Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB3.4511.820.2016.1.KJ
z 21 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2016 r. (data wpływu 13 lipca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 sierpnia 2016 r. (data wpływu 30 sierpnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej prawa do znaku towarowego otrzymanego w formie darowizny przez spółkę osobową (pytanie nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lipca 2016 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), pismem z dnia 18 sierpnia 2016 r., nr 1061-IPTPB3.4511.624.2016.1.KJ (doręczonym w dniu 19 sierpnia 2016 r.), wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie dnia 30 sierpnia 2016 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 26 sierpnia 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, osobą fizyczną, mającą miejsce zamieszkania w Polsce. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w oparciu o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. W ramach prowadzonej jednoosobowej działalności Wnioskodawca dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu VAT. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wytworzył znak towarowy. Znak Towarowy jest zarejestrowany w urzędzie patentowym (dalej również: „Znak Towarowy”). Znak ten został wytworzony przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i nie został do tej pory wprowadzony do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych dla celów podatkowych.

Wnioskodawca planuje przystąpienie do spółki osobowej, w ramach której będzie prowadził odrębną działalność gospodarczą.

Po utworzeniu spółki osobowej, Wnioskodawca planuje przekazać w drodze darowizny, na rzecz tej spółki przysługujący Mu Znak Towarowy. Przekazanie Znaku Towarowego będzie darowizną w rozumieniu Kodeksu cywilnego. Znak Towarowy będzie używany w spółce osobowej na cele prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, a przewidywany okres jego używania będzie dłuższy niż 1 rok. Wartość początkowa wartości niematerialnej i prawnej w postaci Znaku Towarowego nabytego w drodze umowy darowizny zostanie ustalona wedle wartości rynkowej z dnia dokonania darowizny, na podstawie wyceny sporządzonej przez biegłego.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że forma prawna spółki osobowej, w której Wnioskodawca będzie wspólnikiem nie jest jeszcze znana, ale będzie to jedna z dwóch następujących form: albo spółka komandytowa albo spółka jawna. Jeśli będzie to spółka komandytowa, to Wnioskodawca będzie komandytariuszem, jeśli spółka jawna, to Wnioskodawca będzie po prostu wspólnikiem. Spółka będzie miała siedzibę w Polsce. Umowa darowizny znaku towarowego zostanie zawarta w formie aktu notarialnego. Nabyty w drodze darowizny znak towarowy zostanie wprowadzony do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez spółkę osobową. Znak towarowy zarejestrowany będzie wartością zaliczoną do art. 22b ust. 1 pkt 6 – prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej. Forma opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawcy z tytułu uczestnictwa w spółce osobowej to podatek liniowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy opisana w stanie faktycznym darowizna Znaku Towarowego będzie podlegała przepisom ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn, zatem czy wobec Wnioskodawcy jako wspólnika spółki osobowej powstanie jakikolwiek przychód podatkowy w związku z dokonaniem przez Niego darowizny prawa ochronnego do Znaku Towarowego na rzecz spółki osobowej, w której będzie On wspólnikiem?
2. W jaki sposób należy ustalić wartość początkową wartości niematerialnej i prawnej w postaci prawa ochronnego do Znaku Towarowego nabytego w drodze umowy darowizny przez spółkę osobową?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 2, natomiast w zakresie pytania nr 1 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) przewiduje zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych, na nabycie których wydatki rozpoznawane powinny być jako koszt podatkowy w formie odpisów amortyzacyjnych. Oznacza to, że prawa, które nie zostały wymienione wprost w tej ustawie jako wartości niematerialne i prawne nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii. Tym samym nie podlegają amortyzacji.

Przepisy prawa podatkowego nie dają podstaw do amortyzowania znaków towarowych. Amortyzacji podatkowej podlegają nabyte przez podatnika prawa ochronne do znaków towarowych na zasadach wynikających z przepisów ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r., Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.).

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca przewiduje dwa sposoby wejścia w posiadanie przez podatnika składników majątkowych podlegających amortyzacji – wytworzenie we własnym zakresie i nabycie, przy czym status podlegających amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych mogą mieć wyłącznie składniki majątku nabyte, a nie wytworzone przez podatnika (art. 22a-22b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Nabycie prawa własności składnika majątku może nastąpić w formie sprzedaży, zamiany, wkładu niepieniężnego, darowizny, spadku, na podstawie innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości.

Podstawę naliczeń odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa, której zasady ustalania zawarto art. 22g ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób – wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Wnioskodawca zamierza przekazać w formie darowizny spółce osobowej, w której będzie wspólnikiem prawa ochronne do Znaku Towarowego.

Wobec powyższego, przekazanie do spółki osobowej w formie darowizny Znaku Towarowego, zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi nabycie wartości niematerialnej i prawnej, które upoważnia do dokonywania amortyzacji tego Znaku Towarowego (a właściwie prawa ochronnego).

Wartość początkową przekazanego w drodze darowizny prawa ochronnego do Znaku Towarowego, spełniającego definicję wartości niematerialnej i prawnej należy ustalić zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. jako wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny określa tę wartość w niższej wysokości.

W uzupełnieniu własnego stanowiska Wnioskodawca doprecyzował, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23, a skoro zarejestrowany Znak Towarowy będzie wartością niematerialną i prawną w rozumieniu art. 22b ust. 1 pkt 6 – prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej, tym samym odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia tego Znaku Towarowego – w świetle przepisu art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będą stanowiły koszty uzyskania przychodu, ponieważ nie zawierają się w katalogu określonym w art. 23 ww. ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy poinformować, że na dzień wydania niniejszej interpretacji obowiązuje tekst jednolity ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 1410, z późn. zm.).

Tutejszy Organ wskazuje, że w interpretacji nie odniósł się do kwestii kosztów uzyskania przychodów z tytułu odpisów amortyzacyjnych, gdyż nie było to przedmiotem zapytania Wnioskodawcy.

Ponadto należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jednocześnie należy nadmienić, że zgodnie z przepisem art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. W związku z tym, zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawcy i nie ma zastosowania do pozostałych wspólników spółki osobowej.

Tutejszy Organ podatkowy wskazuje również, że jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różnić się będzie od zdarzenia, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.