2016.10.28 - Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi - 1061-IPTPB2.4511.568.2016.2.SŻ

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB2.4511.568.2016.2.SŻ
z 28 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 18 lipca 2016 r. (data wpływu 25 lipca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 października 2016 r. (data wpływu 18 października 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania środków pieniężnych otrzymanych w ramach programu „Mobilność Plus” na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania środków pieniężnych otrzymanych w ramach Programu „Mobilność Plus”.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z powyższym, pismem z dnia 4 października 2016 r., Nr 1061-IPTPB2.4511.568.2016.1.SŻ, Organ podatkowy, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, wezwał Wnioskodawczynię do usunięcia braków wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 5 października 2016 r. (skutecznie doręczono dnia 12 października 2016 r.), zaś w dniu 18 października 2016 r. Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek (data nadania 17 października 2016 r.).

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest etatowym pracownikiem naukowo-dydaktycznym od dnia 1 października 2007 r., zatrudnionym na podstawie umowy o pracę w Katedrze … Uniwersytetu …, obecnie na stanowisku profesora nadzwyczajnego. Na wniosek Wydziału … Uniwersytetu …, Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego decyzją Nr … z dnia 20 grudnia 2013 r. przyznał jednostce naukowej środki finansowe w kwocie 136 000 zł na finansowanie uczestnictwa Wnioskodawczyni w programie „Mobilność Plus” (III edycja) w ramach projektu naukowego: „…”.

Program „Mobilność Plus” ustanowiony został Komunikatem Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 22 listopada 2010 r., zastąpionym następnie Komunikatem z 26 kwietnia 2012 r. Celem programu jest umożliwienie jego uczestnikom dalszego rozwoju naukowego poprzez zdobycie wiedzy i doświadczenia dzięki udziałowi w badaniach naukowych, prowadzonych w renomowanych zagranicznych ośrodkach naukowych pod opieką wybitnych naukowców w danej dziedzinie nauki. Program „Mobilność Plus” zapewnia finansowanie pobytu uczestnika programu w jednostce naukowej posiadającej siedzibę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, prowadzącej w sposób ciągły badania naukowe lub prace rozwojowe, zwanej dalej „zagranicznym ośrodkiem” oraz podróży między miejscem zamieszkania uczestnika programu a miejscowością, w której znajduje się zagraniczny ośrodek (I.1. załącznika do Komunikatu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 26 kwietnia 2012 r., poz. 254).

Zgodnie z częścią I.2 załącznika do Komunikatu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 26 kwietnia 2012 r. (poz. 254), uczestnikiem programu może być m.in. naukowiec zatrudniony w jednostce naukowej na podstawie umowy o pracę lub mianowania, będący pracownikiem naukowym lub naukowo – dydaktycznym w rozumieniu art. 108 i art. 109 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.).

Zgodnie z częścią I.4 załącznika do Komunikatu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 26 kwietnia 2012 r. (poz. 254), udział w programie jest finansowany ze środków finansowych na naukę, wyodrębnionych w części budżetu państwa – „Nauka” na finansowanie programów i przedsięwzięć określanych przez ministra właściwego do spraw nauki.

Zgodnie z częścią II załącznika do Komunikatu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 26 kwietnia 2012 r. (poz. 254) o przyznanie środków finansowych w ramach programu mogą ubiegać się jednostki naukowe, o których mowa w art. 2 ust. 9 pkt a-e ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki, zatrudniające lub kształcące na studiach doktoranckich uczestników programu. Zgodnie z III.1 ww. Komunikatu, środki finansowe w ramach programu są przyznawane w drodze konkursu ogłaszanego przez Ministra. Środki finansowe w ramach programu są przyznawane jednostce naukowej na podstawie decyzji Ministra, z przeznaczeniem dla uczestnika programu (III.5 ww. Komunikatu). Środki finansowe są przekazywane uczestnikowi programu na podstawie umowy zawartej między jednostką naukową a uczestnikiem programu (III.7 ww. Komunikatu). Warunki realizacji uczestnictwa, finansowania, rozliczania i wykonania zadania zostały określone w umowie zawartej pomiędzy Ministrem Nauki i Szkolnictwa Wyższego a Wydziałem … Uniwersytetu. Następnie, Uniwersytet … zawarł z Wnioskodawczynią umowę, której przedmiotem było określenie zasad finansowania naukowego pobytu na Uniwersytecie w … w terminie od 1 listopada 2014 r. do 31 sierpnia 2015 r. Zgodnie z umową przyznane środki miały być wykorzystane na pokrycie kosztów podróży oraz utrzymania i nie mogły być wydatkowane na inne cele niż określone w umowie.

