Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-537/16-4/TW
z 4 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 27 kwietnia 2016 r. (data wpływu 4 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• ustalenia wartości początkowej środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych – jest prawidłowe,
• możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 4 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z 15 lipca 2016 r. (data wpływu 26 lipca 2016 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• ustalenia wartości początkowej środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych,
• możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.
  
  

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Podatniczka w nadchodzących miesiącach otrzyma od swojego ojca w drodze darowizny zorganizowaną część jego przedsiębiorstwa pod nazwą „A”, w skład której wchodzą:

• dwie nieruchomości gruntowe: jedna zabudowana jest budynkiem hotelowym, druga stanowi drogę dojazdową,
• budynek hotelowy posiada: 37 pokoi hotelowych dla 74 gości, restaurację wraz z barem dla ok. 100 konsumentów, dwupoziomowy parking, basen, bowling na 2 tory, 3 sauny, jacuzzi, dwie sale konferencyjne na 120 i 20 osób, pralnię,
• zarejestrowany znak towarowy, środki trwałe znajdujące się w obiekcie,
• wyposażenie znajdujące się w obiekcie,
• środki pieniężne,
• należności i zobowiązania wynikające z dokonanych dostaw towarów i usług,
• prawa i obowiązki wynikające z zawartych umów dotyczących hotelu w szczególności umowa na dostawę energii elektrycznej (B), umowa na dostawę paliwa gazowego (C), umowa na dostawę wody i odprowadzanie ścieków (D), umowy na świadczenie usług telekomunikacyjnych (E),
• bazę danych obejmującą stałych klientów hotelu, którymi są zarówno touroperatorzy (…), jak również klienci indywidualni.
  
  

Po dokonaniu darowizny pracownicy zatrudnieni w tym hotelu zostaną przyjęci do pracy przez obdarowaną w trybie art. 23-1 Kodeksu pracy, stanowią oni wykwalifikowaną kadrę pracującą w tym obiekcie.

Wartość darowanych nieruchomości wraz z budynkiem, środków trwałych, wyposażenia i zarejestrowanego znaku towarowego zostanie określona przez darczyńcę w akcie notarialnym w oparciu o wyceny tych składników majątkowych dokonane przez uprawnionych rzeczoznawców z uwzględnieniem ich wartości rynkowej.

Budynek hotelowy został nabyty przez ojca podatniczki w 1996 roku na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Orientacyjna data budowy budynku wskazuje na rok 1921 i nie ulega wątpliwości, że został on wybudowany przed rokiem 1940. W latach 1999-2011 budynek hotelu był rozbudowywany, nadbudowywany i przebudowywany celem zwiększenia jego funkcjonalności.

Podatniczka po otrzymaniu w drodze darowizny od ojca zorganizowanej części przedsiębiorstwa planuje dokonać ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w oparciu o wartości wskazane w akcie notarialnym, które będą odzwierciedleniem wycen dokonanych przez uprawnionych rzeczoznawców majątkowych.

W przypadku używanych środków trwałych obdarowana planuje zastosować stawki amortyzacyjne ustalone indywidualnie zgodnie z art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że budynek hotelowy, który będzie wchodził w skład przedmiotu darowizny, zaliczany jest w Klasyfikacji Środków Trwałych do rodzaju 109 – pozostałe budynki niemieszkalne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy podatniczka może dokonać ustalenia wartości początkowej otrzymanych w drodze darowizny środków trwałych oraz wartości niematerialnych na podstawie wartości wykazanych w umowie darowizny zgodnych z wycenami rzeczoznawców majątkowych?
2. Czy podatniczka może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% w odniesieniu do budynku hotelu który był wybudowany około 1921 r., a następnie w latach 1999-2011 podlegał modernizacji poprzez rozbudowę, nadbudowę i przebudowę?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni kwestia ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych reguluje art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowiący, iż za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób – wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Przy czym w przypadku nabycia w drodze darowizny zorganizowanej części przedsiębiorstwa należy uwzględnić również ust. 15 stanowiący: w razie nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w drodze spadku lub darowizny, łączną wartość początkową nabytych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowi suma ich wartości rynkowej, nie wyższa jednak od różnicy pomiędzy wartością tego przedsiębiorstwa albo jego zorganizowaną częścią a wartością składników mienia, niebędących środkami trwałymi ani wartościami niematerialnymi i prawnymi, określoną dla celów podatku od spadków i darowizn.

W ocenie strony, jeżeli umowa darowizny w swej treści będzie określać wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w wysokości nie większej niż rynkowa, co też będzie miało miejsce, gdyż znajdą one źródło w wycenach rzeczoznawców, to będą one mogły stanowić wartości początkowe nabytego majątku ujętego w ewidencji środków trwałych obdarowanej.

Regulacja prawna dotycząca zastosowania przez podatników podatku dochodowego od osób fizycznych indywidualnych stawek amortyzacyjnych ujęta jest w art. 22j ustawy ust. 1 pkt 4 stanowi, że okres amortyzacji dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Budynek hotelu będący przedmiotem darowizny został wybudowany na pewno przed rokiem 1940, od tego czasu upłynęło co najmniej 76 lat, oznacza to, że podatniczka miałaby prawo zastosować do jego amortyzacji stawkę w wysokości 10%.

Przeprowadzone w tym budynku prace modernizacyjne w latach 1999-2011 doprowadziły w efekcie do ulepszenia obiektu poprzez jego rozbudowę, przebudowę, nadbudowę W wyniku tego procesu nie powstał nowy środek trwały lecz nastąpiło jego znaczące zmodernizowanie.

Przyjętą przez stronę wykładnię przepisu umożliwiającą zastosowanie stawki 10% potwierdza min. stanowisko Ministra Finansów wyrażone w interpretacji indywidualnej z dnia 7 maja 2014 r. nr ILPB1/415-200/14-2/AG wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu.

Stanowisko to potwierdza również orzeczenie II FSK 1031/11 – Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie wyrok z dnia 22 stycznia 2013 r., którego teza brzmi: budynek, który został zmodernizowany i rozbudowany, może być amortyzowany przez przedsiębiorcę według indywidualnej 10-proc. stawki chodzi bowiem o ulepszenie środka trwałego.

Reasumując strona po przeanalizowaniu obowiązującego stanu prawnego i w oparciu o przedstawiony stan faktyczny stoi na stanowisku, że po otrzymaniu w drodze umowy darowizny zorganizowaną część przedsiębiorstwa swojego ojca i przyjmując po raz pierwszy do ewidencji środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne będzie mogła przyjąć jako wartości początkowe wartości wynikające z umowy, jak również będzie mogła zastosować indywidualną stawkę amortyzacji 10% w odniesieniu do budynku hotelu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

• ustalenia wartości początkowej środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych – jest prawidłowe,
• możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest nieprawidłowe.
  
  

Odpowiedź w zakresie pytania nr 1.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22b ust. 1 ww. ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz.U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Natomiast stosownie do art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy: podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zatem podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych, której zasady ustalania określono w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych jest zróżnicowany m.in. z uwagi na sposób ich nabycia.

I tak – zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy: za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Natomiast stosownie do art. 22g ust. 15 omawianej ustawy: w razie nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w drodze spadku lub darowizny, łączną wartość początkową nabytych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowi suma ich wartości rynkowej, nie wyższa jednak od różnicy pomiędzy wartością tego przedsiębiorstwa albo jego zorganizowaną częścią a wartością składników mienia, niebędących środkami trwałymi ani wartościami niematerialnymi i prawnymi, określoną dla celów podatku od spadków i darowizn.

Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 22g ust. 16 ww. ustawy).

W myśl art. 19 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika m.in., że podatniczka w nadchodzących miesiącach otrzyma od swojego ojca w drodze darowizny zorganizowaną część jego przedsiębiorstwa, w skład której wchodzą: dwie nieruchomości gruntowe: jedna zabudowana jest budynkiem hotelowym, druga stanowi drogę dojazdową. Wartość darowanych nieruchomości wraz z budynkiem, środków trwałych, wyposażenia i zarejestrowanego znaku towarowego zostanie określona przez darczyńcę w akcie notarialnym w oparciu o wyceny tych składników majątkowych dokonane przez uprawnionych rzeczoznawców z uwzględnieniem ich wartości rynkowej.

Mając na względzie powyższe oraz przedstawione przepisy, należy stwierdzić, że wartość początkową środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych nabytych jako zorganizowana część przedsiębiorstwa w drodze darowizny należy ustalić wg wartości rynkowej z dnia nabycia (tj. wg wartości określonej w akcie notarialnym darowizny), przy czym suma ich wartości rynkowej nie może być wyższa od różnicy pomiędzy wartością zorganizowanej części przedsiębiorstwa a wartością składników mienia, niebędących środkami trwałymi ani wartościami niematerialnymi i prawnymi, określoną dla celów podatku od spadków i darowizn.

Reasumując – Wnioskodawczyni może dokonać ustalenia wartości początkowej otrzymanych w drodze darowizny środków trwałych oraz wartości niematerialnych na podstawie wartości wykazanych w umowie darowizny zgodnych z wycenami rzeczoznawców majątkowych.

Odpowiedź w zakresie pytania nr 2.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

• tzw. „amortyzację liniową”, zgodnie z wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1),
• amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j),
• tzw. „amortyzację metodą degresywną” (art. 22k ust. 1),
• amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników” (art. 22k ust. 7).
  
  

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę dla pełnego zamortyzowania tego składnika.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 i pkt 4 ww. ustawy: podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

• dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:
  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych
• dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3),
• dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).
  
  

Powyższy przepis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które w rozumieniu ustawy są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika.

Przy czym w myśl art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

W świetle powyższego należy wskazać, że sposób ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622, z późn. zm.), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny.

Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11): zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Mając na względzie powyższe wyjaśnienia należy przypomnieć, że organ podatkowy nie jest uprawniony do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika m.in., że budynek hotelowy, o którym mowa we wniosku, został nabyty przez ojca Wnioskodawczyni w 1996 roku na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Orientacyjna data budowy budynku wskazuje na rok 1921 i nie ulega wątpliwości, że został on wybudowany przed rokiem 1940. W latach 1999-2011 budynek hotelu był rozbudowywany, nadbudowywany i przebudowywany celem zwiększenia jego funkcjonalności. Z opisu wynika także, że budynek hotelowy, który będzie wchodził w skład przedmiotu darowizny, zaliczany jest w Klasyfikacji Środków Trwałych do rodzaju 109 – pozostałe budynki niemieszkalne.

Biorąc pod uwagę opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy należy stwierdzić, że dla wskazanego we wniosku budynku oznaczonego symbolem 109 Klasyfikacji środków trwałych, który przed nabyciem przez Wnioskodawczynię był używany i zostanie przez nią po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych, Wnioskodawczyni będzie mogła zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, skoro okres amortyzacji dla ww. nieruchomości nie może być krótszy niż 3 lata, Wnioskodawczyni może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną na poziomie 33%.

Reasumując – Wnioskodawczyni może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 33% w odniesieniu do budynku hotelu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.