Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-947/12/16-S/TR
z 28 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 kwietnia 2016 r. sygn. akt II FSK 635/14 – stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2012 r. (data wpływu 10 października 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 stycznia 2013 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwrotu wydatków poniesionych przez pracowników w związku z wykonywaniem pracy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 października 2012 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwrotu wydatków poniesionych przez pracowników w związku z wykonywaniem pracy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (Pracodawca, Spółka) prowadzi działalność gospodarczą m.in. w przedmiocie sprzedaży hurtowej niewyspecjalizowanej. W zakresie prowadzonej działalności gospodarczej, Zainteresowany posiada sieć sklepów, położonych na terytorium RP. Wnioskodawca jako pracodawca zatrudnia pracowników m.in. na stanowisku Kierownika Regionu.

W zakresie zdarzenia przyszłego, pracodawca zamierza zmienić treść umowy o pracę w ten sposób, iż wpisać – jako miejsce świadczenia pracy – dany, ściśle skonkretyzowany region (np.: powiat X i powiat Y), przynależny ściśle określonemu pracownikowi.

Praca osoby zatrudnionej na stanowisku Kierownika Regionu ma charakter mobilny i polega na kontroli sklepów Pracodawcy, na terenie działalności danego Kierownika Regionu. Tym samym, pracownik zatrudniony na stanowisku Kierownik Rejonu nie posiada skonkretyzowanego, stałego miejsca pracy rozumianego jako ściśle określona miejscowość, ale wskutek świadczenia obowiązków pracowniczych, przemieszcza się do kolejnych miejscowości, położonych w ramach przynależnego mu terytorium.

W konsekwencji, pracownicy zatrudnieni na stanowisku: Kierownik Regionu – wobec wskazania danego regionu jako miejsca świadczenia pracy – podczas wykonywania obowiązków pracowniczych, nie pozostają w podróży służbowej w rozumieniu przepisu art. 77⁵ Kodeksu pracy.

Wykonywanie obowiązków pracowniczych przez pracowników zatrudnionych na stanowisku Kierownika Regionu generuje koszty w postaci kosztów przejazdów i innych wydatków związanych z noclegiem oraz wyżywieniem. Wszelkie przedmiotowe wydatki pozostają należycie udokumentowane. Wydatki tytułem zakwaterowania pracownika uiszczane są bezpośrednio przez Pracodawcę na podstawie faktury VAT wystawionej na Pracodawcę z odroczonym terminem płatności. Pozostałe wydatki, w przypadku niemożliwości wystawienia faktury VAT na Pracodawcę, zwracane są pracownikowi na podstawie paragonów fiskalnych. W konsekwencji, pracownik nie ponosi jakichkolwiek kosztów związanych ze świadczeniem pracy na rzecz Pracodawcy, a po stronie pracownika nie powstają jakiekolwiek korzyści pieniężne tytułem kosztów poniesionych w toku świadczenia obowiązków pracowniczych.

W incydentalnych przypadkach, jeżeli uzyskanie dokumentu (faktury VAT, rachunku lub paragonu) nie będzie możliwe, pracownik będzie składał pisemne oświadczenie o dokonanym wydatku i przyczynach braku jego udokumentowania. Pracodawca uznaje, że generalnie jest możliwe uzyskanie rachunku, faktury, paragonu, z których wynika koszt. Ale mogą się zdarzyć przypadki, że pracownik zagubi dokumenty lub też przyniesie dokumenty wystawione imiennie na siebie, nocleg odbędzie się u osoby nieprowadzącej działalności gospodarczej.

Za przejazd środkami transportu publicznego, Pracodawca zwracałaby faktycznie poniesiony koszt wynikający z przedłożonych biletów, a w przypadku ich braku – według aktualnych cen ustalonych przez przewoźnika. Za pozostałe wydatki rozliczenie następowałoby na podstawie wewnętrznego dowodu, w którym pracownik oświadczałby o rodzaju i kwocie poniesionego wydatku netto oraz uzasadniał brak zewnętrznego dowodu poniesienia danego kosztu.

Tut. Organ informuje, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest zagadnienie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast w przedmiotach zagadnień dotyczących podatku dochodowego od osób prawnych wydane zostały odrębne rozstrzygnięcia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy wobec tego, że wszystkie koszty tytułem świadczenia pracy przez pracowników, nie pozostających w podróży służbowej, uiszczane są przez pracodawcę na podstawie imiennie wystawionych faktur VAT lub rachunków bądź zwracane są pracownikowi na podstawie przedstawionych paragonów fiskalnych, po stronie pracownika nie powstaje jakiekolwiek świadczenie dokonane przez Pracodawcę, podlegające opodatkowaniu w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do podatku dochodowego od osób fizycznych, koszty ponoszone przez Pracodawcę tytułem wykonywania przez Pracowników obowiązków pracowniczych, przy jednoczesnym braku przesłanek do stwierdzenia podróży służbowej, nie są przychodem po stronie Pracownika i nie podlegają opodatkowaniu w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. Brak przychodu po stronie Pracownika wyłącza również obowiązek uwzględnienia kosztów ponoszonych przez Pracodawcę do postawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne oraz zdrowotne. W ocenie Zainteresowanego, poniesione przez pracowników podatnika jako pracodawcy, wydatki mają bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych, wynikających z umowy o pracę. Tym samym, wydatki nie mają związku z celami osobistymi pracowników, a wyłącznie z celami służbowymi. W trakcie wykonywania pracy, pracownicy zatrudnieni na stanowisku Kierownik Regionu ponoszą wydatki związane z wykonywaniem określonych uczynności w imieniu i na rzecz Spółki.

W omawianym zakresie, okolicznością nieistotną dla rozstrzygnięcia jest tryb rozliczania się przez Wnioskodawcę jako Pracodawcę z pracownikiem w zakresie kosztów związanych z wykonywaniem obowiązków pracowniczych. Kwestia ta, przy braku bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa pracy, wynika ze swobody umów, uprawniającej do swobodnego kształtowania stosunku pracy (w tym przypadku – sposobu rozliczania kosztów powstałych tytułem świadczenia pracy). W konsekwencji, okoliczność ta nie ma charakteru decydującego w zakresie ustalenia powstania przychodu po stronie pracownika.

Jak wskazał Wnioskodawca, tożsame stanowisko zostało wyrażone w indywidualnej interpretacji podatkowej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 marca 2011 r., IPPB2/415-3/11-4/AS oraz w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 czerwca 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2629/11.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał w dniu 10 stycznia 2013 r. interpretację indywidualną nr ILPB2/415-947/12-4/TR, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W interpretacji indywidualnej stwierdzono, że jeśli Spółka (Wnioskodawca) będzie ponosiła wydatki na noclegi, wyżywienie oraz będzie pokrywała koszty związane z przejazdami środkami transportu publicznego w związku z wykonywaną przez pracowników na rzecz Spółki pracą, to wartość tych świadczeń wynikająca ze stosownych dokumentów – zwrócona pracownikom będzie stanowiła dla nich przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość świadczenia zwróconego pracownikowi niebędącego w podróży służbowej – ewentualnie nadwyżki ponad kwotę określoną w art. 21 ust. 1 pkt 19 tejże ustawy – Spółka (Zainteresowany) będzie miała obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłacanego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Interpretacja została skutecznie doręczona w dniu 14 stycznia 2013 r.

W dniu 30 stycznia 2013 r. do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie wpłynęło wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w związku z wydaniem interpretacji indywidualnej z dnia 10 stycznia 2013 r. nr ILPB2/415-947/12-4/TR (nadane w polskiej placówce pocztowej w dniu 28 stycznia 2014 r.).

W powyższym wezwaniu Zainteresowany wniósł o zmianę przedmiotowej interpretacji.

Mając na uwadze zdarzenie przyszłe przedstawione przez Wnioskodawcę we wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego oraz uwagi zawarte w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu podtrzymał stanowisko zaprezentowane w wydanej interpretacji.

Następnie dnia 29 marca 2013 r. do tut. Organu wpłynęła skarga na interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego z dnia 10 stycznia 2013 r. nr ILPB2/415-947/12-4/TR.

Pismem z dnia 25 kwietnia 2013 r. nr ILPB2/4160-18/13-2/JWP Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu udzielił odpowiedzi na ww. skargę, w której podtrzymał dotychczasowe stanowisko.

Rozpatrujący przedmiotową skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 7 listopada 2013 r. sygn. akt I SA/Po 378/13 oddalił ww. skargę.

Pismem z dnia 8 stycznia 2014 r. Skarżący złożył skargę kasacyjną od wyżej przywołanego wyroku WSA.

Wyrokiem z dnia 15 kwietnia 2016 r. sygn. akt II FSK 635/14 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok w całości oraz uchylił interpretację indywidualną z dnia 10 stycznia 2013 r. nr ILPB2/415-947/12-4/TR.

W wyroku Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że Ponoszenie przez pracodawcę wydatków w celu zapewnienia noclegów pracownikowi – przyjmując wskazane przez Trybunał Konstytucyjny kryterium oceny – jest świadczeniem poniesionym w interesie pracodawcy, ponieważ to jemu przynosi konkretną i wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej przez pracownika pracy. Dodać należy, że Wojewódzki Sąd Administracyjny trafnie wskazał, że przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy, a wszystkie wynikające stąd koszty winien pokrywać pracodawca.

Konsekwencją stwierdzonego naruszenia przez WSA w Poznaniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. jest uznanie, że zwrotu wydatków poniesionych przez pracowników w związku z wykonywaniem wynikających z umowy o pracę obowiązków służbowych nie należy traktować jako przychodu ze stosunku pracy i tym samym pobierać i odprowadzać z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Następnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu dokonał zwrotu akt sprawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 kwietnia 2016 r. sygn. akt II FSK 635/14 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w odniesieniu do zadanego pytania podatkowego dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych jest prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Mając na uwadze wyżej powołane uregulowania prawne, zaznaczyć należy, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności” co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy, jak również wartość otrzymanych świadczeń nieodpłatnych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca (Pracodawca) prowadzi działalność gospodarczą m.in. w przedmiocie sprzedaży hurtowej niewyspecjalizowanej. Podatnik jako pracodawca zatrudnia pracowników m.in. na stanowisku Kierownika Regionu. W zakresie zdarzenia przyszłego, pracodawca zamierza zmienić treść umowy o pracę w ten sposób, iż wpisać – jako miejsce świadczenia pracy – dany, ściśle skonkretyzowany region (np.: powiat X i powiat Y), przynależny ściśle określonemu pracownikowi. Pracownicy zatrudnieni na stanowisku: Kierownik Regionu – wobec wskazania danego regionu jako miejsca świadczenia pracy – podczas wykonywania obowiązków pracowniczych, nie pozostają w podróży służbowej w rozumieniu przepisu art. 775 Kodeksu pracy. Wykonywanie obowiązków pracowniczych przez pracowników zatrudnionych na stanowisku Kierownika Regionu generuje koszty w postaci kosztów przejazdów i innych wydatków związanych z noclegiem oraz wyżywieniem. Pracownik nie ponosi jakichkolwiek kosztów związanych ze świadczeniem pracy na rzecz Pracodawcy, a po stronie pracownika nie powstają jakiekolwiek korzyści pieniężne tytułem kosztów poniesionych w toku świadczenia obowiązków pracowniczych.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Analizując przedstawione we wniosku informacje, w pierwszej kolejności należy wskazać, że aby świadczenia uzyskiwane od pracodawcy podlegały opodatkowaniu, muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić bądź w postaci powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo w postaci zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Trybunał Konstytucyjny uznał, że art. 12 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji RP, jeżeli są rozumiane w ten sposób, że „inne nieodpłatne świadczenie” oznacza wyłącznie otrzymane przez pracownika przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości. W uzasadnieniu tego wyroku Trybunał sprecyzował. że za przychód pracownika mogą być uznane tylko takie świadczenia, które zostały spełnione za jego zgodą i w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, a korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Przyjmując, że powyższy wyrok interpretacyjny określa prokonstytucyjną (zgodną z Konstytucją) wykładnię wymienionych w nim przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i dokonując takiej właśnie ich wykładni w kontekście przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, należy zatem stwierdzić, że skorzystanie przez pracownika ze świadczenia w postaci noclegu, nawet wykupionego przez niego samodzielnie, nie jest świadczeniem spełnionym w jego interesie, ale w interesie pracodawcy oraz nie przynosi pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść. Zapewnienie noclegów pracownikom leży bowiem wyłącznie w interesie pracodawcy, a nie pracowników, którzy swoje potrzeby mieszkaniowe zaspokajają w innym miejscu i w inny sposób oraz którzy – gdyby nie konieczność wywiązania się z obowiązków wynikających z umowy o pracę – nie mieliby powodu do ponoszenia kosztu takich noclegów

Ponoszenie przez pracodawcę wydatków w celu zapewnienia noclegów pracownikowi – przyjmując wskazane przez Trybunał Konstytucyjny kryterium oceny – jest świadczeniem poniesionym w interesie pracodawcy, ponieważ to jemu przynosi konkretną i wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej przez pracownika pracy. Ponadto, przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy, a wszystkie wynikające stąd koszty winien pokrywać pracodawca.

W konsekwencji należy uznać, że zwrotu wydatków poniesionych przez pracowników w związku z wykonywaniem wynikających z umowy o pracę obowiązków służbowych nie należy traktować jako przychodu ze stosunku pracy i tym samym pobierać i odprowadzać z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że na gruncie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, przedmiotowe koszty ponoszone przez Wnioskodawcę (Pracodawcę) z tytułu wykonywania przez pracowników obowiązków pracowniczych – przy jednoczesnym braku przesłanek do stwierdzenia podróży służbowej – nie będą stanowiły przychodu po stronie danego pracownika, wobec czego nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, z rzeczonego tytułu na Zainteresowanym nie będą ciążyły obowiązki płatnika.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania interpretacji indywidualnej nr ILPB2/415-947/12-4/TR z dnia 10 stycznia 2013 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.