2016.10.06 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2-1/4512-1-32/16-4/AS
z 6 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy, przedstawione we wniosku z dnia 19 lipca 2016 r. (data wpływu 28 lipca 2016 r.), uzupełnionym pismami z dnia 7 września 2016 r. (data wpływu 9 września 2016 r.) oraz z dnia 20 września 2016 r. (data wpływu 23 września 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy dokonywane przez Gminę obniżenie kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług wykorzystywanych przez Gminę zarówno do działalności gospodarczej, jak i do innych celów, przy zastosowaniu sposobu określenia proporcji wg wzoru wskazanego w § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów, do obliczenia którego uwzględni wskazane we wniosku wydatki, jest zgodne z tym przepisem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy dokonywane przez Gminę obniżenie kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług wykorzystywanych przez Gminę zarówno do działalności gospodarczej, jak i do innych celów, przy zastosowaniu sposobu określenia proporcji wg wzoru wskazanego w § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów, do obliczenia którego uwzględni wskazane we wniosku wydatki, jest zgodne z tym przepisem. Wniosek uzupełniono pismami w dniach 9 i 23 września 2016 r. o wskazanie sposobu przesłania rozstrzygnięcia oraz o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wykonuje zadania nałożone na nią odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których została powołana.

Większość tych zadań realizowana jest przez Gminę w ramach czynności o charakterze publicznoprawnym. Jednakże część zadań wykonywanych jest na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Działalność Gminy obejmuje więc zarówno wykonywanie czynności niestanowiących działalności gospodarczej, jak i wykonywanie czynności stanowiących działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.).

W ramach czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych, gmina dokonuje zarówno transakcji opodatkowanych podatkiem od towarów i usług według odpowiednich stawek, jak również czynności zwolnionych z podatku VAT.

Gmina rozpoczęła dokonywanie odliczeń podatku naliczonego w przypadku, kiedy nie ma możliwości wyodrębnienia całości bądź części kwoty podatku naliczonego związanego z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżania kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje. Dokonuje również odliczeń podatku naliczonego w przypadku, kiedy nabyte towary i usługi wykorzystywane są zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza.

W przypadku nabycia przez gminę towarów i usług, które będą wykorzystywane zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, gmina zobowiązana jest do obliczenia kwoty podatku naliczonego, zgodnie z art. 86 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług. Przepis ten wskazuje, że gdy przypisanie towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Zgodnie z § 3 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz. U. z 2015 r. poz. 2193), sposób określenia proporcji w przypadku urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego ustalony został według wzoru, jako stosunek rocznego obrotu z działalności gospodarczej zrealizowanej przez urząd obsługujący jednostkę samorządu terytorialnego, stanowiący część rocznego obrotu jednostki samorządu terytorialnego z działalności gospodarczej, do dochodów wykonanych urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego.

Gmina, dokonując odliczeń podatku naliczonego, w przypadku, kiedy nabyte towary i usługi wykorzystywane są zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, korzysta z ww. wzoru.

Dochody wykonane urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego zdefiniowane zostały w § 2 pkt 9 ww. rozporządzenia. Dochody te, zgodnie ze wskazanym przepisem, pomniejsza się m.in. o dochody wykonane jednostki budżetowej, powiększone o kwotę stanowiącą równowartość środków przeznaczonych na wypłatę przez tę jednostkę, na podstawie odrębnych przepisów, zasiłków zapomóg i innych świadczeń o podobnym charakterze na rzecz osób fizycznych, celem realizacji zadań jednostki samorządu terytorialnego.

Dochody wykonane jednostki budżetowej zdefiniowane zostały natomiast w § 2 pkt 10 ww. rozporządzenia. Zgodnie z tą definicją, dochody jednostki budżetowej powiększa się o kwotę stanowiącą równowartość środków przeznaczonych na zasilenie tej jednostki, celem realizacji przypisanych jej zadań jednostki samorządu terytorialnego, z wyjątkiem środków przeznaczonych na wypłatę, na podstawie odrębnych przepisów, zasiłków, zapomóg i innych świadczeń o podobnym charakterze na rzecz osób fizycznych.

Gmina posiada pięć jednostek budżetowych, w tym: Ośrodek Pomocy Społecznej, dwa Gimnazja oraz cztery Szkoły Podstawowe.

Gmina przekazuje swoim jednostkom środki pieniężne na realizację przypisanych im zadań. Jednostki wykorzystują przekazane środki również na wypłatę, na podstawie odrębnych przepisów, zasiłków, zapomóg i innych świadczeń o podobnym charakterze. Najszerszy zakres wypłat ww. zasiłków, zapomóg i innych świadczeń o podobnym charakterze realizuje Ośrodek Pomocy Społecznej.

W ramach zadań wynikających z ustawy o pomocy społecznej (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 163) oraz innych odrębnych ustaw, Ośrodek Pomocy Społecznej ponosi następujące wydatki:

1. Odpłatność za pobyt dzieci w placówkach opiekuńczo-wychowawczych - zadanie własne. Podstawa prawna: ustawa z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz 332).

Zgodnie z art. 191 ust. 10 ww. ustawy, w przypadku umieszczenia dziecka w placówce opiekuńczo-wychowawczej, regionalnej placówce opiekuńczo-terapeutycznej albo interwencyjnym ośrodku preadopcyjnym, gmina właściwa ze względu na miejsce zamieszkania dziecka, przed umieszczeniem go po raz pierwszy w pieczy zastępczej, ponosi odpowiednio wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 2, w wysokości:

10% w pierwszym roku pobytu dziecka w pieczy zastępczej,
30% w drugim roku pobytu dziecka w pieczy zastępczej,
50% w trzecim roku i następnych latach pobytu dziecka w pieczy zastępczej;

– średnich miesięcznych wydatków przeznaczonych na utrzymanie dziecka w placówce opiekuńczo-wychowawczej, regionalnej placówce opiekuńczo-terapeutycznej albo interwencyjnym ośrodku preadopcyjnym.

Decyzję o umieszczeniu dziecka w Placówce opiekuńczo wychowawczej wydaje Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie, za każdy miesiąc pobytu dziecka obciąża Ośrodek Pomocy Społecznej w formie noty księgowej.

2. Wsparcie finansowe dla rodzin zastępczych - zadanie własne.

Podstawa prawna: ustawa z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (t.j. Dz. U. z 2015 r. , poz 332).

Zgodnie z art. 191 ust. 9 ww. ustawy, w przypadku umieszczenia dziecka w rodzinie zastępczej albo rodzinnym domu dziecka, gmina właściwa ze względu na miejsce zamieszkania dziecka, przed umieszczeniem go po raz pierwszy w pieczy zastępczej, ponosi odpowiednio wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 1, w wysokości:

10% wydatków na opiekę i wychowanie dziecka - w pierwszym roku pobytu dziecka w pieczy zastępczej;
30% wydatków na opiekę i wychowanie dziecka - w drugim roku pobytu dziecka w pieczy zastępczej;
50% wydatków na opiekę i wychowanie dziecka - w trzecim roku i następnych latach pobytu dziecka w pieczy zastępczej.

Decyzję o umieszczeniu dziecka w rodzinie zastępczej, wydaje Powiatowe Centrum Rodziny, za każdy miesiąc pobytu dziecka obciąża Ośrodek Pomocy Społecznej w formie noty księgowej.

3. Częściowa odpłatność gminy za pobyt mieszkańców w Domach Pomocy Społecznej - zadanie własne.

Podstawa prawna: ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 163).

Art. 54 ust. 1 ww. ustawy wskazuje, że osobie wymagającej całodobowej opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności, niemogącej samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu, której nie można zapewnić niezbędnej pomocy w formie usług opiekuńczych, przysługuje prawo do umieszczenia w domu pomocy społecznej.

Decyzję o skierowaniu do domu pomocy społecznej i decyzję ustalającą opłatę za pobyt w domu pomocy społecznej wydaje organ gminy właściwy dla tej osoby w dniu jej kierowania do domu pomocy społecznej (art. 59 ust. 1).

Zobowiązani do wnoszenia opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej, zgodnie z art. 61, są w kolejności:

mieszkaniec domu, a w przypadku osób małoletnich przedstawiciel ustawowy z dochodów dziecka,
małżonek, zstępni przed wstępnym,
gmina, z której osoba została skierowana do domu pomocy społecznej.

Do Ośrodka Pomocy Społecznej wpływa wniosek o umieszczenie mieszkańca w domu pomocy społecznej, po rozpatrzeniu zasadności wniosku, Ośrodek Pomocy Społecznej wydaje skierowanie do odpowiedniej placówki. Gdy podopieczny zostanie umieszczony w Domu Pomocy Społecznej, zostaje wydana decyzja o miesięcznej wysokości odpłatności za pobyt mieszkańca.

Ośrodek Pomocy Społecznej dokonuje wypłaty na podstawie noty księgowej lub rachunku otrzymanego od Domu Pomocy Społecznej.

4. Składki na ubezpieczenie zdrowotne za niektóre osoby pobierające zasiłek stały - zadanie własne.

Podstawa prawna: ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz 581).

Zgodnie z art. 66 ust. 1 pkt 26 ww. ustawy, obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego podlegają osoby pobierające zasiłek stały z pomocy społecznej, niepodlegające obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego z innego tytułu.

Dla osób, o których mowa w art. 66 ust. 1 pkt 26 powyższej ustawy, obowiązek ubezpieczenia zdrowotnego obejmuje okres od dnia przyznania zasiłku do dnia utraty prawa do zasiłku (art. 73, pkt 9). Za osoby wskazane w art. 66 ust. 1 pkt 26 ww. ustawy, ubezpieczenie zdrowotne opłaca Ośrodek Pomocy Społecznej.

