Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-555/16-1/MR
z 22 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 28 czerwca 2016 r. (data wpływu 4 lipca 2016 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych nabycia znaków towarowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych nabycia znaków towarowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania w Polsce oraz na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej również jako: „ustawa o PIT”) podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Wnioskodawca zamierza rozpocząć prowadzenie działalności gospodarczej poprzez uzyskanie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej oraz zarejestrować się jako czynny podatnik podatku od towarów i usług. Przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy będzie m.in. zarządzanie i licencjonowanie wartości niematerialnych i prawnych. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że Wnioskodawca otrzyma na podstawie art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (dalej jako: „k.c.”) darowiznę w postaci znaku towarowego lub znaków towarowych zarejestrowanych w Urzędzie Patentowym na podstawie przepisów ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej oraz/lub znaków towarowych (znaku towarowego) Unii Europejskiej wraz prawem z rejestracji tych znaków (znaku) zarejestrowanych w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (dalej również jako: „EUIPO”) na podstawie art. 6 w związku z art. 45 Rozporządzenia Rady (WE) Nr 207/2009 z dnia 26 luty 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (dalej łącznie jako: „Znaki towarowe”). Najprawdopodobniej będą nimi oznaczenia przedstawione w formie graficznej, składające się w szczególności z wyrazów, rysunków, liter, cyfr, które umożliwią odróżnianie usługi przedsiębiorstwa darczyńcy od usług innych przedsiębiorstw. Dzięki rejestracji Znaków towarowych ich właścicielowi będą przysługiwały wyłączne prawa do tych znaków szczegółowo określone w ww. przepisach. Darowizna zostanie dokonana z majątku osobistego ojca Wnioskodawcy jako właściciela Znaków towarowych (oraz praw z rejestracji tych znaków), do majątku osobistego Wnioskodawcy. Następnie zarejestrowane Znaki towarowe zostaną wprowadzone do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych, jako nabyte przez Wnioskodawcę zaliczane do wartości niematerialnych i prawnych, prawa majątkowe nadające się do gospodarczego wykorzystania o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, przeznaczone do używania na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Zaliczenie zostanie dokonane według wartości określonej w umowie darowizny, przyjętej z dokonanej uprzednio wyceny wartości rynkowej Znaków towarowych (i praw z rejestracji tych znaków) przez wyspecjalizowany podmiot. Po otrzymaniu Znaków towarowych Wnioskodawca zamierza w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej wykorzystywać ww. znaki oraz dokonywać odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej. Wykorzystanie ww. Znaków towarowych nastąpi przez oznaczanie nimi własnych usług, w następstwie czego zwiększy się identyfikacja przedsiębiorstwa oraz jego rozpoznawalność, co będzie miało odzwierciedlenie w zwiększeniu przychodów. Możliwe jest również udzielenie innym podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą prawa do odpłatnego użytkowania Znaków towarowych lub ich oddanie do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na podstawie innego rodzaju stosunku prawnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w świetle zaprezentowanego zdarzenia przyszłego, nabycie na mocy darowizny Znaków towarowych oznaczać będzie powstanie po stronie Wnioskodawcy jako obdarowanego przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy w świetle zaprezentowanego zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca może uznać nabyte w drodze darowizny Znaki towarowe jako wartości niematerialne i prawne, podlegające amortyzacji podatkowej w ramach wykonywanej działalności gospodarczej?
3. Czy w świetle zaprezentowanego zdarzenia przyszłego, wartością początkową wartości niematerialnych i prawnych w postaci Znaków towarowych nabytych w drodze darowizny, będzie wartość rynkowa z dnia nabycia, nie większa niż wartość określona w umowie darowizny?

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawiona w zdarzeniu przyszłym darowizna Znaków towarowych jako określonych wartości niematerialnych i prawnych jest objęta zwolnieniem od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako. „ustawa o PIT”), osoby fizyczne, które mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Jednak zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT przepisów tej ustawy nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn. Pomimo tego, że art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku o spadków i darowizn wyłącza ze swojego zakresu przedmiotowego nabycie w drodze spadku, zapisu windykacyjnego lub darowizny praw autorskich i praw pokrewnych, praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych oraz wierzytelności wynikających z nabycia tych praw, na mocy art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o PIT ustawodawca wprowadził zwolnienie od podatku w tym zakresie. Zgodnie ze ww. przepisem wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczona zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, otrzymanych od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn, z zastrzeżeniem ust. 20. Wyjątek przewidziany w art. 21 ust. 20 ustawy o PIT nie będzie miał zastosowania do darowizny, ponieważ dotyczy wyłączenia zwolnienia od podatku dochodowego tylko świadczeń otrzymanych na podstawie stosunku pracy, pracy nakładczej lub na podstawie umów będących podstawą uzyskiwania przychodów zaliczonych do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 (działalność wykonywana osobiście). Zatem w ocenie Wnioskodawcy, darowizna Znaków towarowych stanowi nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o PIT. Przyjmuje się, że umowa darowizny, jako dokonywana kosztem majątku darczyńcy stanowi nieodpłatne świadczenie, ponieważ darczyńca nie otrzymuje w zamian ekonomicznego ekwiwalentu od obdarowanego. Ponadto darczyńca Wnioskodawcy jest osobą zaliczoną do I grupy podatkowej w rozumieniu art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, jako jego ojciec. Biorąc pod uwagę powyższe, darowizna znaków towarowych i/lub znaków towarowych Unii Europejskiej (oraz praw ochronnych udzielonych przez Urząd Patentowy RP i/lub praw z rejestracji tych znaków w EUIPO) jako określonych wartości niematerialnych i prawnych, zdaniem Wnioskodawcy jest objęta zwolnieniem od zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z mocy art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o PIT.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, rozpoczynając rozważania w przedmiocie amortyzacji podatkowej nabytych w drodze darowizny Znaków towarowych jako wartości niematerialnych i prawnych, należy przytoczyć treść art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT, zgodnie z którym amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (dalej jako „u.p.w.p.”) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi. Przepisy wyżej wymienionej ustawy regulują między innymi stosunki w zakresie wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych (art. 1 ust. 1 pkt 1 u.p.w.p.). Z kolei zgodnie z art. 4 ust. 1 u.p.w.p. „jeżeli umowa międzynarodowa lub przepisy prawa Unii Europejskiej obowiązujące bezpośrednio w krajach członkowskich określają szczególny tryb udzielania ochrony na wynalazki, wzory użytkowe, wzory przemysłowe, znaki towarowe, oznaczenia geograficzne lub topografie układów scalonych, w sprawach nieuregulowanych w tej umowie lub w tych przepisach albo pozostawionych w kompetencji organów krajowych przepisy ustawy stosuje się odpowiednio”. Oznacza to, że do znaków towarowych, na które uzyskano ochronę według prawa europejskiego stosuje się przepisy polskiej ustawy. Dotyczy to Rozporządzenia Rady (WE) Nr 207/2009 z dnia 26 luty 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej. Powołany akt prawa wspólnotowego przewiduje tryb udzielania ochrony na przedmioty praw z zakresu własności przemysłowej skutkujące powstaniem prawa wyłącznego o charakterze jednolitym i autonomicznym, tzn. obowiązującego na całym terytorium Wspólnoty, mającego w każdym z państw członkowskich identyczną treść, a także powstającego niezależnie od istnienia lub braku ochrony prawnej danego przedmiotu własności przemysłowej w prawie danego państwa członkowskiego. Zasada jednolitości wyraża się w jednolitej procedurze rejestracyjnej (rejestracji znaku towarowego Unii Europejskiej można dokonać za pośrednictwem Urzędu Patentowego RP) oraz ochronie znaku towarowego Unii Europejskiej na całym terytorium Wspólnoty i skutkach, jakie wywołuje znak towarowy Unii Europejskiej w krajach członkowskich. W szczególności art. 16 ust. 1 Rozporządzenia Rady (WE) Nr 207/2009 z dnia 26 luty 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej stanowi, że „jeżeli art. 17-24 nie stanowią inaczej, unijny znak towarowy jako przedmiot własności traktowany jest w całości i na całym terytorium Unii tak jak krajowy znak towarowy zarejestrowany w państwie członkowskim...”.

Reasumując rozpoczęty wywód należy stwierdzić, że zarejestrowany w EUIPO znak towarowy Unii Europejskiej, zgodzie z art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT, podobnie jak znak towarowy zarejestrowany w Urzędzie Patentowym RP stanowi wartość niematerialną i prawną, która podlega amortyzacji na takich samych zasadach, jak prawa ochronne na znaki towarowe zarejestrowane w polskim Urzędzie Patentowym. Zatem należy uznać, że nabyte zostanie bezwzględne prawo ochronne na znaki towarowe lub znaki towarowe Unii Europejskiej, które jest rodzajem prawa określonym w art. 6 ust. 1 u.p.w.p. w związku z art. 121 u.p.w.p. Zdaniem Wnioskodawcy, spełnione zostały wszystkie warunki, aby Znaki towarowe, o których mowa w przedstawionym przez Wnioskodawcę zdarzeniu przyszłym uznać za wartości niematerialne i prawne, podlegające amortyzacji podatkowej, albowiem w zaprezentowanym zdarzeniu przyszłym, spełniony został przede wszystkim warunek dotyczący rodzaju wartości niematerialnych i prawnych, które mogą podlegać amortyzacji podatkowej. W przedstawionym zdarzeniu przyszłym faktycznym spełniony zostanie również warunek „nabycia” tego prawa. W doktrynie wskazuje się, że nabycie może w szczególności nastąpić w formie sprzedaży, zamiany, wkładu niepieniężnego, darowizny, spadku lub na podstawie innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej, co do tożsamości, bądź w drodze sukcesji generalnej (tak [w:] Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych 2009”, pod red. W. Nykiela i A. Mariańskiego, s. 598).

Kolejnym warunkiem wskazanym w analizowanym przepisie jest „nadawanie się prawa do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania”. Ten warunek również zostanie spełniony w przedmiotowym zdarzeniu przyszłym. Wnioskodawca po nabyciu Znaków towarowych będzie mógł je używać oraz wykorzystywać w swojej działalności gospodarczej, poprzez przeznaczenie znaków towarowych Unii Europejskiej lub znaków towarowych do oznaczenia własnych usług, bądź uzyskiwać z nich przychody w drodze udzielania licencji na rzecz osób trzecich lub w drodze oddawania do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na podstawie innego rodzaju stosunku prawnego.

Należy wskazać, iż spełniona zostanie również przesłanka „wykorzystywania prawa przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą”. Oznaczenie Znakami towarowymi własnych usług, względnie udzielanie licencji na używanie tych znaków na rzecz innych podmiotów (lub też oddawanie ich do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na podstawie innego rodzaju stosunku prawnego), będzie miało na celu identyfikację oraz rozpoznawalność przedsiębiorstwa i/lub uzyskiwanie opłat licencyjnych (opłat za korzystanie), które w efekcie mają wygenerować wzrost przychodów. Bezsporne będzie także spełnienie warunku „przewidywanego okresu używania dłuższego niż rok”. Wnioskodawca zamierza korzystać z zarejestrowanych Znaków towarowych w okresie dłuższym niż rok. Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy będzie on mógł uznać nabyte w drodze darowizny zarejestrowane Znaku towarowe, jako wartości niematerialne i prawne, podlegające amortyzacji podatkowej w ramach wykonywanej działalności gospodarczej.

Ad. 3

Zdaniem Wnioskodawcy, wartością początkową wartości niematerialnych i prawnych w postaci Znaków towarowych nabytych w drodze darowizny, będzie wartość rynkowa z dnia nabycia, nie większa jednak niż wartość określona w umowie darowizny.

Zasady ustalania wartości początkowej wartości niematerialnych i prawnych określa art. 22g ustawy o PIT. Zgodnie z ust. 1 pkt 3 tego przepisu, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości. W pierwszej kolejności Wnioskodawca powinien więc przyjąć jako wartość początkową wartości niematerialnych i prawnych wartość rynkową przyjętą w umowie darowizny, określoną wcześniej wyceną sporządzoną przez wyspecjalizowany podmiot. Jeżeli natomiast wartość przyjęta w umowie darowizny będzie niższa od wartości rynkowej należy wartość początkową wartości niematerialnych i prawnych ustalić w wartości określonej w darowiźnie. Zaprezentowane stanowisko jest zgodne ze stanowiskiem prezentowanym przez organy podatkowe, między innymi w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 marca 2014 r., znak: IPPB1/415-42/14-2/EC, interpretacji indywidulanej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 5 listopada 2013 r., znak: ILPB1/415-893/13-4/AA oraz w interpretacji indywidulanej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 stycznia 2016 r., znak: IPPB1/4511-1406/15-2/EC.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nim zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego i nie mają mocy powszechnie obowiązującej.

Ponadto, wskazać należy, że zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 maja 2016 r., o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016 r. poz. 846) przepis art. 14na ustawy zmienianej w art. 1 ma zastosowanie do interpretacji indywidualnych wydanych od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.