Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1-1/4511-1-17/16-4/KF
z 10 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 5 lipca 2016 r. (data wpływu 8 lipca 2016 r.), uzupełnionym w dniu 8 sierpnia 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku opodatkowania przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez obywatela Ukrainy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku opodatkowania przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez obywatela Ukrainy.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 29 lipca 2016 r. nr ILPB1-1/4511-1-17/16-2/KF, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 29 lipca 2016 r., skutecznie doręczono w dniu 1 sierpnia 2016 r., natomiast w dniu 8 sierpnia 2016 r. do tut. Organu wpłynęło pismo stanowiące odpowiedź na ww. wezwanie (nadane w polskiej placówce pocztowej w dniu 4 sierpnia 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni przebywa na terenie Polski na podstawie Zezwolenia na pobyt czasowy i pracę na okres od 30 czerwca 2015 r. do 30 kwietnia 2016 r., które zostało wydane przez Urząd Wojewódzki.

Wnioskodawczyni jest zatrudniona na podstawie umowy o dzieło. Osoba, która zawarła z Wnioskodawcą umowę jest osobą fizyczną.

Przed podjęciem zatrudnienia Wnioskodawczyni dwukrotnie telefonowała do Krajowej Informacji Podatkowej z zapytaniem, czy musi rozliczać się w Polsce z Urzędem Skarbowym. W obu przypadkach Wnioskodawczyni otrzymała odpowiedź, że wynagrodzenie z umów zlecenia, umów o dzieło należy zakwalifikować jako inne źródła przychodu.

Jeżeli umowę o dzieło zawarła osoba fizyczna, która nie prowadzi działalności gospodarczej (nie jest biurem pośrednictwa pracy), to może podpisać z cudzoziemcem umowę o dzieło. Takie zatrudnienie nie ma charakteru pracowniczego, bowiem praca świadczona jest na podstawie umowy cywilnoprawnej, czyli umowy o dzieło. Zarobki cudzoziemca są wówczas zaliczane do przychodu z innych źródeł przychodu, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o PIT.

Jeżeli osoba zamieszkała na Ukrainie uzyskuje przychody z tych źródeł to powinna rozliczać się na Ukrainie. Nie podlega opodatkowaniu w Polsce.

Składając ponownie wniosek na przedłużenie pobytu zażądano od Wnioskodawczyni:

1. deklaracji podatkowej PIT-37 za 2015 r.,
2. zaświadczenia wystawionego przez Urząd Skarbowy o niezaleganiu w podatkach.
   
   

W dniu 8 sierpnia 2016 r. uzupełniono wniosek o następujące informacje:

1. Wnioskodawczyni posiada certyfikat rezydencji potwierdzający posiadanie miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Ukrainy,
2. na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w 2015 r. Wnioskodawczyni przebywała dłużej niż 183 dni,
3. przychody z tytułu zawartej umowy o dzieło w 2015 r. Wnioskodawczyni nie uzyskała od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą,
4. w 2015 r. Wnioskodawczyni nie uzyskała na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej innych przychodów,
5. w 2016 r. Wnioskodawczyni będzie przebywała na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni,
6. w 2016 r. Wnioskodawczyni nie uzyskuje przychodu z tytułu umowy o dzieło od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą,
7. w 2016 r. Wnioskodawczyni nie uzyska na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej innych przychodów,
8. Wnioskodawczyni nie mieszka na terenie Polski z zamiarem pobytu stałego. Jej najbliższa rodzina mieszka na Ukrainie. Pracuje w Polsce w celu sfinansowania leczenia swojego męża. Cały majątek osobisty posiada na Ukrainie. W Polsce Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności politycznej, gospodarczej ani kulturalnej.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawczyni powinna rozliczyć się z Urzędem Skarbowym w Polsce, czy na Ukrainie?
2. Czy w przypadku przedłużenia pobytu obowiązki podatkowe Wnioskodawczyni zmienią się?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, interpretacja Ministerstwa Finansów jest w tej kwestii jednoznaczna. Ministerstwo Finansów odpowiedziało też na zapytanie poselskie nr 8219.

Wnioskodawczyni wskazała, że odmienne zasady obowiązują w przypadku umów zlecenia i umów o dzieło zawieranych między osobami nieprowadzącymi działalności gospodarczej. Na gruncie ustawy PIT tego rodzaju przychody zaliczane są do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy PIT, a nie do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 8 ustawy PIT.

Powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem zawartych przez Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Stosownie do art. 21 ust. 1 Konwencji regulującej opodatkowanie tzw. „innych dochodów”, części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, bez względu na to, skąd pochodzą, a które nie zostały wymienione w poprzednich artykułach niniejszej Konwencji, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Oznacza to, iż uzyskiwany w Polsce dochód osoby zamieszkałej na Ukrainie, wypłacany przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, kwalifikowany do przychodów z innych źródeł, podlega opodatkowaniu tylko na Ukrainie. W Polsce dochód ten nie podlega opodatkowaniu. W takiej sytuacji, na zatrudniającym nie ciążą obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, jak i obowiązki informacyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z poźn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a cyt. ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzona w Kijowie w dniu 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r., Nr 63, poz. 269, z późn. zm.).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie z tytułu dochodu uzyskiwanego tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku znajdującego się w danym Państwie.

W myśl natomiast art. 4 ust. 2 tej konwencji, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 tego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek jej interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli jest ona obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Zatem, istotne znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawczyni.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.

Z informacji przedstawionych we wniosku oraz jego uzupełnieniu wynika, że Wnioskodawczyni przebywa na terenie Polski na podstawie zezwolenia na pobyt czasowy i pracę. Wnioskodawczyni jest zatrudniona na podstawie umowy o dzieło. W 2015 r. Wnioskodawczyni przebywała na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni, również w 2016 r. pobyt Wnioskodawczyni na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przekroczy 183 dni. Wnioskodawczyni nie mieszka na terenie Polski z zamiarem pobytu stałego. Jej najbliższa rodzina mieszka na Ukrainie. Pracuje w Polsce w celu sfinansowania leczenia swojego męża. Cały majątek osobisty posiada na Ukrainie. W Polsce Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności politycznej, gospodarczej ani kulturalnej. Jednocześnie Zainteresowana wskazała, że posiada certyfikat rezydencji potwierdzający posiadanie miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Ukrainy.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że tak w 2015 r., jak i w 2016 r. zostały spełnione przesłanki pozwalające uznać Wnioskodawczynię za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zarówno w Polsce, jak i na Ukrainie. Pobyt Wnioskodawczyni w Polsce zarówno w 2015 r., jak i w 2016 r. przekracza 183 dni, natomiast na Ukrainie Zainteresowana posiada centrum interesów życiowych.

W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie należy zastosować normy kolizyjne wynikające z art. 4 ust. 2 konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku. W konsekwencji należy uznać, że Wnioskodawczyni posiada miejsce zamieszkania na Ukrainie, czyli w państwie, w którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (posiada ośrodek interesów życiowych).

Zatem w Polsce Wnioskodawczyni – zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – posiada ograniczony obowiązek podatkowy, co oznacza, że podlega obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

W myśl art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

– z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Oznacza to, że do przychodów z osobiście wykonywanej działalności z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, zalicza się wyłącznie przychody otrzymywane od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej.

Tymczasem, jak wskazano we wniosku, Wnioskodawczyni w 2015 r. uzyskiwała przychody wyłącznie z tytułu zawartej umowy o dzieło, przy czym umowę tą Zainteresowana zawarła z osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej. Również w 2016 r. Wnioskodawczyni uzyska przychody wyłącznie z tytułu umowy o dzieło od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej.

Zatem, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody Wnioskodawczyni należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy, a nie do przychodów z działalności wykonywanej osobiście.

Umowy międzynarodowe nie zawierają określenia „przychody z działalności wykonywanej osobiście”. Oznacza to, że każdorazowo – w kontekście danej umowy – należy ustalić z jakim rodzajem źródła przychodów ma się do czynienia. Przy czym kwalifikacja przychodów do odpowiedniego źródła przychodów na gruncie umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania nie musi być tożsama z kwalifikacją danego przychodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 konwencji polsko-ukraińskiej, dochody, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z wykonywania wolnego zawodu albo z innej działalności o samodzielnym charakterze, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że osoba ta dysponuje zwykle stałą placówką w drugim Umawiającym się Państwie dla wykonywania swej działalności. Jeżeli dysponuje ona taką stałą placówką, to dochody mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takim zakresie, w jakim mogą być przypisane tej stałej placówce.

Z treści powyższego przepisu wynika, że dochód obywatela (rezydenta) Ukrainy z tytułu działalności o samodzielnym charakterze wykonywanej na terytorium Polski (np. na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło) podlega opodatkowaniu w Polsce tylko, jeżeli osoba ta dysponuje stałą placówką służącą do prowadzenia tej działalności, położoną na terytorium Polski. W takim przypadku opodatkowaniu w Polsce podlega dochód, jaki może być przypisany tej stałej placówce. Jeżeli natomiast osoba mająca miejsce zamieszkania na Ukrainie nie dysponuje w Polsce stałą placówką, jej przychody z usług świadczonych na podstawie umowy o dzieło podlegają opodatkowaniu tylko na Ukrainie.

Aby uznać, że cudzoziemiec posiada stałą placówkę na terytorium Polski, muszą być spełnione następujące elementy:

1. istnienie placówki, czyli określonego miejsca wykonywania usług,
2. placówka musi mieć charakter stały, tzn. musi być utworzona w określonym miejscu z pewnym stopniem trwałości,
3. cudzoziemiec musi prowadzić działalność za pomocą tej stałej placówki.
   
   

Należy zaznaczyć, że w przypadku cudzoziemców świadczących w Polsce na podstawie umowy cywilnoprawnej każdy przypadek należy analizować oddzielenie dla potrzeb określenia, czy posiada on stałą placówkę na terytorium Polski. Należy mieć na względzie, że w praktyce powinno się ocenić, czy działalność ta ma charakter trwały i stanowi spójność pod względem geograficznym i handlowym.

Wnioskodawczyni przebywa na terenie Polski na podstawie zezwolenia na pobyt czasowy i pracę wydanego na określony czas. Pracuje w Polsce w celu sfinansowania leczenia chorego męża. Zatem, jeżeli umowy o dzieło zawierane przez Wnioskodawczynię mają charakter czasowy, to należy uznać, że w takim przypadku Zainteresowana nie prowadzi działalności na terytorium Polski za pomocą stałej placówki.

Treść wniosku przemawia za przyjęciem, że pobyt Wnioskodawczyni w Polsce ma charakter tymczasowy, a zatem wykonując usługi na podstawie zawartej z osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej umowy o dzieło, nie dysponuje w Polsce stałą placówką, o której mowa w art. 14 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku.

W związku z powyższym przychody Wnioskodawczyni uzyskane z tytułu zawartej umowy o dzieło z osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej podlegają opodatkowaniu tylko na Ukrainie. W Polsce przychody te nie podlegają opodatkowaniu. W konsekwencji Wnioskodawczyni nie miała obowiązku składania zeznania podatkowego za 2015 r. i rozliczenia się z Urzędem Skarbowym w Polsce. Obowiązki podatkowe Wnioskodawczyni nie zmienią się również w 2016 r., w przypadku przedłużenia pobytu w Polsce.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.