Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.769.2016.2.AP
z 25 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku, który wpłynął w dniu 6 września 2016 r., uzupełnionym pismem z dnia 31 października 2016 r. (data wpływu 7 listopada 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków poniesionych na wykończenie lokalu użytkowego stanowiącego współwłasność – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 19 października 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.769.2016.1.AP, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 19 października 2016 r. (data doręczenia 24 października 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 31 października 2016 r. (data wpływu 7 listopada 2016 r.), nadanym za pośrednictwem … dnia 31 października 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Dwóch stomatologów – przedsiębiorców nabyło lokal użytkowy w celu prowadzenia w nim gabinetu stomatologicznego. Lokal ten został nabyty w stanie deweloperskim, co oznacza, że właściciele będą zobowiązani poczynić niezbędne nakłady na modernizację lokalu.

Każdy z przedsiębiorców zakupił po połowie udziału w tej nieruchomości za łączną cenę 520 000 zł (cena wynika z aktu notarialnego), przy czym jeden z przedsiębiorców zapłacił za swój udział w nieruchomości 455 000 zł, a drugi 65 000 zł. Stomatolog płacący 455 000 zł finansuje zakup z uzyskanego kredytu, w którym drugi stomatolog jest poręczycielem. Przedsiębiorca, który zapłacił 65 000 zł będzie ponosił koszty przystosowania lokalu użytkowego pod gabinet stomatologiczny. Stomatolodzy nie prowadzą spółki cywilnej. Od zakupu nieruchomości przedsiębiorcy zapłacili należny podatek VAT od wartości rynkowej nieruchomości.

W piśmie z dnia 31 października 2016 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, wskazano, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od dnia 1 marca 2008 r. w zakresie świadczenia usług stomatologicznych. Opodatkowuje przychody w formie podatku liniowego oraz prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Wnioskodawca nabył przedmiotowy lokal użytkowy w dniu 21 kwietnia 2016 r., na podstawie sporządzonego aktu notarialnego Rep. A ….. Nabycie nieruchomości nastąpiło w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca jest współwłaścicielem ½ nieruchomości. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nie ujmuje wydatków związanych adaptacją i dostosowaniem lokalu do stawianych w innych ustawach wymogów w zakresie prowadzenia usług stomatologicznych, ponieważ nie ponosi takich wydatków. Wnioskodawca dla celów działalności gospodarczej prowadzi ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a przedmiotowy lokal nie został przez Wnioskodawcę uznany za środek trwały i wpisany do ewidencji środków trwałych. Nie jest również amortyzowany ze względu na brak spełnienia warunku kompletności i zdatności do użytku w działalności stomatologicznej. Po spełnieniu tego warunku zostanie amortyzowany. Wnioskodawca zamierza zacząć wykorzystywać przedmiotowy lokal użytkowy do celów prowadzonej działalności gospodarczej po zakończeniu modernizacji lokalu oraz po dokonaniu odbiorów przez organy państwowe, stwierdzające możliwość użytkowania lokalu do celów usług stomatologicznych, co może mieć miejsce w styczniu lub lutym 2017 r. Wszystkie koszty związane z wykończeniem lokalu ponosi drugi stomatolog. Wydatki związane z wykończeniem lokalu są dokumentowane za pomocą dokumentów źródłowych otrzymywanych od sprzedawców i usługobiorców, takie jak faktury VAT, czy rachunki za materiał oraz wykonane usługi. Prace związane z wykończeniem lokalu wykona firma zewnętrzna. Lokal użytkowy został zakupiony w stanie deweloperskim, co oznacza, że lokal posiadał m.in. okna, drzwi zewnętrzne, podłączenia, wylewki, tynki wewnętrzne i zewnętrzne, natomiast by lokal spełniał wymogi dla celów prowadzenia usług stomatologicznych należało wykonać prace wykończeniowe, m.in. takie jak gładzie, dostosowanie podłączeń pod aparaturę stomatologiczną, tj. unity, rentgeny autoklawy, uzbrojenie ścian i drzwi pomieszczenia rentgenowskiego w ołów, zakup i montaż drzwi wewnętrznych do gabinetów, nałożenie specjalistycznych mat na podłogi w gabinetach posiadających atesty, położenie kafli na pozostałą część lokalu, montaż klimatyzatorów, montaż dodatkowej wentylacji, wykończenie łazienki (montaż zlewów, ubikacji, baterii) dla pacjentów oraz dla pracowników gabinetu, wykonanie rejestracji, zakup sprzętów stomatologicznych. Wykończenie lokalu jest w trakcie realizacji, natomiast przewidywane koszty dostosowania lokalu do usług stomatologicznych Wnioskodawca szacuje na poziomie 150 000 zł - 200 000 zł. W wyniku wykończenia lokalu nie ulegnie zmianie charakter oraz powierzchnia lokalu. Wnioskodawca za przedmiotowy udział w lokalu zapłacił 455 000 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

1. Od jakiej wartości Wnioskodawca będzie mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty podatkowe, czy od kwoty 260 000 zł, co stanowi połowę ceny nieruchomości, czy od kwoty 455 000 zł, która stanowi zapłaconą cenę przez Wnioskodawcę za ½ udziału w nieruchomości?
2. Czy w związku z poniesionymi pełnymi kosztami modernizacji nieruchomości wspólnej oraz dostosowania lokalu do usług stomatologicznych przez drugiego stomatologa, Wnioskodawca będzie mógł wartość swego udziału w nieruchomości powiększyć o połowę poniesionych kosztów i od tej powiększonej wartości dokonywać odpisów amortyzacyjnych, stanowiących koszty podatkowe?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy (doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku), w przypadku zakupu środka trwałego (tu: nieruchomości) na współwłasność wartość początkowa lokalu winna być u Wnioskodawcy ustalona przy uwzględnieniu udziału procentowego we własności tego lokalu. W przedstawionym przypadku wartość początkowa lokalu u Wnioskodawcy wyniesie 260 000 zł (połowę ceny nabycia).

Jedną z podstawowych kategorii decydujących o prawidłowości dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest właściwe określenie wartości początkowej środków trwałych.

Jak wynika z art. 22g ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.; dalej: „u.p.d.o.f.”), za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia. Powyższe zasady stosuje się z uwzględnieniem postanowień ust. 2-18 ww. artykułu. Jak zaś wynika art. 22g ust. 11, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku.

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, w przypadku zakupu środka trwałego (nieruchomości) na współwłasność pierwszeństwo ma zasada określona w art. 22g ust. 11 u.p.d.o.f., co oznacza, że wartość początkowa lokalu winna być u każdego współwłaściciela ustalona przy uwzględnieniu udziału procentowego we własności tego lokalu każdego z nich.

W przedstawionym przypadku wartość początkowa lokalu każdego ze współwłaścicieli wyniesie 260 00 zł (połowę ceny nabycia).

Dodać należy, że zgodnie z art. 22a ust. 1 u.p.d.o.f., aby dany składnik majątku mógł być wpisany do ewidencji środków trwałych i amortyzowany, winien być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania.

Podkreślić należy, że kompletność i zdatność do użytku trzeba rozpatrywać pod kątem planowanego sposobu wykorzystania danego środka trwałego. Nieruchomość może być kompletna i zdatna do użytku, ale nie w celu prowadzenia w niej określonej działalności, np. stomatologicznej.

W ocenie Wnioskodawcy, wydatki modernizacyjne na nieruchomość poczynioną w całości przez drugiego stomatologa będą zaliczone do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne proporcjonalnie do posiadanego przez Wnioskodawcę udziału we współwłasności nieruchomości, tj. w połowie poniesionych kosztów adaptacyjnych.

Jeśli dla rozpoczęcia działalności usługowej w ściśle określonym zakresie w nabytej nieruchomości konieczna jest modernizacja (adaptacja), oznacza to, że nieruchomość ta nie była przystosowana do używania w momencie zakupu. Dlatego należy stwierdzić, że nabyta nieruchomość nie powinna podlegać amortyzacji, ponieważ nie spełnia warunku kompletności i zdatności do użytku w konkretnej działalności. Dopiero po wykonaniu niezbędnych prac adaptacyjnych, przystosowujących nieruchomość do prowadzenia działalności, należy wprowadzić kompletny środek trwały do ewidencji, najpóźniej w miesiącu przekazania go do używania, i od następnego miesiąca rozpocząć dokonywanie odpisów amortyzacyjnych, które będą stanowić koszt uzyskania przychodów. Na wartość początkową składać się będzie poza ceną zakupu również wartość nakładów poniesionych na modernizację tej nieruchomości.

Powyższe potwierdził również w treści interpretacji indywidualnej Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 15 marca 2013 r., ITPB1/415-1317/12/WM, stwierdzając, że „wydatki modernizacyjne na nieruchomość stanowiącą współwłasność mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne proporcjonalnie do posiadanego przez podatnika udziału we współwłasności składnika majątku”.

W świetle powyższego, wartość nakładów poniesionych na przystosowanie nabytego w ramach współwłasności w równych częściach lokalu w celu stworzenia w nim gabinetu stomatologicznego, winna być doliczona do ceny jego nabycia. Od tak ustalonej kwoty należy następnie ustalić wartość początkową, zgodnie z art. 22g ust. 11 u.p.d.o.f., czyli z uwzględnieniem udziału we własności tego lokalu przypadającego na każdego z właścicieli, czyli w kwocie stanowiącej 50% wartości lokalu po jego modernizacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

W myśl natomiast art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Należy zaznaczyć, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Definicja kosztów uzyskania przychodów, sformułowana przez ustawodawcę w cytowanym powyżej art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Jak wskazano powyżej, kosztem uzyskania przychodów są również wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, pośrednio powiązane z uzyskiwanymi przychodami.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych określona została w art. 22a ww. ustawy, przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Do tej grupy środków trwałych podlegających amortyzacji zalicza się więc m.in. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o ile będą spełniały następujące warunki:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie;
  

• stanowią własność lub współwłasność podatnika;
  

• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania;
  

• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok;
  

• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy;
  

• nie są wymienione w katalogu środków trwałych, określonych w art. 22c ww. ustawy.
  
  

W myśl art. 22n ust. 4 ww. ustawy, zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Na kanwie omówionej definicji środków trwałych stwierdzić należy, że warunek kompletności i zdatności do użytku musi zostać spełniony najpóźniej w dniu przyjęcia środka trwałego do używania. Kompletność środka trwałego oznacza, że stanowi on funkcjonalną całość, jest zupełny, całkowity i da się wykorzystać samodzielnie. Z kolei, środek trwały zdatny do użytku to taki środek, który jest przydatny w danej działalności, właściwy i odpowiedni do funkcji jakie ma spełniać.

Z treści wniosku wynika, że dwóch stomatologów nabyło w dniu 21 kwietnia 2016 r. lokal użytkowy w celu prowadzenia w nim gabinetu stomatologicznego. Lokal ten został nabyty w stanie deweloperskim, co oznacza, że właściciele będą zobowiązani poczynić niezbędne nakłady na modernizację lokalu. Każdy z przedsiębiorców zakupił po połowie udziału w tej nieruchomości za łączną cenę 520 000 zł (cena wynika z aktu notarialnego), przy czym jeden z przedsiębiorców zapłacił za swój udział w nieruchomości 455 000 zł (Wnioskodawca), a drugi 65 000 zł. Stomatolog płacący 455 000 zł finansuje zakup z uzyskanego kredytu, w którym drugi stomatolog jest poręczycielem. Wnioskodawca nie będzie ponosił kosztów przystosowania lokalu użytkowego pod gabinet stomatologiczny (koszty te ponosi drugi stomatolog). Nabycie nieruchomości nastąpiło w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nie ujmuje wydatków związanych adaptacją i dostosowaniem lokalu, ponieważ nie ponosi takich wydatków. Przedmiotowy lokal nie został przez Wnioskodawcę uznany za środek trwały i wpisany do ewidencji środków trwałych. Nie jest również amortyzowany ze względu na brak spełnienia warunku kompletności i zdatności do użytku w działalności stomatologicznej. Po pełnieniu tego warunku zostanie amortyzowany. Wnioskodawca zamierza zacząć wykorzystywać przedmiotowy lokal użytkowy do celów prowadzonej działalności gospodarczej po zakończeniu prac wykończeniowych lokalu oraz po dokonaniu odbiorów przez organy państwowe, stwierdzające możliwość użytkowania lokalu do celów usług stomatologicznych, co może mieć miejsce w styczniu lub lutym 2017 r. Wydatki związane z wykończeniem lokalu są dokumentowane za pomocą dokumentów źródłowych otrzymywanych od sprzedawców i usługobiorców.

Zatem, zgodnie z opisem stanu faktycznego, zamierzoną przez Wnioskodawcę funkcję miejsca prowadzonej działalności gospodarczej – lokal użytkowy wykorzystywany na potrzeby działalności gospodarczej, osiągnie dopiero po zakończeniu powyżej wskazanych prac wykończeniowych. Dlatego też poniesione na przedmiotowy lokal użytkowy nakłady inwestycyjne należy kwalifikować jako wytworzenie środka trwałego, posiadającego cechy wskazane w definicji ustawowej, tj. kompletnego i zdatnego do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania.

Wobec powyższego, całość wydatków (poniesionych przez drugiego stomatologa) określonych przez Wnioskodawcę jako poniesionych na wykończenie lokalu użytkowego (stosownie do Jego udziału w nieruchomości), należy uwzględnić w wartości początkowej środka trwałego.

Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2:

• w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia;
  

• w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.
  
  

Stosownie do art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Z kolei art. 22g ust. 4 cytowanej ustawy stanowi, że za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Natomiast jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia (art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W myśl art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Jako wartość początkową środka trwałego (lokalu użytkowego) należy przyjąć cenę nabycia tego lokalu (wykazaną w akcie notarialnym), powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz wydatki na jego wykończenie, zgodnie z art. 22g ust. 4 ww. ustawy.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa stwierdzić należy, że w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, wartość początkową lokalu użytkowego należy ustalić w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział Wnioskodawcy we własności tego składnika majątku w myśl art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przypadku Wnioskodawcy, na wartość początkową ww. lokalu (stanowiącego współwłasność), składa się ½ ceny nabycia oraz ½ kosztów poniesionych na jego wykończenie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo należy zaznaczyć, że Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów nie ma możliwości potwierdzenia prawidłowości wyliczeń przedstawionych w przedmiotowym wniosku z uwagi na fakt, że przepis art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) nakłada na organ podatkowy obowiązek wydania interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Z uwagi na powyższe, tutejszy Organ nie może odnieść się do wyliczeń wskazanych przez Wnioskodawcę. Prawidłowość bądź nieprawidłowość wyliczeń podlega weryfikacji przez właściwy organ podatkowy w toku, np. postępowania kontrolnego, postępowania podatkowego, czy też czynności sprawdzających.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.