Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1-1/4511-1-79/16-3/IM
z 20 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 lipca 2016 r. (data wpływu 20 lipca 2016 r.), uzupełnionym w dniach 5 i 8 września 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika, w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłaty sądowej, wynagrodzenia radcy prawnego, wynagrodzenia prowizyjnego byłego zleceniobiorcy, odsetek ustawowych oraz w zakresie korekty kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 1 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 29 sierpnia 2016 r., znak ILPB1-1/4511-1-79/16-2/IM, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania. Wniosek uzupełniono w dniach 5 i 8 września 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest krajową osobą fizyczną i prowadzi działalność gospodarczą. Podatnik prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów (PKPiR). W ramach tej działalności w 2006 roku, na podstawie umowy zlecenia, podatnik zatrudnił osobę fizyczną do pomocy w prowadzeniu jednego z zakładów swego przedsiębiorstwa. W pisemnej umowie strony uzgodniły, ze wynagrodzenie zleceniobiorcy składać się będzie z części stałej, zryczałtowanej, wypłacanej miesięcznie, oraz części prowizyjnej, należnej zleceniobiorcy w razie osiągnięcia przez zakład zysków zdefiniowanych w umowie stron.

W 2008 roku współpraca stron została zerwana, a między stronami zaistniał spór o to, czy zleceniobiorcy wynagrodzenie jest należne i w jakiej wysokości, przy czym strony prezentowały odmienny sposób wykładni postanowień umowy dotyczących tego wynagrodzenia. Spór ten zawisł przed sądem powszechnym w 2008 roku. Początkowo sprawę rozpoznawał sąd pracy, lecz po stwierdzeniu, że łączący strony stosunek nie miał charakteru stosunku pracy, sprawę przekazano do rozpoznania wydziałowi cywilnemu. W trakcie postępowania podatnik - po zaktualizowaniu w 2011 roku okoliczności uzasadniających podstawę do wypłaty wynagrodzenia prowizyjnego - spełnił dobrowolnie uznane przez siebie za bezsporne w tym momencie świadczenie z tytułu wynagrodzenia prowizyjnego.

Dopiero w 2015 roku, po przeprowadzeniu dowodów z 2 opinii biegłych z zakresu księgowości, sąd I instancji wydał wyrok, w którym oddalił połowę z dochodzonego przez byłego zleceniobiorcę roszczenia, a połowę uznał za zasadną, uwzględniając argumenty i zarzuty podatnika. Po zapoznaniu się z pisemnym uzasadnieniem sądu w części uznał motywy rozstrzygnięcia za przekonywujące i zasadne. W pozostałej części, również co do rozstrzygnięcia o kosztach postępowania, podatnik wyrok sądu I instancji zaskarżył apelacją.

W 2016 roku sąd II instancji prawomocnym wyrokiem jednak w przeważającej części oddalił apelację podatnika, wobec czego i pozostała część zasądzonego przez sąd I instancji wraz z odsetkami naliczonymi od 2008 roku do dnia zapłaty włącznie, stała się natychmiastowo wymagalna. Z uwagi na to, że podatnik w połowie sprawę również wygrał, podatnik ma obowiązek zapłacić połowę opłaty sądowej, nie ma natomiast obowiązku zwrócić byłemu zleceniobiorcy poniesionych przez niego kosztów zastępstwa procesowego przez radcę prawnego. Zgodnie z umową podatnik ma natomiast obowiązek zapłacić wynagrodzenie odpowiadające stawkom przyjętym w odrębnych przepisach prawa reprezentującemu podatnika radcy prawnego, po zapoznaniu się z pisemnym uzasadnieniem wyroku sądu II instancji, co też jeszcze nie nastąpiło.