Wyjazd Wnioskodawczyni realizowany był na podstawie wystawionego przez pracodawcę polecenia zagranicznej podróży służbowej.

Uczelnia skierowała Wnioskodawczynię do Uniwersytetu w … (Stany Zjednoczone) w celu wykonania zadania badawczego, udzielając Jej na czas wykonywania tego zadania urlopu szkoleniowego, płatnego przez pierwsze cztery miesiące (od 1 listopada 2014 r. do 28 lutego 2015 r.) i urlopu bezpłatnego w kolejnych miesiącach wykonywania zadania (od 1 marca 2015 r. do 31 sierpnia 2015 r.).

Zgodnie z art. 42 ust. 2 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2012 r., poz. 572, z późn. zm.) i § 9 ust. 1 rozporządzenia MNiSW z dnia 12 października 2006 r. w sprawie warunków kierowania osób za granicę w celach naukowych, dydaktycznych i szkoleniowych oraz szczególnych uprawnień tych osób (Dz. U. Nr 190, poz. 1405), osoba pozostająca w zatrudnieniu może zostać skierowana za granicę, jeżeli uzyska zgodę pracodawcy oraz zostanie jej udzielony urlop szkoleniowy lub urlop bezpłatny. Wyjazd i pobyt za granicą ściśle związany był z obowiązkami, jakie spoczywają na Wnioskodawczyni, jako pracowniku naukowym zatrudnionym na Uniwersytecie, a bez udzielenia urlopu szkoleniowego nie byłoby możliwe zrealizowanie powierzonego Wnioskodawczyni zadania służbowego.

Zgodnie z przepisami dotyczącymi zasad kierowania pracowników naukowych do badań naukowych za granicę Wnioskodawczyni otrzymała od pracodawcy polecenie zadania służbowego, jakim było zrealizowanie projektu, na podstawie którego Uniwersytet otrzymał finansowanie z Ministerstwa. Uniwersytet był jedynym miejscem pracy Wnioskodawczyni. Świadczenia pieniężne w związku z uczestnictwem w programie Wnioskodawczyni otrzymała w dniach: 3 października 2014 r. - 32 000 zł, 16 stycznia 2015 r. – 39 000 zł, 15 kwietnia 2015 r. – 65 000 zł. Ww. środki pieniężne Wnioskodawczyni wydatkowała na cele zgodnie z zawartą umową.

W ramach projektu Wnioskodawczyni wykonywała badania naukowe dla Uniwersytetu …. W wyniku prowadzonych badań powstała monografia obcojęzyczna oraz 2 publikacje w renomowanych czasopismach naukowych zagranicznych. Uzyskane doświadczenie pomaga Wnioskodawczyni w rozwoju naukowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy środki finansowe przyznane przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego Wydziałowi … Uniwersytetu … i przekazane Wnioskodawczyni w związku z uczestnictwem w programie „Mobilność Plus” na finansowanie naukowego pobytu za granicą w celu pokrycia kosztów utrzymania związanych z pobytem w zagranicznym ośrodku naukowym oraz kosztów podróży podlegają zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. l pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
Czy część środków przyznanych przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego Wydziałowi … Uniwersytetu … i przekazanych Wnioskodawczyni w związku z uczestnictwem w programie „Mobilność Plus” na finansowanie naukowego pobytu za granicą w celu pokrycia kosztów utrzymania związanych z pobytem w zagranicznym ośrodku naukowym oraz kosztów podróży podlega zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku nr 1, natomiast w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 zostanie wydana odrębna interpretacja.

