nie musiał posiadać, stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego na nabycie i przystosowanie do używania wydatków (dotyczy np. nabycia określonego składnika majątku przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, czy też przeznaczenia do działalności gospodarczej prywatnego składnika majątku).

Taka sytuacja ma miejsce w rozpatrywanej sprawie. Należy bowiem zauważyć, że Wnioskodawczyni nie wykorzystywała mieszkania w działalności gospodarczej i mogła nie przypuszczać, że będzie to mieszkanie amortyzować. Wnioskodawczyni nie posiada dokumentów potwierdzających poniesienie wydatków, gdyż upłynął okres gwarancji robót i wyposażenia.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni będzie mogła ustalić wartość początkową wskazanego we wniosku lokalu mieszkalnego na podstawie art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w drodze wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia jego zużycia.

W sytuacji będącej przedmiotem wniosku Zainteresowana nie miała co do zasady obowiązku gromadzenia faktur oraz innych dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych wydatków związanych z remontem mieszkania.

Końcowo należy zauważyć, że przy dokonywaniu przez Wnioskodawczynię własnej wyceny wartości początkowej wskazanego lokalu mieszkalnego, zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dopuszczalne jest skorzystanie m.in. z pomocy osób posiadających wiedzę fachową w tym zakresie, w tym biegłych.

Reasumując – Wnioskodawczyni ustając wartość początkową środka trwałego (mieszkania) zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, winna dokonać tego z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia jego zużycia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.