Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB2.4511.461.2016.2.AKu
z 15 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2016 r. (data wpływu 8 czerwca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 sierpnia 2016 r. (data wpływu 25 sierpnia 2016 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych spłaty wierzytelności nabytej w drodze umowy darowizny – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych spłaty wierzytelności nabytej w drodze umowy darowizny.

Wniosek nie spełniał wymogów, określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z powyższym, pismem z dnia 12 sierpnia 2016 r., Nr 1061-IPTPB2.4511.461.2016.1.AKu, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, wezwał Wnioskodawczynię do usunięcia braków wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 12 sierpnia 2016 r. (skutecznie doręczono dnia 17 sierpnia 2016 r.), zaś w dniu 25 sierpnia 2016 r. Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek (data nadania 24 sierpnia 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Mąż Wnioskodawczyni wystąpił ze spółki komandytowej ze skutkiem na dzień 1 stycznia 2010 r. Z tego tytułu przysługiwała mu wierzytelność wobec spółki o wypłatę udziału kapitałowego (art. 65 ksh). W 2015 r. mąż Wnioskodawczyni oraz spółka komandytowa zawarli ugodę sądową, mocą której przypadająca mężowi Wnioskodawczyni spłata została rozłożona na cztery raty. Każda rata składa się z części kapitału oraz kwoty odsetek ustawowych z tytułu opóźnienia, obliczonych z góry na dzień płatności każdej raty. Wysokość tak obliczonej raty nie ulega już zmianie, została ustalona z dniem zawarcia ugody. Wierzytelność z tytułu pierwszej raty spłaty mąż Wnioskodawczyni wniósł do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością na pokrycie wkładu w podwyższonym kapitale zakładowym.

Wierzytelności pozostałe, dotyczące zapłaty kolejnych trzech rat, mąż Wnioskodawczyni zamierza darować Wnioskodawczyni w terminie do końca czerwca 2016 r. Darowizna ta zostanie zgłoszona do Urzędu Skarbowego celem skorzystania ze zwolnienia z podatków od spadków i darowizn.

Mąż Wnioskodawczyni oraz Wnioskodawczyni pozostają w ustroju umownej rozdzielności majątkowej. Terminy wymagalności pozostałych rat spłaty udziału kapitałowego, przypadną już po przeniesieniu wierzytelności na Wnioskodawczynię. Spółka komandytowa wypłaci zatem środki pieniężne bezpośrednio na rzecz obdarowanej – Wnioskodawczyni.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni podała, że wierzytelność, o której mowa we wniosku stanowi roszczenie o wypłatę udziału kapitałowego wspólnika, występującego ze spółki komandytowej w rozumieniu art. 65 ust. 1 Kodeksu spółek handlowych. Wierzytelność objęta umową darowizny obejmuje należność główną oraz odsetki ustawowe z tytułu opóźnienia w wypłacie udziału kapitałowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni, która otrzyma od swego małżonka w drodze umowy darowizny, wierzytelność wobec spółki komandytowej z tytułu spłaty udziału kapitałowego, będzie obowiązana do wykazania otrzymanych od spółki środków pieniężnych jako przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym (PIT)?

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), spełnienie przez dłużnika zobowiązania wynikającego z wierzytelności otrzymanej przez Wnioskodawczynię w drodze darowizny nie stanowi przychodu na gruncie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 tej ustawy.

Wierzytelność została przekazana Wnioskodawczyni w drodze darowizny i podlega ona opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn, zgodnie z ustawą z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2016 r., poz. 205, z późn. zm.), a w konsekwencji podlega ona wyłączeniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. W myśl art. 2 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn.

Stosownie do art. 1 ust. 1 pkt 2 o podatku od spadków i darowizn, podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej m.in. tytułem darowizny.

Zgodnie z opisanym stanem faktycznym Wnioskodawczyni otrzymała nieodpłatnie prawo majątkowe – wierzytelność przysługującą darczyńcy wobec spółki komandytowej na podstawie przepisów Kodeksu spółek handlowych. Wierzytelność, to zgodnie z prawem cywilnym uprawnienie do żądania spełnienia świadczenia z określonego stosunku zobowiązaniowego przysługujące wierzycielowi wobec dłużnika i składające się z jednego lub wielu roszczeń. Zgodnie z przepisem art. 509 Kodeksu cywilnego – wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew). W oparciu o powyższy przepis, przedmiotowa wierzytelność została scedowana tytułem darmym przez męża Wnioskodawczyni na Wnioskodawczynię, co stanowi darowiznę prawa majątkowego w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Jednocześnie wskazać należy, że wskutek dokonanej cesji wierzytelności przysporzenie w majątku Wnioskodawczyni powstanie nie wskutek przeniesienia na Wnioskodawczynię prawa do żądania spełnienia świadczenia od dłużnika, lecz wskutek jego faktycznego spełnienia do rąk Wnioskodawczyni. W związku z powyższym, przepisami ustawy o podatku od spadków i darowizn objęta jest cała konstrukcja prawna przelewu wierzytelności jako przysporzenia majątkowego – zarówno moment dokonania cesji wierzytelności pod tytułem darmym, jak i spełnienie zobowiązania przez dłużnika, jako czynności immanentnie związanej i prowadzącej do powstania przysporzenia w majątku obdarowanego.

Wskazać należy, że same przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn przewidują zastosowanie takiej konstrukcji jako obligatoryjnej dla zastosowania zwolnienia przewidzianego w przepisie art. 4a ustawy wskazując, że warunkiem zastosowania zwolnienia w przypadku darowizny środków pieniężnych jest „udokumentowanie ich otrzymania dowodem przekazania na rachunek płatniczy nabywcy, na jego rachunek, inny niż płatniczy, w banku lub spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej lub przekazem pocztowym”. Opisany powyżej warunek, z prawnego punktu widzenia oznacza nic innego, jak tylko przekazanie obdarowanemu prawa do żądania wypłaty określonej sumy środków pieniężnych od dłużnika – banku. Ustawodawca jednakże akceptuje taką konstrukcję, wręcz wskazując na jej obligatoryjność Nie sposób wskazać stanowiska, zgodnie z którym zwolnieniem w podatku od spadków i darowizn objęte jest polecenie przelewu składane do banku, a wypłata przekazanych środków przez bank obdarowanemu stanowi czynność nieobjętą ustawą o podatku od spadków i darowizn, stanowiąc przysporzenie, które powinno zostać opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wskazać należy także, że podobne stanowisko zajmują aktualnie sądy administracyjne, wskazując na cel, jaki przyświeca regulacji przewidzianej w art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. WSA w Poznaniu, w wyroku z dnia 18 czerwca 2014 r., sygn. akt I SA/Po 105/14 wyjaśnił, że „skarżący trafnie wskazuje, że spłata wierzytelności wekslowej nie powoduje przyrostu w majątku skarżącego, bowiem elementem tego majątku była już wcześniej wierzytelność wekslowa. Domaganie się spłaty sumy wekslowej stanowi jedynie realizację wcześniej nabytego w formie darowizny prawa majątkowego. Odrębne opodatkowanie tej kwoty podatkiem od spadków i darowizn oznaczałoby podwójne opodatkowanie tej samej wartości tym podatkiem oraz podatkiem dochodowym od osób fizycznych, co stanowiłoby naruszenie art. 2 ust. 1 pkt 3 updof. Za zasadne uznać należy także twierdzenia skarżącego, który podniósł, że za przyjęciem, że spłata weksla po jego otrzymaniu w drodze darowizny od osoby najbliższej jest neutralna podatkowo przemawia ratio legis przepisów. Celem wyłączenia spod opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych czynności opodatkowanych podatkiem od spadków i darowizn jest uniknięcie podwójnego opodatkowania tych samych kwot”. W wyroku z dnia 7 kwietnia 2011 r. WSA w Poznaniu jednoznacznie wskazał, że istotne jest źródło przysporzenia majątkowego – „W tym miejscu należy zadać pytanie, czy gdyby nie śmierć wspólnika spadkobierczyni otrzymałaby spłatę, odpowiedź na tak postawione pytanie jest przecząca. Stąd też źródłem roszczeń skarżącej o spłatę jest w istocie dziedziczenie. W tej sytuacji wykładnia dokonana przez organ podatkowy jest, zdaniem Sądu nieprawidłowa. Z powyższych względów Sąd przyznał rację skarżącej uznając, że otrzymana przez nią spłata, jako pieniężny surogat udziałów zmarłego wspólnika, winna być opodatkowana podatkiem od spadków i darowizn”.

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego przedstawionego w pytaniu Wnioskodawczyni wskazać należy, że przysporzeniem majątkowym jest uzyskane przez Wnioskodawczynię prawo majątkowe w postaci wierzytelności wobec Spółki komandytowej i wartość tego prawa podlega opodatkowaniu na podstawie przepisów o podatku od spadków i darowizn. Dokonanie zapłaty przez wierzyciela stanowi spełnienie świadczenia przez wierzyciela i nie może być uznane za odrębne od wierzytelności źródło przysporzenia majątkowego. W konsekwencji, brak jest jakichkolwiek podstaw dla sztucznego rozdzielenia prawa od jego wykonania i objęcia jednej czynności podatkiem od spadków i darowizn, a drugiej – podatkiem dochodowym. Wskazać należy bowiem, że w przypadku, gdyby Wnioskodawczyni nie korzystała z prawa do zwolnienia darowizny z podatku od spadków i darowizn, przy zastosowaniu takiej konstrukcji byłaby zobowiązana do dwukrotnego opodatkowania tej samej kwoty, wynikającej z tej samej czynności prawnej – raz, na podstawie ustawy o podatku od spadków i darowizn, a drugi na postawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższe stoi w oczywistej sprzeczności z przyjętym przez ustawodawcę zastrzeżeniem jednokrotnego opodatkowania (zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W konsekwencji powyższych rozważań należy uznać, że stanowisko Wnioskodawczyni o opodatkowaniu czynności cesji wierzytelności i jej późniejszego wykonania podatkiem od spadków i darowizn jest uzasadnione i wyłącza możliwość opodatkowania spełnienia świadczenia jako odrębnej czynności, podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „darowizna”, dlatego należy w tym zakresie odwołać się do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Celem darowizny jest dokonanie nieodpłatnego przysporzenia na rzecz obdarowanego kosztem majątku darczyńcy. Może ona polegać zarówno na przesunięciu do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych formach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie majątku obdarowanego do zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów. Świadczenie darczyńcy jest bezpłatne wtedy, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Zatem podstawowym elementem darowizny, niezbędnym do uznania, że dane świadczenie jest darowizną, jest jej nieodpłatność. Świadczenie jest nieodpłatne wówczas, gdy otrzymujący świadczenie nie świadczy nic w zamian, ani też nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w przyszłości. Jedynym celem, jaki leży u podstaw darowizny, jest chęć przysporzenia majątkowego na rzecz drugiej strony.

Natomiast z treści art. 890 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że na mocy ugody sądowej pomiędzy mężem Wnioskodawczyni a spółką komandytową, przypadająca Jemu wierzytelność z tytułu roszczenia o wypłatę udziału kapitałowego wspólnika występującego ze spółki komandytowej została rozłożona na cztery raty.

Wierzytelność z tytułu pierwszej raty spłaty mąż Wnioskodawczyni wniósł do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością na pokrycie wkładu w podwyższonym kapitale zakładowym. Pozostałą część wierzytelności, obejmującą spłaty kolejnych trzech rat, Wnioskodawczyni otrzymała od męża w drodze darowizny w terminie do końca czerwca 2016 r., zatem spółka komandytowa wypłaci środki pieniężne bezpośrednio Wnioskodawczyni, po przeniesieniu wierzytelności na Jej rzecz. Na powyższą wierzytelność przekazaną umową darowizny, składają się należność główna oraz odsetki ustawowe z tytułu opóźnienia w wypłacie udziału kapitałowego. Wnioskodawczyni pozostaje z mężem w ustroju umownej rozdzielności majątkowej.

Darowizna ta zostanie zgłoszona do Urzędu Skarbowego celem skorzystania ze zwolnienia z podatków od spadków i darowizn.

W myśl art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2016 r., poz. 205, z późn. zm.), podatkowi od spadków i darowizn, podlega nabycie przez osoby fizyczne m.in. własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem darowizny.

Zgodnie z art. 4a ust. 1 ww. ustawy zwalnia się od podatku nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych przez małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę, jeżeli:

1. zgłoszą nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego powstałego na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2-5, 7 i 8 oraz ust. 2, a w przypadku nabycia w drodze dziedziczenia – w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu stwierdzającego nabycie spadku, z zastrzeżeniem ust. 2 i 4, oraz
2. w przypadku gdy przedmiotem nabycia tytułem darowizny lub polecenia darczyńcy są środki pieniężne, a wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, przekracza kwotę określoną w art. 9 ust. 1 pkt 1 – udokumentują ich otrzymanie dowodem przekazania na rachunek płatniczy nabywcy, na jego rachunek, inny niż płatniczy, w banku lub spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej lub przekazem pocztowym.
   
   

Do praw majątkowych można zaliczyć: prawa rzeczowe (prawo własności, użytkowanie wieczyste, prawa rzeczowe ograniczone), wierzytelności, czyli prawa wierzyciela do żądania od dłużnika pewnego zachowania się, prawa na dobrach niematerialnych o charakterze majątkowym (ich przedmiotem są dobra niematerialne, np. utwory, wynalazki), prawa rodzinne o charakterze majątkowym (np. prawo do świadczeń alimentacyjnych), prawo do spadku.

Wierzytelność jest to przysługujące wierzycielowi wobec dłużnika uprawnienie do żądania spełnienia świadczenia z określonego stosunku zobowiązaniowego. Wierzytelność stanowi więc podstawę roszczeń kierowanych wobec drugiej strony stosunku obligacyjnego. Jest to swego rodzaju prawo podmiotowe istniejące po stronie wierzyciela, składające się z szeregu uprawnień węższych, funkcjonalnie ze sobą powiązanych.

Natomiast, w myśl art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisów tejże ustawy nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym nie podlegają zatem przychody wynikające w sposób bezpośredni ze zdarzeń powodujących powstanie obowiązku podatkowego w podatku od spadków i darowizn. Do wyłączenia z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochodzi przy nabyciu majątku w drodze dziedziczenia lub darowizny.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że co do zasady, darowizna dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podlega przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn, co wyklucza możliwość jej opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Przenosząc powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że nabycie przez Wnioskodawczynię w drodze darowizny od męża części wierzytelności wobec spółki komandytowej jest prawem majątkowym, podlegającym opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. Natomiast, biorąc pod uwagę dyspozycję art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przedmiotowa darowizna wierzytelności nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zatem, Wnioskodawczyni nie uzyska przychodu z tytułu otrzymania środków pieniężnych, tytułem spełnienia przez Spółkę świadczenia wynikającego z nabytej wierzytelności.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni uznano za prawidłowe.

Podkreślić należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto Organ podatkowy zauważa, że niniejsza interpretacja stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, który stanowi, że Minister Finansów, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną), została wydana wyłącznie dla Wnioskodawczyni. Stąd też powyższe rozstrzygnięcie nie dotyczy obowiązków podatkowych męża Wnioskodawczyni i nie będzie wywierało wobec niego skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.