2016.09.16 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/443-433/13/16-S1/EWW
z 16 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej działający w imieniu Ministra Finansów uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 15 października 2014 r., sygn. akt I SA/Po 314/14 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 kwietnia 2016 r., sygn. akt I FSK 27/16 stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 18 września 2013 r. (data wpływu 20 września 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 5 grudnia 2013 r. (data wpływu 9 grudnia 2013 r.) oraz pismem z dnia 22 lipca 2016 r. (data wpływu 26 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

prawidłowe- w zakresie stawki podatku VAT na wykonanie zabudowy wnękowej i kuchennej;

nieprawidłowe – w zakresie prawa do korekty deklaracji VAT i wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty.

UZASADNIENIE

W dniu 20 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT na wykonanie zabudowy wnękowej i kuchennej oraz w zakresie prawa do korekty deklaracji VAT i wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 5 grudnia 2013 r. (data wpływu 9 grudnia 2013 r.) o informacje dotyczące kontroli podatkowej oraz doprecyzowanie opisu sprawy, a także pismem z dnia 22 lipca 2016 r. (data wpływu 26 lipca 2016 r.) o informacje uzupełniające opis stanu faktycznego oraz opłatę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą między innymi w zakresie:

produkcji mebli kuchennych (PKD 31.02.Z);
produkcji mebli biurowych (PKD 31.01.Z);
produkcji pozostałych mebli (PKD 31.09.Z);
wykonywania instalacji wodno-kanalizacyjnych, cieplnych, gazowych i klimatyzacyjnych (PKD 43.22.Z);
zakładania stolarki budowlanej (43.32.Z);
naprawy i konserwacji mebli i wyposażenia domowego (95.24.Z);
sprzedaży hurtowej elektrycznych artykułów użytku domowego (46.43.Z);
sprzedaży hurtowej wyrobów porcelanowych, ceramicznych i szklanych oraz środków czyszczących (PKD 46.44.Z);
sprzedaży hurtowej mebli biurowych (PKD 46.65.Z);
sprzedaży detalicznej elektrycznego sprzętu gospodarstwa domowego prowadzonej w wyspecjalizowanych sklepach (PKD 47.54.Z);
sprzedaży detalicznej mebli, sprzętu oświetleniowego i pozostałych artykułów użytku domowego prowadzonej w wyspecjalizowanych sklepach (PKD 47.59.Z);
działalność w zakresie specjalistycznego projektowania (PKD 74.10.Z).

W dniu 15 czerwca 2010 r. Zainteresowany wystąpił z wnioskiem do Ośrodka Standardów Klasyfikacyjnych o nadanie symbolu klasyfikacyjnego dla świadczonych usług: „Wnioskodawca zamierza wykonywać działalność gospodarczą polegającą na wyposażaniu pomieszczeń w trwałe zabudowy wnękowe (szafy wnękowe) oraz zabudowy kuchenne. Zlecającymi usługę będą osoby fizyczne, a zabudowa będzie wykonywana w domach i lokalach mieszkalnych. Usługa polegać ma na wytwarzaniu z: płyt meblowych, blatów, luster, art. elektrycznych i metalowych (oświetlenie, zawiasy, okucia, prowadnice, kosze) elementów zabudów wnękowych i kuchennych, a następnie trwałego ich montażu w budynkach mieszkalnych.

Ponadto w przypadku zabudów kuchennych w skład zabudowy może wchodzić również sprzęt AGD (lodówki do zabudowy, zmywarki do zabudowy, zlewozmywaki, baterie zlewozmywakowe, kuchenki mikrofalowe do zabudowy, piekarniki elektryczne i gazowe do zabudowy, płyty grzejne elektryczne i gazowe do zabudowy, pralki do zabudowy). Wnioskodawca usługę będzie wykonywał z materiałów zakupionych od ich producentów, bądź dystrybutorów. Sam natomiast będzie dokonywał ich obróbki (cięcie, formatowanie, oklejanie) oraz montażu.

Przedmiotem umowy pomiędzy Wnioskodawcą a Zlecającym usługę będzie „wykonanie zabudowy kuchennej lub wnękowej w budynku mieszkalnym”.

W dniu 29 czerwca 2010 r. Urząd Statystyczny przesłał odpowiedź: „Odpowiadając na pismo z dnia 15-06-2010 r. Ośrodek Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego uprzejmie informuje, że zgodnie z zasadami metodycznymi Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. (Dz. U. Nr 207, poz. 1293, z późn. zm.) wymienione w piśmie usługi mieszczą się w grupowaniach:

montaż trwałej zabudowy wnęk i przestrzeni wnękowych, wykonywany przez jej producenta, polegający na: przygotowaniu w stolarni elementów zabudowy pod wymiar z zakupionych arkuszy płyt, nawierceniu otworów montażowych, dopasowaniu, mocowaniu elementów niewymagających demontażu (np. szyn, prowadnic, kołków, elementów zawiasów, szuflad, itp.), przewiezieniu przygotowanych materiałów do zlecającego oraz ich dopasowaniu i trwałym przykręceniu do przegród budynku PKWiU 43.32.10.0 „Roboty instalacyjne stolarki budowlanej”;
montaż urządzeń do zabudowy np.: płyt grzewczych i piekarników elektrycznych, zmywarek, lodówek, itp. elektrycznego sprzętu gospodarstwa domowego PKWiU 33.20.29.0;
płyt grzewczych i piekarników gazowych PKWiU 43.22.20.0 „Roboty związane z wykonywaniem instalacji gazowych”;
baterii oraz zlewozmywaków z młynkami do odpadów  PKWiU 43.22.11.0 – „Roboty związane z wykonywaniem instalacji wodno-kanalizacyjnych i odwadniających (…)”.

W dniu 25 maja 2011 r. Zainteresowany dokonał pierwszej czynności opodatkowanej, polegającej na wystawieniu faktury potwierdzającej otrzymanie zaliczki na zabudowę wnękową w wysokości brutto 5.587,26 zł. Podatek należny ustalił zgodnie z umową na wykonanie zabudowy wnękowej pomiędzy Wnioskodawcą a klientem w wysokości 8%, tj. 413,87 zł.

W okresie od maja 2011 r. do listopada 2011 r., Zainteresowany podpisał kilkadziesiąt umów na wykonanie zabudowy wnękowej. Wszystkie umowy określały cenę usługi brutto wraz z podstawą prawną zastosowania stawki 8%. W deklaracji VAT-7 za miesiąc sierpień 2011 r. (złożonej przez system e-deklaracje w dniu 26 września 2011 r.) Wnioskodawca wystąpił o zwrot nadwyżki podatku naliczonego nad należnym w terminie 60 dni.

W dniu 25 października 2011 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego rozpoczął wobec Zainteresowanego kontrolę podatkową dotyczącą zasadności zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług w okresie od dnia 1 maja 2011 r. do dnia 31 sierpnia 2011 r. W dniu 25 października 2011 r. Wnioskodawca podpisał protokół bez zastrzeżeń.

