2016.11.22 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie - 1462-IPPB4.4511.1070.2016.2.JK3

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB4.4511.1070.2016.2.JK3
z 22 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku (data wpływu do Izby Skarbowej w Warszawie 8 września 2016 r.) uzupełnionym pismem (data nadania 24 października 2016 r., data wpływu 25 października 2016 r.) na wezwanie Nr 1462-IPPB4.4511.1070.2016.1.JK3 z dnia 13 października 2016 r. (data nadania 14 października 2016 r., data doręczenia 21 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr 1462-IPPB4.4511.1070.2016.1.JK3 z dnia 13 października 2016 r. (data nadania 14 października 2016 r., data doręczenia 21 października 2016 r.) tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku.

Pismem (data nadania 24 października 2016 r., data wpływu 25 października 2016 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest 59 letnią osobą, u której stwierdzono wtrętowe zapalenie mięśni. Jest to choroba nieuleczalna, przewlekła i postępująca. Chorobę zdiagnozowano w Szpitalu , w Klinice Neurologii. Wynik badania histopatologicznego zawiera wniosek z badania: „Zaawansowane zmiany miopatyczne o typie wtrętowego zapalenia mięśni” (Badanie wycinka mięśniowego w mikroskopie świetlnym – 8 marca 2016 r. ). Ponadto stwierdzono dysfagię, co potwierdza zaawansowanie choroby (Badanie wideofluoroskopowe – 9 marca 2016 r.).

Definicja choroby:

Wtrętowe zapalenie mięśni (ang. inclusión body myositis, IBM) jest wolnopostępującym, zwyrodnieniowym, zapalnym schorzeniem mięśni szkieletowych, charakteryzującym się późnym początkiem osłabienia specyficznych mięśni i charakterystycznymi cechami histopatologicznymi.

Opis kliniczny: IBM objawia się po 50 roku życia, ale może pojawić się wcześniej, w piątej dekadzie. Pierwsze objawy to osłabienie lub nawet zanik mięśni czworogłowych lub zginaczy palców, utrudniające podnoszenie się z krzesła lub podłogi, chodzenie po schodach, chwytanie, podnoszenie i używanie narzędzi, jak również dochodzi do upadków. Mięśnie flexor digitorum profundus i flexor pollicis longus są bardziej dotknięte niż prostowniki przedramienia, szczególnie we wczesnych stadiach choroby. W miarę postępu choroby, zajmowane są również inne grupy mięśni, takie jak zginacze łokci, bioder, kolan lub szyi oraz grzbietowe zginacze stawów skokowych, co powoduje opadanie stopy. Często występuje łagodne osłabienie mięśni twarzy, oprócz mięśni zewnątrzgałkowych. Dysfagia może wystąpić u około 66% pacjentów w zaawansowanych stadiach, a w niektórych przypadkach może być ciężka.

W dniu 8 sierpnia 2016 r. Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności wydał Orzeczenie o Stopniu Niepełnosprawności. Zgodnie z pkt I orzeczono umiarkowany stopień niepełnosprawności, pkt II symbol przyczyny niepełnosprawności -10-N oraz 05-R, pkt III orzeczenie wydano na stałe. Ponadto stwierdzono konieczność częściowej pomocy usługowej oraz spełnianie warunków wydania karty parkingowej, a także konieczność zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne według wskazań lekarza specjalisty.

Obecnie, postępująca choroba spowodowała między innymi trudności w poruszaniu się -wchodzenie i schodzenie po schodach, potykanie się i upadki, podnoszeniu ciężarów – Wnioskodawca może podnieść jedynie < 5 kg -, nie może samodzielnie podnieść się z niższej wysokości niż 60 cm, otworzyć słoika czy butelki z napojem. W niektórych sytuacjach potrzebuje pomocy przy ubieraniu. Wnioskodawca ma trudności z otwieraniem niektórych okien lub ich nie może otworzyć oraz drzwiami od tarasu. Problem utrudnień występuje podczas użytkowania szafy ubraniowej w przedpokoju, mebli kuchennych, baterii czy mebli ubraniowych w sypialni. Nieprzystosowane są również toalety i łazienka.

Podane przykładowe problemy z wykonywaniem czynności życiowych wymagają podjęcia adaptacji i wyposażenia użytkowanej przestrzeni mieszkalnej do powstałej niepełnosprawności oraz rehabilitacji. Pytania dotyczące możliwości odpisania wydatków w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej dotyczą zdarzeń przyszłych i nie będą współfinansowane ze źródeł zewnętrznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydatki związane z zakupem i montażem mebli ubraniowych w przedpokoju oraz w sypialni dostosowanych do niepełnosprawności dysfunkcji narządów ruchu np. wyposażone w mechanizmy dotykowe samoczynnie otwierające i zamykające meble będzie można odpisać w ramach ulgi rehabilitacyjnej?
To samo pytanie dotyczy zakupu mebli kuchennych i zlewozmywaka z baterią. Bateria kuchenna powinna być jednouchwytowa z mieszaczem oraz wyciąganą rączką prysznicową -wylewką - pozwalającą na łatwiejsze mycie produktów czy urządzeń.
Podobne pytanie dotyczy również konieczności wymiany dwóch okien oraz związana z tym wymiana grzejników, ponieważ istnieje konieczność obniżenia montowanych okien, a grzejniki znajdujące się pod nimi byłyby za wysokie.
Czy wydatki związane z dostosowaniem toalet i łazienki, w tym kupno i montaż kabiny prysznicowej, kupno i ułożenie płytek ceramicznych antypoślizgowych będzie można odpisać w ramach ulgi rehabilitacyjnej?
Czy wydatki związane z kupnem akcesoriów rehabilitacyjnych np. piłek, taśm, drabinki rehabilitacyjnej, korzystaniem z zabiegów rehabilitacyjnych - w tym zabiegów w wodzie, będzie można odpisać w ramach ulgi rehabilitacyjnej?

