Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.389.2016.4.RK
z 3 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 21 kwietnia 2016 r. (data wpływu 25 kwietnia 2016 r.), uzupełnionym pismami z dnia 6 lipca 2016 r. (data wpływu 11 lipca 2016 r.) oraz z dnia 18 lipca 2016 r. (data wpływu 21 lipca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty przez zakład pracy odszkodowania byłemu pracownikowi jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty przez zakład pracy odszkodowania byłemu pracownikowi.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 28 czerwca 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.389.2016.1.RK, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 28 czerwca 2016 r. (data doręczenia 1 lipca 2016 r.) Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 6 lipca 2016 r. (data wpływu 11 lipca 2016 r.), nadanym za pośrednictwem …. w dniu 7 lipca 2016 r. Następnie, z uwagi na niepodpisanie złożonego uzupełnienia wniosku, pismem z dnia 12 lipca 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.389.2016.3.RK, ponownie wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 12 lipca 2016 r. (data doręczenia 15 lipca 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem, które wpłynęło w dniu 21 lipca 2016 r., nadanym za pośrednictwem polskiej placówki operatora wyznaczonego w dniu 18 lipca 2016 r.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Na podstawie ugody sądowej zawartej w Sądzie Rejonowym …. w dniu 26 lutego 2016 r. pomiędzy Fabryką …. S.A. z siedzibą …. a Panem …., z tytułu realizacji wyroków sądowych „….” S.A. wypłacił …. odszkodowanie w dniu 7 kwietnia 2016 r. w kwocie 55 000,00 zł. Ponieważ w zawartej pomiędzy stronami ugodzie kwota odszkodowania w wysokości 55 000,00 zł została określona jako „stanowiąca zaspokojenie całości roszczeń …. z tytułu jego stosunku pracy w Fabryce ….. S.A. ….. za okres do dnia 30 września 2015 r.” Spółka uznała, że stanowi ona podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne. W związku z powyższym od kwoty 55 000,00 zł naliczono i pobrano należne składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, zarówno od …., jak i „….. S.A., oraz potrącono i odprowadzono zaliczkę na podatek dochodowy. Kwota odszkodowania w wysokości 55 000,00 zł została oszacowana z uwzględnieniem „Przedsądowego wezwania do zapłaty” z dnia 25 maja 2015 r., które opiewało na kwotę 64 344,98 zł netto wraz z ustawowymi odsetkami. Na kwotę odszkodowania, zdaniem pełnomocnika …. - Pani adwokat …. miało składać się wynagrodzenie tzw. postojowe od lutego 2012 r. do kwietnia 2015 r. w kwocie 51 814,98 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 marca 2012 r. do dnia zapłaty oraz nagroda jubileuszowa za 45 lat w kwocie 12 530,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami począwszy od dnia 11 września 2014 r. do dnia zapłaty. „….” S.A. kwestionował zarówno wyliczoną kwotę wynagrodzenia za czas nieobecności w pracy …., która przez Jego pełnomocnika została określona jako wynagrodzenie postojowe, jak również zasadność wypłaty nagrody jubileuszowej, która przysługuje przecież pracownikowi za czas przepracowany. Strony zawarły ugodę sądową na wypłacenie przez „….” S.A. …. kwoty odszkodowania w wysokości 55 000,00 zł.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że …. był zatrudniony w Fabryce …..” S.A. od dnia 1 września 1969 r. do dnia 3 stycznia 2012 r. Rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło w dniu 3 stycznia 2012 r. na podstawie art. 30 § 1 pkt 3 Kodeksu pracy, tj. rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracodawcę. …. ponownie został zatrudniony przez „….” S.A. w dniu 23 kwietnia 2015 r. Powyższe nastąpiło w wykonaniu: wyroku Sądu Rejonowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych …. Wydział V z dnia 5 czerwca 2013 r., sygn. akt …., wyroku Sądu Okręgowego … Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Ośrodka Zamiejscowego w …., Wydział IX Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 21 listopada 2013 r., sygn. …., wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 2014 r., sygn. akt …., wyroku Sądu Okręgowego w …. Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Ośrodka Zamiejscowego …. Wydziału IX Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 16 kwietnia 2015 r., sygn. akt …, uznających, że „…” S.A. nie dochował formalnych warunków wypowiedzenia umowy o pracę (brak skutecznego doręczenia pracownikowi wypowiedzenia umowy o pracę w trybie art. 30 § 1 pkt 3 Kodeksu pracy), w związku z czym dopuszczono pracownika do pracy na dotychczasowych warunkach pracy i płacy. Rozwiązanie ponownie nawiązanego w dniu 23 kwietnia 2015 r. stosunku pracy nastąpiło w dniu 30 września 2015 r. na podstawie wypowiedzenia tej umowy przez pracownika z zachowaniem okresu wypowiedzenia (art. 30 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy).

W związku z zawartą ugodą sądową nie został zmieniony tryb rozwiązania umowy o pracę w Świadectwie Pracy. Wysokość odszkodowania w ugodzie sądowej wynika z żądań przedłożonych przez pełnomocnika …. w piśmie z dnia 25 maja 2015 r. obejmującym jego zdaniem należne, zgodnie z Kodeksem pracy, elementy wynagrodzenia za okres od lutego 2012 r. do kwietnia 2015 r. (okres pozostawania bez pracy w związku z przywołanymi wyżej wyrokami sądowymi), tj.: wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy w kwocie 51 814,98 zł, nagroda jubileuszowa w kwocie 12 530,00 zł, zaległy urlop za lata 2012-2014 w kwocie 7 631,45 zł, odprawa emerytalna w kwocie 6 421,31 zł.

Wnioskodawca wskazuje, że podstawą prawną tego żądania był zatem Kodeks pracy i wynikające stąd roszczenia ze stosunku pracy. Przyznana kwota odszkodowania obejmuje wymienione powyżej składniki należnego …. wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy (luty 2012 r. - kwiecień 2015 r.) i ewentualne niesprecyzowane elementy wynagrodzenia za okres jego ponownego stosunku pracy w „…..” S.A., tj. od 23 kwietnia 2015 r. do 30 września 2015 r. Okres pozostawania bez pracy (luty 2012 r. kwiecień 2015 r.) obejmował łącznie 38 miesięcy i 23 dni. Wypłacone odszkodowanie w kwocie 55 000,00 zł, zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z zawartą ugodą sądową stanowi przychód (wynagrodzenie) za cały okres pozostawania bez pracy pracownika …….

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy od wypłaconego na podstawie ugody sądowej odszkodowania słusznie naliczono, potrącono i odprowadzono zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, postąpił On prawidłowo naliczając od kwoty ugody zaliczkę na podatek dochodowy, gdyż tego rodzaju odszkodowanie nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Stosownie natomiast do art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Wypłacone odszkodowanie na podstawie ugody sądowej podlega więc opodatkowaniu, ponieważ nie ma tu zastosowania przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż na podstawie tego przepisu - jako wyłączone ze zwolnienia - podlega opodatkowaniu odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku lub ugody sądowej) z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Opodatkowanie to wynika stąd, że gdyby pracownik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych. Wypłacone świadczenie stanowi przychód ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

„……” S.A. stoi na stanowisku, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia z odszkodowaniem z tytułu stosunku pracy za okres związany z niezgodnym z prawem pracy rozwiązaniem tego stosunku przez pracodawcę. Z tych względów należy pobrać od kwoty odszkodowania należne składki na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne i zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, co też uczyniono.

Stanowisko „….” S.A. znajduje również potwierdzenie w poniższych interpretacjach indywidualnych: Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 28 stycznia 2010 r., Nr ILPB2/415-181/10-2/WM i Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 27 stycznia 2016 r., Nr IPTPB2/4511-673/15-3/KR.

Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku z dnia 6 lipca 2016 r. podkreśla ponadto, że otrzymane przez …. odszkodowanie w kwocie 55 000,00 zł stanowi jego wynagrodzenie, co zostało jednoznacznie sprecyzowane w przywołanym powyżej piśmie jego pełnomocnika z dnia 25 maja 2015 r. Z tych też względów, zdaniem Wnioskodawcy, zastosowanie mają przepisy art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie przepisy art. 21 ust. 1 pkt 3 lub 3b tej ustawy.

Wnioskodawca nadmienia, że „….” S.A. z podobnym zapytaniem w zakresie należnych obowiązków w zakresie konieczności uiszczenia przez Spółkę składek ZUS od kwoty 55 000,00 zł zwrócił się według właściwości do ZUS ….. W udzielonej odpowiedzi ZUS …. uznał stanowisko „…..” S.A. za prawidłowe, tj. wskazał obowiązek naliczenia składek ubezpieczeniowych od kwoty 55 000,00 zł, uznając, że przedmiotowa kwota jest wynagrodzeniem ze stosunku pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z uwagi na powyższe na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki podatkowe, tj.:

1. obliczenie,
2. pobranie,
3. wpłacenie

-podatku, zaliczki lub raty.

Z kolei płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony, o czym stanowi art. 30 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Stosownie do art. 11 ust. 1 powołanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Z powyższego wynika, że ustawodawca zwolnił z opodatkowania te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a) – g) tego przepisu, tj. między innymi odszkodowań wypłacanych na podstawie zawartych ugód i umów innych niż ugody sądowe.

Powyższe wskazuje, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

Ponadto, w świetle art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub inne zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter. Wyżej wymieniony przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania, które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegającą na ubytku w majątku – wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas, lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono – wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Na podstawie ww. przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – opodatkowaniu podatkiem dochodowym jako wyłączone ze zwolnienia – podlega odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku lub ugody sądowej) z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca rozwiązał umowę o pracę z pracownikiem w dniu 3 stycznia 2012 r. na podstawie art. 30 § 1 pkt 3 Kodeksu pracy. W dniu 23 kwietnia 2015 r. pracownik ponowne został zatrudniony przez Wnioskodawcę a nastąpiło to w wykonaniu wyroków sądowych, uznających, że Wnioskodawca nie dochował formalnych warunków wypowiedzenia umowy o pracę (brak skutecznego doręczenia pracownikowi wypowiedzenia umowy o pracę w trybie art. 30 § 1 pkt 3 Kodeksu pracy), w związku z czym dopuszczono pracownika do pracy na dotychczasowych warunkach pracy i płacy. Rozwiązanie ponownie nawiązanego w dniu 23 kwietnia 2015 r. stosunku pracy nastąpiło w dniu 30 września 2015 r. na podstawie wypowiedzenia tej umowy przez pracownika z zachowaniem okresu wypowiedzenia (art. 30 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy). W dniu 26 lutego 2016 r., pomiędzy Wnioskodawcą a pracownikiem została zawarta ugoda sądowa i w dniu 7 kwietnia 2016 r. Wnioskodawca wypłacił pracownikowi odszkodowanie w kwocie 55 000,00 zł za cały okres pozostawania bez pracy pracownika. Podstawą prawną wypłaty odszkodowania był Kodeks pracy i wynikające z tej ustawy roszczenia ze stosunku pracy.

Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy. W myśl art. 45 § 1 Kodeksu pracy, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo odszkodowaniu.

Na podstawie art. 45 § 2 powyższej ustawy, sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe, w takim przypadku sąd orzeka o odszkodowaniu.

Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 Kodeksu pracy, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 47¹ Kodeksu pracy).

Zgodnie z art. 56 § 1 powołanej ustawy Kodeks pracy, pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy.

Zgodnie z art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380), przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, zauważyć należy, że umowa ta może być zawarta wyłącznie w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. W literaturze przedmiotu podkreśla się, że z ustępstwem mamy do czynienia, gdy ktoś rezygnuje z jakiegoś warunku, wymagania, zmniejsza swoje żądania, czy też odstępuje od nich. Ustępstwa mogą polegać m.in. na zrzeczeniu się uprawnień, czy też zarzutów, zaciąganiu zobowiązań, obniżeniu świadczenia itp.

Zarówno w doktrynie, 6 lipca 2016 r. jak i w orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku prawnego stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody.

W świetle powołanych powyżej przepisów, stwierdzić należy, że skoro przyznane pracownikowi w drodze ugody sądowej odszkodowanie zostało wypłacone przez Wnioskodawcę na podstawie przepisów Kodeksu pracy, to − stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wolne jest od podatku dochodowego, bowiem jego wysokość oraz zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, tj. na gruncie badanej sprawy z przepisów Kodeksu pracy. Jak wyżej wskazano przyznane pracownikowi odszkodowanie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który to przepis nie różnicuje skutków podatkowych odszkodowania w zależności od tego czy dotyczy ono szkody rzeczywistej, czy utraconych korzyści. W konsekwencji, od kwoty odszkodowania, Wnioskodawca jako płatnik nie miał obowiązku obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W tej sytuacji stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego należało uznać za nieprawidłowe z uwagi na błędnie podaną podstawę prawną. Jak wskazano wyżej wypłacone przez Wnioskodawcę odszkodowanie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie jak podnosi Wnioskodawca, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym, ponieważ nie mają do niego zastosowania przepisy art. 21 ust. 1 pkt 3 i art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy.

Ponadto tut. Organ wskazuje, że dokumenty: wyciąg z protokołu posiedzenia z dnia 26 lutego 2016 r., pozasądowe wezwanie do zapłaty, wyrok Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 16 kwietnia 2015 r. wraz z uzasadnieniem, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 2014 r., wraz z uzasadnieniem, wyrok Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 21 listopada 2013 r. wraz z uzasadnieniem, decyzja ZUS z dnia 11 maja 2016 r., dołączone przez Wnioskodawcę do wniosku i jego uzupełnienia nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnej sprawie na tle innego stanu faktycznego. Dodać również należy, że na gruncie przepisów ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacje co do zasady wiążą w sprawach, w których zostały wydane i nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego.

Z uwagi na powyższe powołane we wniosku interpretacje indywidualne nie mogą stanowić podstawy prawnej przy wydawaniu niniejszej interpretacji indywidualnej.

Tutejszy Organ informuje jednocześnie, że dodatkowa opłata w wysokości 40,00 zł uiszczona w dniu 6 lipca 2016 r. na konto bankowe Izby Skarbowej w Łodzi, stanowi nadpłatę i zostanie zwrócona przekazem pocztowym na adres wskazany przez Wnioskodawcę we wniosku ORD-IN z dnia 21 kwietnia 2016 r.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.