W dniu 21 listopada 2011 r. dokonano wobec Zainteresowanego czynności sprawdzających za okres maj-sierpień 2011 r. w związku ze „sprawdzeniem prawidłowości zastosowania obniżonej stawki podatku od towarów i usług w wysokości 8% na wykonywanie usług związanych ze stałą zabudową wnękową, zabudową kuchenną na wymiar wraz z montażem sprzętu AGD”.

Po czynnościach Naczelnika Urzędu Skarbowego, Wnioskodawca dokonał korekty deklaracji VAT za okres od maja 2011 r. do września 2011 r. zwiększając kwotę podatku należnego o wysokość różnicy pomiędzy stawką 8% a 23%. Ponieważ wszystkie umowy z klientami zostały podpisane w cenie brutto, wartość wynikająca z różnicy w podatku należnym obciążyła bezpośrednio Zainteresowanego jako podatnika. Wnioskodawca dokonał również stosownej korekty przychodów podatkowych.

Począwszy od miesiąca października, Zainteresowany nadal podpisywał z klientami umowy na cenę brutto usługi. Niemniej przy wystawianiu faktur (paragonów) potwierdzających fakt otrzymania zaliczki/wykonania usługi wyliczał należny podatek VAT zgodnie z § 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie wystawiania faktur, wskazując stawkę podatku jako 23% (metoda „w stu”). W umowach z klientami Wnioskodawca zaprzestał stosowania zapisu, że cena usługi zawiera 8% podatku VAT (wraz z podstawą jej zastosowania).

Po korzystnej dla podatników uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 czerwca 2013 r. (sygn. akt I FSP 2/13) Zainteresowany chciałby wystąpić z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku VAT do Naczelnika Urzędu Skarbowego, poprzez złożenie korekt deklaracji VAT-7 za okres od maja 2011 r.

Jako uzupełnienie Zainteresowany dodał, że z klientami zawiera dwa rodzaje umów:

na zabudowę wnękową;
na sprzedaż sprzętu AGD (lodówki, pralki, zmywarki) opodatkowaną stawką 23%

oraz, że usługa zabudowy wnękowej wykonywana jest kompleksowo: począwszy od zaprojektowania zabudowy przez Wnioskodawcę (jego pracownika), poprzez przygotowanie elementów zabudowy w stolarni, ich dopasowanie i trwałe dokręcenie do przegród budynku.

Zainteresowany nadmienił również, że sprzedaż dla osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej ewidencjonuje przy zastosowaniu kasy rejestrującej. Do wszystkich paragonów dotyczących umów na zabudowę wnękową są wystawiane faktury dla nabywców, a paragony złączone z kopią faktury.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że po czynnościach sprawdzających Naczelnika Urzędu Skarbowego i dokonaniu korekty deklaracji VAT za okres od maja 2011 r. do września 2011 r. zwiększającej kwotę podatku należnego o wartość różnicy pomiędzy stawką 8% a 23% Urząd Skarbowy w dniu 23 stycznia 2012 r. dokonał zwrotu na rachunek bankowy nadwyżki podatku VAT naliczonego nad należnym (wynikającego z nakładów na budowę środków trwałych). Zainteresowany oświadczył, że organ podatkowy nie wszczął w przedmiotowej sprawie postępowania podatkowego.

Ponadto poinformował on, że zabudowa wnękowa w zakresie:

zabudów w szafy wnękowe wykorzystuje w istotny sposób elementy konstrukcyjne budynku.

przegrody, półki, kosze i wieszaki z 3 stron wnęki (tył, dwa boki) montowane są bezpośrednio do ścian budynku a front (z płyty lub lustra) montowany jest do podłogi i sufitu
lub
przegrody, półki, kosze i wieszaki z 2 stron (tył i jeden bok) montowane są bezpośrednio do ścian budynku a drugi bok montowany jest do ściany, sufitu i podłogi. Front (z lustra, płyty) montowany jest bezpośrednio do sufitu lub podłogi;

zabudów kuchennych wykorzystuje w istotny sposób elementy konstrukcyjne budynku. W przypadku takiej zabudowy ciąg zabudowy może być w kształcie litery „I”, L” lub „U”. Każdorazowo zestaw poszczególnych elementów dla swojej stabilności wymaga przytwierdzenia do ściany. Dodatkowo wykonywana zabudowa na tej samej płycie osadzonej pionowo ma dokręcone dwie pary drzwiczek (zamykających szafkę z prawej jak i lewej strony pionowej płyty). Wobec powyższego nie jest możliwe przeniesienie w inne miejsce jednej szafki, bez naruszenia drugiej (jedna z szafek pozostałaby bez ścianki bocznej). Dodatkowo po montażu blatów u większości klientów dopiero na etapie końcowym pomiędzy ciągiem zabudowy górnej a zabudowy dolnej wklejana jest glazura lub montowany jest panel szklany. Niejednokrotnie w element zabudowy kuchennej wkomponowany jest również parapet okienny (blat i parapet stanowi jedną konstrukcję, która podczas demontażu pozostawiałaby okno bez parapetu).

W każdej zabudowie następuje również podłączenie oświetlenia do instalacji elektrycznych (puszki), instalacji gazowych, wodnych, ściekowych. Niejednokrotnie jeśli na etapie projektu zabudowy dojdzie do błędnego pomiaru odległości urządzeń końcowych (wod-kan, gaz, prąd) wykonawca jest zmuszony bądź to do przeróbki w miejscu montażu instalacji wodno-kanalizacyjnej, gazowej, elektrycznej, bądź do wytworzenia właściwego elementu zabudowy (ponowny pomiar, docięcie i dopasowanie elementu zabudowy). Otwory pod instalacje oraz osprzęt (okapy, zlewy, sprzęt grzewczy) zaprojektowane są pod konkretne instalacje wod-kan, gaz, prąd, wentylacyjne istniejące w danym budynku mieszkalnym (lokalu mieszkalnym). Po zdemontowaniu takiej zabudowy kuchennej inwestor nie jest w stanie przenieść jej w inny budynek, ponieważ instalacje w ciągu zabudowy nie będą współgrać z instalacjami nowego budynku.

We wszystkich typach zabudowy podczas montażu takiej konstrukcji następuje uszkodzenie ścian, sufitów i podłóg (wraz z elementami krycia panele, parkiet, glazura, terrakota) poprzez ich nawiercenie i kołkowanie. Przy próbie zdemontowania zabudowy w miejscu w którym była zabudowa pozostaje uszkodzona np. podłoga, której elementy krycia (panele, terrakota) są podziurawione, uszkodzone klejami i silikonami. Elementy ścian i sufitu wymagają szpachlowania i malowania. W celu przywrócenia stanu pierwotnego inwestor zobligowany byłby do wymiany paneli, terrakoty (oczywiście w całym pomieszczeniu, a nie tylko na danym fragmencie np. w przypadku paneli podłogowych nie da się wymienić tylko poszczególnych elementów).

Cała zabudowa, bez wykorzystania elementów budynku, nie jest konstrukcją „samonośną”, czyli nie jest w stanie samodzielnie utrzymać się w pionie lub poziomie, jeżeli nie wykorzystamy do tego celu elementów budynku.

Istotnym jest również fakt, że wyposażenie budynku w taką zabudowę podwyższa jego wartość rynkową. Przy zabudowie wnękowej podobnie jak w przypadku okien, drzwi, czy pieca grzewczego istnieją techniczne możliwości demontażu tych elementów bez utraty zdolności do przenoszenia obciążeń (bo przecież ściany po demontażu okna, drzwi czy pieca grzewczego również będą stać) niemniej dochodzi do trwałej utraty wartości użytkowej i obniżenia standardu budynku.

W odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 20 lipca 2016 r. nr ILPP4/443-433/13/16 -S/EWW Wnioskodawca poinformował, że w zakresie pytania, czy Wnioskodawca zwrócił każdemu klientowi (osobie fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej), na rzecz której wykonał zabudowę wnękową lub kuchenną część ceny w związku z zastosowaniem niewłaściwej (zawyżonej) stawki podatki VAT, takiego zwrotu nie dokonano i nie zamierza się jego dokonywać.

Uzasadniając decyzję powołał się on tutaj na fakt, że umowy zawierane z osobami fizycznymi na wykonanie zabudowy wnękowej określają z góry wynagrodzenie za wykonanie takiej usługi (§ 4 umowy). Również w § 8 ww. umów jest zapis, że cena usługi zawiera podatek VAT.

Stosownie do orzecznictwa Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w umowach zawieranych z konsumentami należy podawać ceny w kwotach brutto. UOKiK dopuszcza podanie dodatkowo ceny z rozbiciem na cenę netto i podatek VAT o ile równocześnie podana jest cena brutto.

Powołując się na publikacje z dnia 6 września 2012 r. Zainteresowany zacytował:

„Ceny w umowach z konsumentami

W umowach z konsumentami należy podawać ceny w kwotach brutto. Dopuszczalne jest podanie dodatkowo ceny z rozbiciem na cenę netto i podatek VAT o ile równocześnie podana jest cena brutto. Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów stoi na stanowisku, że posługiwanie się cenami netto w umowach zawieranych z konsumentami stanowi praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów polegającą na uchybieniu obowiązku udzielenia konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji. Konsumentem jest osoba fizyczna dokonująca czynności prawnej w celu niezwiązanym bezpośrednio z działalnością gospodarczą lub zawodową. Natomiast z orzecznictwa Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów wynika, że nie można podawać cen w sposób zmuszający konsumenta do dokonywania samodzielnych obliczeń (np. podając cenę netto z dopiskiem + 23% VAT). Przekonała się o tym m.in. jedna z kancelarii prawnych, która w formularzu umowy o świadczenie usług prawnych podpisywanym przez klientów będących konsumentami wskazywało cenę jako „netto plus VAT”. Prezes UOKiK wydał decyzję nakazującą kancelarii zaniechanie takiej praktyki i nałożył na nią karę finansową.

Umowy z przedsiębiorcami

Takich ograniczeń nie ma w umowach między przedsiębiorcami. Można więc stosować ceny netto z dopiskiem „plus VAT” o nawet same ceny netto. W tym drugim przypadku konieczne jest jednak wyraźne zastrzeżenie, że podana cena jest ceną netto i zostanie do niej doliczony podatek VAT według obowiązującej stawki. Bez takiego zastrzeżenia należałoby uznać, że podana kwota jest ceną brutto, zawierającą już w sobie VAT. Wynika to z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o cenach. Zgodnie z nim przez cenę należy rozumieć wartość wyrażoną w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę. W cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług oraz podatkiem akcyzowym.

Zmiana VAT a zmiana ceny brutto

Przyczyną problemów może być wprowadzenie do umowy niewłaściwie zredagowanych postanowień mających zabezpieczyć przedsiębiorcę na wypadek zmiany stawek VAT. W umowach zawieranych przez przedsiębiorców z konsumentami może zostać zamieszczone postanowienie o tym, że wzrost stawek VAT spowoduje wzrost ceny, o ile równocześnie z umowy będzie wynikało, że konsument ma prawo nie zaakceptować podwyższonej ceny i odstąpić od umowy bez negatywnych konsekwencji (art. 385³ pkt 20 Kodeksu cywilnego). Samo postanowienie o zmianie ceny w razie zmiany stawki VAT, nieuzupełnione o prawo konsumenta do odstąpienia z tego powodu od umowy stanowi niedozwoloną klauzulę umowną. Tak samo traktowane są postanowienia, które wprawdzie pozwalają konsumentowi nie zaakceptować podwyższonej ceny i odstąpić od umowy, ale równocześnie nakładają na niego obowiązek zapłaty kary umownej albo przewidują tylko częściowy zwrot już uiszczonych wpłat.

Postanowienia niedozwolone nie wiążą konsumenta (art. 385¹ K.c.). W razie sporu przed sądem konsument będzie mógł powoływać się na to, że nie jest związany konkretnymi zapisami umowy. Przedsiębiorcy stosujący klauzule niedozwolone muszą liczyć się z możliwością nałożenia na nich kar pieniężnych przez Prezesa UOKiK. Zgodnie z wytycznymi wydanymi przez UOKiK, za każde niedozwolone postanowienie umowne kwota bazowa kary, w zależności od stopnia jego szkodliwości dla interesów konsumentów, wynosi od 0,02% do 0,1% przychodu przedsiębiorcy z roku poprzedniego. Rejestr niedozwolonych postanowień umownych, uznanych za takie przez Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów znajduje się na stronie internetowej www.uokik.gov.pl. Wpisanych do niego klauzul przedsiębiorcy nie mogą stosować w umowach z konsumentami.

Przedsiębiorcy w umowach z konsumentami powinni posługiwać się cenami brutto

W umowach bez udziału konsumentów łatwiej zmienić cenę. Nic więc nie stoi na przeszkodzie, aby np. w umowie między dwoma przedsiębiorcami zamieścić postanowienie, że zmiana stawki VAT spowoduje odpowiednią zmianę ceny. Nie trzeba wówczas wprowadzać do umowy dodatkowych postanowień o prawie odstąpienia od umowy z powodu braku akceptacji zmienionej ceny”.

Mając na uwadze powyższe, jak również to, że po kontroli podatkowej i czynnościach sprawdzających wykonanych w zakresie stawki VAT w 2011 r. (protokoły załączone do wniosku z dnia 18 września 2013 r.) to Wnioskodawca z własnych pieniędzy zmuszony był do dopłaty różnicy pomiędzy stawką 8% a stawką 23% nie zamierza dokonywać on zwrotu kontrahentom detalicznym różnicy w stawce VAT.

