Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-503/16-2/JK
z 22 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 19 kwietnia 2016 r. (data wpływu 22 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika dotyczących pokrycia przez pracodawcę zleceniobiorcom kosztów przejazdów taksówkami lub samochodami służbowymi – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika dotyczących pokrycia przez pracodawcę zleceniobiorcom kosztów przejazdów taksówkami lub samochodami służbowymi.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zapewnia osobom zatrudnionym na podstawie umów cywilnoprawnych, które wykonują pracę w jej siedzibie po godz. 21.00 transport z siedziby zleceniodawcy do miejsca zamieszkania zleceniobiorcy. Możliwość skorzystania przez zleceniobiorcę z transportu finansowanego przez Wnioskodawcę nie jest zależna od tego, czy mógłby on skorzystać w danym przypadku z komunikacji publicznej. W części przypadków, ze względu na miejsce zamieszkania pracownika i godzinę przejazdu, skorzystanie z komunikacji publicznej nie jest możliwe lub jest znacznie utrudnione. Skorzystanie z transportu jest dobrowolne, na wyraźne życzenie zleceniobiorcy. Świadczenie jest spełniane w interesie zleceniobiorcy, który w przypadku nieskorzystania z usługi, we własnym zakresie pokrywa koszty dojazdu z siedziby zleceniodawcy, korzystając z komunikacji publicznej lub transportu własnego, ponosząc z tego tytułu wydatek. Zapewnienie transportu leży także w interesie zleceniobiorcy w sytuacji wykonywania przez zleceniobiorcę pracy w godzinach przypadających w porze nocnej, kiedy po zakończeniu pracy nie ma możliwości skorzystania z komunikacji publicznej. Przejazdy realizowane są taksówkami lub samochodami służbowymi. Możliwe jest ustalenie wartości usługi i przypisanie jej konkretnemu zleceniobiorcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy nieodpłatne świadczenie otrzymane od zleceniodawcy przez zleceniobiorcę w postaci usługi transportu z siedziby zleceniodawcy do miejsca zamieszkania zleceniobiorcy, stanowi przychód zleceniobiorcy w rozumieniu art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, nieodpłatne świadczenie otrzymane przez zleceniobiorcę w postaci usługi transportu z siedziby zleceniodawcy do jego miejsca zamieszkania, stanowi przychód zleceniobiorcy w rozumieniu art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

Zgodnie z art. 13 pkt 8 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

- z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przychodem zleceniobiorcy jest każde świadczenie – nie tylko ewentualne wynagrodzenie z tego tytułu, ale także nieodpłatne świadczenia otrzymane w związku z pełnieniem obowiązków wynikających z umowy cywilnoprawnej.

Ponieważ przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji „nieodpłatnych świadczeń” przy interpretacji tego pojęcia odwołać się należy do jego słownikowego znaczenia. W związku z powyższym stwierdzić należy, że świadczeniem nieodpłatnym jest świadczenie „niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.). Przyjmuje się zatem, że nieodpłatne świadczenie obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Odnosząc się do powyższego stwierdzić należy, że o nieodpłatnym świadczeniu, mającym cechy przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym można mówić w sytuacji, gdy:

• podmiot, na rzecz którego dokonywane jest tego rodzaju świadczenia odnosi korzyść, a więc musi zaistnieć u niego trwałe przysporzenie majątkowe;
  
• korzyść ta musi zostać odniesiona kosztem innego podmiotu, a więc powinna istnieć możliwość ustalenia kto poniósł ekonomiczny ciężar owego przesunięcia majątkowego,
  
• korzyść musi mieć konkretny wymiar finansowy,
  
• świadczenie musi mieć nieodpłatny charakter. Nie może ono zatem wiązać się z jakimkolwiek ekwiwalentem ze strony podatnika. Nie ma przy tym znaczenia, czy ów ekwiwalent pozostaje w ekonomicznej równowadze ze świadczeniem. Jeżeli podmiot zobowiązany jest do jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego, choćby miało ono wymiar symboliczny nie można mówić o nieodpłatnym świadczeniu.
  
  

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zapewnia osobom zatrudnionym na podstawie umów cywilnoprawnych, które wykonują pracę w jej siedzibie po godz. 21.00 transport z siedziby zleceniodawcy do miejsca zamieszkania zleceniobiorcy. Możliwość skorzystania przez zleceniobiorcę z transportu finansowanego przez Wnioskodawcę nie jest zależna od tego, czy mógłby on skorzystać w danym przypadku z komunikacji publicznej. W części przypadków, ze względu na miejsce zamieszkania pracownika i godzinę przejazdu, skorzystanie z komunikacji publicznej nie jest możliwe lub jest znacznie utrudnione. Skorzystanie z transportu jest dobrowolne, na wyraźne życzenie zleceniobiorcy. Świadczenie jest spełniane w interesie zleceniobiorcy, który w przypadku nieskorzystania z usługi, we własnym zakresie pokrywa koszty dojazdu z siedziby zleceniodawcy, korzystając z komunikacji publicznej lub transportu własnego, ponosząc z tego tytułu wydatek. Zapewnienie transportu leży także w interesie zleceniobiorcy w sytuacji wykonywania przez zleceniobiorcę pracy w godzinach przypadających w porze nocnej, kiedy po zakończeniu pracy nie ma możliwości skorzystania z komunikacji publicznej. Przejazdy realizowane są taksówkami lub samochodami służbowymi. Możliwe jest ustalenie wartości usługi i przypisanie jej konkretnemu zleceniobiorcy.

Tym samym, nieodpłatne świadczenia otrzymane od Wnioskodawcy (zleceniodawcy) przez zleceniobiorcę w postaci usługi transportu z siedziby Wnioskodawcy do miejsca zamieszkania zleceniobiorcy stanowią przychód w rozumieniu art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując należy stwierdzić, że finansowanie transportu taksówkami, bądź samochodami służbowymi z miejsca pracy do miejsca zamieszkania zleceniobiorcom wykonujących pracę na polecenie zleceniodawcy porą wieczorową, bądź nocną po godzinie 21.00 stanowi przychód w rozumieniu art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód z działalności wykonywanej osobiście. Tym samym, Wnioskodawca jako płatnik powinien pobrać i odprowadzić z tego tytułu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.