2016.09.20 - Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi - 1061-IPTPB3.4511.539.2016.1.RR

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB3.4511.539.2016.1.RR
z 20 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 17 czerwca 2016 r. (data wpływu 22 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu osobowego wykupionego po zakończeniu leasingu operacyjnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 czerwca 2016 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Jest to działalność prawnicza i nie polega ona na handlu.

Wnioskodawca zawarł umowę leasingu samochodu osobowego dla celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą na okres 42 miesięcy. Samochód jest przedmiotem umowy leasingu operacyjnego z zagwarantowaną opcją wykupu po cenie ustalonej w umowie leasingu.

Wnioskodawca dokonuje odliczenia 50% podatku VAT naliczonego z tytułu rat leasingowych zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W pozostałej części raty leasingowe są księgowane w kosztach działalności gospodarczej Wnioskodawcy jako koszt uzyskania przychodu.

Wnioskodawca zamierza wykupić przedmiot leasingu po zakończeniu umowy leasingu, a po wykupie korzystać z niego jako samochodu prywatnego. Wnioskodawca nie wprowadzi samochodu do ewidencji środków trwałych i nie będzie go amortyzował, a wydatków poniesionych w związku z wykupem pojazdu nie zaliczy do kosztów uzyskania przychodu ani do ustalenia podstawy amortyzacji pojazdu. Samochód nie będzie też stanowił towaru handlowego przeznaczonego do dalszej odsprzedaży w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy.

Ponadto Wnioskodawca nie dokona odliczenia podatku VAT naliczonego z faktury otrzymanej od leasingodawcy z tytułu wykupu samochodu po zakończeniu leasingu.

Wnioskodawca po wykupie samochodu zamierza wykorzystać go w prowadzonej działalności gospodarczej w oparciu o ewidencję przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 23 ust. 5 i 7 oraz w art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i będzie zaliczał ponoszone wydatki z tytułu korzystania z pojazdu w działalności gospodarczej zgodnie z zasadami określonymi w tych przepisach, tj. z uwzględnieniem iloczynu liczby kilometrów faktycznego przebiegu i stawki urzędowej za 1 kilometr przebiegu.

Po upływie co najmniej sześciu miesięcy licząc od zakończenia miesiąca, w którym nastąpi moment wykupu ww. samochodu, Wnioskodawca zamierza sprzedać ten samochód za cenę odpowiadającą jego cenie rynkowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy sprzedaż samochodu przez Wnioskodawcę będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
Czy sprzedaż samochodu przez Wnioskodawcę będzie stanowiła dla Wnioskodawcy źródło przychodu zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
Czy cena uzyskana z tytułu sprzedaży samochodu przez Wnioskodawcę stanowić będzie dla Wnioskodawcy przychód z odpłatnego zbycia ruchomości zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku nr 2 i 3. Natomiast w zakresie podatku od towarów i usług wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn zm.), źródłem przychodu jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
prawa wieczystego użytkowania gruntów,
innych rzeczy,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W związku z powyższym sprzedaż rzeczy ruchomych, o ile nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej, stanowi źródło przychodu jedynie wówczas, gdy zostanie to dokonane w terminie wskazanym w art. 10 ust. 1 pkt 8 na końcu.

Samochód po nabyciu nie zostanie ujęty przez Wnioskodawcę w ewidencji środków trwałych ani nie będzie stanowił towaru handlowego w ramach działalności gospodarczej. W konsekwencji, w przypadku jego sprzedaży obowiązek podatkowy w podatku dochodowym może być jedynie rozpatrywany w kontekście art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z treści zaś tego przepisu wynika, że obowiązek taki wystąpi jedynie, gdy sprzedaż samochodu nastąpi przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło jego nabycie od firmy leasingowej. W pozostałych natomiast przypadkach, gdy sprzedaż nastąpi w okresie późniejszym, nie będzie ona rodziła rozpatrywanego obowiązku podatkowego (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 czerwca 2015 r., IPPB1/4511-469/15-2/ES).

Na podobnym stanowisku stoi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 23 lutego 2015 r., sygn. akt I SA/Gl 1028/14: „Przy sprzedaży poleasingowego samochodu i wykupie prywatnym można skorzystać z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), jeżeli upłynęło 6 miesięcy od dnia wykupu, wówczas przychód nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Reasumując, sprzedaż samochodu nie będzie stanowiła źródła przychodu Wnioskodawcy, a cena z tytułu zbycia samochodu nie będzie stanowiła dla Wnioskodawcy przychodu z odpłatnego zbycia ruchomości w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Jednym ze źródeł przychodów określonym w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn zm.), jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Natomiast w myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, odrębnym źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
prawa wieczystego użytkowania gruntów,
innych rzeczy,

Stosownie do art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Stosownie do treści art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

– wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Powyższe brzmienie art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z którym, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, nadała ustawa z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1328).

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Jak stanowi art. 19 ust. 1 ww. ustawy, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Definicja środka trwałego, zawarta jest w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Środkami trwałymi są stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

Jeżeli dany składnik majątku spełnia powyższą definicję środka trwałego, przychód z jego odpłatnego zbycia podlega regulacjom art. 14 ust. 2 pkt 1 oraz 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, niezależnie od tego czy podatnik ujął go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, czy też nie. Stanowisko takie, znajduje swoje potwierdzenie w uzasadnieniu do wskazanej na wstępie ustawy nowelizacyjnej. Celem omawianej zmiany jest „ ...wyraźne wskazanie, że zbycie składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej stanowi przychód z tej działalności. Dotyczy to składników, które z uwagi na przewidywany okres ich używania krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych, jak również składników, których podatnik – pomimo takiego obowiązku – nie ujął w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych”.

W konsekwencji, dochód do opodatkowania ustala się tak, jak w przypadku środków trwałych ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Dochodem, zgodnie z art. 24 ust. 2 ww. ustawy, będzie więc przychód z odpłatnego zbycia danego składnika majątku pomniejszony o wartość początkową, jaką podatnik wykazałby w ewidencji, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy.

Definicję tę może spełniać również samochód osobowy, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeżeli samochód osobowy spełnia tę definicję, przychód z jego odpłatnego zbycia podlega regulacjom art. 14 ust. 2 pkt 1 oraz 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, niezależnie od tego czy podatnik ujął go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, czy też nie, a koszty eksploatacji rozliczał w ramach tzw. kilometrówki.

Przywołać w tym miejscu można orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, że „...wykładnia art. 22a ust. 1 oraz art. 23a pkt 1 u.p.d.o.f. nie daje podstaw do przyjęcia, że z uprawnienia dokonywania odpisów nie mogą korzystać podatnicy wykorzystujący środki trwałe poza potrzebami związanymi z prowadzoną działalnością gospodarczą również do innych celów. Brak możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dotyczy wyłącznie podatników nie wykorzystujących w ogóle tych środków na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. [...] ... zasadniczym warunkiem dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest faktyczne wykorzystywanie środka trwałego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Generalną, wynikającą z art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. zasadą jest, że do kosztów uzyskania przychodów zalicza się koszty poniesione w celu uzyskania przychodów, a więc w toku aktywnej działalności w obrębie danego źródła przychodu. Amortyzacja dotyczy zużycia środków trwałych w danym okresie, którego wyrazem jest określona wartość konieczna do utrzymania tych składników w dalszej eksploatacji lub odtworzenia po ich zużyciu. Jest ona zatem majątkowym obrazem zużycia danego środka trwałego w czasie. Funkcjonalnie wystarczające jest wykazanie związku używania określonego środka trwałego z prowadzeniem działalności gospodarczej, w taki sposób, że dany środek służy przede wszystkim tejże działalności. Z przyczyn prakseologicznych ustawa nie wymaga ani wykazania, ani zaistnienia wyłączności takiego związku. Przy ustaleniu głównego celu wykorzystania środka trwałego jego osobiste i uboczne wykorzystywanie przez podatnika lub członków jego rodziny nie jest wystarczającym powodem wyłączenia (ibidem, s. 557)”. – wyrok z dnia 29 stycznia 2009 r., sygn. akt II FSK 1470/07.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca użytkuje samochód osobowy na podstawie umowy leasingu operacyjnego. Wnioskodawca zamierza wykupić przedmiot leasingu po zakończeniu umowy leasingu, a po wykupie korzystać z niego jako samochodu prywatnego. Wnioskodawca nie wprowadzi samochodu do ewidencji środków trwałych i nie będzie go amortyzował, a wydatków poniesionych w związku z wykupem pojazdu nie zaliczy do kosztów uzyskania przychodu ani do ustalenia podstawy amortyzacji pojazdu. Wnioskodawca po wykupie samochodu zamierza wykorzystać go w prowadzonej działalności gospodarczej w oparciu o ewidencję przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 23 ust. 5 i 7 oraz w art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i będzie zaliczał ponoszone wydatki z tytułu korzystania z pojazdu w działalności gospodarczej zgodnie z zasadami określonymi w tych przepisach, tj. z uwzględnieniem iloczynu liczby kilometrów faktycznego przebiegu i stawki urzędowej za 1 kilometr przebiegu.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz cytowane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że zakupiony po zakończeniu umowy leasingu operacyjnego samochód osobowy, o którym mowa we wniosku będzie spełniał definicję środka trwałego, podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wykorzystywanego na potrzeby związane z działalnością gospodarczą. Wobec powyższego przychód z odpłatnego zbycia tego samochodu będzie stanowił przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, niezależnie od tego czy Wnioskodawca ujmie ten samochód w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, czy też nie, a koszty eksploatacji będzie rozliczał w ramach tzw. kilometrówki. Wielkość przychodu winna być ustalona z zastosowaniem art. 14 ust. 1 i art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, odpłatne zbycie samochodu osobowego nie będzie stanowiło odpłatnego zbycia innych rzeczy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od zdarzenia, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 23 lutego 2015 r., sygn. akt I SA/Gl 1028/14 należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. W związku z powyższym, nie negując takiego orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Organ wydający interpretację indywidualną ma obowiązek dokonania samodzielnej oceny przedstawionego we wniosku zagadnienia w procesie wydawania interpretacji indywidualnych, a orzecznictwo sądowe nie odbiera organowi wydającemu interpretację prawa do odmiennej oceny zdarzeń i wykładni przepisów, zwłaszcza w sytuacji, gdy organ uznaje, że prezentowana przez niego wykładnia jest prawidłowa.

Ponadto należy stwierdzić, że przedmiotowy wyrok dotyczy innego zdarzenia przyszłego, niż to, które zostało przedstawione w przedmiotowym wniosku przez Wnioskodawcę. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach odniósł się w ww. orzeczeniu do nabycia po zakończeniu umowy leasingu operacyjnego samochodu osobowego, który po wykupie nie został wprowadzony do prowadzonej w związku z działalnością gospodarczą ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz nie był wykorzystywany w prowadzonej przez wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 czerwca 2015 r., nr IPPB1/4511-469/15-2/ES należy stwierdzić, że zapadła ona w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Ponadto tutejszy Organ zauważa, że także ta interpretacja dotyczy sprzedaży zakupionego po zakończeniu umowy leasingu operacyjnego samochodu osobowego, który po wykupie nie zostanie wprowadzony do majątku firmy, nie będzie w żaden sposób wykorzystywany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i będzie służył wyłącznie dla celów prywatnych wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin