Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-3/4510-736/16-1/AW
z 7 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 21 lipca 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 26 lipca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w związku z dodaniem do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dniem 1 stycznia 2017 r. art. 15d w przypadku uregulowania przez Wnioskodawcę zobowiązania powyżej 15 tys. zł w drodze kompensaty, możliwe będzie zaliczenie takiego wydatku do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lipca 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w związku z dodaniem do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dniem 1 stycznia 2017 r. art. 15d w przypadku uregulowania przez Wnioskodawcę zobowiązania powyżej 15 tys. zł w drodze kompensaty, możliwe będzie zaliczenie takiego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. Świadczy usługi doradztwa podatkowego, usługi najmu, usługi szkoleniowe i inne.

Cena za świadczone przez Wnioskodawcę usługi wyrażona jest w walucie polskiej lub zagranicznej; płatność, zgodnie z umową, odbywa się poprzez dokonanie przez kontrahenta/klienta przelewu na rachunek bankowy Wnioskodawcy. Sporadycznie płatność odbywa się gotówkowo, gdy transakcja nie wypełnia przesłanek wskazanych w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 584 ze zm., dalej „u.s.d.g.”).

Wnioskodawca współpracuje z kilkudziesięcioma podmiotami gospodarczymi. Kontrahenci ci częstokroć świadczą usługi także na rzecz Wnioskodawcy, co powoduje, że Wnioskodawca wraz z tymi kontrahentami stają się względem siebie wzajemnie - dłużnikami i wierzycielami. Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z regulacją ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 380 ze zm.), kompensowanie należności pieniężnych jest możliwe wtedy, gdy spełnione są łącznie następujące warunki:

1. dwie osoby są jednocześnie względem siebie wierzycielami i dłużnikami - każda z nich może od drugiej żądać zapłaty i jednocześnie sama jest zobowiązana do zapłaty,
2. obie wierzytelności mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym,
3. wierzytelność przysługująca osobie, która dokonuje potrącenia, musi być wymagalna.
   
   

W wyniku potrącenia dochodzi do wzajemnego umorzenia wierzytelności - do wysokości wierzytelności niższej (art. 499 Kodeksu cywilnego).

Wnioskodawca zaznacza, że wyłączenie możliwości dokonania potrącenia jest możliwe, ale musi ono wynikać z umowy, zaś wskazanie przelewu jako sposobu zapłaty nie jest tożsame z wyłączeniem możliwości kompensaty. Jak bowiem wskazał Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z 18 września 2012 r., sygn. akt V ACa 379/12: Przepisy o potrąceniu mają charakter przepisów względnie obowiązujących, co oznacza, że strony drogą umowy mogą odmiennie ukształtować przesłanki tej czynności prawnej czy jej skutki, a nawet wyłączyć całkowicie dopuszczalność złożenia takiego jednostronnego oświadczenia w ramach danego stosunku umownego i wówczas zastosowanie przepisów o potrąceniu nie wchodzi w rachubę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z dodaniem do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dniem 1 stycznia 2017 r. art. 15d, w przypadku uregulowania przez Wnioskodawcę zobowiązania powyżej 15 tys. zł w drodze kompensaty, możliwe będzie zaliczenie takiego wydatku do kosztów uzyskania przychodów?

Wnioskodawca jest zdania, że w związku z dodaniem do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dniem 1 stycznia 2017 r. art. 15d, w przypadku uregulowania przez Wnioskodawcę zobowiązania powyżej 15 tys. zł w drodze kompensaty, możliwe będzie zaliczenie takiego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Art. 15d ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.), stanowi, że podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 u.s.d.g., została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Zgodnie z ust. 2 ww. przepisu w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 u.s.d.g., została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy:

1. zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
2. w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów - zwiększają przychody - w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.
   
   

W ocenie Wnioskodawcy, oznacza to, że w przypadku płatności za transakcje powyżej 15 000 zł, w formie gotówkowej, podatnik nie będzie mógł zaliczyć takiego wydatku do kosztów uzyskania przychodów. Przepis ten nie dotyczy jednak kompensaty - co wynika z wykładni systemowej i celowościowej wprowadzonej regulacji.

Art. 22 ust. 1 u.s.d.g., do którego odwołuje się cytowany powyżej art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowi, że dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Podobny obowiązek wynika z art. 25 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. Prawo dewizowe (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 826 ze zm.). Jeżeli kwota przekazu lub rozliczenia przekracza równowartość 15.000 euro, to rezydenci i nierezydenci mają obowiązek dokonywać przekazów pieniężnych za granicę oraz rozliczeń w kraju związanych z obrotem dewizowym za pośrednictwem uprawnionych banków albo krajowych instytucji płatniczych lub oddziałów unijnych instytucji płatniczych.

Zatem, z wykładni gramatycznej przepisu (czyli z jego literalnego brzmienia) wynika, że powyżej cytowanymi przepisami wyłącza się możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów płatności dokonanych z naruszeniem obowiązku określonego w art. 22 u.s.d.g.

Wnioskodawca jest zdania, że wynika z tego, że podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej kwota płatności dotycząca transakcji określonej w art. 22 u.s.d.g., została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, a więc w formie gotówkowej. Dosłowna analiza tego przepisu może jednak powodować wątpliwości, czy każda inna niż przelew bankowy forma uregulowania zobowiązania pozbawi Wnioskodawcę prawa do zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów. Z drugiej strony należy mieć na uwadze wykładnię celowościową przepisów, czyli jaka była intencja ustawodawcy wprowadzającego dane uregulowanie. W uzasadnieniu projektu zmian w ustawach o CIT i PIT w powyższym zawarto między innymi następujące zapisy: Można przy tym zauważyć, iż w praktyce obrotu gospodarczego, m.in. ze względu na bezpieczeństwo stron umowy (transakcji), przedsiębiorcy nie dokonują płatności gotówkowych zbliżonych wartością do limitu 15 tys. euro, określonego obecnie we wskazanym przepisie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Tym samym np. faktury gotówkowe opiewające na kilkadziesiąt tysięcy złotych mogą być w praktyce dokumentem dotyczącym transakcji, która nie miała miejsca. Należy zauważyć przy tym, że proponowane działanie wpisuje się w tendencję widoczną w działaniach innych państw członkowskich Unii Europejskiej. Polega ona bowiem bądź na wprowadzaniu ograniczeń podobnych do istniejącego na gruncie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, tj. wskazywaniu obowiązku rozliczania transakcji dokonywanych między podmiotami profesjonalnymi (przedsiębiorcami) w formie bezgotówkowej, bądź systematycznym obniżaniu progu dokonywanych transakcji gotówkowych.

Powyższe oznacza, że zdaniem Wnioskodawcy, intencją ustawodawcy jest wyeliminowanie dokonywania płatności gotówkowych pomiędzy podmiotami gospodarczymi, a nie wyeliminowanie wszystkich innych form regulowania zobowiązań innych niż przelew. Z uwagi zaś na to, że przepisy kodeksu cywilnego nie zostały zmienione i nadal umożliwiają przedsiębiorcom dokonywanie kompensaty (potrącenia) wzajemnych wierzytelności - długów, forma ta, jako dopuszczalna prawnie, nie pozbawia Wnioskodawcy prawa do zaliczenia poniesionego wydatku w koszty uzyskania przychodów.

Tym bardziej, że w ocenie organów podatkowych uregulowanie kwoty wynikającej z faktury wystawionej przez kontrahenta w drodze kompensaty (potrącenia) wzajemnych należności stanowi, uregulowanie należności w rozumieniu przepisów prawa podatkowego. Tak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 24 lipca 2013 r., nr IPTPP1/443-358/13-4/MG.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy trudno sobie wyobrazić, żeby kompensata, jako bezgotówkowa, dopuszczalna prawnie, forma dokonania uregulowania zobowiązań powodowała utratę prawa do zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów. Zdaniem Wnioskodawcy, art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy interpretować jako zakaz zaliczenia do kosztów podatkowych takiego wydatku powyżej 15 000 zł, który został uregulowany w formie gotówkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.