Zdaniem Wnioskodawczyni (w zakresie pytania oznaczonego nr 1), środki przeznaczone na uczestnictwo w programie „Mobilność Plus” przyznawane są na podniesienie kwalifikacji zawodowych pracowników naukowych, a nie w innych celach, np.: zarobkowych. Bez udziału jednostki naukowej otrzymanie środków nie byłoby możliwe, co wynika bezpośrednio z warunków programu. Wnioskodawczyni jestem profesorem nadzwyczajnym - etatowym pracownikiem Uniwersytetu …. Przyznane Jej środki finansowe uważa za świadczenie wynikające ze stosunku pracy. Za przychody ze stosunku pracy uważa się bowiem wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń, niezależnie od źródła ich pochodzenia. Kryterium decydującym o tym, czy dane świadczenie jest świadczeniem ze stosunku pracy, nie jest źródło finansowania wydatku przez pracodawcę, ale okoliczność, czy świadczenie może otrzymać wyłącznie pracownik, czy inna osoba niezwiązana z pracodawcą stosunkiem pracy i czy między świadczeniem a stosunkiem pracy istnieje związek faktyczny i prawny. Nie jest przy tym istotne, czy pracodawca pokrywa wypłatę tych świadczeń ze środków własnych, czy też pozyskanych ze źródeł bezpośrednio z pracodawcą niezwiązanych. Środki uzyskane w ramach programu „Mobilność Plus” zostały Wnioskodawczyni przyznane przez jednostkę naukową, w której jest Ona zatrudniona na podstawie umowy o pracę.

Zgodnie z częścią II Komunikatu o ustanowieniu programu „Mobilność Plus”, o przyznanie środków finansowych w ramach programu mogą ubiegać się jednostki naukowe określone w art. 2 ust. 9 pkt a-e ustawy z 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki, zatrudniające uczestników.

Natomiast według części III.5 tego Komunikatu, środki finansowe w ramach programu są przyznawane jednostce naukowej na podstawie decyzji ministra, z przeznaczeniem dla uczestnika programu. Tym samym to jednostka naukowa (pracodawca) występuje do Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z wnioskiem o przyznanie środków finansowych w ramach programu, wyznaczając uprzednio jego uczestnika. Pozyskanie tych środków bez wniosku pracodawcy nie jest możliwe. Zaangażowanie pracodawcy jest elementem niezbędnym, bez którego wyjazd naukowy nie doszedłby do skutku, a warunkiem koniecznym powodzenia wniosku o przyznanie środków w ramach programu jest łączący uczestnika z jednostką naukową stosunek pracy. Środki zostały tym samym pozyskane przez jednostkę naukową - pracodawcę dla uczestnika, a więc dla niego przyznane. Ponieważ stanowią przychód ze stosunku pracy, możliwe jest zastosowanie zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Według oceny Wnioskodawczyni, ponieważ wypłata pieniężna może być dokonana jedynie na rzecz uczestnika programu, będącego pracownikiem jednostki naukowej, uzyskany przez pracownika z tego tytułu przychód, powinien zostać zakwalifikowany do przychodów ze stosunku pracy, do którego może znaleźć zastosowanie przedmiotowe zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 90 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy oraz za czas urlopu szkoleniowego. Użyte w cytowanym powyżej przepisie sformułowanie „odrębne przepisy” obejmuje cały szereg aktów prawnych, z których wynika prawo pracownika do otrzymania od pracodawcy świadczeń w związku z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych. W niniejszym przypadku do odrębnych przepisów należy zaliczyć ustawę z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2012 r., poz. 572, z późn. zm.), ustawę z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. Nr 96., poz. 615) lub komunikaty ministra do spraw nauki. Powyższe prawo do zwolnienia z opodatkowania potwierdza również wykładnia sądowa, m.in.: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 kwietnia 2016 r. (sygn. akt II FSK 516/14), Wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 listopada 2015 r. (sygn. akt III SA/Wa 3853/14).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie natomiast do treści art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, źródłami przychodów są inne źródła.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przesłanką zakwalifikowania przychodu do źródła określonego, jako „stosunek pracy” jest to, aby przychód wiązał się z wykonywaniem pracy na rzecz pracodawcy. Świadczenie otrzymane za pośrednictwem pracodawcy, lecz niewynikające ze stosunku pracy - nawet jeżeli jako kryterium stanowiące podstawę jego przyznania zostanie określony fakt istnienia stosunku pracy, nie może stanowić podstawy do uznania takiego świadczenia jako pochodzącego ze stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest etatowym pracownikiem naukowo - dydaktycznym od dnia 1 października 2007 r., zatrudnionym na podstawie umowy o pracę w Katedrze … Uniwersytetu …, obecnie na stanowisku profesora nadzwyczajnego. Na wniosek Wydziału … Uniwersytetu … Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego decyzją Nr … z dnia 20 grudnia 2013 r., przyznał jednostce naukowej środki finansowe w kwocie 136 000 zł na finansowanie uczestnictwa Wnioskodawczyni w programie „Mobilność Plus” (III edycja) w ramach projektu naukowego: „…”.