Niemniej Zainteresowany zamierza wartość różnicy w stawce VAT zaliczyć do przychodów z działalności gospodarczej w poszczególnych miesiącach i latach oraz dokonać stosownych korekt złożonych za te lata zeznań rocznych oraz dopłacić podatek dochodowego wraz z należnymi odsetkami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., usługa wykonania zabudowy wnękowej i kuchennej polegająca na jej zaprojektowaniu zgodnie z życzeniem klienta i warunkami lokalowymi, następnie na wytworzeniu z zakupionych od producentów lub dystrybutorów: arkuszy płyt meblowych, blatów, luster, elementów metalowych (szyn, prowadnic, zawiasów, szuflad itp.), przewiezieniu przygotowanych materiałów do zlecającego oraz ich dopasowaniu i trwałym przykręceniu do przegród budynku w budynkach mieszkalnych sklasyfikowanych w PKOB w gr. 111, których powierzchnia użytkowa nie przekracza 300 m oraz w lokalach mieszkalnych sklasyfikowanych w PKOB 111, których powierzchnia użytkowa nie przekracza 150 m2 podlega opodatkowaniu obniżoną 8% stawką podatku VAT?

2 i 3.

Jeśli odpowiedź na pytanie 1 jest twierdząca, czy wobec tego Wnioskodawcy przysługuje prawo do złożenia korekt deklaracji VAT-7 za okres począwszy od maja 2011 r. i wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 146a ust. 2 ustawy o VAT stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Jak stanowi art. 41 ust. 12 ustawy o VAT stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się również do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

W myśl art. 41 ust. 12a i 12b ustawy o VAT, przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem, że do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego powyżej nie zalicza się:

budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²;
lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

Zgodnie ze słownikiem pojęć zawartym w art. 3 pkt 6, 7a, 8 Prawo budowlane, przez:

budowę należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego;
przebudowę należy rozumieć wykonywanie robót budowlanych, w wyniku których następuje zmiana parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego obiektu budowlanego, z wyjątkiem charakterystycznych parametrów, jak: kubatura, powierzchnia zabudowy, wysokość, długość, szerokość bądź liczba kondygnacji; w przypadku dróg są dopuszczalne zmiany charakterystycznych parametrów w zakresie niewymagającym zmiany granic pasa drogowego;
remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Modernizacja oznacza unowocześnienie, uwspółcześnienie produktu, trwałe ulepszenie np. istniejącego obiektu budowlanego, prowadzące do zwiększenia jego wartości użytkowej (źródło: Wikipedia, wolna encyklopedia).

Mając na uwadze powyższe Zainteresowany uważa, że w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. do świadczonych przez niego usług trwałej zabudowy wnękowej właściwą stawką będzie stawka 8%.

W opinii Wnioskodawcy, na mocy art. 81 oraz 81b Ordynacji podatkowej, podatnik może skorygować uprzednio złożoną deklarację.

Zgodnie z treścią umów zawieranych z klientami na trwałą zabudowę wnękową cena usługi zawierała podatek VAT. Wyjaśnienie Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 17 kwietnia 2009 r. zakłada, że w przypadku zaewidencjonowania w kasie fiskalnej sprzedaży towaru z błędną stawką VAT podatnikowi przysługuje prawo do korekty podatku w deklaracji VAT. Warunkiem jednak który należy spełnić jest udokumentowanie powyższego zdarzenia w ewidencji korekt.

Reasumując, Zainteresowanemu przysługuje prawo do złożenia korekty deklaracji począwszy od miesiąca maja 2011 r. w stosunku do wszystkich umów dotyczących trwałej zabudowy wnękowej opisanej w pytaniu 1, w stosunku do których zastosowano zawyżoną stawkę VAT. Prawo to przysługuje Wnioskodawcy po ujęciu powyższego w ewidencji korekt.

Prawo do korekty tym bardziej przysługuje Zainteresowanemu w stosunku do okresu objętego kontrolą podatkową i czynnościami sprawdzającymi, w którym to okresie ewidencjonował przy zastosowaniu kasy rejestrującej umowy trwałej zabudowy wnękowej stosując stawkę 8%, która to została przez Naczelnika Urzędu Skarbowego uznana za niewłaściwą i dokonał jej korekty w ewidencji korekt do stawki 23% oraz w złożonych korektach deklaracji VAT za ten okres.

Dodatkowo Wnioskodawcy przysługuje prawo do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku VAT.

Dyrektor Izby Skarbowej działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał w dniu 20 grudnia 2013 r. interpretację indywidualną nr ILPP4/443-433/13-4/EWW, w której wskazał, że stanowisko Zainteresowanego jest nieprawidłowe w zakresie stawki podatku VAT na wykonanie zabudowy wnękowej i kuchennej, natomiast pytania dotyczące prawa do korekty deklaracji VAT i wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty, stały się bezprzedmiotowe.

Pismem z dnia 2 stycznia 2014 r. (data wpływu 8 stycznia 2014 r.) Wnioskodawca wezwał tut. Organ do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji indywidualnej z dnia 20 grudnia 2013 r. nr ILPP4/443-433/13-4/EWW.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 4 lutego 2014 r. nr ILPP4/443/W-1/14-3/IM Dyrektor Izby Skarbowej w wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu, stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, do tut. Organu w dniu 7 marca 2014 r. wpłynęła skarga na przedmiotową interpretację indywidualną, skierowana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Do powyższej skargi tut. Organ ustosunkował się pismem z dnia 2 kwietnia 2014 r. nr ILPP4/4440-1/14-2/IM.

Wojewódzki Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy wydał wyrok w dniu 15 października 2014 r., sygn. akt I SA/Po 314/14, w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

W dniu 9 grudnia 2014 r. Minister Finansów złożył do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę kasacyjną od ww. wyroku nr ILRP-007-342/14-2/MT.

Wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2016 r., sygn. akt I FSK 27/15 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

W dniu 23 czerwca 2016 r. doręczone zostało prawomocne orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 15 października 2014 r., sygn. akt I SA/Po 314/14, uchylające zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 15 października 2014 r., sygn. akt I SA/Po 314/14 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 kwietnia 2016 r., sygn. akt I FSK 27/15 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe w zakresie stawki podatku VAT na wykonanie zabudowy wnękowej i kuchennej oraz nieprawidłowe w zakresie prawa do korekty deklaracji VAT i wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty.

Niniejsza interpretacja dotycząca stanu faktycznego wydana została na podstawie przepisów obowiązujących od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 na mocy art. 8 ust. 1 ustawy rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z brzmieniem art. 5a ustawy  towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku.

I tak, w świetle art. 41 ust. 2 ustawy dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 146a pkt 2 ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Jak stanowi art. 41 ust. 12 ustawy stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym – zgodnie z art. 41 ust. 12a ustawy – rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264  wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym art. 41 ust. 12b ustawy nie zalicza się:

budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²,
lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m>sup.2.

W myśl ust. 12c cyt. artykułu w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Ponadto na podstawie § 7 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Z 2013 r., poz. 247, z późn. zm.) zwanego dalej rozporządzeniem stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 8% dla:

towarów i usług wymienionych w załączniku nr 1 do rozporządzenia;
robót konserwacyjnych dotyczących budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym;
robót konserwacyjnych dotyczących:

obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych,
lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12

‒ w zakresie, w jakim wymienione roboty nie są objęte tą stawką na podstawie pkt 2.

Przez roboty konserwacyjne, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, rozumie się roboty mające na celu utrzymanie sprawności technicznej elementów budynku lub jego części inne niż remont (§ 7 ust. 2 rozporządzenia).

Przy czym zgodnie z § 7 ust. 3 rozporządzenia, przepisu ust. 1 pkt 3 powołanego wyżej § 7 rozporządzenia, nie stosuje się, jeżeli wartość towarów bez podatku wchodzących w podstawę opodatkowania świadczenia robót konserwacyjnych przekracza 50% tej podstawy.

Tożsama treść ww. przepisów zawarta była w obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 246, poz. 1649, z późn. zm.).

Przepis art. 2 pkt 12 ustawy określa, że przez obiekty budownictwa mieszkaniowego, rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania, sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Zatem w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. opodatkowaniu stawką w wysokości 8% podlega dostawa, budowa, remont, modernizacja, termomodernizacja lub przebudowa obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, z wyłączeniem lokali użytkowych, a więc m.in. do budynków mieszkalnych stałego zamieszkania sklasyfikowanych w PKOB w dziale 11, przy uwzględnieniu kryterium powierzchni użytkowej, o której mowa w art. 41 ust. 12b ustawy oraz do lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12.

W tym miejscu należy podkreślić, że obniżone stawki podatku mają charakter wyjątkowy, zatem winny mieć zastosowanie do towarów i usług wskazanych wprost przez ustawodawcę w ustawie i w przepisach wykonawczych do ustawy. Preferencyjna stawka podatku ma zastosowanie do wskazanych w przepisach czynności dotyczących obiektów budownictwa mieszkaniowego.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęć wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy, dlatego też w tym zakresie należy odwołać się do rozumienia tych terminów przyjętego w języku potocznym.

Według Słownika języka polskiego (Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa 2005, str. 70, kol. 2), przez budowę należy rozumieć m.in. wznoszenie budowli, budowanie (…). Natomiast „budować” to znaczy wznosić budowle, pomieszczenia, ich części lub zespoły.

Pojęcie „modernizacja” – według cytowanego Słownika języka polskiego (str. 474, kol. 2) – oznacza unowocześnienie i usprawnienie czegoś.

Również w uchwale z dnia 24 czerwca 2013 r. sygn. akt I FPS 2/13 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że „czynności wymienione w art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, w tym pojęcie modernizacji, zostały wprowadzone do tej ustawy w rozumieniu przyjętym w języku powszechnym. W takim znaczeniu modernizacja oznacza unowocześnienie, ulepszenie, udoskonalenie, podniesienie standardu obiektu budowlanego lub jego części”.

Natomiast „przebudowa” – zgodnie z ww. Słownikiem języka polskiego (str. 770, kol. 1) – to zmiana istniejącego stanu czegoś na inny; ulepszenie, poprawienie czegoś.

Budowa, modernizacja, przebudowa podobnie jak w przypadku innych wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy czynności, powinny zatem dotyczyć elementów konstrukcyjnych obiektów lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

W znaczeniu słownikowym („Współczesny słownik języka polskiego”, red. Bogusław Dunaj, wyd. Langenscheidt Polska Sp. z o. o.), „remont” oznacza zespół czynności, w których wyniku przywraca się sprawność, wartość użytkową jakiegoś obiektu, urządzenia, natomiast „montaż” to składanie, łączenie, ustawianie z poszczególnych części maszyn, urządzeń, budowli; zakładanie instalacji. Z kolei „instalować” oznacza zakładać, montować jakieś urządzenia techniczne.

Zauważyć należy, że przy ustaleniu właściwej stawki podatku VAT decydujące znaczenie ma fakt, co jest przedmiotem sprzedaży, czy podatnik dokonuje dostawy towarów, czy świadczy usługę oraz czy czynność wykonywana przez podatnika mieści się w zakresie czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy (dostawa, budowa, remont, modernizacja, termomodernizacja, przebudowa obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym).

Świadczenie kompleksowe (złożone) to zgodnie z orzecznictwem TSUE szereg działań podejmowanych przez podatnika na rzecz konsumenta, które z gospodarczego punktu widzenia tworzy jedną całość i z podatkowego punktu widzenia nie powinno być w sposób sztuczny dzielone.

Natomiast o tym, czy będziemy mieli do czynienia z dostawą towarów, czy świadczeniem usług powinien przesądzić element, który w ramach danego świadczenia ma charakter dominujący (zob. np. wyroki TSUE: z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94, Faaborg – Gelting Linien; z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd p-ko Commissioners of Custom and Excise; z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04, Levob Verzekeringen BV,OV Bank NV v Staatssecretaris van Financien, z glosą P. Selera, opubl. Lex/el. 2010). Jeżeli elementem dominującym w ramach danej transakcji będzie wydanie towaru w celu przeniesienia prawa do rozporządzania nim jak właściciel, zaś pozostałe czynności będą miały charakter pomocniczy lub uboczny, wówczas transakcja powinna być traktowana jako dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Natomiast w przypadku gdy istotą transakcji będą inne czynności to mimo, że w ramach takiej transakcji może także wystąpić wydanie towaru, powinna być ona traktowana jako świadczenie usług.

Mając na uwadze powołaną wyżej uchwałę NSA z dnia 24 czerwca 2013 r., sygn. akt I FPS 2/13, opisane w stanie faktycznym czynności składające się na świadczenie kompleksowe, polegające na wykonaniu zabudowy wnękowej i kuchennej z komponentów nabytych uprzednio od ich producentów lub dystrybutorów, należy uznać za świadczenie usług.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zastosowania prawidłowej stawki podatku VAT na wykonanie trwałej zabudowy wnękowej i kuchennej w budynkach mieszkalnych sklasyfikowanych w PKOB w grupowaniu 111, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r.

Przechodząc zatem do stawki podatku VAT – zgodnie z powołaną wyżej uchwałą NSA – „obniżona stawka podatku od towarów i usług znajduje zatem zastosowanie wtedy, gdy montaż komponentów meblowych następuje z wykorzystaniem elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu). W omawianym wypadku nie chodzi o jakiekolwiek wykorzystanie elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu) przy wykonywaniu zabudowy meblowej, lecz jedynie takie, które przez konstrukcyjne połączenie komponentów meblowych i elementów obiektu budowlanego (lokalu) stworzy trwałą zabudowę spełniającą jako całość określoną funkcję użytkową. Tylko bowiem w takim zakresie można mówić o modernizacji obiektu budowlanego w rozumieniu art. 41 ust. 12 ustawy o VAT. Innymi słowy montaż komponentów meblowych niezależnie od stopnia ich przetworzenia, do którego nie zostaną wykorzystane w sposób istotny elementy konstrukcyjne obiektu budowlanego (lokalu) nie korzysta z obniżonej stawki przewidzianej w tym przepisie. Po trwałym połączeniu komponentów meblowych z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części komponenty te podnoszą standard takiego obiektu”.

W myśl internetowego Słownika języka polskiego (www.sjp.pl) słowo „trwały” oznacza niezmienny, nieulegający zmianom, ponadczasowy.

Odnosząc się do wskazanej uchwały z dnia 24 czerwca 2013 r., NSA w wyroku w sprawie o sygn. akt I FSK 321/14 zaznaczył, że uchwała ta nie precyzuje w jakim stopniu przymocowanie komponentów meblowych do elementów konstrukcyjnych modernizowanego obiektu może być uznane za „trwałą zabudowę meblową”. Nie wyjaśnia ona czy za trwałą zabudowę można uznać jedynie taką, która dotyczy wykorzystywanych obecnie technik połączenia komponentów meblowych ze ścianami, podłogami czy sufitami obiektu budowlanego lub jego części w sposób jedynie uniemożliwiający przestawienie takiej zabudowy, czy też chodzi o takie połączenie zabudowy z elementami konstrukcyjnymi budynku (lokalu), które ingeruje w substancję budynku w stopniu uniemożliwiającym demontaż zabudowy meblowej bez uszkodzenia czy to jej komponentów, czy też elementów konstrukcyjnych budynku. We wskazanym wyżej wyroku NSA stwierdził, że chodzi w tym przypadku o takie połączenie zabudowy z elementami konstrukcyjnymi budynku (lokalu), które ingeruje w substancję budynku w stopniu uniemożliwiającym demontaż zabudowy meblowej bez uszkodzenia czy to komponentów, czy też substancji budynku, ponieważ połączenie zabudowy ma się odbywać z istotnym wykorzystaniem elementów konstrukcyjnych budynku (lokalu).

W uzasadnieniu do wyroku wydanego w niniejszej sprawie WSA stwierdził m.in.: „Ustosunkowując się do przedstawionego stanowiska należy podkreślić, że w powołanej przez organ uchwale znajduje się jedynie stwierdzenie, że modernizacją jest takie wykorzystanie elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego, które stanowiłoby wraz z zabudową określoną funkcję użytkową. Zdaniem Sądu, z zabudową meblową (szafy wnękowe, zabudowa kuchenna) o charakterze trwałym mamy do czynienia także wówczas, gdy demontaż takiej zabudowy powoduje uszkodzenie elementów tej zabudowy, a także uszkodzenia trwałych elementów budynku (lokalu), wynikające z usunięcia mocowania elementów meblowych. Natomiast sama konstrukcja budynku rozumiana jako fundament, nadproża, stropy, ściany, dach nie doznaje uszczerbku poprzez fakt demontażu mebli. (…) We wniosku o wydanie interpretacji skarżący wskazał, że demontaż zabudowy meblowej oraz kuchennej wykonanej i dostosowanej pod konkretny wymiar będzie skutkować uszkodzeniem elementów meblowych oraz uszkodzeniem elementów budynków np. podłoga (panele, terakota) są podziurawione, uszkodzone klejami i silikonami, elementy ścian i sufitu wymagają szpachlowania i malowania. Cała zabudowa nie jest konstrukcją samonośną i nie jest także praktycznie możliwe przeniesienia zdemontowanej zabudowy do innego pomieszczenia.

Uwzględniając treść powołanej uchwały oraz opisany we wniosku stan faktyczny, nie sposób wyprowadzić wniosku, że wykonywana przez skarżącego zabudowa meblowa (szafy wnękowe i zabudowa kuchenna) nie jest połączona w sposób trwały z elementami budynku (lokalu), a tym samym, że zabudowa ta nie może być uznana za modernizację budynku (lokalu)”.

Natomiast NSA orzekający w przedmiotowej sprawie, podzielając stanowisko zawarte w wyroku sygn. akt I FSK 321/14 stwierdził, że: „(…) z trwałą zabudową meblową, stanowiącą usługę modernizacji w rozumieniu art. 41 ust. 12 u.p.t.u. mamy do czynienia, gdy połączona jest ona konstrukcyjnie z budynkiem (lokalem) w taki sposób, że demontaż jej może spowodować uszkodzenie jej elementów, czy też substancji budynku lub lokalu. Sąd pierwszej instancji (…) stwierdził, że we wniosku o interpretację wnioskujący wskazał, że demontaż zabudowy będzie skutkować między innymi uszkodzeniem jej elementów. Skoro z trwałą zabudową, stanowiącą usługę modernizacji mamy do czynienia, gdy demontaż takiej zabudowy skutkuje uszkodzeniem także elementów meblowych, to wbrew temu co zarzuca się w skardze kasacyjnej słusznie Sąd pierwszej instancji uznał, że w tej sytuacji znajdzie zastosowanie art. 41 ust. 12 w związku z art. 41 ust. 2 i art. 146a pkt 2 u.p.t.u.”.

Zatem w świetle wyroków zapadłych w niniejszej sprawie należy stwierdzić, że świadczenie przez Wnioskodawcę kompleksowej usługi wykonania trwałej zabudowy wnękowej i kuchennej w budynkach mieszkalnych sklasyfikowanych w PKOB w grupowaniu 111, stanowiło usługi modernizacji, o których mowa w art. 41 ust. 12 ustawy. Tym samym podlegały one opodatkowaniu preferencyjną stawką podatku w wysokości 8%.

Odpowiadając więc na pierwsze pytanie należy stwierdzić, że w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., świadczona przez Zainteresowanego usługa wykonania zabudowy wnękowej i kuchennej polegająca na jej zaprojektowaniu zgodnie z życzeniem klienta i warunkami lokalowymi, następnie na wytworzeniu z zakupionych od producentów lub dystrybutorów: arkuszy płyt meblowych, blatów, luster, elementów metalowych (szyn, prowadnic, zawiasów, szuflad itp.), przewiezieniu przygotowanych materiałów do zlecającego oraz ich dopasowaniu i trwałym przykręceniu do przegród budynku w budynkach mieszkalnych sklasyfikowanych w PKOB w gr. 111, których powierzchnia użytkowa nie przekracza 300 m2 oraz w lokalach mieszkalnych sklasyfikowanych w PKOB 111, których powierzchnia użytkowa nie przekracza 150 m2 podlegała opodatkowaniu obniżoną 8% stawką podatku VAT.

Natomiast odnośnie prawa Wnioskodawcy do złożenia korekty deklaracji VAT za okres począwszy od maja 2011 r. oraz prawa do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty należy wskazać, że zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy – przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Stosownie do art. 111 ust. 1 ustawy  podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Z powyższego przepisu wynika więc, że warunkiem powstania obowiązku ewidencjonowania danego zdarzenia (sprzedaży) przy zastosowaniu kasy rejestrującej jest powstanie obrotu.

Szczegółowe zasady dotyczące stosowania kas rejestrujących zostały określone w art. 111 ust. 3a pkt 1 i 8 ustawy.

I tak, zgodnie z art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać oryginał wydrukowanego dokumentu nabywcy.

Podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku emitowanych przez kasę rejestrującą dokumentów i ich kopii na nośniku papierowym – art. 111 ust. 3a pkt 8 ustawy.

Od dnia 1 kwietnia 2013 r. sposób prowadzenia przez podatników ewidencji oraz warunki używania kas rejestrujących określono w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r., poz. 363).

Zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia  podatnicy prowadzą ewidencję każdej sprzedaży, w tym sprzedaży zwolnionej, wyłącznie przy użyciu kas, które mają potwierdzenie, że kasa spełnia funkcje wymienione w art. 111 ust. 6a ustawy oraz kryteria i warunki techniczne określone w przepisach wydanych na podstawie art. 111 ust. 9 ustawy.

Natomiast w myśl § 6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia podatnicy, prowadząc ewidencję wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny.

Przez paragon fiskalny rozumie się wydrukowany przez kasę dla nabywcy w momencie sprzedaży dokument potwierdzający dokonaną sprzedaż (§ 2 pkt 12 rozporządzenia).

Jak stanowi § 2 pkt 11 rozporządzenia  przez pamięć fiskalną rozumie się urządzenie zawierające elektroniczny nośnik danych, umożliwiające jednokrotny, niezmienialny zapis danych pod kontrolą programu pracy kasy, które są nieusuwalne bez zniszczenia samego urządzenia, oraz wielokrotny odczyt tych danych.

Ww. cecha pamięci fiskalnej powoduje brak możliwości zarejestrowania na kasie fiskalnej zwrotu bądź reklamacji towarów, co zostało również potwierdzone zapisem § 3 ust. 3 rozporządzenia, który mówi, że nie ewidencjonuje się zwrotów towarów i uznanych reklamacji towarów i usług.

Skoro zatem kasa rejestrująca nie pozwala na korektę danych zapisanych w pamięci fiskalnej (tj. po wydrukowaniu paragonu), to korekta taka powinna być dokonywana za pomocą innych urządzeń księgowych. W takim przypadku należy prowadzić odrębną ewidencję, o której mowa § 3 ust. 4 i ust. 5 rozporządzenia.

Na mocy art. 106 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2011 r. – podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Stosownie do art. 106 ust. 1 pkt 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r. podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Przepis ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do części należności otrzymywanych przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi – art. 106 ust. 3 ustawy.

Na mocy art. 106 ust. 4 ustawy – podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

Kwestie dotyczące m.in. wystawiania faktur korygujących uregulowane zostały w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337, z późn. zm.) – obowiązującym do dnia 31 marca 2011 r. – a także w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360, z późn. zm.) – obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2011 r. podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r. podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W przypadku gdy pobrano zaliczki, zadatki, przedpłaty lub raty, obrotem jest również kwota otrzymanych zaliczek, zadatków, przedpłat lub rat, pomniejszona o przypadającą od nich kwotę podatku. Dotyczy to również otrzymanych zaliczek na dotacje, subwencje i na inne dopłaty o podobnym charakterze – art. 29 ust. 2 ustawy.

Stosownie do art. 29 ust. 4 ustawy  podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

W myśl art. 29 ust. 4a ustawy w przypadku gdy podstawa opodatkowania ulega zmniejszeniu w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze, obniżenia podstawy opodatkowania podatnik dokonuje pod warunkiem posiadania, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługi otrzymał korektę faktury, potwierdzenia otrzymania korekty faktury przez nabywcę towaru lub usługi, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługi korekty faktury po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia korekty faktury za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano.

Przepis ust. 4a stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia korekty faktury do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna (art. 29 ust. 4c ustawy).

Ze wskazanych regulacji wynika, że jeżeli transakcja została udokumentowana fakturą i po jej wystawieniu wystąpiły zdarzenia mające wpływ na treść wystawionej faktury lub okaże się, że wystawiona faktura zawiera błędy, podatnik wystawia w takim przypadku fakturę korygującą. Zatem faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu. Faktury korygujące wystawia się więc w celu udokumentowania ostatecznej wielkości sprzedaży w danym okresie rozliczeniowym.

Faktury korygujące są specyficznym rodzajem faktur. Celem ich wystawienia jest doprowadzenie faktury pierwotnej do stanu odpowiadającego rzeczywistości. W tym miejscu zaznaczyć należy, że prawo do wystawienia faktury korygującej przysługuje wyłącznie sprzedawcy (Wnioskodawcy) i dotyczy sytuacji, gdy sprzedaż została udokumentowana fakturą.

Jednocześnie podkreślić należy, że potwierdzenie odbioru faktury korygującej pełni istotną rolę w systemie podatku od towarów i usług opartym na metodzie fakturowej, gdyż zapobiega nieuzasadnionym i samowolnym obniżkom podstawy opodatkowania u dostawcy. Uregulowanie zawarte w powyższych przepisach ustawy, ma na celu uniknięcie sytuacji, w której zmniejszenie podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego u sprzedawcy nie znajduje odzwierciedlenia w zmniejszeniu kwoty podatku naliczonego u nabywcy towarów i usług. Podatek należny u sprzedawcy jest podatkiem naliczonym u nabywcy towarów i usług. Z tego wynika, że skoro kwota podatku należnego u sprzedawcy ulega zmniejszeniu, to również kwota podatku naliczonego u nabywcy winna być zmniejszona. W przeciwnym razie dochodziłoby do obniżenia kwoty lub zwrotu podatku, który w rzeczywistości nie został zapłacony. Oznacza to, że faktura korygująca musi dotrzeć do nabywcy, nabywca musi potwierdzić ten fakt, by wystawca miał możliwość obniżenia kwoty podatku należnego w związku z wystawieniem tej faktury. Ustawodawca nie sprecyzował, w jakiej formie nabywca ma dokonać potwierdzenia odbioru faktury korygującej. Zatem, potwierdzenie może mieć dowolną formę, jednakże forma ta musi pozwolić na jednoznaczne stwierdzenie, że sprzedawca to potwierdzenie otrzymał. Dopiero posiadanie takiego potwierdzenia uprawnia sprzedawcę do stosownego obniżenia podstawy opodatkowania oraz podatku należnego w rozliczeniu za odpowiedni okres rozliczeniowy.

Na mocy art. 99 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Podatek od towarów i usług należy do grupy podatków powstających z mocy prawa, który pobierany jest w trybie tzw. samoobliczenia. Dlatego też szczególnie istotną rolę w tym podatku odgrywają deklaracje podatkowe. Przy ich pomocy podatnik określa i zgłasza organowi podatkowemu (deklaruje) wysokość zobowiązania podatkowego. Każda deklaracja odnosi się do konkretnego, zamkniętego już okresu rozliczeniowego, który w przypadku deklaracji VAT-7 jest okresem miesięcznym lub kwartalnym. W związku z powyższym, deklaracja musi uwzględniać stan prawny istniejący w momencie zamknięcia okresu rozliczeniowego.

Zgodnie z art. 72 § 1 Ordynacji podatkowej za nadpłatę uważa się kwotę:

nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku;
podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
zobowiązania zapłaconego przez płatnika lub inkasenta, jeżeli w decyzji, o której mowa w art. 30 § 4, określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
zobowiązania zapłaconego przez osobę trzecią lub spadkobiercę, jeżeli w decyzji o ich odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej.

Przepis art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej należy rozumieć w ten sposób, że nie jest nadpłatą kwota podatku, jeżeli ten kto ją uiścił nie poniósł z tego tytułu bezpośredniego uszczerbku majątkowego.

Stosownie do art. 75 § 1 Ordynacji podatkowej jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku.

W myśl art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej  jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację.

Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty (art. 81 § 2 Ordynacji podatkowej).

Korekta deklaracji (zeznań) ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy jej sporządzeniu. Może on dotyczyć określenia wysokości zobowiązania podatkowego, wysokości nadpłaty lub zwrotu podatku oraz innych danych zawartych w treści deklaracji. Skorygowanie deklaracji polega na ponownym, poprawnym już wypełnieniu deklaracji.

Składając korektę deklaracji podatnik oświadcza, że jego wiedza w zakresie skonkretyzowania zobowiązania podatkowego uległa zmianie, a także wyraża wolę nadania swojemu uprzedniemu oświadczeniu wiedzy w tym przedmiocie odmiennego brzmienia. Zatem skorzystanie przez podatnika z wprowadzonej przez ustawodawcę instytucji korekty deklaracji powoduje, że złożona przez niego korygująca deklaracja zastępuje pierwotną (korygowaną) deklarację i pociąga za sobą skutki prawne, pozbawiając jednocześnie pierwotną deklarację mocy prawnej.

Podkreślić należy, że deklaracja podatkowa winna odzwierciedlać dokumentację źródłową podatnika, a więc wystawione faktury. Skorygowanie deklaracji w zakresie podatku należnego połączone powinno być zatem z korektą faktur.

W zakresie realizowanych przez siebie działań gospodarczych podatnik podatku VAT działa głównie w ramach systemu wytyczonego przez przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tejże ustawy.

Ceną zgodnie z definicją zawartą w art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. z 2001 r. Nr 97, poz. 1050, z późn. zm.) jest wartość wyrażona w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę (…).

Zgodnie z zasadą swobody umów to strony ustalają wysokość zapłaty oraz warunki danej transakcji. Zapłacona kwota dla nabywcy (ostatecznego konsumenta) stanowi rzeczywistą cenę zakupu towarów.

Podatek VAT ma natomiast charakter cenotwórczy i jego ciężar ponosi co do zasady właśnie ostateczny konsument. Natomiast dla podatnika podatek ten jest neutralny. Strony transakcji przeważnie umawiają się na kwotę brutto, szczególnie w przypadku gdy sprzedaż podlega opodatkowaniu stawką podstawową, natomiast sprzedawca nie jest zainteresowany umieszczeniem w umowie klauzuli dotyczącej ewentualnych zmian w stawce opodatkowania VAT. Sprzedawca kalkulując cenę sprzedaży uwzględnia podatek VAT przy zastosowaniu stawki podstawowej.

Podsumowując należy stwierdzić, że w celu obniżenia zastosowanej stawki VAT, podatnik powinien dokonać korekty swojego rozliczenia podatkowego. W przypadku transakcji udokumentowanych fakturami VAT, taka korekta rozliczenia powinna być poprzedzona wystawieniem przez podatnika faktur korygujących. Ponadto warunkiem ujęcia korekt faktur w deklaracji VAT za dany okres rozliczeniowy, jest posiadanie przez sprzedawcę potwierdzenia otrzymania faktur korygujących przez nabywców, dla których wystawiono faktury. Dodatkowo w sytuacji, gdy sprzedaż udokumentowana została przy zastosowaniu kasy fiskalnej, sprzedawca zobowiązany jest dokonać stosownych zapisów korygujących w odpowiedniej ewidencji korekt obrotu wykazanego przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z dwoma sytuacjami, tj.:

gdy Zainteresowany zawierając z klientami (osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej) umowy na wykonanie zabudowy wnękowej i kuchennej wskazywał na fakturach (paragonach) stawkę podatku w wysokości 8%, a w wyniku czynności urzędu skarbowego zwiększył kwotę podatku do wysokości 23%, oraz
gdy Wnioskodawca zawierając takie umowy z ww. podmiotami wskazywał na fakturach (paragonach) stawkę podatku w wysokości 23%.

W obu przypadkach podpisał on umowy z klientami na cenę brutto. Sprzedaż dla osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej Zainteresowany zaewidencjonował przy zastosowaniu kasy rejestrującej. Do wszystkich paragonów dotyczących ww. umów zostały wystawione faktury dla nabywców, a paragony zostały załączone z kopią faktury.

Zainteresowany poinformował, że nie dokonał ani nie zamierza dokonywać zwrotu części ceny w związku z zastosowaniem niewłaściwej (zawyżonej) stawki podatku VAT klientom (osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej), na rzecz których świadczył swoje usługi. Uważa on, że ma prawo do korekty podatku w odniesieniu do wszystkich opisanych umów (transakcji), po ich ujęciu w ewidencji korekt.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie wystawił, ani nie zamierza wystawić faktur korygujących dla nabywców wykonanych przez niego zabudów wnękowych i kuchennych. W stosunku do tych umów Zainteresowany korektę podatku wykaże jedynie w ewidencji korekt. W konsekwencji braku wystawienia faktur korygujących, Zainteresowany nie będzie posiadał również potwierdzenia ich odbioru przez nabywców – w związku z czym, nie przysługuje mu prawo do korekty podatku w deklaracjach rozliczeniowych oraz do wnioskowania o stwierdzenie nadpłaty.

Reasumując, należy stwierdzić, że zarówno w sytuacji gdy Wnioskodawca zawarł z klientami (osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej) umowy na wykonanie zabudowy wnękowej i kuchennej, wskazywał na fakturach (paragonach) stawkę podatku w wysokości 8%, a w wyniku czynności urzędu skarbowego zwiększył kwotę podatku do wysokości 23%, jak i gdy na fakturach (paragonach) wystawionych dla ww. nabywców wskazywał stawkę podatku w wysokości 23% – nie przysługuje mu prawo do złożenia korekty deklaracji VAT i wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

W niniejszej interpretacji rozpatrzono wniosek w stanie faktycznym dotyczącym stawki podatku VAT na wykonanie zabudowy wnękowej i kuchennej oraz korekty deklaracji VAT i wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty. Natomiast w kwestii stawki podatku VAT na wykonanie zabudowy wnękowej i kuchennej w zdarzeniu przyszłym wydana została w dniu 20 grudnia 2013 r. w interpretacji indywidualnej nr ILPP4/443-433/13-5/EWW.

Zaznaczyć należy, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytań) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, które nie zostały objęte pytaniami nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Należy również zauważyć, że powołana przez Wnioskodawcę interpretacja indywidualna jest rozstrzygnięciem w indywidualnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się zawęża, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin