Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB6.4510.526.2016.1.AP
z 22 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 28 września 2016 r. (data wpływu 7 października 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 listopada 2016 r. (data nadania 9 listopada 2016 r., data wpływu 10 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku zastosowania art. 15d w odniesieniu do zobowiązań uregulowanych w drodze potrącenia wzajemnych wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku zastosowania art. 15d w odniesieniu do zobowiązań uregulowanych w drodze potrącenia wzajemnych wierzytelności.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: „Wnioskodawca”) prowadzi działalność polegającą m.in. na sprzedaży detalicznej towarów oraz sprzedaży na rzecz innych podatników, w tym podmiotów, z którymi Spółka podpisała umowy franczyzowe. Spółka jest także właścicielem i zarządcą centrów handlowych oraz stacji paliw. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Spółka zawiera różnego rodzaju umowy sprzedaży lub zakupu towarów, usług oraz innych świadczeń, na skutek których powstają po jej stronie należności od kontrahentów lub zobowiązania wobec kontrahentów. Z uwagi na specyfikę prowadzonej działalności, Wnioskodawca niejednokrotnie staje się wierzycielem kontrahentów, wobec których jest jednocześnie dłużnikiem. Przykładowo, Wnioskodawca posiada zobowiązanie wobec dostawcy towarów, a jednocześnie przysługuje mu należność wobec tego kontrahenta z tytułu świadczonych na jego rzecz usług. Celem uproszczenia wzajemnych rozliczeń, na zasadach określonych w Kodeksie cywilnym, dokonywane są potrącenia wzajemnych wierzytelności między Wnioskodawcą i kontrahentem. Potrącane kwoty wierzytelności niejednokrotnie przekraczają równowartość kwoty 15.000 zł. Część potrąconych w ten sposób kwot wierzytelności dotyczy wydatków zaliczonych przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów.

Z dniem 1 stycznia 2017 r., stosownie do art. 3 ustawy nowelizującej, zacznie obowiązywać art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm. – dalej: „usdg”) w nowym brzmieniu.

Zgodnie z znowelizowanym art. 22 usdg, dotyczącym obowiązku rozliczeń za pośrednictwem rachunku bankowego, dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych, ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.

Wnioskodawca zauważa, że od 1 stycznia 2017 r. do ustawy CIT zostanie dodany art. 15d w poniższym brzmieniu:

„ Art. 15d. 1. Podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

2. W przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy:
1. zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
2. w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów – zwiększają przychody

– w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku:
1. nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych;
2. dokonania płatności po zmianie formy opodatkowania na zryczałtowaną formę opodatkowania określoną w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym, z tym że zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów lub zwiększenie przychodów następuje za rok podatkowy poprzedzający rok podatkowy, w którym nastąpiła zmiana formy opodatkowania”.

Stosownie do art. 4 ust. 1 ustawy nowelizującej, przepisy ustawy CIT, podlegające zmianie na mocy ustawy nowelizującej, w brzmieniu nadanym tą ustawą, mają zastosowanie do płatności dokonywanych w roku podatkowym rozpoczynającym się po dniu 31 grudnia 2016 r.

Na mocy art. 4 ust. 2 ustawy nowelizującej, przepisu ust. 1 nie stosuje się do płatności dotyczących transakcji zawartych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, jeżeli wartość transakcji nie przekraczała 15 000 zł.

Zgodnie zaś z art. 4 ust. 3 ustawy nowelizującej, przepisu ust. 1 nie stosuje się do płatności dotyczących kosztów zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowym jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym, w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym (winno być zdarzeniu przyszłym – przypis organu), przepis art. 15d ustawy CIT nie będzie miał zastosowania w odniesieniu do wydatków zaliczonych przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów, które odpowiadają w całości lub w części kwotom zobowiązań uregulowanych przez Spółkę w drodze potrącenia wzajemnych wierzytelności o wartości przekraczającej 15.000 zł?

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (winno być zdarzenia przyszłego – przypis organu), obowiązujący od 1 stycznia 2017 r. art. 15d ustawy CIT nie znajdzie zastosowania do potrącenia wzajemnych wierzytelności o wartości przekraczającej 15.000,00 zł.

Do form wygaśnięcia zobowiązań zalicza się m.in. potrącenie wzajemnych wierzytelności, polegające na zaliczeniu jednej wierzytelności na poczet drugiej. W efekcie, dochodzi do wzajemnego zniesienia się, będących przedmiotem potrącenia, wierzytelności. W rezultacie, strony zostają całkowicie zwolnione ze swoich zobowiązań, lub zwolnione do wysokości niższego z tych zobowiązań.

Zgodnie z art. 498 § 1 Kodeksu cywilnego, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym.

Uwzględniając powyższe, możliwość dokonania potrącenia ma miejsce jedynie, gdy spełnione są łącznie następujące przesłanki: wzajemność wierzytelności, jednorodzajowość świadczeń, wymagalność wierzytelności i jej zaskarżalność.

Natomiast, art. 498 § 2 Kodeksu cywilnego, wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Wnioskodawca zauważa, że art. 15d ustawy CIT, wchodzący w życie 1 stycznia 2017 r., odsyłający do art. 22 usdg w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., odnosi się do płatności, które mogą być dokonywane gotówkowo lub bezgotówkowo, tj. za pośrednictwem rachunku płatniczego. Należy podkreślić, że regulowanie/wygaśnięcie zobowiązania, będącego efektem potrącenia, jest pojęciem o zakresie szerszym od pojęcia płatności. Zarówno dokonanie płatności, czy to gotówkowej, czy też bezgotówkowej, jak i dokonanie potrącenia wzajemnych wierzytelności, są różnymi sposobami regulowania/wygaszania zobowiązań.

Oznacza to, że uregulowanej Kodeksem cywilnym instytucji potrącenia nie należy utożsamiać z płatnością w rozumieniu przedmiotowego art. 15d ustawy CIT, wchodzącego w życie 1 stycznia 2017 r.

Zdaniem Wnioskodawczyni, art. 15d ustawy CIT (wchodzący w życie z 1 stycznia 2017 r.) nie znajdzie zastosowania, gdy do regulacji/wygaśnięcia zobowiązania dojdzie na skutek innego sposobu, niż płatność.

Powyższe znajduje potwierdzenie w zastawieniu uwag zgłoszonych w trakcie konsultacji społecznych do projektu ustawy nowelizującej, opublikowanym na stronie internetowej Rządowego Centrum Legislacji, w którym Ministerstwo Finansów ustosunkowało się do m.in. do uwag zgłoszonych przez Związek Banków Polskich.

Związek Banków Polskich wskazał, że do rozliczeń między przedsiębiorcami może dochodzić także w innych formach (np. w drodze potrącenia/kompensaty), dlatego jego zdaniem tak ważne jest doprecyzowanie treści proponowanych przepisów.

Odnosząc się do powyższych sugestii, Ministerstwo Finansów uznało, że są one niezasadne. Wskazano na to, że przepisy art. 22 usdg odnoszą się do płatności gotówkowych/bezgotówkowych, a nie do regulowania zobowiązań (które to pojęcie ma szerszy zakres). Płatność może być dokonana w formie gotówkowej/bezgotówkowej. W sytuacji natomiast, gdy dojdzie do uregulowania/wygaśnięcia zobowiązania z innych powodów niż dokonanie płatności, przepisy powyższe nie znajdą zastosowania.

Potwierdzenie powyższego zostało także zawarte w uzasadnieniu do projektu z 21 stycznia 2016 r. ustawy nowelizującej, zgodnie z którym:

„Obniżenie obecnie obowiązującego limitu będzie miało pozytywny wpływ na zwiększenie transparentności dokonywanych transakcji, wzrost uczciwej konkurencji między przedsiębiorcami, zmniejszanie szarej strefy i w konsekwencji przyczyni się to do zwiększenia dochodów budżetu państwa. Jedną z ważniejszych przesłanek przedstawianej propozycji jest potencjalny pozytywny wpływ jej wprowadzenia na przychody budżetu państwa, a tym samym na zmniejszenie istniejącego długu publicznego poprzez ograniczenie szarej strefy. Zmniejszenie obowiązującego limitu gotówkowej płatności pomiędzy firmami przy jednoczesnym ustaleniu bezgotówkowego sposobu płatności dla płatności powyżej tego limitu z odpowiednimi regulacjami podatkowymi sankcjonującymi działanie niezgodne z przepisami ustawy o swobodzie działalności gospodarczej powinno sprawić, że znacząco większa część transakcji pomiędzy podmiotami gospodarczymi będzie rejestrowana na rachunkach bankowych lub w terminalach płatniczych, co zmniejszy możliwość i chęć niektórych przedsiębiorców do nierejestrowania takich transakcji i nieodprowadzania należnego podatku.

Również w innych krajach Unii Europejskiej (oraz innych rozwiniętych gospodarczo i infrastrukturalnie krajach świata) wprowadzony został obowiązek rozliczania transakcji dokonywanych między podmiotami profesjonalnymi (przedsiębiorcami) w formie bezgotówkowej, jest związane nie tylko z przeciwdziałaniem praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu, ale również – co jest aspektem niezwykle istotnym – ze zjawiskiem unikania opodatkowania (tzw. tax avoidance) oraz, w mniejszym stopniu, ze zjawiskiem ukrywania przychodów pochodzących z działalności gospodarczej (tzw. tax evasion)”.

Idąc za przykładem pozostałych krajów Unii Europejskiej, za cel wprowadzenia przedmiotowych przepisów uznane zostało przeciwdziałanie praniu brudnych pieniędzy, finansowaniu terroryzmu oraz zapobieganie unikaniu opodatkowania i ukrywania przychodów, poprzez wprowadzenie obowiązku rozliczania transakcji między przedsiębiorcami w formie bezgotówkowej (czyli za pośrednictwem rachunku płatniczego). Należy podkreślić, że czynność potrącenia wierzytelności wzajemnych stanowi rozliczenie bezgotówkowe.

Uwzględniając powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że art. 15d ustawy CIT, wchodzący w życie 1 stycznia 2017 r., będzie miał zastosowanie jedynie do regulowania/wygaśnięcia zobowiązań poprzez dokonanie płatności. Natomiast w przypadku regulowania/wygaśnięcia zobowiązań poprzez potrącenie, tak jak ma to miejsce w przedstawionym stanie faktycznym, art. 15d ustawy CIT nie znajdzie zastosowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Wzajemne zobowiązania pomiędzy kontrahentami są trwałym elementem obrotu gospodarczego. Ze względu na czas i koszty tradycyjnych operacji rozliczeniowych (np. przelew bankowy) na całym świecie, w tym i w Polsce coraz częstsze zastosowanie znajdują bezgotówkowe formy rozliczeń, w tym mechanizmy kompensaty (potrącenia).

Wygaśnięcie zobowiązania poprzez kompensatę wierzytelności, następuje wówczas, jeżeli jedna strona jest w stosunku do drugiej dłużnikiem i jednocześnie wierzycielem, tj. ma zarówno wierzytelności, jak i zobowiązania względem tej drugiej strony. Na skutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Nie dochodzi do efektywnej zapłaty w pieniądzu. Pomimo, że potrącenie dotyczy zobowiązania do świadczeń tego samego rodzaju, nie prowadzi do ich realizacji, a jedynie do zaliczenia jednej wierzytelności na poczet drugiej, co w rezultacie skutkuje zaspokojeniem wierzyciela i osiągnięciem przez to celu zobowiązania. Na skutek potrącenia wierzytelności obydwu stron umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Potrącenie (konwersja) wierzytelności jest więc jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia poprzez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami.

Kwestią do rozstrzygnięcia jest czy art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych znajdzie zastosowanie do zobowiązań uregulowanych poprzez potrącenie wzajemnych wierzytelności.

Zgodnie z obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. art. 15d ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.) – wprowadzonym art. 2 ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r., poz. 780), podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Stosownie do ust. 2 tego artykułu natomiast, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy:

1. zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
2. w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów – zwiększają przychody

– w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

W tym miejscu należy również wskazać art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.) w nowym brzmieniu, który stanowi, że dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Z powyższych przepisów podatkowych wynika, że:

• wyłączono możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej kwota płatności dotycząca transakcji określonej w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego,
  

• ustanowiono obowiązek dokonania zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów (zwiększenia przychodów w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów) w tej części, w jakiej kwota płatności dotycząca transakcji określonej w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego – w przypadku transakcji odnoszącej się do kosztu zaliczonego uprzednio do kosztów uzyskania przychodów. W tym przypadku zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów (zwiększenie przychodów) będzie dokonywane w miesiącu dokonania płatności z pominięciem rachunku płatniczego.
  
  
  

Powołane przepisy odwołują się do pojęcia „płatności”, wynikającej z transakcji (o której mowa w art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej), a zatem obejmują wyłącznie wskazany w nich sposób regulowania zobowiązania, tj. poprzez dokonywanie zapłaty. Regulacje te zatem nie znajdą zastosowania do innych form regulowania (wygasania) zobowiązań, które ze swojej istoty nie mają charakteru płatności i nie są związane z rachunkiem płatniczym. W związku z tym formy uregulowania zobowiązań takie jak m.in. kompensata (potrącenie), czy wymiana barterowa nie są objęte omawianymi przepisami. Jakkolwiek dochodzi wówczas do uregulowania (wygaśnięcia) zobowiązania, to jednak strony umowy nie dokonują „płatności”, które mogłyby być objęte zakresem tych regulacji.

Wskazane przepisy odnoszą się do płatności gotówkowych/bezgotówkowych, a nie do regulowania zobowiązań (które to pojęcie ma szerszy zakres). W przypadku płatności może ona być dokonana w formie gotówkowej lub bezgotówkowej. W przypadku kompensaty nie mamy natomiast do czynienia z płatnością. Dochodzi co prawda do uregulowania w całości lub w części zobowiązania (wygaśnięcia zobowiązania), jednak czynność ta nie może być utożsamiana z płatnością. Jeżeli zatem ma miejsce uregulowanie lub wygaśnięcie zobowiązania z innych powodów niż dokonanie płatności, wówczas omawianych przepisów nie stosuje się. Przyjęcie bowiem, że przepisy te odnoszą się do innych form regulowania (wygasania) zobowiązań mogłoby oznaczać zastosowanie wykładni rozszerzającej, która nie tylko nie znajduje należytego umocowania w brzmieniu przepisu, ale także jest niemożliwa do zastosowania w praktyce.

Biorąc powyższe pod uwagę w podsumowaniu należy stwierdzić, że w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., w sytuacji, gdy w celu uproszczenia wzajemnych rozliczeń, dojdzie pomiędzy Wnioskodawcą a danym kontrahentem do potrącenia wzajemnych wierzytelności o wartościach przekraczających 15 000 zł, nie znajdzie dla potrąconego zobowiązania wyłączenie tych wydatków z kosztów podatkowych, w związku z brzmieniem art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy przy tym wskazać, że w niniejszej sprawie istotnym kryterium, warunkującym rozpoznanie kosztu jako kosztu podatkowego w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest spełnienie warunku określonego w art. 15 ust. 1 tej ustawy, przy jednoczesnym uwzględnieniu wyłączeń wskazanych w art. 16 ust. 1 przedmiotowej ustawy.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Spełnienie powyższego kryterium uprawnia Spółkę do zaliczenia w koszty poniesionego wydatku w sytuacji gdy zobowiązanie zostało uregulowane w formie potrącenia (kompensaty).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku zastosowania art. 15d w odniesieniu do zobowiązań uregulowanych w drodze potrącenia wzajemnych wierzytelności należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.