Warunki realizacji uczestnictwa, finansowania, rozliczania i wykonania zadania zostały określone w umowie zawartej pomiędzy Ministrem Nauki i Szkolnictwa Wyższego a Wydziałem … Uniwersytetu. Następnie Uniwersytet … zawarł z Wnioskodawczynią umowę, której przedmiotem było określenie zasad finansowania naukowego pobytu na Uniwersytecie w … w terminie od 1 listopada 2014 r. do 31 sierpnia 2015 r. Zgodnie z umową, przyznane środki miały być wykorzystane na pokrycie kosztów podróży oraz utrzymania i nie mogły być wydatkowane na inne cele niż określone w umowie.

Wyjazd Wnioskodawczyni realizowany był na podstawie wystawionego przez pracodawcę polecenia zagranicznej podróży służbowej.

Wyjazd i pobyt za granicą ściśle związany był z obowiązkami, jakie spoczywają na Wnioskodawczyni, jako pracowniku naukowym zatrudnionym na Uniwersytecie, a bez udzielenia urlopu szkoleniowego nie byłoby możliwe zrealizowanie powierzonego Wnioskodawczyni zadania służbowego.

Podkreślić należy, że Program „Mobilność Plus” został ustanowiony Komunikatem Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 26 kwietnia 2012 r. (M.P. z 2012 r., poz. 254), na podstawie art. 26 ust. 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. Nr 96, poz. 615, z późn. zm.).

Celem programu „Mobilność Plus” jest umożliwienie młodym naukowcom (do 35 roku życia) udział w badaniach naukowych prowadzonych w renomowanych, zagranicznych ośrodkach naukowych pod opieką wybitnych naukowców o międzynarodowym autorytecie w danej dziedzinie. Program zapewnia finansowanie pobytu uczestnika we wskazanej jednostce naukowej posiadającej siedzibę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, prowadzącej w sposób ciągły badania naukowe lub prace rozwojowe oraz podróży pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscowością, w której znajduje się zagraniczny ośrodek. O przyznanie środków mogą ubiegać się jednostki naukowe, określone w art. 2 ust. 9 pkt a-e ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki. Środki finansowe w ramach programu przyznawane są jednostce naukowej na podstawie decyzji ministra właściwego do spraw nauki, z przeznaczeniem dla uczestnika programu. Uczestnikowi programu ww. środki finansowe są przekazywane na podstawie umowy zawartej między jednostką naukową a uczestnikiem programu.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 powołanej ustawy o zasadach finansowania nauki, Minister przyznaje środki finansowe na zadania określone w art. 5 pkt 4-7 oraz pkt 9-11 i 13 w drodze decyzji, na podstawie wniosków złożonych przez uprawnione podmioty, po zasięgnięciu opinii właściwego zespołu, o którym mowa w art. 52 ust. 1-3.

Natomiast z art. 26 ust. 1 tej ustawy wynika, że finansowanie programów lub przedsięwzięć ustanawianych przez Ministra obejmuje działania dotyczące realizacji określonych przez Ministra zadań wynikających z polityki naukowej i naukowo-technicznej państwa. Przy czym Minister właściwy do spraw nauki w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” ogłasza komunikaty o ustanowieniu programu i przedsięwzięcia, z zastrzeżeniem ust. 3 (art. 26 ust. 2 ww. ustawy). Wskazać należy, że zgodnie z art. 26 ust. 4 ustawy o zasadach finansowania nauki, środki finansowe przeznaczone na finansowanie programów lub przedsięwzięć, o których mowa w ust. 2 i 3, są przekazywane jednostce naukowej lub innemu uprawnionemu podmiotowi na podstawie umowy.

Użyte w cytowanym powyżej przepisie sformułowanie „odrębne przepisy” obejmuje cały szereg aktów prawnych, z których wynika prawo pracownika do otrzymania od pracodawcy świadczeń w związku z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych.

W niniejszym przypadku do odrębnych przepisów należy zaliczyć ustawę z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2012 r., poz. 572, z późn. zm.).

Mając na uwadze powyższe, nie można zgodzić się z Wnioskodawczynią, że uzyskane przez Nią środki spełniają przesłanki określone w art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wyjaśnić należy, że przedmiotowe środki nie stanowią środków przyznanych przez pracodawcę zgodnie z odrębnymi przepisami. Jak wskazano powyżej, ustanowienie Programu „Mobilność Plus” oparte zostało na uregulowaniach ustawy o zasadach finansowania nauki, która ma zastosowanie do Wnioskodawczyni, jako pracownika naukowego, a nie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym. Ponadto, przyznanie tych środków wiązało się ze złożeniem stosownego wniosku przez pracodawcę Wnioskodawczyni (Uniwersytet …) i uzależnione było od decyzji Ministra. Dodatkowo wypłacone Wnioskodawczyni środki pochodziły z wyodrębnionej części budżetu państwa jaką jest „Nauka”.

Powyższe elementy stanu faktycznego w związku z ww. przepisami determinują stwierdzenie, że uzyskane przez Wnioskodawczynię środki pieniężne nie wpisują się w rozumienie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wyjaśnić należy, że w myśl art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Jak dowodzi użycie sformułowania „w szczególności”, definicja przychodów z innych źródeł ma charakter przykładowy i otwarty zatem, do tej kategorii można zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

Z treści powyższego wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega dochód, uzyskiwany w wyniku określonych czynności faktycznych i prawnych, w następstwie których mamy do czynienia z przyrostem mienia. Tak więc podstawą uzyskania przychodów z innych źródeł mogą być tylko takie czynności, w wyniku których następuje po stronie osoby fizycznej przysporzenie majątkowe.

Zatem, na podstawie powołanych wyżej przepisów opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega uzyskany w roku podatkowym dochód stanowiący dla osób fizycznych (podatników) przysporzenie majątkowe.

Reasumując środki finansowe, które Wnioskodawczyni otrzymała w związku z udziałem w Programie „Mobilność Plus” nie będą korzystały ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo należy podkreślić, że tutejszy Organ przeanalizował rozstrzygnięcia zawarte w przywołanych przez Wnioskodawczynię wyrokach sądów, jednakże orzeczenia te wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie mogą być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach. Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.), źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Zatem wyroki te nie mają zastosowania, ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego. Niezależnie od powyższego nadmienić należy, że powołane przez Wnioskodawczynię wyroki sądów, są to orzeczenia nieprawomocne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin