Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB4.4511.109.2016.3.KS
z 7 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 6 lipca 2016 r. (data wpływu 7 lipca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 sierpnia 2016 r. (data wpływu 12 sierpnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą odszkodowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą odszkodowania.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 3 sierpnia 2016 r., nr 1061-IPTPB4.4511.109.2016.1.KS, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 3 sierpnia 2016 r. (data doręczenia 8 sierpnia 2016 r.). W dniu 12 sierpnia 2016 r. Wnioskodawca uzupełnił przedmiotowy wniosek pismem z dnia 10 sierpnia 2016 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Uchwałą nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników z dnia 10 czerwca 2016 r. w sprawie rozwiązania … Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) zostało wszczęte postępowanie likwidacyjne i tym samym konieczność przeprowadzenia zwolnień grupowych w związku z likwidacją Spółki – ustawa z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2015 r., poz. 192, z późn. zm., dalej: ustawa). Decyzja dotycząca zamknięcia fabryki w … została podjęta po dokładnej analizie globalnego biznesu, mając na uwadze optymalizację produkcji, co jest częścią bieżącej strategii biznesowej zakładającej łączenie operacji i upraszczanie systemów, co pozwoli służyć klientom i pacjentom.

Ponadto, Spółka podjęła decyzję o zaprzestaniu wytwarzania produktów sprzedawanych w butelkach w Polsce, ponieważ posiada innowacyjne produkty wpisujące się w zintegrowane systemy infuzyjne. Większość produktów będzie dostępnych w elastycznych workach …. Polska pozostaje ważnym rynkiem dla Wnioskodawcy. Spółka będzie dalej dostarczała produkty do dializy oraz inne terapie z szerokiej oferty produktów dla szpitali. Ponieważ globalne operacje Spółki rozwijają się, Wnioskodawca będzie pracować, aby efektywnie realizować potrzeby pacjentów i klientów zapewniając im dostęp do opieki.

Zwolnienie grupowe w wyniku likwidacji Spółki obejmie wszystkich pracowników zatrudnionych w Spółce. W dniu 4 lipca 2016 r. Wnioskodawca i zakładowe organizacje związkowe zawarli porozumienie, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy, dotyczące rozwiązywania stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w ramach zwolnień grupowych z powodu likwidacji Spółki. Na podstawie wzajemnych postanowień opisanych w ww. porozumieniu, proces wręczania wypowiedzeń lub zawierania porozumień stron w ramach zwolnień grupowych rozpocznie się w okresie kolejnych 30 dni poczynając od dnia spełnienia przesłanek określonych w art. 6 ust. 1 ustawy. Umowy o pracę z pracownikami ulegną rozwiązaniu wskutek wręczonych wypowiedzeń lub zawartych porozumień w okresie od sierpnia 2016 r. do lutego 2017 r. Daty ustania stosunku pracy pracowników poszczególnych komórek organizacyjnych i stanowisk zależne będą od konieczności zapewnienia prawidłowego funkcjonowania zakładu pracy, w szczególności realizacji planów produkcji w okresie od dnia 30 września 2016 r. do dnia 31 stycznia 2017 r.

Zgodnie z art. 8 ustawy z tytułu rozwiązania stosunku pracy, pracodawca wypłaci wszystkim pracownikom, objętym zakresem zwolnień grupowych w związku z likwidacją pracodawcy, odprawy w wysokości:

1. jednomiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u pracodawcy krócej niż 2 lata,
2. dwumiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u pracodawcy od 2 do 8 lat,
3. trzymiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u pracodawcy ponad 8 lat.
   
   

Odprawę wynikającą z art. 8 ustawy, ustala się według zasad obowiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy. Wysokość odprawy pieniężnej nie może przekraczać kwoty 15-krotnego minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów, obowiązującego w dniu rozwiązania stosunku pracy. Przy ustalaniu okresu zatrudnienia, przepis art. 36 § 1 Kodeksu pracy stosuje się odpowiednio. Odprawa wypłacana będzie razem z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym umowa o pracę ulega rozwiązaniu.

Jednocześnie na postawie § 8 wymienionego wyżej porozumienia, Wnioskodawca przyzna wszystkim pracownikom, z którymi rozwiązany zostanie stosunek pracy w drodze wypowiedzenia lub porozumienia stron z przyczyn niedotyczących pracownika, odszkodowanie które ma im zadośćuczynić za stratę w związku z brakiem możliwości osiągania wynagrodzenia u dotychczasowego pracodawcy. Ma to na celu zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych pracownika i jego rodziny w sytuacji utraty źródła dochodu. Ponadto stanowi ono również zadośćuczynienie doznanej szkody w postaci braku możliwości osiągania dochodu.

Szczegółowe zasady ustalania wysokości odszkodowania, zgodnie z porozumieniem podpisanym z organizacjami związkowymi w dniu 4 lipca 2016 r. będą uzależnione od stażu pracy u Wnioskodawcy, zgodnie z następującymi zasadami:

1. pracownikom posiadającym na dzień rozwiązania stosunku pracy staż pracy u Wnioskodawcy w wymiarze do 1 roku w wysokości 3-krotności wynagrodzenia zasadniczego brutto pracownika obowiązującego na dzień rozwiązania stosunku pracy,
2. pracownikom posiadającym na dzień rozwiązania stosunku pracy staż pracy u Wnioskodawcy w wymiarze powyżej 1 roku do 3 lat w wysokości 5-krotności wynagrodzenia zasadniczego brutto pracownika obowiązującego na dzień rozwiązania stosunku pracy,
3. pracownikom posiadającym na dzień rozwiązania stosunku pracy staż pracy u Wnioskodawcy w wymiarze powyżej 3 lat do 5 lat w wysokości 7-krotności wynagrodzenia zasadniczego brutto pracownika obowiązującego na dzień rozwiązania stosunku pracy,
4. pracownikom posiadającym na dzień rozwiązania stosunku pracy staż pracy u Wnioskodawcy w wymiarze powyżej 5 lat do 10 lat w wysokości 9-krotności wynagrodzenia zasadniczego brutto pracownika obowiązującego na dzień rozwiązania stosunku pracy,
5. pracownikom posiadającym na dzień rozwiązania stosunku pracy staż pracy u Wnioskodawcy w wymiarze powyżej 10 lat do 25 lat w wysokości 12-krotności wynagrodzenia zasadniczego brutto pracownika obowiązującego na dzień rozwiązania stosunku pracy,
6. pracownikom posiadającym na dzień rozwiązania stosunku pracy staż pracy u Wnioskodawcy w wymiarze powyżej 25 lat do 30 lat w wysokości 14-krotności wynagrodzenia zasadniczego brutto pracownika obowiązującego na dzień rozwiązania stosunku pracy,
7. pracownikom posiadającym na dzień rozwiązania stosunku pracy staż pracy u Wnioskodawcy w wymiarze powyżej 30 lat w wysokości 17-krotności wynagrodzenia zasadniczego brutto pracownika obowiązującego na dzień rozwiązania stosunku pracy.
   
   

Do stażu pracy u Wnioskodawcy, od którego będzie przysługiwało odszkodowanie, wlicza się okres pracy w … S.A., jeżeli pracownik przeszedł do Spółki na zasadach art. 23 Kodeksu pracy oraz jeżeli pracownik był zatrudniony w charakterze Kontraktora, np.: poprzez Agencję Pracy Tymczasowej i wykonywał pracę na rzecz Spółki bezpośrednio przed zatrudnieniem w Spółce. Warunkiem wypłaty odszkodowania pracownikowi będzie osiągnięcie przez pracownika indywidualnego poziomu absencji na poziomie nie wyższym niż 5% w okresie od dnia podpisania porozumienia z organizacjami związkowymi, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy, do dnia rozwiązania stosunku pracy. W sytuacji, gdy indywidualny poziom absencji w okresie od dnia podpisania porozumienia z organizacjami związkowymi, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy, do dnia rozwiązania stosunku pracy, będzie na poziomie powyżej 5%, ale nie wyższym niż 10%, pracownikowi będzie przysługiwało 50% wartości odszkodowania. Pracownik posiadający indywidulaną absencję na poziomie wyższym niż 10% nie nabędzie prawa do odszkodowania.

Wskaźnik absencji będzie obliczany zgodnie z poniższym wzorem: (ilość dni roboczych zwolnień lekarskich w okresie/ilość dni do przepracowania w okresie)*100%. Do zwolnień lekarskich wpływających na poziom absencji nie zalicza się zwolnień z tytułu wypadku w pracy oraz zwolnień lekarskich w okresie ciąży. W przypadku wystąpienia wyjątkowych sytuacji losowych w wyniku, których absencja będzie na poziomie wyższym niż poziom uprawniający pracownika do otrzymania odszkodowania, Likwidatorzy będą analizowali indywidualny przypadek i będą podejmowali decyzję dotyczącą wypłaty odszkodowania. Pracownicy, którzy na dzień podpisania niniejszego porozumienia mają zaplanowane zabiegi operacyjne lub inne leczenie, które wpłynie na poziom absencji w okresie do dnia rozwiązania stosunku pracy, powinni pisemnie zgłosić ten fakt w Dziale Personalnym do dnia 8 lipca 2016 r. W przypadku pojawienia się wyżej wymienionych okoliczności w terminie późniejszym, pracownik, który będzie chciał, aby jego przypadek rozpatrywany był w trybie indywidualnym, powinien zgłosić ten fakt na piśmie, niezwłocznie po otrzymaniu takiej informacji, nie później niż przed datą rozpoczęcia zwolnienia lekarskiego. Warunkiem nabycia prawa do odszkodowania, jest pozostawanie w stosunku pracy w okresie wymaganym przez pracodawcę. Niniejsze postanowienie dotyczy również sytuacji, w której nie będzie możliwe doręczenie pracownikowi oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę w zaplanowanym przez pracodawcę terminie z powodów leżących po stronie pracownika. Pracownikom, których indywidualny poziom absencji w miesiącu kalendarzowym będzie wynosił 0% kwota odszkodowania zostanie powiększona dodatkowo o 600 zł brutto miesięcznie w okresie od lipca 2016 r. do miesiąca, w którym zostanie rozwiązany stosunek pracy. Pracownik, który otrzyma ofertę zatrudnienia w innej Spółce i zostanie ona przez pracownika przyjęta, nie nabywa prawa do odszkodowania. Odszkodowanie wypłacane będzie razem z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym umowa o pracę ulega rozwiązaniu. Odszkodowanie będzie wypłacane na podstawie § 8 porozumienia. Odszkodowanie będzie stanowiło zadośćuczynienie mające na celu zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych pracownika i jego rodziny w sytuacji utraty źródła dochodu oraz równocześnie zadośćuczynienie doznanej szkody w postaci braku możliwości osiągania dochodu. Nie będzie ono odprawą pieniężną w związku z rozwiązaniem umowy o pracę na podstawie przepisów ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Uzupełniając wniosek Wnioskodawca dodał, że porozumienie zawarte pomiędzy pracodawcą, a zakładowymi organizacjami związkowymi w przedmiocie grupowych zwolnień z pracy w zakresie w jakim przewiduje wypłatę dodatkowych (tj. nie przewidzianych w ustawie z 13 marca 2003 r. o zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników) świadczeń (odszkodowań) dla zwalnianych pracowników jest normatywnym źródłem prawa pracy w rozumieniu art. 9 § 1 Kodeksu pracy. Jest to bowiem porozumienie zbiorowe oparte na ustawie (tj. art. 3 ww. ustawy z dnia 13 marca 2003 r.).

Normatywny charakter tego typu porozumień wielokrotnie został potwierdzony w orzecznictwie Sądu Najwyższego, czego reprezentatywnym przykładem może być też wyrok z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. I PK 60/11, w myśl, której „porozumienie zawarte przez pracodawcę ze związkami zawodowymi na podstawie art. 3 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90, poz. 844, ze zm.) jest źródłem prawa pracy w rozumieniu art. 9 § 1 Kodeksu pracy i wiąże pracodawcę, który nie może odstępować od treści tego porozumienia w zakresie doboru pracowników do zwolnienia lub kolejności i terminów dokonywania zwolnień.”

Wnioskodawca nadmienił również, że zważywszy na to, że podstawową i jedyną przyczyną zawarcia przedmiotowego porozumienia w przedmiocie zwolnień grupowych jest likwidacja pracodawcy – zwolnieniami będą objęci wszyscy pracownicy. Tym samym zwolnienia i korzystanie ze świadczeń przewidzianych w porozumieniu nie będą miały charakteru dobrowolnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy Wnioskodawca wypłacając dodatkowe świadczenie pieniężne wynikające z porozumienia zawartego przez Wnioskodawcę ze związkami zawodowymi będzie zwolniony z obowiązków płatnika podatku dochodowego określonych w art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych z racji tego, że jednorazowe świadczenie pieniężne z tytułu rozwiązania stosunku pracy przyznane tytułem odszkodowania za rozwiązanie z Nim umowy o pracę, wynika z katalogu zwolnień przedmiotowych, wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i spełnia warunki do zakwalifikowania go jako odszkodowania otrzymanego na podstawie porozumienia zbiorowego opartego na ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeksu pracy, a tym samym zwolnione jest z podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z kolei art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stwierdza, że źródłem przychodu są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mówi także, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo, na co wskazuje określenie „w szczególności”. Zatem, przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych mogą być wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku bądź, od których zaniechano poboru podatku w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są „otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Nowe brzmienie przepisu – zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 października 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r, poz. 1328) – ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Nowelizacja ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w zakresie art. 21 ust. 1 pkt 3, niewątpliwie miała na celu dostosowanie prawa do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 marca 2013 r., sygn. akt S 2/13. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego nieuwzględnienie przez ustawodawcę w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, innych – poza ustawami i wydanymi na ich podstawie przepisami wykonawczymi – normatywnych źródeł prawa pracy powoduje stan luki prawnej. W rezultacie przekłada się to na brak realizacji dyrektywy wyrażonej z jednej strony w art. 59 ust. 2 in fine Konstytucji, z drugiej zaś w art. 9 i przepisach działu XI ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, ze zm.).

Zgodnie z tymi uregulowaniami układy zbiorowe pracy oraz inne porozumienia pracownicze stanowią normatywne źródła prawa pracy określające zarówno obowiązki, jak i uprawnienia pracodawców oraz pracobiorców. Podkreślenia, w ocenie Wnioskodawcy wymaga fakt, że postanowienia układów zbiorowych oraz innych aktów prawa pracy obowiązują bezpośrednio w stosunkach pracy, tak jak przepisy aktów rangi ustawowej, rozporządzeń wykonawczych, czy też prawa międzynarodowego.

Stosownie do art. 9 § 1 Kodeksu pracy, ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Z porozumienia zawartego pomiędzy Wnioskodawcą, a związkami zawodowymi wynikać będzie, że pracownikom wypłacane będzie dodatkowe świadczenie pieniężne, jako odszkodowanie za rozwiązanie umowy o pracę. W dniu 4 lipca 2016 r. pomiędzy pracodawcą i organizacjami związkowymi reprezentującymi pracowników zostało podpisane porozumienie.

Wobec powyższego faktu, zastosowanie ma art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw, który to przepis na mocy art. 14 ustawy zmieniającej m.in. ustawę od podatków dochodowych od osób fizycznych ma zastosowanie do dochodów uzyskanych z tego tytułu od dnia 1 stycznia 2014 r.

Jeśli zatem, wypłata odszkodowania nastąpi na podstawie porozumienia zbiorowego, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, to zdaniem Wnioskodawcy spełnione będą przesłanki do zastosowania zwolnienia z opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem przepis wyraźnie wskazuje, że „wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy”.

Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku dnia 10 sierpnia 2016 r. wskazał, że będąc pracodawcą (osoba prawna) zgodnie z art. 31 ww. ustawy jest obowiązany jako płatnik obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy.

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie On jako wypłacający to świadczenie zwolniony z obowiązków pracodawcy jako płatnika, określonych w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z faktem, że jednorazowe odszkodowanie będzie korzystało ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji indywidualnej wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.