Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/4511-1-722/16-4/ES
z 29 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2016 r. (data wpływu do Biura Krajowej Informacji podatkowej w Lesznie 9 czerwca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 lipca 2016 r. (data wpływu 25 lipca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia udziału w nieruchomościach – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 maja 2016 r. Pan złożył do Naczelnika Urzędu Skarbowego pismo stanowiące wniosek o wydanie interpretacji dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia udziału w nieruchomościach.

Pismem z dnia 4 czerwca 2016 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego– na podstawie art. 15 i art. 16 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa – przekazał wniosek Pana do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu.

Z uwagi na fakt, że przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 4, art. 14f § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 22 czerwca 2016 r. nr ILPB2/4511-1-722/16-2/ES Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie pouczono Wnioskodawcę, że nieuzupełnienie wniosku w wyznaczonym terminie spowoduje pozostawienie podania bez rozpatrzenia.

Ponadto, poinformowano Wnioskodawcę, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 22 czerwca 2016 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 13 lipca 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił w terminie przedmiotowy wniosek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wraz z małżonką przez cały czas trwania małżeństwa pozostawał w ustroju wspólności mąjątkowej małżeńskiej. Małżonkowie nie zawierali umów mąjątkowych małżeńskich.

W drodze przekształcenia prawa z lokatorskiego na własnościowe 21 października 1999 r. Wnioskodawca wspólnie z żoną nabyli mieszkanie w L.

Od dnia 10 maja 1996 r. małżonkowie byli również wspólnie użytkownikami wieczystymi nieruchomosci stanowiacej działkę gruntu nr 40/2 oraz właścicielami garażu o powierzchni 19 m² stanowiacego odrębną nieruchomość, położonych również w L.

Żona Wnioskodawcy zmarła 23 stycznia 2014 r., a jej spadkobiercami na podstawie ustawy, stosownie do aktu poświadczenia dziedziczenia z 24 kwietnia 2014 r., został Zainteresowany i jego jedyny syn M., po 1/2 udziału każda z nich. W związku z tym udział Wnioskodawcy w przedmiotowych nieruchomościach wynosił 3/4, w tym 1/4 po zmarłei żonie, a udział syna 1/4.

Na podstawie umowy sprzedaży w dniu 31 marca 2015 r. Zainteresowany wraz z synem sprzedali mieszkanie.

Jednocześnie od pośrednika nieruchomości Wnioskodawca uzyskał informację, jaki PIT powinien wypełnić i w jakiej wysokości opłacić podatek.

Z kolei tuż przed zakończeniem składania deklaracji i opłacania podatków Zainteresowany uzyskał odmienną informację, tj. że takiego podatku nie ma obowiązku opłacać. Jednakże w celu uniknięcia ewentualnych zaległości podatkowych Wnioskodawca opłacił podatek i złożył stosowną deklarację – równocześnie mając wątpliwości – czy faktycznie był zobligowany uiścić podatek dochodowy.

Dodatkowo Zainteresowany wskazał, że cena ze sprzedaży:

• za spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu wyniosła 117 000 zł,
• za prawo użytkowania wieczystego gruntu i własność budynku (garaż) to 16 000 zł.
  
  

Natomiast podatek dochodowy opłacony został zgodnie ze złożonym formularzem PIT-39 za 2015 r. i wyniósł 6 318 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy od przychodu uzyskanego ze sprzedaży w 2015 r. udziału 1/4 w przedmiotowych nieruchomościach (mieszkania i garażu), odziedziczonych po zmarłej – w 2014 r. – żonie i objetej wspólnością mąjątkową małżeńską, Wnioskodawca powinien był zapłacić podatek dochodowy, w sytuacji gdy do nabycia nieruchomości do majątku wspólnego doszło w 1996 r. i w 1999 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z tym, że nieruchomości zostały nabyte w ramach wspólności majątkowej w 1996 r. i 1999 r., a od wspólnego nabycia z żoną minęło 5 lat – nie musiał czekać kolejnych 5 lat od śmierci małżonki, aby nie zapłacić podatku dochodowego od przychodu uzyskanego ze sprzedaży odziedziczonego udziału w nieruchomościach.

Na poparcie powyższego Zainteresowany przywołał wyroki sądów administracyjnych.

Zgodnie z wieloma wyrokami sądów administracyjnych (por. wyrok NSA z 8 grudnia 2011 r. II FSK 1101/10; wyroki WSA w Warszawie: z 7 listopada 2013 r., III SA/Wa 1177/13, z 12 kwietnia 2013 r., III SA/Wa 2999/12 i z 20 czerwca 2013 r., III SA/Wa 3464/12; WSA w Kielcach z 22 sierpnia 2013 r., I SA/Ke 396/13; WSA w Krakowie z 7 listopada 2012 r., I SA/Kr 1378/12; WSA w Gorzowie z 7 maja 2014 r., I SA/Go 136/14; WSA w Gdańsku z 9 września 2014 r., I SA/Gd 716/14 i I SA/Gd 447/14 oraz z 9 stycznia 2014 r., I SA/Gd 1422/13; wyroki WSA w Bydgoszczy: z dnia 24 marca 2015 r., I SA/Bd 55/15 oraz z 6 maja 2015 r., I SA/Bd 228/15, wyrok WSA w Łodzi z dnia 29 lipca 2015 r., I SA/Łd 569/15) – prawo własności nieruchomości Wnioskodawca nabył z datą jej nabycia do wspólności majątkowej, w związku z tym nie mógł nabyć jej powtórnie wraz ze śmiercią żony.

Tak więc Wnioskodawca uważa, że dla celów podatkowych okres nabycia powinien liczyć się od dnia zakupu nieruchomości do wspólnego majątku małżonków, a nie od dnia odziedziczenia udziału w przedmiotowych nieruchomościach po zmarłej żonie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Zatem przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie, kwota uzyskana z tego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Wobec powyższego, w przypadku sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma moment i forma ich nabycia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wraz z małżonką nabyli:

• w 1996 r. prawo wieczystego użytkowania nieruchomosci stanowiacej działkę gruntu oraz garaż stanowiący odrębną nieruchomość,
• w 1999 r. mieszkanie własnościowe.
  
  

Przez cały czas trwania małżeństwa Zainteresowany wraz z żoną pozostawali w ustroju wspólności mąjątkowej. W dniu 23 stycznia 2014 r. zmarła żona Wnioskodawcy i w związku z powyższym nabył On w spadku po zmarłej – obok syna – po 1/2 udziału w przedmiotowych nieruchomościach. Zatem udział Wnioskodawcy w przedmiotowych nieruchomościach wynosił 3/4, w tym 1/4 po zmarłei żonie, a udział syna 1/4. W dniu 31 marca 2015 r. Zainteresowany wraz z synem sprzedali mieszkanie. Wnioskodawca uiścił podatek dochodowy i złożył deklarację PIT-39 za 2015 r.

Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2015 r., poz. 583, z późn. zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny) (…).

Ustrój wspólności ustawowej, obejmujący dorobek obojga małżonków, ukształtowany został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Wspólność ta charakteryzuje się tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą zatem rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością (art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego).

Ustawowy ustrój majątkowy między małżonkami ustaje m.in. z chwilą śmierci jednego z małżonków. Natomiast w myśl art. 50¹ Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w razie ustania wspólności, udziały małżonków są równe, chyba że umowa majątkowa małżeńska stanowi inaczej. Ustrój wspólności majątkowej będący współwłasnością łączną trwa zatem tak długo, jak długo trwa małżeństwo. Z chwilą ustania wspólności, np. w wyniku śmierci jednego ze współmałżonków dochodzi do przekształcenia współwłasności łącznej a udział każdego z małżonków w majątku wspólnym, według domniemania jest równy udziałowi drugiego współmałżonka.

Powyższe wyjaśnienie oznacza, że z chwilą śmierci jednego z małżonków posiadane przez niego udziały w majątku wspólnym wchodzą w skład masy spadkowej po tym małżonku i podlegają dziedziczeniu. Wówczas spadkobiercy zmarłego małżonka, np. współmałżonek pozostający przy życiu, nie nabywają w spadku całego prawa do nieruchomości, a jedynie udział w nim wchodzący w skład masy spadkowej po zmarłym.

Stosownie do art. 924 i art. 925 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.), spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego. Z kolei, postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia.

W rozpatrywanej sprawie należy więc stwierdzić, że dniem nabycia przez Wnioskodawcę spadku jest data śmierci żony (23 stycznia 2014 r.). Tym samym, nabycie przez Zainteresowanego udziału we własności rzeczonych: nieruchomości i prawach po zmarłej małżonce nastąpiło w wyniku spadkobrania.

Należy zatem stwierdzić, że Wnioskodawca nabył przedmiotowe prawa i nieruchomość w następujących datach:

• w 1996 r. i w 1999 r. – nabycie 1/2 udziałów w prawie wieczystego użytkowania nieruchomości stanowiacej działkę gruntu, w garażu stanowiącym odrębną nieruchomość oraz w spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu,
• w 2014 r. – nabycie 1/4 ww. udziałów w ww. prawach i nieruchomości w spadku po zmarłej żonie.
  
  

Zaaprobowanie poglądu Wnioskodawcy, zgodnie z którym w dacie śmierci małżonki nie nabył On żadnego udziału w nieruchomościach, a data ich nabycia jest datą nabycia w ramach ustawowej wspólności majątkowej, oznaczałoby że Wnioskodawca nie mógłby dziedziczyć po małżonce. Wysnucie takiego wniosku stoi w sprzeczności z całokształtem regulacji dotyczących majątkowej wspólności ustawowej oraz dziedziczenia i oznaczałoby przyjęcie tezy – z którą tut. Organ nie może się zgodzić – że śmierć małżonki będącej w ustawowej wspólności majątkowej nie ma żadnego wpływu na przysługujące jej za życia prawa własności do nieruchomości, gdyż te w pełnym zakresie przysługują pozostającemu przy życiu małżonkowi, jako że prawa i nieruchomości te zostały nabyte przez nich wspólnie na własność a nie na współwłasność. Współwłasność – w tym także współwłasność łączna – oznacza, że własność przysługuje obojgu małżonkom. Ustaje ona jednak z chwilą śmierci jednego z małżonków, w sytuacji braku małżeńskiej umowy majątkowej, przepis prawa – art. 501 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego – przesądza o tym, że udział w majątku wspólnym każdego z małżonków wynosił po 1/2. To ten właśnie majątek podlega dziedziczeniu, a więc nabyciu. W omawianej sprawie Wnioskodawca nabył go w chwili śmierci małżonka. Dopiero od tej daty Wnioskodawca stał się właścicielem kolejnego udziału w prawach i nieruchomościach. Brak jest zatem podstaw do twierdzenia, że cały udział w prawach i nieruchomości w omawianej sprawie Wnioskodawca nabył w 1996 r. i w 1999 r.

W związku z powyższym zbycie, w 2015 r. 1/2 udziałów nabytych w 1996 r. i w 1999 r. – nie stanowi źródła przychodu do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ upłynęło pięć lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.

Odnosząc się natomiast do skutków podatkowych sprzedaży, w 2015 r. 1/4 przedmiotowych udziałów nabytych w drodze spadku w 2014 r. po zmarłej małżonce, należy wskazać co następuje.

Stosownie do treści art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

W myśl art. 30e ust. 4 ustawy, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8. Natomiast na podstawie art. 45 ust. 1a pkt 3 tejże ustawy, w terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30e (PIT-39).

Stosownie do art. 30e ust. 2 ustawy, podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Natomiast przepis art. 19 ust. 1 ustawy mówi, że przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej.

Stosownie do art. 22 ust. 6d ustawy, za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Wysokość nakładów, o których mowa w art. 22 ust. 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).

Podsumowując, w świetle obowiązujących przepisów prawa, stwierdzić należy, że w dniu śmierci małżonki Wnioskodawca nabył (z tą datą) udział w przedmiotowym prawie i nieruchomości (mieszkaniu i garażu).

Tak więc sprzedaż ww. nieruchomości i prawa dokonana w 2015 r., w części odpowiadającej udziałowi nabytemu w 2014 r. w spadku po małżonce, stanowi dla Wnioskodawcy źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nie upłynął pięcioletni okres, o którym mowa w tym przepisie.

W związku z tym zachodzi obowiązek podatkowy, tj. dochód z tego źródła podlega opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach określonych w art. 30e cyt. ustawy, w terminie do 30 kwietnia 2016 r.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo, odnośnie do powołanych przez Zainteresowanego wyroków sądów administracyjnych należy wyjaśnić, że z formalnoprawnego punktu widzenia orzeczenia te nie są wiążące dla organu interpretacyjnego, nie mogą stanowić podstawy prawnej przy wydawaniu interpretacji indywidualnej. Nie oznacza, to jednak, że orzeczenia te nie podlegają analizie w toku postępowania interpretacyjnego, wprost przeciwnie stanowią punkt wyjścia (niezbędny fundament) do dalszych rozważań prowadzących do wypracowania stanowiska w sprawie.

Równocześnie należy zaznaczyć, że są też odmienne wyroki sadów administracyjnych prezentujące stanowisko zbieżne ze wskazanym – przez tut. Organ – w niniejszej interpretacji, np.: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 29 stycznia 2009 r., sygn. akt I SA/Gl 1061/08, który został utrzymany w mocy przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 4 listopada 2010 r., sygn. akt II FSK 1054/09 oraz wyrok: Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 3 marca 2015 r., sygn. akt I SA/Gl 879/14; Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 14 grudnia 2015 r. sygn. akt I SA/Wr 1565/15; Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 10 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Bk 818/15; Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 15 września 2015 r. sygn. akt I SA/Kr 1193/15.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.