W związku z prawomocnym wyrokiem podatnik zamierza dobrowolnie spełnić zasądzone od niego świadczenia, w tym na rzecz byłego zleceniobiorcy wraz z zasądzonymi przez sąd odsetkami ustawowymi. Zgodnie z porozumieniem z byłym zleceniobiorcą zapłata miałaby nastąpić w 2016 roku, przelewem na podany przez byłego zleceniobiorcę rachunek bankowy w kraju, z powołaniem jako podstawy spełnienia świadczenia umowy stron oraz zapadłych w sprawie wyroków.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wyjaśnił, że pytania od pierwszego do piątego (1-5) włącznie w rubr. 80 wniosku dotyczą zdarzeń przyszłych, pytanie szóste (6) w rubr. 80 wniosku dotyczy zdarzenia zaistniałego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wnioskodawca ma obowiązek pobrać i odprowadzić podatek dochodowy od osób fizycznych od świadczenia wypłacanego byłemu zleceniobiorcy w 2016?
2. Czy po wniesieniu przez podatnika zasądzonej opłaty sądowej stanowić ona będzie u podatnika koszt uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych, potrącalny w roku podatkowym, w którym zapłata ta nastąpiła?
3. Czy po zapłacie przez podatnika wynagrodzenia radcy prawnemu reprezentującemu podatnika w sporze sądowym wynagrodzenie to stanowić będzie u podatnika koszt uzyskania przychodu w podatku dochodowym, potrącalny w roku podatkowym w którym zapłata ta nastąpiła?
4. Czy wynagrodzenie prowizyjne zapłacone byłemu zleceniobiorcy zgodnie z wyrokiem sądowym stanowić będzie u podatnika koszt uzyskania przychodu potrącalny w roku, w którym zapłata ta nastąpiła?
5. Czy odsetki ustawowe za opóźnienie w zapłacie wynagrodzenia prowizyjnego, ustalone wyrokiem sądowym, stanowić będą u podatnika koszt uzyskania przychodu potrącalny w roku, w którym zapłata tych odsetek nastąpiła?
6. Czy ta część wynagrodzenia prowizyjnego, która zapłacona została przez podatnika w 2011 roku, w trakcie procesu lecz wobec zaktualizowania się przewidzianych w umowie warunków do jej wypłaty, stanowi u podatnika koszt uzyskania przychodu w roku 2011 czy możliwa jest korekta złożonej przez podatnika w 2012 roku deklaracji w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2011 uwzględniająca wypłaconą kwotę jako koszt uzyskania przychodu przez podatnika błędnie pominięty?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 1 w zakresie obowiązków płatnika. Natomiast w dniu 20 października 2016 r. wniosek w części dotyczącej pytań:

• nr 2-5 w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłaty sądowej, wynagrodzenia radcy prawnego, wynagrodzenia prowizyjnego byłego zleceniobiorcy, odsetek ustawowych został rozstrzygnięty odrębną interpretacją nr ILPB1-1/4511-1-79/16-4/IM,
• nr 6 w zakresie korekty kosztów uzyskania przychodów został rozstrzygnięty odrębną interpretacją indywidualną nr ILPB1-1/4511-1-79/16-5/IM.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, ad. 1 wobec tego, że umowa stron została rozwiązana jeszcze w 2008 roku, a świadczenie które ma być wypłacone ustalone zostało wyrokiem sądowym w nawiązaniu do rozwiązanej umowy Wnioskodawca nie ma już obowiązku poboru i odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych. Podatnik uważa, że obowiązek ujęcia otrzymanych od Wnioskodawcy kwot w deklaracji podatkowej, złożenia tej deklaracji oraz uiszczenia ewentualnie należnego podatku dochodowego od osób fizycznych, ciąży wyłącznie na beneficjencie tych wypłat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w treści art. 10 ust. 1 rozróżnia źródła przychodów, którymi są m.in.

• działalność wykonywana osobiście (pkt 2),
• inne źródła (pkt 9).
  
  

W myśl art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora - jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

– z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Stosownie do art. 41 ust. 2 cyt. ustawy, płatnicy nie są obowiązani do poboru zaliczek od należności z tytułów, o którym mowa w art. 13 pkt 2 i pkt 8, jeżeli podatnik złoży oświadczenie, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w ramach działalności w 2006 roku, na podstawie umowy zlecenia, zatrudnił osobę fizyczną. W 2008 roku współpraca stron została zerwana, a między stronami zaistniał spór o to, czy zleceniobiorcy wynagrodzenie jest należne i w jakiej wysokości, przy czym strony prezentowały odmienny sposób wykładni postanowień umowy dotyczących tego wynagrodzenia. Spór ten zawisł przed sądem powszechnym. W 2015 roku, po przeprowadzeniu dowodów z 2 opinii biegłych z zakresu księgowości, sąd I instancji wydał wyrok, w którym oddalił połowę z dochodzonego przez byłego zleceniobiorcę roszczenia, a połowę uznał za zasadną, uwzględniając argumenty i zarzuty podatnika. W 2016 roku sąd II instancji prawomocnym wyrokiem w przeważającej części oddalił apelację podatnika, wobec czego i pozostała część zasądzonego przez sąd I instancji wraz z odsetkami naliczonymi od 2008 roku do dnia zapłaty włącznie, stała się natychmiastowo wymagalna. W związku z prawomocnym wyrokiem podatnik zamierza dobrowolnie spełnić zasądzone od niego świadczenia, w tym na rzecz byłego zleceniobiorcy wraz z zasądzonymi przez sąd odsetkami ustawowymi. Zgodnie z porozumieniem z byłym zleceniobiorcą zapłata miałaby nastąpić w 2016 roku.

Wypłacone byłemu zleceniobiorcy świadczenie w postaci wynagrodzenia ma swoje źródło w łączącym wcześniej byłego zleceniobiorcę z zleceniodawcą stosunkiem cywilnoprawnym (umową zlecenia), zatem należy je zakwalifikować do przychodów określonych w art. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako przychód z działalności wykonywanej osobiście. Fakt, że wynagrodzenie to zostanie wypłacone po rozwiązaniu umowy nie oznacza, że traci ono charakter przychodu uzyskanego z działalności wykonywanej osobiście, tj. na podstawie zawartej umowy zlecenia. Wynagrodzenie wypłacone byłemu zleceniobiorcy, zasądzone wyrokiem sądowym, po ustaniu współpracy między stronami, zaliczane jest do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, mimo że wypłacone zostanie po ustaniu tego stosunku.

Były zleceniodawca, jako płatnik dokonujący wypłaty tego rodzaju przychodu jest obowiązany do poboru zaliczki i przekazania jej na rachunek właściwego urzędu skarbowego, zgodnie z zasadami określonymi w art. 41 i 42 ww. ustawy.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawca ma obowiązek pobrać i odprowadzić podatek dochodowy od osób fizycznych od świadczenia w postaci wynagrodzenia wypłacanego byłemu zleceniobiorcy w 2016.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że z uwagi na to, że podatnik w połowie sprawę również wygrał, ma obowiązek zapłacić połowę opłaty sądowej, nie ma natomiast obowiązku zwrócić byłemu zleceniobiorcy poniesionych przez niego kosztów zastępstwa procesowego przez radcę prawnego.

W takim zatem przypadku, tj. w przypadku wypłaty świadczenia w postaci zapłaty połowy opłaty sądowej, którą Wnioskodawca jest zobowiązany zapłacić zgodnie z prawomocnym wyrokiem, należy wskazać, że świadczenie to dla jego beneficjenta stanowi przychód, który należy zaliczyć do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do „innych źródeł”.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Stąd zatem, w przypadku zleceniobiorców, którym należne są oprócz wynagrodzenia inne świadczenia, jak np. – jak to ma miejsce w rozpatrywanej sprawie – opłata sądowa związana z prawomocnym wyrokiem, uzyskany z tytułu tych innych świadczeń przychód u zleceniobiorcy należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, mając na uwadze, że zapłacona połowa opłaty sądowej stanowi przychód z innych źródeł, Wnioskodawca nie ma obowiązku obliczenia, poboru i odprowadzenia od tych świadczeń zaliczek na podatek oraz wystawienia informacji PIT-11. Zobowiązany jest natomiast, na podstawie art. 42a ww. ustawy, do wystawienia informacji PIT-8C. Zgodnie bowiem z treścią art. 42a osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Powstały przychód podlegać będzie wykazaniu i opodatkowaniu dopiero w rocznym zeznaniu podatkowym, składanym przez podatnika otrzymującego świadczenie.

Reasumując, przychód ten jest przychodem ze źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. „innych źródeł”, który Wnioskodawca ma obowiązek wykazać w informacji PIT-8C bez konieczności poboru zaliczki na podatek dochodowy.

W związku z tym tut. Organ zgadza się z Wnioskodawcą, że w przypadku wypłaty ww. świadczenia nie ciąży na nim obowiązek poboru i odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych, jednakże brak tego obowiązku wynika z przesłanek innych niż te, które Wnioskodawca wskazał we własnym stanowisku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.