2016.08.16 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-2/4511-590/16-1/MMa
z 16 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 23 maja 2016 r. (data otrzymania 31 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłaty wynagrodzenia zleceniobiorcom wykonującym umowę zlecenia poza granicami Polski – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 maja 2016 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłaty wynagrodzenia zleceniobiorcom wykonującym umowę zlecenia poza granicami Polski.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym Spółkę z o.o. Spółkę Komandytową i planuje rozpoczęcie prowadzenia spółki poprzez świadczenie usług w zakresie opieki nad osobami starszymi.

Z uwagi na fakt, że część klientów (osób starszych objętych opieką) zamieszkuje na terenie Niemiec, konieczne jest wysyłanie osób fizycznych, z którymi Spółka będzie współpracować (zleceniobiorców) do wykonania czynności opieki nad osobami starszymi do Niemiec.

Podstawą współpracy pomiędzy Wnioskodawcą a zatrudnionymi osobami będzie umowa cywilnoprawna – umowa zlecenia.

Osoby, z którymi Spółka będzie zawierała umowy zlecenia będą posiadały centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) na terytorium Polski. Jednocześnie Spółka planuje, że okres wykonywania pracy w Niemczech przekroczy 183 dni w dwunastu następujących po sobie miesiącach, a więc w sytuacji gdyby osoby zatrudnione były na zasadzie umowy o pracę, podatek dochodowy płatny byłby na terytorium Niemiec. Wnioskodawca nie będzie posiadał na terenie Niemiec zakładu.

Przychody z tytułu umowy zlecenia wskazanej we wniosku nie będą uzyskiwane przez ww. osoby (zleceniobiorców) jako osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą i w konsekwencji osoby te nie złożą Wnioskodawcy oświadczenia, że wykonywane przez nich umowy wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej.

Umowa zlecenie zawsze obejmuje tylko i wyłącznie jedno domostwo (dotyczy opieki nad jedną osobą). Na podstawie jednej umowy zleceniobiorca będzie wykonywać czynności opieki nad osobą starszą przez okres ok. 3 miesięcy. Po okresie około 3 miesięcy (tj. po okresie obejmującym jedną umowę zlecenia na wykonywane czynności opieki nad osobą starszą) ten sam zleceniodawca będzie wykonywał na rzecz Wnioskodawcy te same czynności (opieki nad starszą osobą) na podstawie kolejnej umowy (kolejnych umów). Przewidywana częstotliwość i długość to 2-3 trzymiesięczne umowy rocznie, wykonywane w różnych rejonach geograficznych, bez istnienia spójności geograficznej pomiędzy nimi). Zleceniobiorcy nie będą posiadali stałej placówki w Niemczech w celu wykonywania umowy zlecenia na terenie Niemiec, czyli takiej placówki, przez którą w sposób stały wykonywaliby pracę polegająca na opiece nad osobami starszymi. Konkretne czynności z zakresu opieki nad osobami starszymi jakie będzie musiał wykonywać zleceniobiorca będą określone indywidualnie w każdej umowie.

W związku z powyższym zdarzeniem zadano następujące pytanie.

Czy na Wnioskodawcy, jako płatniku, ciąży obowiązek poboru i odprowadzenia podatku dochodowego (zaliczki na podatek dochodowy) w związku z wynagrodzeniem wypłacanym zleceniobiorcom wykonującym umowę zlecenia poza granicami Polski?

Zdaniem Wnioskodawcy, pomimo przekroczenia przez zleceniobiorców okresu 183 dni pobytu w Niemczech, nadal będzie ciążył na nim obowiązek poboru i odprowadzenia podatku dochodowego (zaliczki na podatek dochodowy) w związku z wynagrodzeniem wypłacanym zleceniobiorcom wykonującym umowę zlecenia poza granicami Polski.

Zgodnie z art. 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a pkt 1 ww. ustawy – za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 umowy zawartej między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku – w rozumieniu niniejszej umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad: a) osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania (art. 4 ust. 2 umowy).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. umowy – z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 17, 18 i 19 uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Stosownie do art. 15 ust. 2 umowy – bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i
wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. umowy – dochód, który osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z wykonywanego wolnego zawodu albo z innej działalności o samodzielnym charakterze, podlega opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że osoba ta dysponuje stała placówką w drugim Umawiającym się Państwie, w celu wykonywania swej działalności. Jeżeli dysponuje ona taką stałą placówką, wówczas dochód może być opodatkowany w drugim Państwie, jednak tylko w takim zakresie, w jakim może być przypisany tej stałej placówce. W myśl art. 14 ust. 2 ww. umowy określenie „wolny zawód” obejmuje w szczególności samodzielnie wykonywaną działalność naukową, literacką, artystyczną, wychowawczą lub edukacyjną, jak również samodzielnie wykonywaną działalność lekarzy, adwokatów i radców prawnych, inżynierów, architektów, dentystów, doradców podatkowych i biegłych rewidentów.

Stosownie do ar. 5 ust. 1 umowy – określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa. Przepis ust. 2 art. 5 ww. umowy wskazuje, że określenie „zakład” obejmuje w szczególności:

miejsce zarządu,
filię,
biuro,
fabrykę,
warsztat i
kopalnię źródło ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania surowców naturalnych.

Mając powyższe na uwadze Wnioskodawca wskazuje, że:

na podstawie jednej umowy zleceniobiorca będzie wykonywać czynności opieki nad osobą starszą przez okres ok. 3 miesięcy,
umowa zlecenie zawsze obejmuje tylko i wyłącznie jedno domostwo (dotyczy opieki nad jedną osobą),
zleceniobiorcy nie będą posiadali stałej placówki w Niemczech w celu wykonywania umowy zlecenia na terenie Niemiec, czyli takiej placówki, przez którą w sposób stały mogliby wykonywać pracę wskazaną w stosownej umowie,
przychody z tytułu umowy zlecenia wskazanej we wniosku nie będą uzyskiwane przez ww. osoby (zleceniobiorców) jako osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą i w konsekwencji osoby te nie złożą Wnioskodawczy oświadczenia, że wykonywane przez nich umowy wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej,
po okresie około 3 miesięcy (tj. po okresie obejmującym jedną umowę zlecenia na wykonywane czynności opieki nad osobą starszą) ten sam zleceniodawca będzie wykonywał na rzecz Wnioskodawczy te same czynności (opieki nad starszą osobą) na podstawie kolejnej umowy (kolejnych umów). Przewidywana częstotliwość i długość to 2-3 trzymiesięczne umowy rocznie, wykonywane w różnych rejonach geograficznych, bez istnienia spójności geograficznej pomiędzy nimi).

Podsumowując można wskazać, że na zleceniobiorcach wykonujących swoja pracę na terenie Republiki Federalnej Niemiec (mając tam swoja stałą placówkę), którzy będą spełniali jednocześnie przesłanki zawarte w z art. 14 ust. 1 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania ciążyć będzie obowiązek odprowadzenia podatku dochodowego w związku z wynagrodzeniem wypłacanym zleceniobiorcom wykonującym umowę zlecenia poza granicami Polski.

W opisanym powyżej stanie faktycznym zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art. 32 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Takie dochody mogłyby być wprawdzie opodatkowane zgodnie z art. 15 pkt 2 a) umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w Niemczech. Wymieniony w art. 15 pkt 2 lit. a) umowy okres 183 dni nie ma znaczenia dla opodatkowania dochodów zleceniobiorców (interpretacja podatkowa Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 9 lutego 2012 r., Znak: IBPBII/1/415-936/11/BD). Wskazany okres dotyczy bowiem wynagrodzeń ze stosunku pracy, a nie dochodów uzyskiwanych na podstawie umowy zlecenia. Takie dochody opodatkowane będą na zasadach określonych przez art. 14 ust. 1 umowy w związku z art. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nawet jeżeli Zleceniobiorcy w opisanym stanie faktycznym podlegaliby opodatkowaniu z uwagi na ich miejsce zamieszkania zarówno w Polsce (art. 3 ww. ustawy), jak i w Niemczech (pobyt powyżej 183 dni), to taka kolizja w myśl art. 4 pkt 2 lit. a) umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania rozstrzygnięta zostanie na korzyść Rzeczpospolitej Polskiej, gdzie zleceniobiorcy posiadają stałe miejsce zamieszkania. Dochody te opodatkowane będą więc w Polsce. Pobór i odprowadzanie podatku dochodowego (zaliczki na podatek dochodowy) w związku z wynagrodzeniem wypłacanym zleceniobiorcom wykonującym umowę zlecenia poza granicami Polski w myśl art. 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie nadal ciążył na Wnioskodawcy (interpretacja podatkowa Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 25 maja 2013 r., Znak: IBPBII/1/415-119/13/AA).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 4a ww. ustawy przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca jest przedsiębiorcą, który planuje rozpoczęcie działalności w zakresie świadczenia usług opieki w nad osobami starszymi. Wnioskodawca zamierza współpracować z osobami fizycznymi (zleceniobiorcami), które w jego imieniu wykonywać będą czynności opieki nad osobami starszymi na podstawie umów zlecenia. Z uwagi na fakt, że część klientów, tj. osób starszych objętych opieką, zamieszkuje na terenie Niemiec, konieczne jest wysyłanie zleceniobiorców do Niemiec (zleceniobiorcy będą posiadali centrum interesów osobistych lub gospodarczych – ośrodek interesów życiowych – na terytorium Polski. Planowany okres wykonywania pracy przez zleceniobiorców w Niemczech przekroczy 183 dni w dwunastu następujących po sobie miesiącach. Wnioskodawca nie będzie posiadał na terenie Niemiec zakładu. Na podstawie jednej umowy zleceniobiorca będzie wykonywać czynności opieki nad osobą starszą przez okres około 2-3 miesięcy. Umowa zlecenie zawsze obejmuje tylko i wyłącznie jedno domostwo, tj. dotyczyć będzie opieki nad jedną osobą. Po okresie 3 miesięcy, tj. po okresie obejmującym jedną umowę zlecenia na wykonywane czynności opieki nad osobą starszą, ten sam zleceniodawca będzie wykonywał na rzecz Wnioskodawcy te same czynności (opieki nad starszą osobą) na podstawie kolejnej umowy/kolejnych umów. Przewidywana częstotliwość i długość to 2-3 trzy miesięczne umowy rocznie, wykonywane w różnych rejonach geograficznych, bez istnienia spójności geograficznej pomiędzy nimi.

Zleceniobiorcy również nie posiadają stałej placówki w Niemczech w celu wykonywania umowy zlecenia na terenie Niemiec.

W związku z powyższym zastosowanie znajdą uregulowania zawarte w umowie z dnia 14 maja 2003 r. zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz.U. 2005 r., Nr 12, poz. 90).

W myśl art. 14 ust. 2 ww. umowy – określenie „wolny zawód” obejmuje w szczególności samodzielnie wykonywaną działalność naukową, literacką, artystyczną, wychowawczą lub edukacyjną, jak również samodzielnie wykonywaną działalność lekarzy, adwokatów i radców prawnych, inżynierów, architektów, dentystów, doradców podatkowych i biegłych rewidentów.

Stosownie do art. 5 ust. 1 ww. umowy – w rozumieniu niniejszej umowy określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa. Przepis ust. 2 art. 5 ww. umowy wskazuje, że określenie „zakład” obejmuje w szczególności:

miejsce zarządu,
filię,
biuro,
fabrykę,
warsztat i
kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.

Stosownie do art. 5 ust. 4 ww. umowy – bez względu na poprzednie postanowienia tego artykułu, określenie „zakład” nie obejmuje:

użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub dostarczania dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa;
utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub dostarczania;
utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu obróbki lub przerobu przez inne przedsiębiorstwo;
utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo zbierania informacji dla przedsiębiorstwa;
utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym;
utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia któregokolwiek rodzaju działalności, o których mowa pod literami od a) do e), pod warunkiem jednak, że całkowita działalność stałej placówki, wynikająca z takiego połączenia rodzajów działalności, ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy.

Z przestawionego zdarzenia jasno wynika, że zleceniobiorcy wykonujący usługi na podstawie umowy zlecenia w imieniu Wnioskodawcy z zakresie opieki nad starszymi osobami na terenie Niemiec nie posiadają stałej placówki, o której mowa w powyższym art. 14 ust. 1 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Swoje zadania wykonują bowiem w danym miejscu maksymalnie w okresie 3 miesięcy. Kolejne miejsce wykonywania czynności zleconych nie posiada spójności geograficznej z miejscem poprzednim. Zatem, przychód osiągany przez zleceniobiorców z tytułu ww. umów zleceń podlega – stosownie do uregulowań ww. umowy – opodatkowaniu tylko i wyłącznie w państwie rezydencji zleceniobiorców, tj. w Polsce.

Ponadto zauważyć należy, że we wniosku Wnioskodawca wyraźnie wskazała, że zleceniobiorcy uzyskują dochody ze świadczenia usług w jego imieniu w ramach umowy zlecenia, a nie z pracy najemnej. Zatem ograniczenie czasowe dotyczące 183 dni nie ma w tym przypadku zastosowania, gdyż do opodatkowania wskazanych dochodów nie mogą mieć zastosowania postanowienia art. 15 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Przepis ten reguluje bowiem zasady opodatkowania przychodów osiąganych z pracy najemnej a nie z umowy zlecenia.

Przenosząc rozważania na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy wskazać, że ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy zidentyfikował jako osobne źródło przychodu działalność wykonywaną osobiście.

Zgodnie z art. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, m.in. uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

-z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zakwalifikowanie przychodów do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 8 ww. ustawy, powoduje, że na osobach fizycznych prowadzących działalność gospodarczą, osobach prawnych i ich jednostkach organizacyjnych oraz jednostkach organizacyjnych niemających osobowości prawnej, jako płatnikach dokonujących wypłat z powyższych tytułów, ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy).

Płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku, gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych (art. 42 ust. 1 ww. ustawy).

Dodatkowo, w myśl art. 42 ust. 1a ww. ustawy – w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru. Jednakże roczne deklaracje dotyczące podatku pobranego zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przesyłają do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych. Przepis art. 38 ust. 1b stosuje się odpowiednio.

Ponadto, zgodnie z art. 42 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika – imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru.

Z przywołanych powyżej przepisów jednoznacznie zatem wynika, że przychody jakie uzyskują zleceniobiorcy z umów zleceń opisanych we wniosku są opodatkowane tylko i wyłącznie w Polsce.

Zatem, zakwalifikowanie ww. przychodów do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powoduje, że na dokonującym wypłat z powyższego tytułu, tj. na Wnioskodawcy ciąży obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy, zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy oraz wystawienia informacji dla zleceniobiorców o pobranych zaliczkach na druku PIT-11.

Stanowisko Wnioskodawcy uznano zatem za prawidłowe.

W odniesieniu do przywołanych przez Wnioskodawcę interpretacji Ministra Finansów wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin