Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/4511-1-751/16-4/MKA
z 10 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 14 czerwca 2016 r. (data wpływu 20 czerwca 2016 r.), uzupełnionym pismem z 4 lipca 2016 r. (data wpływu 7 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej, w związku z powyższym pismem z 30 czerwca 2016 r. nr ILPB2/4511-1-751/16-2/MKA, wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawcę, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ, a uzupełnieniem wniosku nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano 30 czerwca 2016 r., skutecznie doręczono 4 lipca 2016 r., natomiast 7 lipca 2016 r. do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Wnioskodawca uzupełnił wniosek (nadano w polskiej placówce pocztowej 5 lipca 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 18 kwietnia 2016 r. Wnioskodawca przyznał pracownikom dopłatę do wycieczki z ZFŚS. Zgodnie z umową zawartą z organizatorem wycieczki w dniu 6 listopada 2015 r. płatności dokonano w ratach: I rata 30 listopada 2015 r., II rata 29 marca 2016 r., III rata 30 kwietnia 2016 r. Wycieczka odbyła się w dniach od 27 maja 2016 r. do 2 czerwca 2016 r. Faktura została wystawiona przez organizatora 30 kwietnia 2016 r.

Zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych Wnioskodawca potrącił od przyznanej dopłaty z ZFŚS dnia 28 kwietnia 2016 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Kiedy Wnioskodawca prawidłowo powinien potrącić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych? Czy Wnioskodawca prawidłowo potrącił zaliczkę?

Zdaniem Wnioskodawcy słusznie potrącono zaliczkę, gdyż środki postawione były do dyspozycji w miesiącu kwietniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Natomiast stosownie do art. 12 ust. 1 tej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jak stanowi art. 31 cyt. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jednocześnie tut. Organ zauważa, że użyty w art. 12 ust. 1 ww. ustawy zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 cyt. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zatem zależnie od rodzaju świadczenia, zróżnicowano możliwość zaliczenia tego świadczenia do przychodu podatnika, w tym także do przychodu pracownika, wskazując, że:

• pieniądze i wartości pieniężne są przychodem w momencie ich otrzymania lub postawienia do dyspozycji podatnika (tj. niezależnie od faktycznego ich pobrania przez podatnika) zaś,
• świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia stają się przychodem podatnika dopiero w chwili ich faktycznego otrzymania.
  
  

Uwzględniając zatem uregulowania zawarte w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy stwierdzić, że przychodem pracownika ze stosunku pracy jest także wartość innych nieodpłatnych świadczeń, wyliczona według zasad wskazanych w art. 11 ust. 2-2b w związku z art. 12 ust. 3 tej ustawy. Przy czym przychód z tego tytułu powstaje w momencie faktycznego otrzymania przez pracownika nieodpłatnego świadczenia w wysokości wyliczonej wg wyżej wskazanych zasad.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca 18 kwietnia 2016 r. przyznał pracownikom dopłatę z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych do wycieczki, która odbyła się w dniach od 27 maja 2016 r. do 2 czerwca 2016 r.

Od przyznanej dopłaty z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych Wnioskodawca potrącił zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych 28 kwietnia 2016r.

W związku z powyższym Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy prawidłowo potrącił zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Biorąc pod uwagę wskazane powyżej przepisy podatkowe oraz informacje przedstawione we wniosku należy stwierdzić, że przychód z tytułu otrzymania przez pracownika świadczenia rzeczowego w postaci dofinansowania do wycieczki ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, powstał w dacie przyznania dofinansowania do wycieczki tj. 18 kwietnia 2016 r.

Wnioskodawca zatwierdzając dofinansowanie do wycieczki ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych ostatecznie potwierdził otrzymanie przez pracowników nieodpłatnego świadczenia. Moment wpłaty zaliczek na rzecz organizatora czy też data wystawienia faktury nie przesądzają o otrzymaniu przez pracowników nieodpłatnego świadczenia, ponieważ są to czynności związane z uregulowaniem zobowiązania wobec organizatora i na wprost nie odnoszą się do przyznania pracownikom dofinansowania do wycieczki.

W konsekwencji należy stwierdzić, że Wnioskodawca prawidłowo pobrał zaliczkę na podatek dochodowy 28 kwietnia 2016 r., gdyż nieodpłatne świadczenie w postaci dofinansowania do wycieczki ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych powstało 18 kwietnia 2016 r.

Ponadto tut. Organ nadmienia, że stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 67 powoływanej ustawy, wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego , po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.