Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-339/16-2/KT
z 29 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 4 maja 2016 r. (data wpływu 9 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupami dokonanymi w Polsce - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 maja 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupami dokonanymi w Polsce.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest obywatelem Niemiec, niemieckim rezydentem podatkowym. Od wielu lat prowadzi w Niemczech jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą „A.”. Alfons B. to ojciec Wnioskodawcy, po którym Wnioskodawca przejął firmę. Wnioskodawca jest zarejestrowany w Niemczech dla celów VAT.

Pod koniec listopada 2015 r. Wnioskodawca wynajął halę produkcyjną na terytorium Polski i korzystając z własnych maszyn i urządzeń przetransportowanych z Niemiec rozpoczął produkcję wyrobów na bazie zwierzęcych resztek poubojowych. W związku z produkcją Wnioskodawca poniósł koszty: zakupu surowca do produkcji, usług związanych bezpośrednio z produkcją, dzierżawy hali oraz usług utylizacji odpadów poprodukcyjnych. Zakupy te zostały dokonane na terytorium Polski, obowiązek podatkowy w stosunku do nabytych towarów i usług powstał w okresie październik - grudzień 2015 r., Wnioskodawca otrzymał faktury dokumentujące zakupy w okresie grudzień 2015 r. - styczeń 2016 r. Faktury te obejmowały polski VAT (5%, 23%).

Wyroby te były następnie przewożone do Niemiec i stamtąd sprzedawane (na fakturach został wykazany niemiecki nr VAT Wnioskodawcy). Wnioskodawca dysponuje dokumentami potwierdzającymi powyższe okoliczności. Gdyby Wnioskodawca sprzedał wyprodukowane wyroby na terytorium Polski, transakcje takie byłyby opodatkowane polskim podatkiem VAT według jednej ze stawek VAT, wyższych niż 0%.

Produkcja trwała do końca grudnia 2015 r., tj. do czasu utworzenia w Polsce spółki z o.o. Wnioskodawcy, która rozpoczęła własną produkcję („Spółka”).

Na początku lutego 2016 r. Wnioskodawca podpisał umowę najmu na swoje biuro w Polsce. Pod koniec tego samego miesiąca zarejestrował się w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej jako osoba prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą na terytorium Polski, a także uzyskał polski nr NIP i złożył formularz VAT-R.

Wnioskodawca złożył swoją pierwszą deklarację VAT w Polsce za luty 2016 r. W deklaracji tej jako sprzedaż opodatkowaną (23%) wykazał zbycie maszyn i urządzeń wykorzystanych do produkcji na rzecz Spółki, które nastąpiło po złożeniu formularza VAT-R. Nie wykazał natomiast zakupów, o których mowa we wcześniejszej części wniosku, nie odliczył także VAT wykazanego na fakturach zakupowych. W najbliższym czasie Wnioskodawca skoryguje deklarację w ten sposób, żeby odliczyć VAT z tych faktur zakupowych. Wartość VAT należnego z tytułu sprzedaży maszyn i urządzeń przekroczy wartość VAT naliczonego od zakupów, o których mowa.

W przyszłości Wnioskodawca planuje dokonywanie dalszych czynności opodatkowanych VAT w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawcy przysługuje, w deklaracji za luty 2016 r., prawo do odliczenia VAT naliczonego w związku z zakupami dokonanymi w 2015 r. dla celów produkcji jego wyrobów?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wnioskodawcy przysługuje, w deklaracji za luty 2016 r., prawo do odliczenia VAT naliczonego w związku z zakupami dokonanymi w 2015 r. dla celów produkcji jego wyrobów.

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Z kolei, jak wynika z ust. 3 tego samego artykułu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ponadto w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124 (art. 86 ust. 1 ustawy o VAT).

Dodatkowo, w myśl art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Na podstawie art. 86 ust. 11 ustawy o VAT, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e tego samego artykułu, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Wnioskodawca od wielu lat prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Niemiec, a pod koniec 2015 r. rozpoczął prowadzenie takiej działalności również w Polsce. Nie ma zatem wątpliwości, że jest on podatnikiem w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT.

Wnioskodawca nie dokonał wprawdzie sprzedaży wyrobów wyprodukowanych w Polsce w 2015 r. na terytorium Polski, lecz w Niemczech (tj. wystawił fakturę wskazując niemiecki nr VAT), ale z uwagi na brzmienie art. 86 ust. 8 ustawy o VAT nie powinno to ograniczyć prawa Wnioskodawcy do odliczenia VAT naliczonego w związku z zakupami dokonanymi na potrzeby produkcji. Z całą pewnością bowiem, gdyby Wnioskodawca sprzedał wyprodukowane wyroby na terytorium Polski (tj. z polskim nr VAT na fakturze), to mógłby odliczyć w Polsce VAT zapłacony w związku z zakupami towarów i usług potrzebnych do produkcji. Powyższe rozumienie art. 86 ust. 8 ustawy o VAT w zbliżonych okolicznościach potwierdzają organy podatkowe - przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 7 stycznia 2015 r. (IBPP4/443-546/14/PK).

Prawo do odliczenia VAT przez Wnioskodawcę powstało w okresach grudzień 2015 r. - styczeń 2016 r. W konsekwencji, na podstawie art. 86 ust. 11 ustawy o VAT, Wnioskodawca może odliczyć VAT jeszcze w deklaracji za luty 2016 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają ww. czynności wykonane odpłatnie, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego - stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy - stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Ponadto, w myśl art. 87 ust. 1 ustawy, w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następny okres lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy - na zasadach określonych w dalszych przepisać art. 87.

Do podstawowych zasad wspólnego systemu VAT należy między innymi zasada neutralności podatku dla podatnika, rozumiana jako stosowanie podatku od towarów i usług na wszystkich etapach obrotu gospodarczego z równoczesnym prawem do potrącenia podatku zawartego w poprzedniej fazie obrotu. Prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynika z samej konstrukcji podatku od towarów i usług i ma na celu zapewnienie neutralności tego podatku dla podatników VAT czynnych. Podatnik ma prawo do skorzystania z ww. prawa w określonych przepisami terminach, pod warunkiem spełnienia warunków pozytywnych (związku nabytych towarów i usług z czynnościami opodatkowanymi), jak i niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych m.in. w art. 88 ustawy.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego, nie mając bezwarunkowego charakteru, przysługuje tylko czynnym podatnikom podatku od towarów i usług w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego. Wskazana norma prawna wyraża ww. zasadę neutralności podatku od towarów i usług, w następstwie której podatnicy realizujący czynności zwolnione są w podobnej sytuacji jak ostateczny nabywca (konsument) towaru lub usługi, z wyjątkiem przypadków jednoznacznie wskazanych w ustawie o podatku od towarów i usług. Co do zasady ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Zatem, aby w ogóle można było mówić o prawie do odliczenia, dane towary lub usługi powinny być nabyte przez podatnika z zamiarem wykorzystania ich w swojej działalności gospodarczej. Zapis art. 86 ust. 1 ustawy stwierdza bowiem jednoznacznie, że prawo do odliczenia przysługuje w tym zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Ponadto, analiza powołanych przepisów wskazuje, że niezarejestrowany podatnik VAT nie może realizować prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Jak wyżej wskazano, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają czynności wykonane w Polsce. Jeśli dana czynność (dostawa) nie jest wykonana w kraju, to nie stanowi sprzedaży opodatkowanej, a w związku z tym nie daje prawa do odliczenia podatku naliczonego. Jednakże przepisy ustawy - w zgodzie z przepisami dyrektywy VAT - wprost przewidują dla podatników prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z usługami i towarami wykonanymi poza terytorium kraju.

Stanowi o tym art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, zgodnie z którym podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Uprawnienie wynikające z powyższego przepisu odnosi się do podatników prowadzących działalność gospodarczą na terytorium kraju, którzy dokonują dostaw towarów bądź świadczenia usług opodatkowanych poza terytorium kraju, a zakupy, jakich dokonują, są związane właśnie z tymi czynnościami. Warunkiem do odliczenia podatku naliczonego związanego z czynnościami dokonywanymi poza terytorium kraju jest to, aby – hipotetycznie – w przypadku wykonywania tych samych czynności w kraju podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Powołany przepis wymaga ponadto, aby podatnik posiadał dokumenty, z których wynikać będzie związek odliczonego podatku z czynnościami wykonywanymi poza terytorium kraju. Powinny to być przede wszystkim dokumenty potwierdzające dokonanie określonych czynności poza terytorium kraju, które będą jednocześnie opisywać te czynności.

Zatem, treść powołanej regulacji wskazuje, że podatnik podatku od towarów i usług, który dokonuje dostawy towarów lub świadczenia usług poza terytorium kraju, zachowuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, przy spełnieniu określonych warunków. Przepis ten winien być rozumiany w ten sposób, że upoważnia do odliczenia podatku naliczonego nie tyle w sytuacji, gdy podatnik VAT wykazuje podatek należny z tytułu wykonywania na terenie kraju czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, ale gdy wykazuje fakt dostawy towarów lub świadczenia usług, które z uwagi na przepisy dotyczące miejsca świadczenia opodatkowane są poza terytorium kraju. W ocenie tut. Organu, prawo do odliczenia podatku w przypadku świadczenia czynności, które opodatkowane są poza terytorium kraju, nie jest zatem uzależnione od wykazania podatku należnego sensu stricte, lecz od wykazania wartości tej sprzedaży w deklaracji VAT-7.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca - obywatel Niemiec – jest niemieckim rezydentem podatkowym, prowadzi w Niemczech działalność gospodarczą pod nazwą „A.” i jest z tego tytułu zarejestrowany w Niemczech dla celów VAT.

Pod koniec listopada 2015 r. Wnioskodawca wynajął halę produkcyjną na terytorium Polski i korzystając z własnych maszyn i urządzeń przetransportowanych z Niemiec rozpoczął produkcję własnych wyrobów. W związku z tą produkcją Wnioskodawca poniósł koszty zakupu towarów (surowca do produkcji) oraz usług związanych z produkcją. Zakupy te zostały dokonane na terytorium Polski w okresie październik - grudzień 2015 r., Wnioskodawca otrzymał faktury dokumentujące te zakupy, które zawierały polski VAT.

Wyprodukowane wyroby Wnioskodawca przewoził do Niemiec i z terytorium Niemiec sprzedawał nabywcom, wykazując na fakturach swój niemiecki nr VAT.

Ww. produkcja trwała do końca grudnia 2015 r., tj. do czasu utworzenia w Polsce nowej spółki z o.o. Wnioskodawcy („Spółka”), która rozpoczęła własną produkcję. W lutym 2016 r. Wnioskodawca podpisał umowę najmu na biuro w Polsce i zarejestrował się jako osoba prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą na terytorium Polski, a także uzyskał polski nr NIP i złożył formularz VAT-R. Wnioskodawca złożył pierwszą deklarację VAT w Polsce za luty 2016 r. W deklaracji tej jako sprzedaż opodatkowaną (23%) wykazał zbycie maszyn i urządzeń wykorzystanych do produkcji na rzecz Spółki, które nastąpiło po złożeniu formularza VAT-R. W przyszłości Wnioskodawca planuje dokonywanie dalszych czynności opodatkowanych VAT w Polsce.

Na tle opisanych zdarzeń Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy w oparciu o art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT przysługuje Mu, w deklaracji za luty 2016 r., prawo do odliczenia VAT naliczonego w związku z zakupami dokonanymi w Polsce w 2015 r. dla celów produkcji jego wyrobów sprzedawanych w Niemczech w ramach prowadzonej tam działalności.

Jak wyżej wskazano, uprawnienie wynikające z przepisu art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT odnosi się do podatników prowadzących działalność gospodarczą na terenie kraju, którzy dokonują dostaw towarów bądź świadczenia usług opodatkowanych poza terytorium kraju z uwagi na miejsce świadczenia i zastosowanie mechanizmu odwrotnego obciążenia (reverse charge), a zakupy, jakich dokonują, są związane właśnie z tymi czynnościami. Natomiast uprawnienie to nie dotyczy dostaw towarów i świadczenia usług dokonywanych w ramach działalności gospodarczej zarejestrowanej poza terytorium Polski.

W przedstawionej sprawie Wnioskodawca jest podmiotem z siedzibą w Niemczech, nieprowadzącym w Polsce – w okresie, którego dotyczy zapytanie – działalności gospodarczej. Wnioskodawca dokonując na terytorium kraju zakupu towarów i usług dla celów prowadzonej w Nimeczech działalności gospodarczej nie był zarejestrowanym podatnikiem VAT w Polsce i nie dokonywał w Polsce żadnej sprzedaży opodatkowanej (odpłatnej dostawy towarów lub świadczenia usług), z tytułu której byłby zobowiązany do rozliczenia podatku VAT na terytorium kraju.

Jak wynika z wniosku, dopiero po zakończeniu w Polsce produkcji związanej z działalnością gospodarczą prowadzoną w Niemczech pod nazwą „A.”, Wnioskodawca rozpoczął na terytorium kraju działalność jako nowa Spółka z o.o., która została zarejestrowana dla celów VAT w Polsce. Podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących zakupy dokonane wcześniej dla celów niemieckiej działalności Wnioskodawcy nie ma zatem związku z podatkiem należnym od sprzedaży na terytorium kraju, który jest wykazywany w deklaracji VAT składanej przez Spółkę z o.o. Wnioskodwacy jako polskiego podatnika.

W takich okolicznościach Wnioskodawcy – podmiotowi niezarejestrowanemu w Polsce jako podatnik VAT i niedokonującemu na terytorium kraju sprzedaży podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług – nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych w Polsce na zakup towarów i usług związanych z działalnością prowadzoną poza terytorium kraju. Przepis art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy nie znajduje w tym przypadku zastosowania, ponieważ czynności, które podlegają opodatkowaniu poza terytorium kraju, wykonywane były przez Wnioskodawcę jako niemieckiego podatnika, a nie przez polską Spółkę z o.o. Oznacza to, że z terytorium kraju nie były wykonywane żadne transakcje gospodarcze, które upoważniałyby do zastosowania powołanego przepisu.

Należy zauważyć, że - co do zasady - na każdym podatniku, z wyjątkiem dotyczącym podatników, którzy zawiesili wykonywanie działalności gospodarczej, ciąży generalny obowiązek złożenia deklaracji podatkowej. Zgodnie bowiem z art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

W deklaracji podatkowej - w zależności od jej rodzaju - ujmuje się albo podatek należny od tych czynności, względem których powstał obowiązek podatkowy w okresie rozliczeniowym, którego dotyczy deklaracja, albo też podatek związany z konkretną czynnością, której dotyczy deklaracja.

Z objaśnień do deklaracji VAT-7 (załącznik nr 1 do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 czerwca 2015 r. w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2015 r., poz. 914, z późn. zm.) wynika, że w części C dotyczącej rozliczenia podatku należnego, w pozycji 11 wykazuje się dostawę towarów oraz świadczenie usług poza terytorium kraju, w stosunku do których przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, o którym mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, lub prawo do zwrotu kwoty podatku naliczonego, o którym mowa w art. 87 ust. 5 ustawy. W pozycji tej nie uwzględnia się wartości dostaw towarów i świadczonych usług dokonywanych w ramach działalności gospodarczej zarejestrowanej poza terytorium kraju (...).

A zatem czynności, jakich Wnioskodawca dokonał w ramach działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Niemiec, nie wykazuje w deklaracji VAT-7 składanej w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną w Polsce.

Prawodawca unijny, a za nim ustawodawca krajowy, wprowadził specjalne regulacje, które mają umożliwić podatnikom z innych państw członkowskich, a także z krajów trzecich (na zasadzie wzajemności), odzyskanie podatku zapłaconego w danym państwie członkowskim, w zasadzie w takim samym zakresie, w jakim podatek ten mogą odzyskiwać podatnicy z tego państwa.

Na podstawie przepisu art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług, w odniesieniu do podmiotów nieposiadających siedziby działalności gospodarczej, stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywano transakcji gospodarczych, stałego miejsca zamieszkania lub zwykłego miejsca pobytu na terytorium kraju, niedokonujących sprzedaży na terytorium kraju - mogą być zastosowane zwroty podatku na warunkach określonych w ust. 1a-1g oraz w rozporządzeniu wydanym na podstawie ust. 2, 3 i 5.

Stosownie do ust. 1a powyższego artykułu, podmioty, o których mowa w ust. 1 pkt 3, mogą ubiegać się o zwrot podatku w odniesieniu do nabytych przez nie na terytorium kraju towarów i usług lub w odniesieniu do towarów, które były przedmiotem importu na terytorium kraju, jeżeli te towary i usługi były przez te podmioty wykorzystywane do wykonywania czynności dających prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na terytorium państwa, w którym rozliczają one podatek od wartości dodanej lub podatek o podobnym charakterze, innym niż terytorium kraju.

Realizując delegację ustawową zawartą w art. 89 ust. 5 ustawy, Minister Finansów w rozporządzeniu z dnia 9 grudnia 2014 r. w sprawie zwrotu podatku od towarów i usług niektórym podmiotom (Dz. U. z 2014 r. poz. 1860), określił m.in. warunki, terminy i tryb zwrotu podatku podmiotom, o których mowa w art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy.

Zgodnie z § 2 pkt 1 ww. rozporządzenia, ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o zwrocie podatku - rozumie się przez to zwrot podatku od towarów i usług naliczanego przy nabyciu towarów lub usług lub imporcie towarów przez podmiot uprawniony z państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub przez podmiot uprawniony z państwa trzeciego.

Przez podmiot uprawniony z państwa członkowskiego Unii Europejskiej, w myśl § 2 pkt 2 rozporządzenia, rozumie się przez to osobę fizyczną, osobę prawną oraz jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej, która w okresie, za który występuje o zwrot podatku, nie posiadała siedziby działalności gospodarczej, stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywano transakcji gospodarczych, stałego miejsca zamieszkania lub zwykłego miejsca pobytu na terytorium kraju, ubiegającą się o zwrot podatku - posiadającą siedzibę działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Z kolei przepis § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia stanowi, że zwrot podatku przysługuje podmiotowi uprawnionemu z państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub podmiotowi uprawnionemu z państwa trzeciego, w przypadku gdy podmiot ten:

1. jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej, o którym mowa w art. 2 pkt 11 ustawy, w państwie członkowskim siedziby lub podatnikiem podatku od wartości dodanej albo podatku o podobnym charakterze w kraju siedziby;
2. nie wykonuje na terytorium kraju, w okresie, za który występuje o zwrot podatku, sprzedaży, o której mowa w art. 2 pkt 22 ustawy (…).
   
   

W analizowanej sprawie warto też przywołać wyrok NSA w sprawie I FSK 353/13, w którym sąd rozstrzygał kwestię, czy podatnik, który nie posiada na terenie kraju siedziby a jedynie oddział, ma prawo do odliczenia podatku naliczonego w kraju siedziby oddziału z tytułu zakupów dokonywanych przez ten oddział a związanych ze sprzedażą dokonywaną przez podatnika w miejscu jego siedziby (innym, niż siedziba oddziału). NSA, bazując na orzeczeniu TSUE w sprawach C-318/11 i C-319/11, stwierdził, że „dla rozstrzygnięcia, czy na trenie kraju mamy do czynienia ze stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są transakcje gospodarcze, istotne jest ustalenie, czy na tym terenie dokonywane są transakcje podlegające opodatkowaniu. W sytuacji zatem, gdy na terenie kraju są dokonywane transakcje podlegające opodatkowaniu, wówczas ewentualne zastosowanie znajdzie art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT, zaś w przypadku ich braku - art. 89 ust.1 pkt 3 tej ustawy”.

Podobnie wypowiedział się NSA w wyroku I FSK 301/13 podzielając stanowisko, że „istotą art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT jest wprawdzie prawo do obniżenia podatku należnego z tytułu czynności określonych w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT o podatek naliczony przy nabyciu (imporcie) towarów i usług związanych z wykonywaniem czynności nieopodatkowanych polskim podatkiem, bowiem wykonywanych poza terytorium kraju, jednakże aby odliczyć podatek naliczony wymieniony w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT, musi zaistnieć podatek należny z tytułu czynności opodatkowanych wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT (...)”. Sąd uznał, że „Skarżącej przysługiwałoby prawo obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, gdyby wykonywała na terenie kraju czynności podlegające opodatkowaniu.”

Prawo do odliczenia podatku naliczonego zgodnie z art. 86 ust. 1 i ust. 8 ustawy z tytułu nabywanych towarów i usług przysługuje w kwocie wynikającej ze złożonej deklaracji podatkowej VAT. Jednakże w deklaracji tej nie uwzględnia się wartości dostaw towarów i świadczonych usług dokonywanych w ramach działalności gospodarczej zarejestrowanej poza terytorium kraju. Zatem Wnioskodawca nie wykaże w składanej deklaracji czynności z działalności prowadzonej poza terytorium Polski. Tym samym, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku z tytułu nabycia w Polsce towarów i usług związanych z czynnościami opodatkowanymi w miejscu prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy jako niemieckiego podatnika, gdyż nie istnieje związek pomiędzy dokonanymi zakupami a czynnościami, o których mowa w art. 5 ust 1 ustawy.

W świetle powyższych ustaleń, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przysługuje Mu - w oparciu o art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy - prawo do odliczenia w deklaracji za luty 2016 r. podatku VAT naliczonego w związku z zakupami dokonanymi w Polsce w 2015 r. dla celów produkcji wyrobów sprzedawanych w Niemczech w ramach prowadzonej w tym państwie działalności – należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.