Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/4511-1-21/16-2/BC
z 29 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 czerwca 2016 r. (data wpływu 17 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest pracodawcą w rozumieniu przepisu art. 3 Kodeksu pracy i płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w rozumieniu art. 8 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Spółka prowadzi działalność w zakresie produkcji wyposażenia muzealnego. W ramach prowadzonej działalności spółka użytkuje samochody osobowe i ciężarowe o ładowności nieprzekraczającej 3,5 tony, stanowiące środki trwałe bądź będące przedmiotem leasingu. Samochody te są udostępniane pracownikom do pełnienia obowiązków służbowych na podstawie regulaminu korzystania z samochodów służbowych, obowiązującego w spółce. Użytkownikami powierzonych samochodów służbowych są pracownicy pełniący funkcje kierownicze oraz zarządcze (kierownicy produkcji, koordynatorzy projektów, pracownicy administracji ogólnej; dalej pracownicy). Powierzone samochody mają służyć realizacji obowiązków służbowych, w szczególności zapewnienia stałej gotowości pracowników do użytkowania samochodów w celach służbowych i zabezpieczenia źródeł przychodów osiąganych przez spółkę. Kierownicy produkcji oraz koordynatorzy projektów często wyjeżdżają poza siedzibę spółki w celu kontaktu bezpośredniego z klientami w związku ze złożonymi przez nich zamówieniami. Wyjazdy te mają na celu dokonanie niezbędnych obmiarów miejsca, w którym dane produkty mają zostać umiejscowione, ustalenia warunków technicznych i innych wymogów, które muszą zostać spełnione w celu wykonania zamówienia. Pracownicy administracji zobowiązani są do zapewnienia stałego funkcjonowania spółki oraz procesu produkcyjnego, w związku z powyższym zobowiązani są do częstych wyjazdów w celu zakupienia niezbędnych produktów i towarów oraz załatwiania niezbędnych procedur w urzędach i innych instytucjach państwowych. Wyjazdy służbowe mogą rozpoczynać bezpośrednio z miejsca zamieszkania.

Pracownicy użytkują samochody służbowe na podstawie regulaminu użytkowania samochodów służbowych, obowiązującego w spółce. Zgodnie z regulaminem miejsce parkowania udostępnionych samochodów zostało wskazane jako parking strzeżony wskazany przez pracodawcę poza miejscowością, w której znajduje się siedziba i zakład produkcyjny lub miejsce zamieszkania pracownika. Oznacza to, że powierzone samochody służbowe są parkowane np. w garażu będącym własnością pracownika lub w pobliżu jego miejsca zamieszkania. Takie rozwiązanie zostało podyktowane faktem, iż w siedzibie spółki nie ma możliwości zapewnienia strzeżonych miejsc parkingowych poza godzinami funkcjonowania Spółki. Ponadto dzięki temu, że samochody służbowe są parkowane w miejscu zamieszkania pracowników, umożliwiają szybkie przemieszczanie się tych pracowników do spółki i utrzymanie ich stałej dyspozycyjności.

Dodatkowo do obowiązków pracowników należy w szczególności: przestrzeganie zasad użytkowania określonych w regulaminie, utrzymywanie pojazdu w należytym stanie technicznym, dotrzymywanie terminów związanych z obsługą techniczną oraz terminów przeglądów rejestracyjnych i utrzymanie pojazdów w należytej czystości. W godzinach pracy samochód służbowy może zostać udostępniony innemu pracownikowi w celu wykonania obowiązków służbowych. W takim wypadku pracownik, któremu powierzono samochód służbowy, zobowiązany jest do dokonania wpisu w ewidencji wyjazdów dotyczącej samochodu służbowego z podaniem imienia i nazwiska osoby, której udostępniła samochód służbowy, celu jego wyjazdu oraz liczby kilometrów jaką pokonał.

