Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/4510-1-204/16-5/AK
z 12 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z 29 kwietnia 2016 r. (data wpływu 4 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku rozliczania usług dzierżawy przez Wnioskodawcę – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismami z 13 lipca 2016 r. (data wpływu 13 lipca 2016 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku rozliczania usług dzierżawy przez Wnioskodawcę.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Pytający to kościelna osoba prawna – „A” w Polsce z siedzibą w B., posiadająca REGON i NIP (dalej jako: „A” albo Zakon).

„A” nie jest zarejestrowana jako czynny podatnik podatku od towarów i usług.

W kwietniu 2016 r. nastąpiło połączenie „A” ze „C” z siedzibą władz generalnych w D., REGON, NIP (dalej jako: Zgromadzenie albo „C”), w ten sposób, że „C” stali się członkami Zakonu, zaś mienie „C” stało się z mocy prawa (w związku z połączeniem) mieniem Zakonu. Połączenie nastąpiło na mocy zgody odnośnej władzy kościelnej (Dekretu Kongregacji do spraw Instytutów Życia Konsekrowanego oraz Stowarzyszeń Życia Apostolskiego) i było zgodne z właściwymi regulacjami Kodeksu Prawa Kanonicznego. Zawiadomiono o nim odpowiednie władze państwowe (Świeckie). Aktualnie (w dacie składania wniosku) „A” oczekuje na otrzymanie potwierdzenia przyjęcia zawiadomienia przez właściwą władzę świecką. Po otrzymaniu tego potwierdzenia Zgromadzenie utraci swoją osobowość prawną.

Z chwilą powstania tego skutku - co można porównać do połączenia dwóch osób prawnych przez inkorporację jednej z nich (tu: „C”) przez drugą osobę prawną (tu: „A”) – „A” z mocy samego prawa nabywa mienie „C”, w tym m.in. prawo wieczystego użytkowania nieruchomości położonej przy ulicy a. w E., stanowiącej działkę gruntu numer 43 (Id.dz. 1465108.0506.43, o obszarze 0,1541 ha (piętnaście arów czterdzieści jeden metrów kwadratowych) oraz prawo własności posadowionych na tej działce budynków, stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności.

Powyższa nieruchomość budynkowa była przedmiotem dzierżawy na rzecz podmiotu: a., spółka z o. o. Z tytułu świadczenia usług dzierżawy Zgromadzenie było czynnym podatnikiem VA T, rozliczającym ten podatek.

„A” z mocy samego prawa wstępuje w stosunek dzierżawy i wykonuje usługę dzierżawy na razie korzystając w tym zakresie ze zwolnienia opisanego w art. 113 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) - dalej u.p.t.u. Bezpośrednio po połączeniu „A” ma zamiar powołać - zgodnie ze stosownymi postanowieniami Kodeksu Prawa Kanonicznego oraz w oparciu o przepisy ustawy z dnia 17 maja 1989 r o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1169 z późn. zm.) - dalej u.s.p.k.k., Zakład Usługowy (…) (dalej jako Zakład albo Zakład Usługowy).

Zakład nie będzie posiadać osobowości prawnej (w rozumieniu prawa cywilnego). Siedziba Zakładu będzie się mieścić w tym samym miejscu, co siedziba „A”. Obszar działania Zakładu będzie obejmował Polskę. Zakład będzie miał na celu prowadzenie działalności związanej z dzierżawą nieruchomości przy ul. a. w E. oraz potencjalnie (w przyszłości) działalności związanej z dzierżawą lub najmem innych nieruchomości „A”, jeśli oddane zostaną w dzierżawę lub najem podmiotom trzecim na mocy stosownych umów. Dla prowadzenia Zakładu „A” przeznaczy:

• nieruchomość przy ul. a. w E., dla której to nieruchomości prowadzona jest księga wieczysta,
• środki finansowe w kwocie 2.000 złotych.
  
  

Ewidencja księgowa Zakładu prowadzona będzie na odrębnie wydzielonym koncie bankowym. Na czele Zakładu stać będzie Kierownik, który zarządzać będzie samodzielnie Zakładem i reprezentować go na zewnątrz we wszystkich sprawach nieprzekraczających spraw zwykłego zarządu dotyczących Zakładu. W przypadku spraw przekraczających zwykły zarząd, a w szczególności takich jak:

zaciągnięcie zobowiązań majątkowych powyżej 5.000 złotych lub rozporządzenia prawami powyżej 5.000 złotych, oddanie nieruchomości „A” w wieloletnią dzierżawę lub najem, obciążenia mienia „A”, wymagane będzie współdziałanie Kierownika wraz z pełnomocnikiem wyznaczonym przez Ministra (…).

Zakład gospodarować będzie wydzielonym i powierzonym przez „A” mieniem i zapewniać należytą ochronę i racjonalne wykorzystanie tego mienia. Zakład nie będzie mógł dokonywać zbycia środków trwałych bez uzgodnienia z Ministrem (…). Działalność Zakładu będzie realizowana w oparciu o roczny plan rzeczowo-finansowy sporządzony przez Kierownika i zatwierdzony przez Ministra (…).

„A”cja bezpośrednio po powołaniu Zakładu podejmie starania zmierzające do tego, aby Zakład Usługowy został przez właściwą izbę skarbową uznany za odrębnego (od „A”) podatnika i zarejestrowany w tym charakterze. Zgodnie bowiem z art. 12 u.s.p.k.k. kościelne wydawnictwa, zakłady wytwórcze, usługowe i handlowe, zakłady charytatywno-opiekuńcze, szkoły i inne placówki oświatowo-wychowawcze, nieposiadające osobowości prawnej, działają w ramach kościelnych osób prawnych, które je powołały. Przepis art. 55 ust. 8 u.s.p.k.k. precyzuje zaś, że kościelne jednostki organizacyjne, o których mowa, mogą być na wniosek kościelnej osoby prawnej uznane przez właściwą izbę skarbową za odrębne podmioty podatkowe, jeśli są organizacyjnie wyodrębnione. Zakładając, że organ podatkowy uzna Zakład Usługowy za odrębnego podatnika, zostanie on zarejestrowany jako podatnik VAT czynny (rezygnując ze zwolnienia opisanego w art. 113 ustawy o podatku od towarów i usług).

„A” dokona wówczas zmiany umowy dzierżawy wskazując, że umowę dzierżawy „A” (jako wydzierżawiający) wykonywać będzie przez swój Zakład Usługowy. Zakład będzie wówczas wystawiał faktury VAT za usługi dzierżawy. Zakład ma zamiar także prowadzić ewidencje wymagane przez przepisy ustawy o podatku od towarów i usług i wykazywać w nich obrót (i podatek należny) z tytułu świadczenia usług dzierżawy oraz wykazywać ewentualne zakupy służące wykonywaniu tych usług. Zakład będzie także składał deklaracje VAT-7 dotyczące świadczonych usług dzierżawy oraz płacił podatek od towarów i usług wynikający z tych deklaracji.

Obowiązków tych (tj. prowadzenia ewidencji, wystawiania faktur, składania deklaracji, płatności podatku) nie będzie wykonywać „A”, uznając, że podatnikiem VAT w zakresie świadczonych usług jest Zakład Usługowy.

W piśmie uzupełniającym z 13 lipca 2016 r. Wnioskodawca wskazał, że:

Wnioskodawca wydzielił ze swej struktury Zakład Usługowy na mocy szczególnych przepisów zawartych w Kodeksie Prawa Kanonicznego oraz w oparciu o przepisy ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1169 z późn. zm.) dalej u.s.p.k.k.

Zakład nie posiada osobowości prawnej, nie jest osobą fizyczną, ani też nie jest ułomną osobą prawną (w rozumieniu prawa cywilnego). Z punktu widzenia przepisów prawa cywilnego nie jest odrębnym podmiotem prawa. Zgodnie bowiem z art. 12 u.s.p.k.k. kościelne wydawnictwa, zakłady wytwórcze, usługowe i handlowe, zakłady charytatywno-opiekuńcze, szkoły i inne placówki oświatowo-wychowawcze, nieposiadające osobowości prawnej, działają w ramach kościelnych osób prawnych, które je powołały.

Poza organizacyjnym wyodrębnieniem Zakład nie stanowi innego od „A” podmiotu prawa na gruncie przepisów cywilnych. Wydzielenie struktur organizacyjnych i osobowych, uzyskanie odrębnej podmiotowości podatkowej oraz wyposażenie Zakładu w określone mienie nie daje podstaw do przyjęcia, że Zakład taki może posiadać odrębną od „A” formę prawną na gruncie prawa cywilnego. Zakład cały czas pozostaje częścią „A”, która zgodnie z u.s.p.k.k posiada osobowość prawną według prawa cywilnego.

Podmiotami stosunku zobowiązaniowego, tj. czynności prawnych mogą być jedynie podmioty prawa cywilnego, którymi są osoby fizyczne, osoby prawne oraz tzw. ułomne osoby prawne. Stosownie do treści art. 33 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny – dalej k.c. osobami prawnymi są Skarb Państwa i jednostki organizacyjne, którym przepisy szczególne przyznają osobowość prawną, z kolei pod pojęciem tzw. ułomnych osób prawnych należy rozumieć jednostki organizacyjne niebędące osobami prawnymi, którym ustawa przyznaje zdolność prawną przy czym stosuje się do nich odpowiednio przepisy o osobach prawnych (art. 331 § 1 k.c.).

Skoro żaden przepis szczególny nie nadaje osobowości prawnej bądź zdolność prawnej Zakładowi, to jednostka ta nie może być odrębnym podmiotem cywilnoprawnym, a tym samym stroną stosunku zobowiązaniowego, a w konsekwencji stroną jakichkolwiek czynności prawnych. Podobna sytuacja zachodzi w przypadku oddziałów spółek, które pozostają zawsze częścią spółki.

Zakład ten ma natomiast odrębną podmiotowość podatkową. Przepis art. 55 ust. 8 u.s.p.k.k. precyzuje bowiem, że kościelne jednostki organizacyjne, o których mowa, mogą być na wniosek kościelnej osoby prawnej uznane przez właściwą izbę skarbową za odrębne podmioty podatkowe, jeśli są organizacyjnie wyodrębnione. Rzeczony Zakład został uznany za odrębnego podatnika na mocy decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 23 maja 2016 r., znak UNP: 3001-16-044662.

Ponadto, Wnioskodawca wskazał, że:

Ad.2.a)

Zakład nie posiada osobowości prawnej (w rozumieniu prawa cywilnego). Nie ma także zdolności cywilnoprawnej. Z punktu widzenia przepisów prawa cywilnego nie jest odrębnym podmiotem prawa.

W związku z tym nie mamy do czynienia z żadną umową pomiędzy „A” a Zakładem w sprawie przekazania nieruchomości, o której mowa. Żadna taka umowa nie mogłaby być pomiędzy tymi podmiotami w żadnych okolicznościach zawarta, albowiem na gruncie przepisów prawa cywilnego potrzeba dwóch stron stosunku cywilnoprawnego, a w tym przypadku mamy do czynienia z jedną osobą w rozumieniu prawa cywilnego Tylko „A” posiada osobowość prawną. Zakład jest wyodrębnioną jednostką wewnętrzną „A”, a nie odrębnym podmiotem prawnym. Czynność prawna nie może być dokonana wewnątrz tej samej osoby.

Jak już wskazywano nie mamy tutaj do czynienia z żadną czynności prawną. Jest to raczej faktyczne, techniczne, organizatorskie przesunięcie (przydzielenie) składnika majątkowego wydzielonej strukturze jaką jest Zakład na mocy decyzji właściciela tj. „A”.

Ad.2.b)

Zakład nie posiada osobowości prawnej (w rozumieniu prawa cywilnego). Nie ma także zdolności cywilnoprawnej. Z punktu widzenia przepisów prawa cywilnego nie jest odrębnym podmiotem prawa. Zakład nie może być zatem stroną stosunków prawnych. Stroną stosunków prawnych będzie „A”.

Zgodnie wszakże z postanowieniami u.s.p.k.k. Zakład może prowadzić działalność usługową w ramach kościelnej osoby prawnej, która go powołała. I taką właśnie działalność Zakład ma zamiar prowadzić. W sensie przepisów podatkowych będzie to zatem jego działalność, zaś przychody z tej działalności mają być przychodami Zakładu (jako podmiotu, który ma odrębną podmiotowość podatkowa).

Ad.2.c.)

Trudno mówić o „rozliczeniach” pomiędzy Zakładem a „A”. Środki pobierane (i należne) tytułem czynszu stanowią bowiem (w sensie prawa cywilnego) mienie „A”. Nie dochodzi bowiem do żadnych „rozliczeń”.

Ad.2.d)

Zakład nie posiada osobowości prawnej w rozumieniu prawa cywilnego. Zakład nie ma zdolności prawnej w rozumieniu prawa cywilnego. Zakład ma jednakże podmiotowość podatkowo-prawną. Zgodnie z postanowieniami u.sp.k.k. może prowadzić działalność usługową w ramach kościelnej osoby prawnej, która go powołała.

Zakład nie będzie zatem działał w imieniu i na rzecz „A”. Nie będzie także zarządcą nieruchomości i nie będzie z tego tytułu otrzymywał żadnego wynagrodzenia.

Ad. 2.e.)

Zakład nie posiada osobowości prawnej w rozumieniu prawa cywilnego. Zakład nie ma zdolności prawnej w rozumieniu prawa cywilnego. Zakład ma jednakże podmiotowość podatkowo-prawną. Zgodnie z postanowieniami u.s.p.k.k. może prowadzić działalność usługową w ramach kościelnej osoby prawnej, która go powołała.

Zakład nie może być zatem stroną umowy dzierżawy. W myśl jednak postanowień swojego statutu, odnośnych przepisów u.s.p.k.k. oraz mając na względzie decyzję o uznaniu Zakładu za podatnika, to Zakład ma być podatnikiem w związku ze świadczonymi usługami dzierżawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w sytuacji przekazania Zakładowi Usługowemu, który będzie – z punktu widzenia podatkowego – świadczył usługi dzierżawy nieruchomości „A” nie będzie miała obowiązku rozliczać tych usług z podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowego od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, sens regulacji przewidzianej w u.s.p.k.k. sprowadza się do tego, aby uwolnić kościelną osobę prawną od ciężarów podatkowych związanych z jej działaniami i przenieść te ciężary na wyodrębnioną wewnątrz tej osoby jednostkę organizacyjną uznaną za odrębnego podatnika.

W związku z tym „A” uważa, że po uznaniu Zakładu Usługowego za odrębnego podatnika (i zarejestrowaniu tegoż Zakładu w tym charakterze) to właśnie on będzie zobowiązany wypełniać wszelkie obowiązki ciążące odpowiednio: na podatniku podatku dochodowego od osób prawnych, podatniku podatku od towarów i usług, etc.

Tak więc w ocenie Wnioskodawcy, to Zakład Usługowy, a nie „A”:

• będzie wystawiał faktury za świadczone usługi dzierżawy nieruchomości; będzie ujmował te czynności (oraz zakupy z nimi związane) w swoich ewidencjach VAT;
• będzie składał deklaracje VAT-7 za właściwe okresy rozliczeniowe i płacił wynikający z nich podatek;
• będzie składał właściwe zeznania roczne CIT (w zakresie zwolnionych z podatku dochodów z najmu przeznaczonych na cele wskazane w przepisach podatkowych).
  
  

Tych wszystkich obowiązków (niezależnie od aspektów cywilnoprawnych omawianej sytuacji) nie będzie zaś musiała wykonywać „A”, gdyż będzie ją w tym zakresie wyręczał Zakład Usługowy (uznany za odrębnego podatnika i zarejestrowany w tym charakterze).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1169) o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, osobami prawnymi Kościoła są między innymi „A”cje zakonów.

Z art. 12 tej ustawy wynika, że kościelne wydawnictwa, zakłady wytwórcze, usługowe i handlowe, zakłady charytatywno-opiekuńcze, szkoły i inne placówki oświatowo-wychowawcze, nieposiadające osobowości prawnej, działają w ramach kościelnych osób prawnych, które je powołały.

Zgodnie natomiast z art. 55 ust. 8 ww. ustawy, kościelne jednostki organizacyjne, o których mowa w art. 12, mogą być na wniosek kościelnej osoby prawnej uznane przez właściwą izbę skarbową za odrębne podmioty podatkowe, jeśli są organizacyjnie wyodrębnione.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca to kościelna osoba prawna. W kwietniu 2016 r. nastąpiło połączenie „A” ze „C”. Bezpośrednio po połączeniu „A” ma zamiar powołać Zakład Usługowy. Zakład nie będzie posiadać osobowości prawnej (w rozumieniu prawa cywilnego). Siedziba Zakładu będzie się mieścić w tym samym miejscu, co siedziba „A”. Obszar działania Zakładu będzie obejmował Polskę. Zakład będzie miał na celu prowadzenie działalności związanej z dzierżawą nieruchomości oraz potencjalnie (w przyszłości) działalności związanej z dzierżawą lub najmem innych nieruchomości „A”, jeśli oddane zostaną w dzierżawę lub najem podmiotom trzecim na mocy stosownych umów. Ewidencja księgowa Zakładu prowadzona będzie na odrębnie wydzielonym koncie bankowym. Na czele Zakładu stać będzie Kierownik, który zarządzać będzie samodzielnie Zakładem i reprezentować go na zewnątrz we wszystkich sprawach nieprzekraczających spraw zwykłego zarządu dotyczących Zakładu. Zakład gospodarować będzie wydzielonym i powierzonym przez „A”cję mieniem i zapewniać należytą ochronę i racjonalne wykorzystanie tego mienia. Zakład nie będzie mógł dokonywać zbycia środków trwałych bez uzgodnienia z Ministrem (…). Działalność Zakładu będzie realizowana w oparciu o roczny plan rzeczowo-finansowy sporządzony przez Kierownika i zatwierdzony przez Ministra (…).

„A” bezpośrednio po powołaniu Zakładu podejmie starania zmierzające do tego, aby Zakład Usługowy został przez właściwą izbę skarbową uznany za odrębnego (od „A”) podatnika i zarejestrowany w tym charakterze. „A” dokona wówczas zmiany umowy dzierżawy wskazując, że umowę dzierżawy „A” (jako wydzierżawiający) wykonywać będzie przez swój Zakład Usługowy.

Jak wynika z treści wniosku Zakład jest wyodrębnioną jednostką wewnętrzną „A”, a nie odrębnym podmiotem prawnym. Natomiast został on uznany za odrębnego podatnika na mocy decyzji Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 23 maja 2016 r.

Zainteresowany ma wątpliwości dotyczące tego, czy w sytuacji przekazania Zakładowi Usługowemu nieruchomości, która będzie dzierżawiona, „A” nie będzie miała obowiązku rozliczać tych usług z podatku dochodowego od osób prawnych.

Odnosząc się do powyższego w pierwszej kolejności należy zauważyć, że zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków (art. 693 § 2 Kodeksu cywilnego).

Tak więc dzierżawa rzeczy jest umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W świetle powyższego odpłatne udostępnienie (dzierżawa) za wynagrodzeniem nieruchomości, na podstawie umowy cywilnoprawnej pomiędzy „A” a dzierżawcą (spółką z o.o.) – podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Podatnikiem z tytułu dzierżawy nieruchomości jest zatem ten podmiot, który jest stroną umowy dzierżawy ponieważ to on wykonuje czynność podlegającą opodatkowaniu na podstawie ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.).

Ponadto, jak wskazuje sam Wnioskodawca, stroną stosunków prawnych będzie „A”. Tylko „A” posiada osobowość prawną. Zakład jest wyodrębnioną jednostką wewnętrzną „A”, a nie odrębnym podmiotem prawnym. Przekazanie przedmiotowej nieruchomości – jak wskazał Wnioskodawca – to raczej faktyczne, techniczne, organizatorskie przesunięcie (przydzielenie) składnika majątkowego wydzielonej strukturze jaką jest Zakład na mocy decyzji właściciela, tj. „A”. Zakład nie będzie także zarządcą nieruchomości i nie będzie z tego tytułu otrzymywał żadnego wynagrodzenia. Co istotne nie będą dokonywane żadne rozliczenia z tytułu najmu nieruchomości pomiędzy Zakładem a „A” (środki pobierane (i należne) tytułem czynszu stanowią mienie „A”). Zakład nie może również oddać nieruchomości w wieloletnią dzierżawę lub najem bez współdziałania Kierownika wraz z pełnomocnikiem wyznaczonym przez Ministra (…).

Zatem jak wynika z opisu sprawy i jak oświadczył Wnioskodawca, Zakład nie może być stroną umowy dzierżawy. Tym samym nie jest on podatnikiem z tego tytułu. Stroną umowy dzierżawy nieruchomości jest „A, zatem to Wnioskodawca jest podatnikiem z tytułu zawartej umowy dzierżawy nieruchomości.

W związku z tym, iż stroną wydzierżawiającą – jako właściciel nieruchomości – jest „A” to „A” będzie miała obowiązek rozliczenia dzierżawy nieruchomości w podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Należy dodać, że interpretacja indywidualna została wydana w oparciu o opis zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę, częścią którego jest przyjęcie podmiotowości Zakładu Usługowego na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych. Prawidłowość opisu zdarzenia nie była zatem przedmiotem weryfikacji i oceny prawnej stanowiska Wnioskodawcy dokonanej w tej interpretacji.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług został rozstrzygnięty odrębnym rozstrzygnięciem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.