Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-928/16-2/JK2
z 26 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 26 lipca 2016 r. (data wpływu 1 sierpnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych za pobyt w ośrodku pielęgnacyjno-opiekuńczym w ramach ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 sierpnia 2016 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych za pobyt w ośrodku pielęgnacyjno - opiekuńczym w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni od kilku lat jest osobą całkowicie niezdolną do samodzielnej egzystencji z powodu choroby Alzheimera oraz choroby Parkinsona rozpoznanej dodatkowo 7 lipca 2015 r. Wnioskodawczyni ma 90 lat i pobiera emeryturę po zmarłym mężu. Od 6 maja 2012 r. przebywa w Rodzinnym Domu Mieszkalnym, którego właścicielem jest osoba fizyczna. Działalność tego domu jest zaklasyfikowana - PKD 87.90.Z - Pozostała pomoc społeczna z zakwaterowaniem. Właściciel Rodzinnego Domu Mieszkalnego (osoba fizyczna) nie posiada zezwolenia wojewody, tj. wpisu do rejestru prowadzonego przez wojewodę.

W ramach zawartej umowy Wnioskodawczyni ma zapewnione: całodobowy pobyt i wyżywienie, opiekę ogólną, pielęgniarską oraz konsultacje lekarsko - internistyczne czyli wszystko to co nie wymaga specjalistycznej opieki zdrowotnej oraz hospitalizacji. W orzeczeniu o niepełnosprawności stopnia znacznego, które zostało wydane na stałe od 15 grudnia 2011 r. przez Starostwo Powiatowe Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności postanowiono zaliczyć Wnioskodawczynię do stopnia niepełnosprawności znacznego. Przyczyna niepełnosprawności jest określona symbolem -01-U 07-S. Orzeczenie wydano na stałe. Nie ustalono od kiedy istnieje niepełnosprawność. Wskazania w orzeczeniu o niepełnosprawności dotyczyły konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne, ułatwiające funkcjonowanie według zaleceń lekarza leczącego.

Zalecono korzystanie według potrzeb z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki. Wskazano na stałą lub długotrwałą konieczność opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. W leczeniu specjalistycznym choroby Alzheimera i Parkinsona udziela Wnioskodawczyni Poradnia Neurologiczna. Wnioskodawczyni znajduje się pod opieką - neurologa.

Z informacji dla lekarza specjalisty neurologa - prowadzącego wynika że sposobem leczenia jest leczenie zachowawcze a rokowania są niemożliwe do ustalenia na obecnym etapie diagnostyki. Specjalistyczną pomoc zdrowotną zapewnia Wnioskodawczyni rodzina poza domem opieki na własny koszt. Na chwilę obecną zdiagnozowane choroby wymagają także całodobowych 24 godzinnych usług opiekuńczych, pielęgniarskich oraz konsultacji z lekarzem internistą. W ramach zawartej umowy dom opieki zapewnia całodobowy pobyt łącznie z zakwaterowaniem, całodobowe wyżywienie, całodobową opiekę ogólną i pielęgniarską oraz opiekę medyczną nie wymagającą specjalistycznej opieki zdrowotnej w zależności od potrzeb, a także terapię zajęciową czyli wypełnianie czasu wolnego poprzez spacery, oglądanie telewizji, ćwiczenia rehabilitacyjne połączone z korzystaniem ze sprzętu rehabilitacyjnego bez udziału rehabilitanta. Stan zdrowia Wnioskodawczyni wymaga pobytu w tym domu opieki ze względu na stałą opiekę, pomoc pielęgniarską i medyczną oraz organizowane zajęcia terapeutyczne, które służą poprawie kondycji psychicznej i fizycznej opóźniają rozwój chorób. Miesięczny koszt pobytu wynosi 2.200 zł, co jest potwierdzone fakturami VAT wystawianymi na nazwisko Wnioskodawczyni. Część opłaty za pobyt pokryta jest z emerytury Wnioskodawczyni a część kosztów ponosi rodzina. Dodatkowo ponoszone są koszty zakupu leków i pampersów, co miesiąc około 250-350 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy posiadając orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności z powodu choroby Parkinsona i Alzheimera będąc całkowicie niezdolną do samodzielnej egzystencji, wymagającą 24 godzinnej codziennej opieki i czynności leczniczo - terapeutyczno- rehabilitacyjnych a przebywając w prywatnym domu opieki, który jest ośrodkiem pielęgnacyjno - opiekuńczym, ale nie posiadającym statusu zakładu pielęgnacyjno - opiekuńczego Wnioskodawczyni ma prawo w zeznaniu rocznym PIT-37 w ramach ulgi rehabilitacyjnej odliczyć od dochodu jako wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, wydatki za pobyt w tej placówce opiekuńczej?

Zdaniem Wnioskodawczyni, jeśli posiada fakturę za pobyt oraz opiekę w tym internistyczną i pielęgniarską w prywatnym domu opieki, to prawo do ulgi rehabilitacyjnej Jej przysługuje.

Rodzinny Dom Mieszkalny, w którym Wnioskodawczyni przebywa spełnia warunki zakładu opiekuńczo leczniczego lub pielęgnacyjno - opiekuńczego pomimo, że jest prywatnym domem opieki bez statusu zakładu pielęgnacyjno - opiekuńczego.

Z tego względu, że oprócz usług socjalnych oferuje zajęcia terapeutyczno - rehabilitacyjne, opiekę pielęgniarska oraz medyczno - internistyczną, więc spełnia warunki zakładu opiekuńczo- leczniczego lub pielęgnacyjno - opiekuńczego.

Również Wnioskodawczyni jako osoba posiadająca znaczny stopień niepełnosprawności spełnia warunki, żeby wydatki Wnioskodawczyni uznane były jako zakup usługi opiekuńczej dotyczącej podatnika, wobec którego orzeczono całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo znaczny stopień niepełnosprawności, co odpowiada zaliczeniu do I grupy inwalidztwa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Zgodnie art. 26 ust. 7d tej ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

W myśl art. 26 ust. 7e cyt. stawy przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe − jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9120 zł.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
      
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   
   

Stosownie do art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7c ww. ustawy, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.
   
   

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (…).

Zgodnie z art. 26 ust. 13a ww. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Wątpliwość Wnioskodawczyni budzi fakt czy przebywając w prywatnym domu opieki, który jest ośrodkiem pielęgnacyjno - opiekuńczym, ale nie posiadającym statusu zakładu pielęgnacyno - opiekuńczego ma prawo w zeznaniu rocznym PIT-37 w ramach ulgi rehabilitacyjnej odliczyć od dochodu jako wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, wydatki za pobyt w tej placówce opiekuńczej.

Wskazać należy, że przepis art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy, stanowi m.in., że wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi są wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno - opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „zakład rehabilitacji leczniczej”, „zakład opiekuńczo-leczniczy”, „zakład pielęgnacyjno - opiekuńczy” w związku z tym należy posiłkować się ustawą z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 618).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy o działalności leczniczej – stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne inne niż szpitalne mogą polegać na:

1. udzielaniu całodobowych świadczeń zdrowotnych, które obejmują swoim zakresem pielęgnację i rehabilitację pacjentów niewymagających hospitalizacji, oraz zapewnianiu im produktów leczniczych i wyrobów medycznych, pomieszczeń i wyżywienia odpowiednich do stanu zdrowia, a także prowadzeniu edukacji zdrowotnej dla pacjentów i członków ich rodzin oraz przygotowaniu tych osób do samoopieki i samopielęgnacji w warunkach domowych;
2. udzielaniu całodobowych świadczeń zdrowotnych, które obejmują swoim zakresem pielęgnację, opiekę i rehabilitację pacjentów niewymagających hospitalizacji, oraz zapewnianiu im produktów leczniczych potrzebnych do kontynuacji leczenia, pomieszczeń i wyżywienia odpowiednich do stanu zdrowia, a także prowadzeniu edukacji zdrowotnej dla pacjentów i członków ich rodzin oraz przygotowaniu tych osób do samoopieki i samopielęgnacji w warunkach domowych;
3. udzielaniu świadczeń zdrowotnych polegających na działaniach usprawniających, które służą zachowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia:
4. sprawowaniu wszechstronnej opieki zdrowotnej, psychologicznej i społecznej nad pacjentami znajdującymi się w stanie terminalnym oraz opieki nad rodzinami tych pacjentów.
   
   

Świadczenia, o których mowa w ust. 1 pkt 4, oraz świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze mogą być udzielane także wyłącznie w warunkach domowych (art. 9 ust. 2 ww. ustawy).

W myśl art. 12 ust. 1 powoływanej ustawy o działalności leczniczej stacjonarnych i całodobowych świadczeń zdrowotnych innych niż szpitalne udziela się w przypadku świadczeń, o których mowa w art. 9 ust. 1:

• pkt 1 - w zakładzie opiekuńczo-leczniczym;
  

• pkt 2 - w zakładzie pielęgnacyjno - opiekuńczym;
  

• pkt 3 - w zakładzie rehabilitacji leczniczej,
  

• pkt 4 - w hospicjum.
  
  
  

Jednostki te udzielają całodobowych świadczeń zdrowotnych, które obejmują swoim zakresem pielęgnację, opiekę i rehabilitację osób niewymagających hospitalizacji, oraz zapewniają im środki farmaceutyczne i materiały medyczne, pomieszczenie i wyżywienie odpowiednie do stanu zdrowia. Działania przez nie prowadzone mają na celu przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej, poprawę jakości życia, a także przystosowanie do nowych warunków oraz przygotowanie do samoopieki i samopielęgnacji w warunkach domowych.

Mając na uwadze, że Wnioskodawczyni przebywa w prywatnym domu opieki, który jest ośrodkiem pielęgnacyjno - opiekuńczym, ale nie posiadającym statusu zakładu pielęgnacyno - opiekuńczego, stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni nie przysługuje prawo do odliczenia od dochodu jako wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, wydatków za pobyt w tej placówce opiekuńczej. Na gruncie przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest przepisu konstytuującego taką ulgę. Ustawa podatkowa wśród placówek, w których pobyt osoby niepełnosprawnej uprawnia do odliczenia wymienia m.in. zakład opiekuńczo-leczniczy.

Organ pragnie podkreślić, że nie jest uprawniony do badania jaką w istocie jest placówką, w której Wnioskodawczyni przebywa. Rozstrzygnięcia w zakresie odliczeń dokonał więc na podstawie informacji wskazanych przez Wnioskodawczynię, tj. że ośrodek pielęgnacyjno - opiekuńczy, w którym przebywa nie posiada statusu zakładu pielęgnacyno - opiekuńczego, właściciel Rodzinnego Domu Mieszkalnego nie posiada zezwolenia wojewody, tj. wpisu do rejestru prowadzonego przez wojewodę oraz w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczące dokonywania odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu

na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.