Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-398/16-1/ES
z 9 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 maja 2016 r. (data wpływu 31 maja 2016 r.), uzupełnionym pismem z 26 lipca 2016 r. (data wpływu 2 sierpnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku z faktur dokumentujących zakupy związane z utrzymaniem obiektów wypoczynkowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 maja 2016 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku z faktur dokumentujących zakupy związane z utrzymaniem obiektów wypoczynkowych.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 26 lipca 2016 r. (data wpływu 2 sierpnia 2016 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 15 lipca 2016 r. znak: IBPP1/4512-398/16/ES.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – (…) jest państwową jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, obsługującą centralny organ administracji rządowej jakim jest G. Wnioskodawca działa m. in. na podstawie ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. 2015 poz. 460) oraz Zarządzenia nr 5 Ministra Infrastruktury (…).

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, posiada jednak nr NIP i jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT. Oprócz działań statutowych (nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których został powołany) wykonuje również czynności pozastatutowe wynikające z zawartych umów cywilnoprawnych, m. in. najem, sprzedaż zużytych bądź zbędnych składników majątku, odsprzedaż mediów na zasadzie refaktury. Status czynnego podatnika VAT nie wynika więc z faktu prowadzenia działalności gospodarczej, lecz z faktu spełnienia przesłanki wynikającej z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Zgodnie z ww. przepisem organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy są podatnikami VAT jedynie w zakresie czynności, które wykonują na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Na podstawie art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. 2015 poz. 111 ze zm.) - Wnioskodawca zobligowany jest do tworzenia funduszu socjalnego.

Wnioskodawca posiada obiekty socjalne - domy wypoczynkowe, z których zgodnie z Zakładowym Regulaminem korzystania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (dalej: ZFŚS), korzystać mogą wyłącznie pracownicy i ich rodziny oraz emeryci i renciści - byli pracownicy i ich rodziny. Wnioskodawca nie udostępnia obiektów na zasadach komercyjnych podmiotom innym niż uprawnione do korzystania z ZFŚS.

Domy posiadają w pełni umeblowane pokoje, aneksy kuchenne wraz z wyposażeniem oraz łazienki. Wnioskodawca udostępnia pomieszczenia i przypisaną do nich infrastrukturę (parkingi, place zabaw, grill). W żadnym z obiektów Wnioskodawca nie oferuje wyżywienia.

Najem pomieszczeń w obiektach wypoczynkowych jest odpłatny. Wnioskodawca uważa, iż z tytułu najmu pomieszczeń w obiektach socjalnych jest podatnikiem, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Prowadzenie przedmiotowych obiektów nie należy bowiem do zadań statutowych, dla realizacji których jednostka została powołana. W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, iż świadczona usługa najmu pomieszczeń podlega opodatkowaniu podatkiem VAT i z tego tytułu wystawia faktury dla osób wnioskujących o przydział pomieszczenia. Wpływy uzyskane z tytułu najmu pomieszczeń Wnioskodawca ujmuje w rejestrach sprzedaży i odprowadza podatek VAT należny. Przychody uzyskane z wynajmowania pomieszczeń w całości zasilają ZFŚS.

Utrzymanie domów wypoczynkowych finansowane jest zarówno ze środków ZFŚS jak i ze środków bieżących. Na koszty ponoszone w związku z utrzymaniem obiektów składają się m.in.: opłaty za administrowanie nieruchomościami, koszty zużytych mediów, opłaty eksploatacyjne, koszty napraw i remontów, zakup środków czystości, zakup wyposażenia. Wszystkie zakupy dokumentowane są fakturami VAT lub rachunkami. Wnioskodawca zamierza skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z ww. faktur.

W uzupełnieniu Wnioskodawca podał, że:

1. Pod pojęciem „środków bieżących” należy rozumieć środki finansowe otrzymane z budżetu państwa na realizację zadań ujętych w planie dochodów i wydatków, zwanym planem finansowym jednostki budżetowej.
   Wnioskodawca jest jednostką budżetową. Zgodnie z art. 11 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz.U. 2013 poz. 885 tekst jedn. ze zm.) „jednostkami budżetowymi są jednostki organizacyjne sektora finansów publicznych nieposiadające osobowości prawnej, które pokrywają swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadzają na rachunek odpowiednio dochodów budżetu państwa albo budżetu jednostki samorządu terytorialnego. (...) Podstawą gospodarki finansowej jednostki budżetowej jest plan dochodów i wydatków, zwany dalej „planem finansowym jednostki budżetowej”.
   
2. Korzystanie z obiektów wypoczynkowych jest odpłatne, co oznacza, że osoby uprawnione do korzystania z tych obiektów, czyli pracownicy i ich rodziny oraz emeryci i renciści - byli pracownicy i ich rodziny, dokonują opłat za korzystanie z pomieszczeń z własnych środków finansowych.
   
3. Wskazane we wniosku domy wypoczynkowe należą do majątku Wnioskodawcy. Obiekty te zostały przekazane Skarbowi Państwa – G. w trwały zarząd.
   
4. Wnioskodawca otrzymał domy wypoczynkowe nieodpłatnie, w trwały zarząd ustanowiony na czas nieoznaczony. Decyzje o ustanowieniu trwałego zarządu na rzecz Skarbu Państwa – G. datowane są na lata 1966-2003.
   Z tytułu sprawowania trwałego zarządu Wnioskodawca uiszcza coroczną opłatę w wysokości ustalonej w drodze decyzji administracyjnej wydanej przez właściwego Starostę. Opłata roczna z tytułu sprawowania trwałego zarządu płacona jest ze środków otrzymanych z budżetu państwa na realizację zadań ujętych w planie finansowym jednostki, jej koszt w żaden sposób nie obciąża ZFŚS.
   
5. W związku z otrzymaniem w trwały zarząd obiektów wypoczynkowych Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Ustanowienie trwałego zarządu miało miejsce przed wprowadzeniem ustawy o podatku od towarów i usług.
   
6. Domy wypoczynkowe stanowią środki trwałe Wnioskodawcy. Obiekty te ujęte są w prowadzonej ewidencji środków trwałych oraz prowadzone są dla nich księgi inwentarzowe.
   
7. Wnioskodawca poniósł wydatki na ulepszenie jednego z domów wypoczynkowych. Wnioskodawca uważa, iż z tego tytułu przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego, gdyż wydatki te związane były w całości z wykonywaniem czynności opodatkowanych polegających na odpłatnym udostępnieniu obiektu osobom uprawnionym. Jednakże z przysługującego prawa obniżenia podatku należnego o podatek naliczony Wnioskodawca nie skorzystał.
   
8. Ulepszenie środka trwałego (domu wypoczynkowego) w całości finansowane było ze środków otrzymanych z budżetu państwa w ramach planu finansowego Wnioskodawca Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług symbol PKWiU właściwy dla usług polegających na odpłatnym udostępnieniu pomieszczeń w domach wypoczynkowych to: 55.20.19.0 - Pozostałe usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania bez obsługi.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanej sytuacji Wnioskodawcy przysługuje prawo obniżenia podatku należnego o podatek naliczony?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT wynika, że nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Wnioskodawca uważa, iż w opisanym przypadku występuje jako podatnik, ponieważ czynności związane z prowadzeniem i udostępnianiem domów wypoczynkowych w żaden sposób nie są związane z realizacją zadań, dla których Wnioskodawca został powołany, a które wynikają z odrębnych przepisów.

Art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT stanowi, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Wnioskodawca odpłatnie wynajmuje określonym osobom pomieszczenia w ośrodkach wypoczynkowych. Czynności te podlegają zatem opodatkowaniu i z tego tytułu Wnioskodawca odprowadza do Urzędu Skarbowego podatek należny.

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje mu prawo odliczenia podatku z faktur dokumentujących zakupy dokonane na potrzeby związane z utrzymaniem obiektów wypoczynkowych, ponieważ służą one wyłącznie utrzymaniu tych obiektów. Bez znaczenia pozostaje fakt z jakich środków finansowane są zakupy. Najem pomieszczeń, na potrzeby których dokonywane są zakupy, stanowi czynność opodatkowaną, tak więc spełniony zostaje warunek art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 5a ustawy o VAT towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Towarami stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy o VAT są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Definicja dostawy towarów zawarta została w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którą, przez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Jak wynika z art. 8 ust. 2 cyt. ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna. Na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych koszów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.

Zatem dla opodatkowania czynności podatkiem od towarów i usług nie ma znaczenia, czy przez świadczącego usługę została odniesiona korzyść finansowa. Istotnym jest, czy w zamian za wykonane świadczenie zostało wypłacone wynagrodzenie na rzecz świadczącego usługę. Bez znaczenia pozostaje zatem fakt, czy wynagrodzenie usługodawcy obejmuje jedynie kwotę stanowiącą zwrot kosztów lub jej część, czy też zostało powiększone o marżę stanowiącą zysk dla świadczącego usługę.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 cyt. ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Działania Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych regulują przepisy ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 111 ze zm.).

Przedmiotem działania Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (ZFŚS), zgodnie z art. 1 ust. 1 ww. ustawy jest finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z Funduszu, dofinansowanie zakładowych obiektów socjalnych oraz tworzenie zakładowych żłobków, klubów dziecięcych, przedszkoli oraz innych form wychowania przedszkolnego.

Jak wynika z treści art. 2 pkt 1 ustawy o ZFŚS przez działalność socjalną rozumie się usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, sprawowanej przez dziennego opiekuna lub nianię, w przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

W myśl art. 2 pkt 5 ustawy o ZFŚS przez osoby uprawnione do korzystania z Funduszu rozumie się pracowników i ich rodziny, emerytów i rencistów – byłych pracowników i ich rodziny oraz inne osoby, którym pracodawca przyznał, w regulaminie, o którym mowa w art. 8 ust. 2, prawo korzystania ze świadczeń socjalnych finansowanych z Funduszu.

Art. 3 ust. 1 ww. ustawy wskazuje, że Fundusz tworzą, z zastrzeżeniem ust. 2, pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty.

Z powołanych przepisów wynika, iż zakładowa działalność socjalna dotyczy określonych rodzajów świadczeń pracodawcy na rzecz pracownika i tylko te świadczenia mogą być finansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Ponadto Fundusz jest tworzony na rzecz ww. osób i prawo do korzystania ze świadczeń finansowanych z Funduszu jest ich kolektywnym prawem.

Fundusz ten, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o ZFŚS, tworzy się z corocznego odpisu podstawowego, naliczanego w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnionych. Ponadto zasoby Funduszu zwiększają dochody wymienione w art. 7 ust. 1 pkt 1-9 ustawy o ZFŚS. Wśród nich wskazano m.in. wpływy z opłat pobieranych od osób i jednostek organizacyjnych korzystających z działalności socjalnej, o której mowa w art. 2 pkt 1 (art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o ZFŚS).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o ZFŚS, przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z Funduszu uzależnia się od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z Funduszu. Jak stanowi ust. 2 cyt. przepisu, zasady i warunki korzystania z usług i świadczeń finansowanych z Funduszu, z uwzględnieniem ust. 1, oraz zasady przeznaczania środków Funduszu na poszczególne cele i rodzaje działalności socjalnej określa pracodawca w regulaminie ustalanym zgodnie z art. 27 ust. 1 albo z art. 30 ust. 5 ustawy o związkach zawodowych.

Powołany przepis ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, nie tworzy jednak żadnych praw podmiotowych do świadczeń dla osób uprawnionych do korzystania z Funduszu.

Stosownie natomiast do art. 10 i art. 12 ustawy o ZFŚS, środkami Funduszu administruje pracodawca, a środki Funduszu są gromadzone na odrębnym rachunku bankowym.

Należy wskazać, iż podmiot zobowiązany do utworzenia i administrowania zakładowym funduszem socjalnym podejmuje działania techniczne o charakterze nieodpłatnym, które pozostają całkowicie poza prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Podmiot nie rozpoczyna i nie prowadzi działalności gospodarczej w celu dysponowania funduszem socjalnym. Wykonuje te czynności tylko dlatego, że taki obowiązek nakłada na niego ustawa o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. W konsekwencji podmiot wykonując te czynności z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych nie działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT.

Przenosząc powyższe na grunt ustawy o podatku od towarów i usług, należy rozważyć, czy pracodawca w przedmiotowej sprawie występuje jako podmiot działający w charakterze podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT.

Jeśli bowiem pracodawca dokonuje zakupu towarów i usług o charakterze socjalnym ze środków ZFŚS i towary te i usługi przekazuje swoim pracownikom, wówczas nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług, w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, a jedynie jako podmiot administrujący środkami Funduszu. W takim przypadku nie wystąpi więc podatek naliczony przy nabyciu towarów i usług dla pracowników, ani podatek należny przy przekazaniu tych towarów i usług pracownikom.

Jeśli jednak Wnioskodawca, jak w sprawie będącej przedmiotem niniejszej interpretacji, samodzielnie świadczy usługi na rzecz pracowników i osób uprawnionych do korzystania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (tj. usługi krótkoterminowego zakwaterowania w obiektach socjalnych – domach wypoczynkowych) i koszty świadczenia tych usług pokrywane są przez te osoby, to w ocenie tut. organu, są to usługi świadczone przez podatnika podatku od towarów i usług, w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT i są to usługi świadczone za wynagrodzeniem, w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Wskazane we wniosku domy wypoczynkowe należą do majątku Wnioskodawcy. Obiekty te zostały przekazane Skarbowi Państwa – G. nieodpłatnie w trwały zarząd ustanowiony na czas nieoznaczony. Decyzje o ustanowieniu trwałego zarządu datowane są na lata 1966-2003. W związku z otrzymaniem w trwały zarząd obiektów wypoczynkowych Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Ustanowienie trwałego zarządu miało miejsce przed wprowadzeniem ustawy o podatku od towarów i usług.

Z tytułu sprawowania trwałego zarządu Wnioskodawca uiszcza coroczną opłatę w wysokości ustalonej w drodze decyzji administracyjnej wydanej przez właściwego Starostę. Opłata roczna z tytułu sprawowania trwałego zarządu płacona jest ze środków otrzymanych z budżetu państwa na realizację zadań ujętych w planie finansowym jednostki, jej koszt w żaden sposób nie obciąża ZFŚS.

Domy wypoczynkowe stanowią środki trwałe Wnioskodawcy. Obiekty te ujęte są w prowadzonej ewidencji środków trwałych oraz prowadzone są dla nich księgi inwentarzowe.

Zatem świadczone przez Wnioskodawcę w przedmiotowych domach wypoczynkowych usługi krótkotrwałego zakwaterowania na rzecz osób uprawnionych do korzystania z ZFŚS, które Wnioskodawca dokumentuje fakturami wystawianymi na rzecz tych osób, nie są wykonywane w ramach administrowania Zakładowym Funduszem Świadczeń Socjalnych.

W konsekwencji Wnioskodawca świadcząc przedmiotowe usługi (PKWiU 55.20.19.0 - Pozostałe usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania bez obsługi) z wykorzystaniem majątku należącego do jego przedsiębiorstwa działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

I tak zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

W art. 43 ust. 20 cyt. ustawy postanowiono, że zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36 nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy (tj. usług związanych z zakwaterowaniem PKWiU – 55).

Z ww. przepisów wynika, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym co istotne, na cele mieszkaniowe. Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

1. świadczenie usługi na własny rachunek,
2. charakter mieszkalny nieruchomości,
3. mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala na zastosowanie zwolnienia.

W związku z tym, zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Jednocześnie należy zauważyć, że celem innym niż mieszkaniowy jest np. cel krótkotrwałego pobytu o charakterze turystycznym bądź biznesowym. Takie cele realizowane są m.in. przez hotele, pensjonaty, pokoje do wynajęcia dla turystów bądź biznesmenów. Cel mieszkaniowy nie jest związany z chwilowym pobytem, ale z zamieszkaniem, więc stałym interesem życiowym osoby będącej najemcą lokalu mieszkalnego.

Podatnik podatku VAT będzie mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku ww. usługi jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych. Powyższe dotyczy zarówno umów najmu zawieranych pomiędzy wynajmującym a najemcą, jak również umów zawieranych z podmiotem trzecim, tj. w relacji wynajmujący – najemca – podnajemca.

W załączniku nr 3 do ustawy, zawierającym wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%, wskazano „Usługi związane z zakwaterowaniem” sklasyfikowane w grupowaniu PKWiU 55.

Należy podkreślić, iż zgodnie z art. 2 pkt 30 ustawy przez PKWiU ex rozumie się zakres wyrobów lub usług węższy niż określony w danym grupowaniu Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług.

Tym samym umieszczenie tego dopisku przy konkretnym symbolu statystycznym ma na celu zawężenie stosowania obniżonej stawki podatku tylko do towarów należących do wymienionego grupowania statystycznego, spełniającego określone warunki sprecyzowane przez ustawodawcę w rubryce „nazwa towaru”.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w należących do jego majątku domach wypoczynkowych prowadzi usługi polegające na zakwaterowaniu osób uprawnionych do korzystania z ZFŚS. Dla świadczonych usług Wnioskodawca wskazał grupowanie PKWiU 55.20.19.0 - Pozostałe usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania bez obsługi.

Mając na uwadze powyższe oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że wskazana w opisie sprawy usługa, sklasyfikowana przez Wnioskodawcę w grupowaniu PKWiU 55.20.19.0 - Pozostałe usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania bez obsługi, polegająca na zakwaterowaniu osób podlega opodatkowaniu wg stawki VAT w wysokości 8% na podstawie art. 41 ust. 2 w związku z art. 146a pkt 2 ustawy jako czynność wymieniona w załączniku nr 3 do ustawy pod poz. 163.

Przechodząc z kolei do możliwości odliczenia podatku naliczonego w związku utrzymaniem obiektów (tj. kosztami: opłat za administrowanie nieruchomościami, zużytych mediów, opłat eksploatacyjnych, napraw i remontów, zakupu środków czystości, zakupu wyposażenia), stwierdzić należy co następuje.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z przepisu art. 86 ust. 1 ustawy wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego, niezbędne jest m.in. istnienie związku między dokonywanymi zakupami towarów i usług, a prowadzoną działalnością. Jednakże ustawodawca nie precyzuje, w jakim zakresie i w jaki sposób towary i usługi muszą być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, aby pozwoliło to podatnikowi na odliczenie podatku naliczonego. Związek dokonywanych zakupów z działalnością podatnika może mieć zatem charakter pośredni lub bezpośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary i usługi służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy; bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążąc się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa, mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym osiąganymi przez podatnika obrotami.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, co do zasady, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego – zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, jednak w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Biorąc pod uwagę opis sprawy stwierdzić należy, że skoro w przedmiotowej sprawie czynności wykonywane przez Wnioskodawcę, tj. krótkotrwałego zakwaterowania osób uprawnionych do korzystania z ZFŚS są opodatkowane podatkiem od towarów i usług, a ponadto wydatki poniesione z tytułu utrzymania domów wypoczynkowych (tj. koszty: opłat za administrowanie nieruchomościami, zużytych mediów, opłat eksploatacyjnych, napraw i remontów, zakupu środków czystości, zakupu wyposażenia), związane są z tymi czynnościami, to Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach potwierdzających nabycie ww. usług, o ile nie zajdą ograniczenia, o których mowa w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy, że przysługuje mu prawo do odliczenia podatku z faktur dokumentujących zakupy dokonane na potrzeby związane z utrzymaniem obiektów wypoczynkowych, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.