Wniosek w sprawie przyznania zasiłku stałego, mieszkańcy składają w Ośrodku Pomocy Społecznej. Zgodnie z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, uprawnionymi do tej formy pomocy są osoby spełniające kryterium dochodowe, niezdolne do pracy z powodu wieku lub całkowitej niezdolności do pracy. W przypadku, gdy zostaną spełnione te warunki, Ośrodek Pomocy Społecznej sprawdza, czy osoba podlega ubezpieczeniu zdrowotnemu z innego tytułu, jeżeli nie, to zostaje wydana decyzja przyznająca zasiłek stały wraz ze składkami na ubezpieczenie zdrowotne.

5. Umowy zlecenia zawarte z osobami sprawującymi usługi opiekuńcze - zadanie własne. Podstawa prawna: ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 183).

Zgodnie z art. 50 ww. ustawy, osobie samotnej, która z powodu wieku, choroby lub innych przyczyn wymaga pomocy innych osób, a jest jej pozbawiona, przysługuje pomoc w formie usług opiekuńczych lub specjalistycznych usług opiekuńczych. Usługi opiekuńcze lub specjalistyczne usługi opiekuńcze, mogą być przyznane również osobie, która wymaga pomocy innych osób, a rodzina, a także wspólnie niezamieszkujący małżonek, wstępni, zstępni, nie mogą takiej pomocy zapewnić.

6. Składki na ubezpieczenie społeczne opłacane za osoby sprawujące usługi opiekuńcze - zadanie własne.

Podstawa prawna: ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 121).

Zgodnie z art. 6. ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają osoby wykonujące pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której, zgodnie z Kodeksem Cywilnym, stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, zwanymi dalej „zleceniobiorcami”

.

W przypadku przyznania usług opiekuńczych na określoną ilość godzin i okres, Ośrodek Pomocy Społecznej zatrudnia opiekuna na podstawie umowy zlecenia, którego zadaniem jest realizowanie usług opiekuńczych zgodnie z wydaną decyzją. Jeżeli zleceniobiorca nie ma innego tytułu ubezpieczenia, podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym z tytułu zawartej umowy.

7. Składki na ubezpieczenie społeczne opłacane za niektóre osoby pobierające świadczenia opiekuńcze - zadanie zlecone.

Podstawa prawna: ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 121).

Na podstawie art. 6 ust. 2a ww. ustawy, za osobę pobierającą świadczenie pielęgnacyjne, specjalny zasiłek opiekuńczy albo zasiłek dla opiekuna, wójt, burmistrz lub prezydent miasta opłaca składkę na ubezpieczenia emerytalne i rentowe od podstawy odpowiadającej wysokości odpowiednio:

świadczenia pielęgnacyjnego albo specjalnego zasiłku opiekuńczego, przysługujących na podstawie przepisów o świadczeniach rodzinnych,
zasiłku dla opiekuna przysługującego na podstawie przepisów o ustaleniu wypłaty zasiłków dla opiekunów - przez okres niezbędny do uzyskania 25-letniego okresu ubezpieczenia.

Świadczeniobiorca, któremu zostanie przyznane świadczenie pielęgnacyjne, zasiłek dla opiekuna lub specjalny zasiłek opiekuńczy, podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym z tego tytułu, chyba że posiada udokumentowany wymagany okres ubezpieczenia.

8. Składki na ubezpieczenie zdrowotne opłacane za niektóre osoby pobierające świadczenia opiekuńcze - zadanie zlecone.

Podstawa prawna: ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 581).

Zgodnie z art. 66 ust. 1 ww. ustawy, obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego podlegają;

pkt 28 - osoby pobierające specjalny zasiłek opiekuńczy lub dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu samotnego wychowywania dziecka i utraty prawa do zasiłku dla bezrobotnych na skutek upływu ustawowego okresu jego pobierania, przyznane na podstawie przepisów o świadczeniach rodzinnych, niepodlegające obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego z innego tytułu;
pkt 28a - osoby pobierające świadczenie pielęgnacyjne, przyznane na podstawie przepisów o świadczeniach rodzinnych, niepodlegające obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego z innego tytułu;
pkt 28b - osoby pobierające zasiłek dla opiekuna, przyznany na podstawie przepisów o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów, niepodlegające obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego z innego tytułu.

Za wskazane wyżej osoby, składkę na ubezpieczenie zdrowotne, zgodnie z art. 86 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, opłaca wójt, burmistrz, lub prezydent miasta. Świadczeniobiorca, któremu zostanie przyznane świadczenie pielęgnacyjne, zasiłek dla opiekuna lub specjalny zasiłek opiekuńczy podlega z tego tytułu obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego chyba, że podlega ubezpieczeniu zdrowotnemu z innych tytułów.

Z uzupełnienia z dnia 20 września 2016 r. do wniosku wynika, że zdaniem Gminy, wskazane w punktach 1-8 wniosku, wydatki Ośrodka Pomocy Społecznej, stanowią równowartość środków przeznaczonych na wypłatę przez tę jednostkę, na podstawie odrębnych przepisów, zasiłków, zapomóg i innych świadczeń o podobnym charakterze na rzecz osób fizycznych, celem realizacji zadań jednostki samorządu terytorialnego.

Wskazane w punktach 1-8 świadczenia należą do kategorii innych świadczeń o charakterze podobnym do zasiłków czy zapomóg. Wypłacane są na podstawie odrębnych przepisów i w każdym przypadku przyznane są na rzecz osoby fizycznej.

Przyznanie świadczeń opisanych w punktach 1, 2, 3 i 5, ma na celu wsparcie finansowe podopiecznego, co wynika z przepisów ustawy o pomocy społecznej (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 163), jak i odrębnych ustaw, tj. ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 332). W każdym przypadku wydana zostaje decyzja na podopiecznego.

Dzięki przyznanym świadczeniom, podopieczny zwolniony jest całkowicie lub częściowo np.: z odpłatności za usługi opiekuńcze, za pobyt w Domu Pomocy Społecznej.

Natomiast świadczenia opisane w punktach 4, 6, 7 i 8, są świadczeniami pochodnymi mającymi ścisły związek ze świadczeniem podstawowym, którego dotyczą, np.: świadczenie opiekuńcze jest świadczeniem podstawowym, a pochodnymi tego świadczenia są składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, do opłacenia których zobowiązany został burmistrz, w przypadku kiedy świadczeniobiorca nie jest ubezpieczony z innego tytułu.

Powyższe wskazuje, że wymienione w złożonym przez Gminę wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej, w punktach 1-8 wydatki, stanowią równowartość środków przeznaczonych na wypłatę przez tę jednostkę, na podstawie odrębnych przepisów, zasiłków, zapomóg i innych świadczeń o podobnym charakterze na rzecz osób fizycznych, celem realizacji zadań jednostki samorządu terytorialnego, zgodnie z § 2 pkt 9 lit. c rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz. U. z 2015 r., poz. 2193).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dokonywane przez Gminę obniżenie podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług wykorzystywanych przez Gminę, zarówno do celów wykonywanej działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, przy zastosowaniu „sposobu określenia proporcji” według wzoru wskazanego w § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz. U. z 2015 r., poz. 2193), do obliczenia którego uwzględni wydatki wskazane w pkt 1-8, jest zgodne z powołanym przepisem?

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonanie obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług wykorzystywanych przez Gminę zarówno do celów wykonywanej działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, przy zastosowaniu sposobu określenia proporcji według wzoru wskazanego w § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r., do obliczenia którego Gmina uwzględni wydatki wskazane w pkt 1-8, będzie prawidłowe i zgodne z powołanym przepisem.

Gmina, ustalając dochody wykonane urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego, powinna swoje dochody obejmujące dochody publiczne, środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej oraz środki pochodzące ze źródeł zagranicznych w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, pomniejszyć o dochody wykonane jednostki budżetowej, tj. Ośrodka Pomocy Społecznej, powiększone m.in. o zasiłki, zapomogi i inne świadczenia o podobnych charakterze na rzecz osób fizycznych.

Wskazane w punktach 1-8 wydatki Ośrodka Pomocy Społecznej, stanowią równowartość środków przeznaczonych na wypłatę przez tę jednostkę, na podstawie odrębnych przepisów, zasiłków, zapomóg i innych świadczeń o podobnym charakterze na rzecz osób fizycznych, celem realizacji zadań jednostki samorządu terytorialnego.

Wskazane w punktach 1-8 świadczenia, należą do kategorii innych świadczeń o charakterze podobnym do zasiłków czy zapomóg. Wypłacane są na podstawie odrębnych przepisów i w każdym przypadku przyznane są na rzecz osoby fizycznej.

Przyznanie świadczeń opisanych w punktach 1, 2, 3 i 5 ma na celu wsparcie finansowe podopiecznego, co wynika z przepisów ustawy o pomocy społecznej (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 163), jak i odrębnych ustaw, tj. ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 332).

Dzięki przyznanym świadczeniom, podopieczny zwolniony jest całkowicie lub częściowo np.: z odpłatności za usługi opiekuńcze, za pobyt w Domu Pomocy Społecznej.

Natomiast świadczenia opisane w punktach 4, 6, 7 i 8 są świadczeniami pochodnymi, mającymi ścisły związek ze świadczeniem podstawowym, którego dotyczą, np.: świadczenie opiekuńcze jest świadczeniem podstawowym, a pochodnymi tego świadczenia są składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, do opłacenia których zobowiązany został burmistrz, w przypadku kiedy świadczeniobiorca nie jest ubezpieczony z innego tytułu.

Biorąc pod uwagę powyższe, wskazane w punktach 1-8 wydatki powinny powiększać dochody wykonane jednostki budżetowej, o które to pomniejsza się dochody wykonane urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego (§ 2 pkt 9 ppkt „c” rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r.), a więc winny zostać uwzględnione w „sposobie określenia proporcji”, o którym mowa w § 3 ust. 2 ww. rozporządzenia.

Obniżenie podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług wykorzystywanych przez gminę zarówno do celów wykonywanej działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, o tak ustalony „sposób określenia proporcji”, będzie postępowaniem prawidłowym i zgodnym w powołanym przepisem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. W świetle tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Stosownie do art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

W myśl art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Zgodnie z art. 86 ust. 2c ustawy, przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane:

średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;
średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością;
roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;
średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.

Przepis art. 86 ust. 2d ustawy stanowi, że w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy.

Na mocy art. 86 ust. 2e ustawy, podatnik rozpoczynający w danym roku podatkowym wykonywanie działalności gospodarczej i działalności innej niż działalność gospodarcza, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje dane wyliczone szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu.

Stosownie do art. 86 ust. 2f ustawy, przepis ust. 2e stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć dane za poprzedni rok podatkowy byłyby niereprezentatywne.

Na podstawie art. 86 ust. 2g ustawy, proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio.

W przypadku, gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22 uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny, bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji – art. 86 ust. 2h ustawy.

Ponadto, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, określić w przypadku niektórych podatników sposób określenia proporcji uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazać dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem tego sposobu określenia proporcji, uwzględniając specyfikę prowadzenia działalności przez niektórych podatników i uwarunkowania obrotu gospodarczego – art. 86 ust. 22 ustawy.

Na podstawie powyższej delegacji, zostało wydane rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz. U. z 2015 r., poz. 2193), zwane dalej rozporządzeniem.

Rozporządzenie to określa w przypadku niektórych podatników sposób określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć, zwany dalej „sposobem określenia proporcji” oraz wskazuje dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem sposobu określenia proporcji (§ 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia).

W rozporządzeniu tym zostali wskazani podatnicy, do których przepisy w nim zawarte się odnoszą. Są to: jednostki samorządu terytorialnego, samorządowe instytucje kultury, państwowe instytucje kultury, uczelnie publiczne, instytuty badawcze.

W przypadku jednostki samorządu terytorialnego, sposób określenia proporcji ustala się odrębnie dla:

urzędu obsługującego jednostki samorządu terytorialnego (tj. urzędu gminy, urzędu miasta, starostwa powiatowego oraz urzędu marszałkowskiego),
samorządowej jednostki budżetowej,
samorządowego zakładu budżetowego.

Oznacza to, że w przypadku jednostek samorządu terytorialnego, nie będzie ustalany jeden „całościowy” sposób określenia proporcji dla jednostek samorządu terytorialnego jako osoby prawnej, tylko będą ustalane odrębnie sposoby określenia proporcji dla wymienionych wyżej jego poszczególnych jednostek organizacyjnych.

Rozporządzenie wprowadza wzory, według których będą wyznaczane sposoby określenia proporcji, uznane za najbardziej odpowiadające specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć.

Zaproponowane metody mają charakter „obrotowy”, polegający na ustaleniu „udziałów” z tytułu działalności gospodarczej w całkowitym „obrocie” z tytułu działalności gospodarczej oraz działalności pozostającej poza sferą VAT.

Jak już wcześniej wspomniano, wśród wymienionych w rozporządzeniu podmiotów, Minister Finansów wskazał m.in. jednostki samorządu terytorialnego, których jednostkami organizacyjnymi są jednostki budżetowe.

Przez urząd obsługujący jednostkę samorządu terytorialnego rozumie się, stosownie do § 2 pkt 5 rozporządzenia, urząd obsługujący jednostkę samorządu terytorialnego, działający w formie samorządowej jednostki budżetowej.

Z kolei przez jednostkę budżetową, zgodnie z § 2 pkt 6 rozporządzenia, rozumie się utworzoną przez jednostkę samorządu terytorialnego, samorządową jednostkę budżetową.

Stosownie do § 2 pkt 8 rozporządzenia, ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o jednostkach organizacyjnych jednostki samorządu terytorialnego – rozumie się przez to: urząd obsługujący jednostkę samorządu terytorialnego, jednostkę budżetową, zakład budżetowy.

W przypadku jednostek samorządu terytorialnego, sposób określenia proporcji uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez nie działalności i dokonywanych przez nie nabyć, ustala się odrębnie dla każdej z utworzonych przez jednostkę samorządu terytorialnego jednostek organizacyjnych realizujących jej zadania. Tym samym proporcja, o której mowa w art. 86 ust. 2a-2h ustawy powinna zostać obliczona, zgodnie z ww. przepisami rozporządzenia, dla każdej z jednostek organizacyjnych jednostki samorządu terytorialnego oddzielnie.

I tak, zgodnie z § 3 ust. 2 rozporządzenia – jako sposób określenia proporcji uznaje się, w przypadku urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego sposób ustalony według wzoru:

X=( A x 100 )/ D_UJST

gdzie poszczególne symbole oznaczają:

X – proporcję określoną procentowo, zaokrągloną w górę do najbliższej liczby całkowitej,
A – roczny obrót z działalności gospodarczej zrealizowany przez urząd obsługujący jednostkę samorządu terytorialnego, stanowiący część rocznego obrotu jednostki samorządu terytorialnego z działalności gospodarczej,
D_UJST – dochody wykonane urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego.

Przez dochody wykonane urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego – w myśl § 2 pkt 9 rozporządzenia – rozumie się dochody obejmujące dochody publiczne, środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej oraz środki pochodzące ze źródeł zagranicznych, w rozumieniu ustawy o finansach publicznych – wynikające ze sprawozdania rocznego z wykonania budżetu jednostki samorządu terytorialnego, pomniejszone o:

dochody, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 4 lit. b-d i pkt 5 ustawy o finansach publicznych,
zwrot różnicy podatku, o której mowa w art. 87 ust. 1 ustawy, lub zwrot kwoty podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy,
dochody wykonane jednostki budżetowej powiększone o kwotę stanowiącą równowartość środków przeznaczonych na wypłatę przez tę jednostkę, na podstawie odrębnych przepisów, zasiłków, zapomóg i innych świadczeń o podobnym charakterze na rzecz osób fizycznych, celem realizacji zadań jednostki samorządu terytorialnego,
środki finansowe pozostające na wydzielonym rachunku, o którym mowa w art. 223 ust. 1 ustawy o finansach publicznych, odprowadzone na rachunek budżetu jednostki samorządu terytorialnego,
wpłaty nadwyżki środków obrotowych zakładu budżetowego,
kwoty stanowiące równowartość środków, innych niż stanowiące zapłatę, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy, przekazanych zakładom budżetowym, innym jednostkom sektora finansów publicznych oraz innym osobom prawnym lub jednostkom organizacyjnym nieposiadającym osobowości prawnej, z wyłączeniem kwot, które zostały zwrócone, celem realizacji przez te podmioty zadań jednostki samorządu terytorialnego,
odszkodowania należne jednostce samorządu terytorialnego, pomniejszone o kwoty odszkodowań stanowiących zapłatę, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy.

Zgodnie z § 3 ust. 5 rozporządzenia, dochody wykonane urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego, dochody wykonane jednostki budżetowej oraz przychody wykonane zakładu budżetowego nie obejmują odpowiednio dochodów lub przychodów uzyskanych z tytułu:

dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane odpowiednio przez jednostkę samorządu terytorialnego lub jednostkę organizacyjną jednostki samorządu terytorialnego do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane odpowiednio do środków trwałych jednostki samorządu terytorialnego lub jednostki organizacyjnej jednostki samorządu terytorialnego – używanych na potrzeby prowadzonej przez te jednostki działalności;
transakcji dotyczących:
1. pomocniczych transakcji w zakresie nieruchomości i pomocniczych transakcji finansowych,
2. usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38–41 ustawy, w zakresie, w jakim transakcje te mają charakter pomocniczy.

Wyłączenie powyższych transakcji z dochodów wykonanych urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego (mianownik proporcji) zapewnia spójność z wyłączeniem tych transakcji z obrotu z działalności gospodarczej (licznik proporcji) i ma na celu „oczyszczenie” kwoty przychodów przyjmowanej do wyliczenia proporcji z danych, które mogłyby zniekształcić proporcję.

Zatem, w wyżej cytowanym rozporządzeniu, Minister Finansów – korzystając z delegacji ustawowej – wskazał: urzędom obsługującym jednostkę samorządu terytorialnego, jednostkom budżetowym oraz zakładom budżetowym najbardziej odpowiadające specyfice metody określenia proporcji, uwzględniając charakter prowadzonej działalności gospodarczej oraz działalności statutowej takich instytucji. Oznacza to, że Gmina winna zastosować metodę określania proporcji wskazaną w ww. rozporządzeniu, jako właściwą i najbardziej odpowiadającą specyfice jej działalności oraz działalności jej jednostek organizacyjnych.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Gmina jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wykonuje zadania nałożone na nią odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których została powołana. Większość tych zadań realizowana jest przez gminę w ramach czynności o charakterze publicznoprawnym. Jednakże część zadań wykonywanych jest na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Działalność Gminy obejmuje więc zarówno wykonywanie czynności niestanowiących działalności gospodarczej, jak i wykonywanie czynności stanowiących działalność gospodarczą. W ramach czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych, Gmina dokonuje zarówno transakcji opodatkowanych podatkiem od towarów i usług według odpowiednich stawek, jak również czynności zwolnionych z podatku VAT. Gmina rozpoczęła dokonywanie odliczeń podatku naliczonego w przypadku, kiedy nie ma możliwości wyodrębnienia całości bądź części kwoty podatku naliczonego związanego z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżania kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje. Dokonuje również odliczeń podatku naliczonego w przypadku, kiedy nabyte towary i usługi wykorzystywane są zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza. Gmina, dokonując odliczeń podatku naliczonego, w przypadku, kiedy nabyte towary i usługi wykorzystywane są zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, korzysta ze wzoru zawartego w przepisie § 3 ust. 2 ww. rozporządzenia. Wnioskodawca posiada pięć jednostek budżetowych, w tym: Ośrodek Pomocy Społecznej, dwa Gimnazja oraz cztery Szkoły Podstawowe. Gmina przekazuje swoim jednostkom środki pieniężne na realizację przypisanych im zadań. Jednostki wykorzystują przekazane środki również na wypłatę, na podstawie odrębnych przepisów, zasiłków, zapomóg i innych świadczeń o podobnym charakterze. Najszerszy zakres wypłat ww. zasiłków, zapomóg i innych świadczeń o podobnym charakterze realizuje Ośrodek Pomocy Społecznej. W ramach zadań wynikających z ustawy o pomocy społecznej, Ośrodek Pomocy Społecznej ponosi następujące wydatki:

Odpłatność za pobyt dzieci w placówkach opiekuńczo-wychowawczych – zadanie własne.
Wsparcie finansowe dla rodzin zastępczych - zadanie własne.
Częściowa odpłatność gminy za pobyt mieszkańców w Domach Pomocy Społecznej - zadanie własne.
Składki na ubezpieczenie zdrowotne za niektóre osoby pobierające zasiłek stały - zadanie własne.
Umowy zlecenia zawarte z osobami sprawującymi usługi opiekuńcze - zadanie własne.
Składki na ubezpieczenie społeczne opłacane za osoby sprawujące usługi opiekuńcze - zadanie własne.
Składki na ubezpieczenie społeczne opłacane za niektóre osoby pobierające świadczenia opiekuńcze - zadanie zlecone.
Składki na ubezpieczenie zdrowotne opłacane za niektóre osoby pobierające świadczenia opiekuńcze - zadanie zlecone.

Obecnie Gmina, ustalając „sposób określenia proporcji” według wzoru wskazanego w § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r., uwzględniła do jego obliczenia wydatki wskazane w pkt 3-8. Wydatki te powiększyły dochody wykonane jednostki budżetowej, o które to dochody pomniejsza się dochody wykonane urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego. Zdaniem Gminy, wskazane w punktach 1-8 wniosku, wydatki Ośrodka Pomocy Społecznej, stanowią równowartość środków przeznaczonych na wypłatę przez tę jednostkę, na podstawie odrębnych przepisów, zasiłków zapomóg i innych świadczeń o podobnym charakterze na rzecz osób fizycznych, celem realizacji zadań jednostki samorządu terytorialnego. Wskazane w punktach 1-8 świadczenia należą do kategorii innych świadczeń o charakterze podobnym do zasiłków czy zapomóg. Wypłacane są na podstawie odrębnych przepisów i w każdym przypadku przyznane są na rzecz osoby fizycznej. Przyznanie świadczeń opisanych w punktach 1, 2, 3 i 5, ma na celu wsparcie finansowe podopiecznego, co wynika z przepisów ustawy o pomocy społecznej, jak i odrębnych ustaw, tj. ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej. W każdym przypadku wydana zostaje decyzja na podopiecznego. Dzięki przyznanym świadczeniom, podopieczny zwolniony jest całkowicie lub częściowo np.: z odpłatności za usługi opiekuńcze, za pobyt w Domu Pomocy Społecznej. Natomiast świadczenia opisane w punktach 4, 6, 7 i 8, są świadczeniami pochodnymi mającymi ścisły związek ze świadczeniem podstawowym, którego dotyczą, np.: świadczenie opiekuńcze jest świadczeniem podstawowym, a pochodnymi tego świadczenia są składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, do opłacenia których zobowiązany został burmistrz, w przypadku kiedy świadczeniobiorca nie jest ubezpieczony z innego tytułu. Powyższe wskazuje, że wymienione w punktach 1-8 wydatki, stanowią równowartość środków przeznaczonych na wypłatę przez tę jednostkę, na podstawie odrębnych przepisów, zasiłków, zapomóg i innych świadczeń o podobnym charakterze na rzecz osób fizycznych, celem realizacji zadań jednostki samorządu terytorialnego, zgodnie z § 2 pkt 9 lit. c cyt. rozporządzenia.

W związku z powyższym, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy dokonywane przez Gminę obniżenie kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług wykorzystywanych przez Gminę zarówno do działalności gospodarczej, jak i do innych celów, przy zastosowaniu sposobu określenia proporcji wg wzoru wskazanego w § 3 ust. 2 rozporządzenia, do obliczenia którego uwzględni wydatki wskazane w pkt 1-8, jest zgodne z tym przepisem.

Z powołanych powyżej przepisów wynika, że w celu odliczenia podatku naliczonego, w pierwszej kolejności podatnik winien przyporządkować ponoszone wydatki do poszczególnych rodzajów działalności (opodatkowanej, zwolnionej i niepodlegającej opodatkowaniu). W przypadku zakupów bezpośrednio związanych z działalnością opodatkowaną, podatnik, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, odlicza podatek naliczony w całości. Natomiast w sytuacji, gdy takie przyporządkowanie nie jest możliwe, a wydatki służą zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, podatnik winien ustalić proporcję, o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy.

Powołany wyżej art. 86 ust. 2a ustawy będzie mieć zatem zastosowanie wyłącznie do sytuacji, w której nabywane towary i usługi, wykorzystywane są zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, w sytuacji, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Przepis ten wprost określa, co stanowi kwotę podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych. Zgodnie z tą normą, w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy), w sytuacji, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

W opisanej we wniosku sprawie, Zainteresowany, nabywając towary i usługi wykorzystywane zarówno do celów wykonywanej działalności, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, zobowiązany jest do obliczenia kwoty podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy, zgodnie ze sposobem określenia proporcji wskazanym w art. 86 ust. 2a-2h ustawy. Należy w tym miejscu zaznaczyć, że taki sposób ustalenia kwoty podatku naliczonego do odliczenia znajduje zastosowanie w odniesieniu do tych zakupów, których Wnioskodawca nie jest w stanie bezpośrednio przypisać do poszczególnych obszarów działalności.

W powołanym wyżej rozporządzeniu, Minister Finansów, korzystając z delegacji ustawowej, wskazał m.in. jednostce samorządu terytorialnego – urzędowi obsługującemu jednostkę samorządu terytorialnego, czyli takiej, jaką jest Wnioskodawca, najbardziej odpowiadającą specyfice wykonywanej działalności metodę określenia proporcji, uwzględniając charakter prowadzonej działalności gospodarczej oraz działalności innej niż gospodarcza takiej jednostki.

Gmina, ustalając sposób określenia proporcji na podstawie § 3 ust. 2 rozporządzenia, w pierwszej kolejności powinna ustalić wartość swoich dochodów wykonanych. W tym celu Wnioskodawca winien swoje dochody, obejmujące dochody publiczne, środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej oraz środki pochodzące ze źródeł zagranicznych, w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, pomniejszyć o dochody wykonane jednostki budżetowej, tzn. Ośrodka Pomocy Społecznej, powiększone o równowartość środków przeznaczonych na wypłatę przez tę jednostkę, na podstawie odrębnych przepisów, zasiłków, zapomóg i innych świadczeń o podobnym charakterze na rzecz osób fizycznych, celem realizacji zadań jednostki samorządu terytorialnego.

Jak Wnioskodawca oświadczył w uzupełnieniu do wniosku, wymienione w punktach 1-8 wydatki, stanowią równowartość środków przeznaczonych na wypłatę przez tę jednostkę (Ośrodek Pomocy Społecznej), na podstawie odrębnych przepisów, zasiłków, zapomóg, i innych świadczeń o podobnym charakterze na rzecz osób fizycznych, celem realizacji zadań jednostki samorządu terytorialnego. Zatem zgodnie z § 2 pkt 9 lit. c rozporządzenia, wydatki te powinny powiększać dochody wykonane jednostki budżetowej, o które to pomniejsza się dochody wykonane urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa oraz opis sprawy, należy stwierdzić, że dokonując obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług wykorzystywanych przez Gminę, zarówno do celów wykonywanej działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, Wnioskodawca powinien zastosować sposób określenia proporcji wg wzoru wskazanego w § 3 ust. 2 rozporządzenia. Przy czym ustalając wartość dochodów wykonanych urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego, Gmina zobowiązana jest swoje dochody (obejmujące dochody publiczne, środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej oraz środki pochodzące ze źródeł zagranicznych, w rozumieniu ustawy o finansach publicznych) pomniejszyć o dochody wykonane jednostki budżetowej powiększone o wydatki wskazane w pkt 1-8 opisu sprawy.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym „wskazane w punktach 1-8 wydatki powinny powiększać dochody wykonane jednostki budżetowej, o które to pomniejsza się dochody wykonane urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego (§ 2 pkt 9 ppkt „c” rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r.), a więc winny zostać uwzględnione w „sposobie określenia proporcji”, o którym mowa w § 3 ust. 2 ww. rozporządzenia” należało uznać za prawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin