Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB2.4511.421.2016.1.Akr
z 3 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 11 maja 2016 r. (data wpływu 18 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 maja 2016 r. złożony został wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Na utrzymaniu Wnioskodawcy pozostaje niepełnosprawna, pełnoletnia córka, która posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności. Córka jest niezdolna do samodzielnej egzystencji i porusza się na wózku inwalidzkim, Wnioskodawca dowozi ją samochodem na zajęcia rehabilitacyjne w Centrum Edukacji i Rehabilitacji …... Poza tym, każdego roku Wnioskodawca zawozi córkę na turnus rehabilitacyjny.

W swoim zeznaniu podatkowym za 2013 r., Wnioskodawca wykazał przysługującą Mu ulgę rehabilitacyjną, a w szczególności ulgę na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo -rehabilitacyjne – w wysokości 2 280 zł.

W czasie czynności sprawdzających w Urzędzie Skarbowym …., Wnioskodawca wykazał, że niepełnosprawna córka otrzymuje rentę socjalną w najniższej wysokości za 2013 r.

Prowadząca sprawę komisarz stwierdziła, że osoba o takim głębokim upośledzeniu otrzymuje zapewne jakieś specjalne zasiłki czy dodatki. Wnioskodawca przedstawił więc zaświadczenie, że na córkę wypłacany jest zasiłek pielęgnacyjny w wysokości 153 zł miesięcznie przez Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie …...

Wobec powyższego Urząd Skarbowy zażądał dokonania korekty w postaci usunięcia ulgi rehabilitacyjnej, stojąc na takim stanowisku, że ulga rehabilitacyjna nie przysługuje osobie, która jest opiekunem osoby niepełnosprawnej, jeśli ta osoba osiąga dochód roczny wyższy niż 9 120 zł rocznie. Córka Wnioskodawcy otrzymuje rentę socjalną wypłacaną w najniższej wysokości w Polsce. Jednakże, kiedy do renty dodany zostanie zasiłek pielęgnacyjny, wtedy kryterium dochodowe (9 120 zł rocznie) zostanie przekroczone.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zasiłek pielęgnacyjny wypłacany przez Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie ….. w wysokości 153 zł miesięcznie stanowi dodatkowy dochód osoby niepełnosprawnej, wliczany do kryterium dochodowego, o którym mowa w przepisie o uldze rehabilitacyjnej (9 120 zł)?

Zdaniem Wnioskodawcy, zasiłku pielęgnacyjnego nie wlicza się do dochodu osoby niepełnosprawnej. Osoby z tak ciężkim upośledzeniem od urodzenia, niezdolne do samodzielnej egzystencji, jak córka Wnioskodawcy, zazwyczaj otrzymują najniższe renty socjalne. Jednakże, takie osoby zazwyczaj też otrzymują zasiłek pielęgnacyjny. Po dodaniu tych dwóch dochodów przekracza się automatycznie kryterium dochodowe osoby niepełnosprawnej, po przekroczeniu którego osoba mająca na utrzymaniu taką osobę nie może skorzystać z tego odliczenia. Według Wnioskodawcy, gdyby stanowisko Urzędu Skarbowego ….. było właściwe, wtedy przepis ten byłby bezzasadny i nie można byłoby go stosować w żadnym przypadku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 9 ust. 1a ww. ustawy, jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku podatkowym jest, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e, art. 30f oraz art. 44 ust. 7e i 7f, suma dochodów z wszystkich źródeł przychodów.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie natomiast z art. 26 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot: wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7a ww. ustawy za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
   
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
   
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
   
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
   
8. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
   
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
   
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
    
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
    
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
    
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
       
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł;
    
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
       
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
       
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
    
    

Odnosząc się do możliwości odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego w związku z dojazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, należy odnieść się do art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści tego przepisu – za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.

Stosownie do art. 26 ust. 7c pkt 3 ww. ustawy w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość, jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Z analizy cytowanego powyżej art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, m.in. należy:

• być osobą niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa lub mieć na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia,
  

• odbyć niezbędne zabiegi leczniczo rehabilitacyjne (zlecone przez lekarza),
  

• być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,
  

• ponieść z tego tytułu wydatki.
  
  

Należy również wyjaśnić, że pod pojęciem wydatków dotyczących eksploatacji samochodu osobowego dla potrzeb przejazdu na zabiegi należy rozumieć nie tylko koszty samego przejazdu, ale i koszty utrzymania samochodu takie jak koszty przeglądów technicznych, napraw, zakupu części czy obowiązkowego ubezpieczenia OC.

Zaznaczyć należy, że określona w ustawie kwota 2 280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2 280 zł” wskazuje, że wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Wskazany przez ustawodawcę limit 2 280 zł dotyczy wyłącznie wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby niepełnosprawnej związanego z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Kwota 2 280 zł nie jest bowiem odliczeniem z tytułu bycia osobą niepełnosprawną z I lub II grupą inwalidztwa lub posiadania na utrzymaniu osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia lecz z tytułu korzystania z samochodu na dojazdy na niezbędne zabiegi. Kwota ta jest wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie podlegają odliczeniu.

Zatem, podatnik może odliczyć tylko te wydatki na dojazd, które faktycznie poniósł (do kwoty 2 280 zł), to oznacza, że nie może odliczyć kwoty 2 280 zł, jeżeli poniósł wydatki w kwocie niższej od wyżej wskazanej.

Należy też zwrócić uwagę, że nie wszystkie wydatki dotyczące używania samochodu na przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej podlegają odliczeniu w ramach powołanego przepisu a tylko te, które są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę.

Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś, to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię.

Rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych, społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej.

Z powyższych rozważań wynika, że nie wszystkie przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej podlegają odliczeniu w ramach przywołanego art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy, a tylko te, które są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (zlecone przez lekarza). W związku z tym, w ramach tego limitu nie mogą być odliczone np. wydatki związane z wyjazdami na kontrolne wizyty czy konsultacje lekarskie w przychodni, poradni czy w szpitalu, badania laboratoryjne i inne badania, bowiem wyjazdy te nie spełniają wymogu określonego przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; nie są wyjazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Jak stanowi art. 26 ust. 7f ww. ustawy o podatku dochodowym – ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
      
   2. znaczny stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy – wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Natomiast w myśl postanowień art. 26 ust. 13a ww. ustawy – wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Stosownie do art. 26 ust. 7e ww. ustawy, przepisy ust. 7a-7d i 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9 120 zł.

Z regulacji zawartej w art. 26 ust. 7e ww. ustawy wynika zatem, że art. 26 ust. 7a-7d i 7g tej ustawy stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają osoby niepełnosprawne m.in. dzieci własne – jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9 120 zł. W regulacji tej wskazano górną granicę dochodu, jaki może osiągnąć w roku podatkowym osoba niepełnosprawna by osoba, na której utrzymaniu pozostaje niepełnosprawny skorzystała z tych uprawnień a ustawodawca nie dokonał żadnych ograniczeń dla tego dochodu. Co oznacza, że chodzi o całkowity dochód uzyskany przez osobę niepełnosprawną w roku podatkowym, niezależnie od tego czy dochód ten podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych czy nie.

W świetle art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1456, z późn. zm.), zasiłek pielęgnacyjny przyznaje się w celu częściowego pokrycia wydatków wynikających z konieczności zapewnienia opieki i pomocy innej osoby w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji.

W myśl art. 16 ust. 2 ww. ustawy, zasiłek pielęgnacyjny przysługuje:

1. niepełnosprawnemu dziecku;
2. osobie niepełnosprawnej w wieku powyżej 16. roku życia, jeżeli legitymuje się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności;
3. osobie, która ukończyła 75 lat.
   
   

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są świadczenia rodzinne otrzymane na podstawie przepisów o świadczeniach rodzinnych, dodatki rodzinne i pielęgnacyjne, zasiłki dla opiekunów otrzymane na podstawie przepisów o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów, świadczenia pieniężne otrzymane w przypadku bezskuteczności egzekucji alimentów oraz zasiłki porodowe otrzymane na podstawie odrębnych przepisów oraz świadczenie wychowawcze otrzymane na podstawie przepisów o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci.

Z przedstawionych powyżej przepisów wynika, że zasiłek pielęgnacyjny jest przychodem osoby niepełnosprawnej. Przychód ten korzysta ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc nie jest wykazywany w zeznaniu rocznym i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Jednakże ustawodawca nie ograniczył dochodów, o których mowa w art. 26 ust. 7e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym. W związku z tym przychód ten uwzględniany jest przy ustalaniu dochodu osoby niepełnosprawnej, określonego w ww. przepisie, a więc dochodu w wysokości 9 120 zł, którego nieprzekroczenie powoduje, że podatnik mający na utrzymaniu osobę niepełnosprawną i ponoszący określone wydatki, może korzystać z ulgi rehabilitacyjnej. W sytuacji, gdy dochód osoby niepełnosprawnej jest wyższy, wówczas nie można takiej osoby niepełnosprawnej – w rozumieniu art. 26 ust. 7e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – uznać za osobę pozostającą na utrzymaniu podatnika. Jeśli jednak osoba niepełnosprawna ponosi wydatki w ramach ulgi rehabilitacyjnej może odliczyć je – po spełnieniu wszystkich warunków przewidzianych w ustawie – od własnych dochodów w rocznym zeznaniu podatkowym.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że na utrzymaniu Wnioskodawcy pozostaje niepełnosprawna pełnoletnia córka, która posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności. Córka jest niezdolna do samodzielnej egzystencji i porusza się na wózku inwalidzkim. Otrzymywała Ona rentę socjalną za 2013 r. w najniższej wysokości. Na córkę Wnioskodawcy wypłacany jest również zasiłek pielęgnacyjny w wysokości 153 zł miesięcznie przez Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie. Łącznie ww. dochody przekraczają kwotę 9 120 zł rocznie. Wnioskodawca dowozi córkę samochodem na zajęcia rehabilitacyjne w Centrum Edukacji i Rehabilitacji. Poza tym, każdego roku Wnioskodawca zawozi córkę na turnus rehabilitacyjny.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że zasiłek pielęgnacyjny przyznany niepełnosprawnej córce Wnioskodawcy, jest przychodem córki objętym zwolnieniem przedmiotowym, jednakże uwzględnianym przy ustalaniu kryterium dochodowego osoby niepełnosprawnej. W związku z tym, że dochód uzyskiwany przez niepełnosprawną córkę Wnioskodawcy – jak wskazano we wniosku - przekracza kwotę 9 120 zł, Wnioskodawca nie może korzystać z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej z tytułu utrzymywania osoby niepełnosprawnej na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6, ust. 7a pkt 14 w związku z art. 26 ust. 7e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.