Zgodnie z regulaminem użytkowania samochodów służbowych istnieje możliwość udostępniania samochodów służbowych na cele prywatne pracownika. W takim przypadku zawierana jest z pracownikiem umowa o korzystanie z samochodu służbowego na cele prywatne, w której określona jest kwota ryczałtowa za jego korzystanie, uzależniona od pojemności silnika i liczby dni na jaką samochód zostaje udostępniony na cele nie związane z działalnością gospodarczą spółki. W takim przypadku kwota ryczałtu doliczana jest pracownikowi do wynagrodzenia i stanowi podstawę do obliczenia i odprowadzenia należnej zaliczki na podatek dochodowy. Fakt udostępnienia samochodu służbowego na cele prywatne pracownika zostaje odnotowany w ewidencji wyjazdów poszczególnych samochodów służbowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z udostępnieniem pracownikom samochodów służbowych w celu pełnienia obowiązków służbowych z jednoczesnym zobowiązaniem pracowników do nadzoru nad powierzonym im samochodem służbowym, z tytułu dojazdów z miejsca parkowania bądź garażowania samochodów do siedziby spółki i z powrotem, pracownik uzyska nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a spółka będzie miała obowiązek ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu z tytułu stosunku pracy oraz obliczania i pobierania z tego tytułu od pracownika zaliczek na podatek dochodowy zgodnie z art. 31 ww ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, przejazdy pracowników, którym powierzono samochody służbowe, na trasie pomiędzy miejscem garażowania a miejscem, w którym znajduje się siedziba i zakład produkcyjny spółki, służą realizacji celów służbowych i tym samym nie stanowią przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zatem wartości tych przejazdów nie można uznawać za przychód ze stosunku pracy.

Jeżeli pracownicy nie uzyskują przychodu z powyższego, wówczas spółka nie jest zobowiązana do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu. Zgodnie z art. 12 ust.1 UPDOF za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty. Bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za nadgodziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określenia przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczących innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy – pracownik odpowiada do pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle powyższego pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca parkowania do spółki oraz ze spółki do miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia, gdyż realizują wtedy obowiązki służbowe nałożone na nich przez pracodawcę.

Przyjęte rozwiązanie, że samochody służbowe są garażowane w miejscu zamieszkania pracowników jest optymalne z punktu widzenia spółki z dwóch powodów:

1. zapewnienia dyspozycyjności pracowników, którzy nie tylko wykonują swoje działania operacyjne, ale odpowiedzialni są za zapewnienia sprawnego funkcjonowania poszczególnych działów spółki oraz należytej realizacji poszczególnych projektów;
2. obniżenia kosztów związanych z utrzymaniem i garażowaniem samochodów.
   
   

Zdaniem spółki przejazdy z miejsca garażowania do siedziby i z powrotem stanowią realizację celu służbowego, jakim jest utrzymanie stałej gotowości do użytkowania samochodów w celu służbowym i osiągania przychodu przez spółkę. Natomiast parkowanie samochodów w miejscach wyznaczonych, gwarantujących ich bezpieczeństwo, jest wyrazem dbałości o powierzone mienie. Koniecznymi przesłankami odpowiedzialności pracownika są prawidłowe powierzenie mienia w warunkach umożliwiających jego strzeżenie oraz rozliczenie się przez niego z tego mienia. Rozliczenie się przez pracownika z powierzonego mienia polega na wykazaniu, że pozostaje ono nadal pod jego pieczą lub że zostało ono rozdysponowane zgodnie z prawem. Całkowity brak warunków umożliwiających dopilnowanie powierzonego mienia wywołuje takie same skutki jak wadliwe jego powierzenie (komentarz do art. 124 Kodeksu pracy, Jaśkowski Kazimierz, Lex 2015). Biorąc pod uwagę fakt, iż w miejscu siedziby spółki nie ma możliwości zagwarantowania strzeżonych miejsc parkingowych poza godzinami pracy spółki, istotnym jest, aby pracownik, któremu powierzono samochód służbowy, miał możliwość dopilnowania i zagwarantowania bezpieczeństwa zgodnie z Kodeksem pracy i regulaminem wewnętrznym spółki.

Ponadto charakter pracy poszczególnych pracowników, którzy realizują swoje zadania służbowe często poza siedzibą spółki, wymusza udostępnienie im samochodów służbowych.

Siedziba spółki znajduje się poza dużą aglomeracją miejską i każdorazowe załatwienie sprawy urzędowej bądź kontakt bezpośredni z klientami wymaga dysponowaniem pojazdem samochodowym.

Stanowisko spółki znajduje potwierdzenie w wydanych interpretacjach podatkowych, np.:

1. Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 13 maja 2016 r., sygn. IBPB-2-2/4511-260/16/AK;
2. Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 9 grudnia 2015 r., sygn. IPTPB3/4511-210/15-2/JZ;
3. Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 18 września 2015 r., sygn. ILPB2/4511-1-574/15-2/JK;
4. Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 9 marca 2015 r., sygn. ITPB2/415-1079B/14/RS;
5. Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 13 października 2014 r., sygn. IBPBII/415-585/14/MŁ;
6. Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 28 grudnia 2012 r., sygn. ILPB1/415-959/12-2/AMN.
   
   

Wskazane przez spółkę interpretacje indywidualne, które jakkolwiek nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego, to wpływają na praktykę wykładni prawa podatkowego i jego stosowanie w indywidualnych sprawach podatników. Uwzględnienie treści indywidualnych interpretacji podatkowych i orzecznictwa sądowego w rozstrzyganiu indywidualnych spraw o zbliżonych stanach faktycznych prowadzi bowiem do ujednolicenia stosowania prawa podatkowego, co z kolei jest zgodne z konstytucyjną zasadą równości podatników wobec prawa i zasadą zaufania do organów państwa.

Mając na uwadze powyższe spółka stoi na stanowisku, że wykorzystywanie samochodów służbowych do przejazdu z miejsca garażowania do siedziby spółki i z powrotem nie stanowi nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym wartość tego świadczenia nie powinna być zaliczana do przychodu pracownika ze stosunku pracy a spółka, jako płatnik, nie ma obowiązku naliczenia oraz pobrania zaliczki na podatek dochodowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.): opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy: przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Organ zauważa, że dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne (tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że: źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak wynika z dyspozycji art. 124 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.): pracownik, któremu powierzono z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się:

1. pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności,
2. narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze,

odpowiada w pełnej wysokości za szkodę powstałą w tym mieniu.

Z kolei art. 124 § 2 Kodeksu pracy stanowi, że: pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Wobec powyższego należy uznać, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w ramach prowadzonej działalności spółka użytkuje samochody osobowe. Samochody te są udostępniane pracownikom do pełnienia obowiązków służbowych na podstawie regulaminu korzystania z samochodów służbowych, obowiązującego w spółce. Zgodnie z tym regulaminem miejsce parkowania udostępnionych samochodów zostało wskazane jako parking strzeżony wskazany przez pracodawcę poza miejscowością, w której znajduje się siedziba i zakład produkcyjny lub miejsce zamieszkania pracownika.

W świetle wskazanych wyżej przepisów Kodeksu pracy pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania, będącego wyznaczonym miejscem parkowania do siedziby firmy oraz z siedziby firmy do miejsca zamieszkania – co do zasady – nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę zgodnie z uregulowanymi zasadami.

Wskazane przejazdy stanowią bowiem realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie pracodawcy, wyrażająca się przez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Zatem w niniejszej sprawie pracownicy spółki nie uzyskują żadnego dodatkowego przysporzenia w postaci nieodpłatnych świadczeń.

Reasumując – w związku z udostępnieniem pracownikom samochodów służbowych w celu pełnienia obowiązków służbowych z jednoczesnym zobowiązaniem ich do nadzoru nad powierzonym im samochodem służbowym, z tytułu dojazdów z miejsca parkowania bądź garażowania samochodów do siedziby spółki i z powrotem, nie uzyskają oni nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z czym Spółka nie będzie miała obowiązku ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu z tytułu stosunku pracy oraz obliczania i pobierania z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy zgodnie z art. 31 tej ustawy.

Ponadto w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.