Zdaniem Wnioskodawcy.

W Jego przekonaniu wszystkie wyżej wymienione wydatki podlegają odpisom wydatków w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej, ponieważ spełniają ustawowe kryteria, czyli wynikają z potrzeby niepełnosprawności, służą rehabilitacji osoby niepełnosprawnej lub ułatwiają jej wykonywanie czynności życiowych.

Uzasadnienie

Na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, odliczeniu od dochodu podlegają wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesione w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Katalog wydatków na cele rehabilitacyjne zawiera ust. 7a w art. 26 ustawy. Wśród wymienionych tam wydatków ustawodawca wymienił m.in. wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności (art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy) oraz zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego (art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy).

W myśl art. 26 ust. 7d tej ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Stosownie do art. 26 ust. 7b ww. ustawy wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (...).

Zgodnie z art. 26 ust. 13a ww. ustawy wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Rozważając, czy dane wydatki mieszczą się mieszczą się w pojęciu adaptacji i wyposażenia mieszkań stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, należy rozpocząć od ustalenia znaczenia użytych pojęć : adaptacja i wyposażenie, ale również rehabilitacja.

Prawna definicja rehabilitacji zawarta jest w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. W art. 7.1. rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych i społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej.

Łacińskie słowo adaptare znaczy „przystosować”. Zgodnie z językowym znaczeniem terminu adaptacja to „przystosowanie do innego użytku, przerobienie dla nadania innego charakteru, np. w budownictwie przeróbka budynku” (Mały słownik języka polskiego, Warszawa 1994), Podobnie: „zmienianie lub modyfikowanie czegoś w taki sposób, by mogło funkcjonować w innych warunkach i służyć innym celom; dostosowywanie czegoś do istnienia w inny sposób, w innym charakterze: Adaptacja piwnicy na kawiarnię.” (Słownik współczesnego języka polskiego, Wilga Warszawa 1996).

W przepisie art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obok terminu adaptacja ustawodawca użył terminu wyposażenie. Słowo wyposażenie jest rzeczownikiem od czasownika wyposażać, co oznacza „umieszczać gdzieś potrzebne narzędzia, sprzęt; instalować gdzieś urządzenia umożliwiające właściwe funkcjonowanie czegoś lub wykonywanie jakichś czynności; dostarczać komuś coś potrzebnego; zaopatrywać” (Słownik współczesnego języka polskiego, Wilga Warszawa 1996). Stąd pojęcie wyposażenie określone zostało jako „ogół sprzętów, urządzeń itp., w które coś (np. pomieszczenie, wnętrze pojazdu) zostało wyposażone” (Słownik współczesnego języka polskiego, Wilga Warszawa 1996). Analogicznie: wyposażenie - (1.1 ) narzędzia, urządzenia i inne przedmioty potrzebne do prawidłowego funkcjonowania czegoś, (1.2) rzecz, odczas. od wyposażyć. Synonimy: (1.1) sprzęt, osprzęt, umeblowanie, aparatura, akcesoria, oprzyrządowanie, przybory, ekwipunek, (https://pl.wiktionary.org/wiki/wyposażenie#pl ).

Biorąc powyższe pod uwagę wymienione wyżej wydatki spełniają warunki zawarte w ustawie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, zpóźn. zm.).

Dla poparcia zaprezentowanego poglądu warto przytoczyć stanowisko i argumentację zawartą w Interpretacji Ministra Finansów zmieniającej interpretację Indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu.

„ Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego Minister Finansów stwierdza co następuje:

Na podstawie art. 26 ust, 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, odliczeniu od dochodu podlegają wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesione w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rozpatrując czy wydatki poniesione na zakup wanny z hydromasażem mieszczą się w pojęciu adaptacji i wyposażenia mieszkań stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, należy rozpocząć od ustalenia znaczenia użytych w przepisie pojęć „adaptacja” i wyposażenie”.

Zgodnie z językowym znaczeniem terminu „adaptacja” to „przystosowanie do innego użytku, przerobienie dla nadania innego charakteru, np. w budownictwie przeróbka budynku” (Mały słownik języka polskiego, Warszawa 1994). Natomiast „wyposażenie” to urządzenia potrzebne do prawidłowego funkcjonowania czegoś”.

Adaptacją mieszkania jest zatem przeróbka, mająca mu nadać inny charakter, przystosować do innego użytku, natomiast wyposażenie mieszkania (domu) - to przydanie mu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Zatem adaptacja i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego musi ułatwiać osobie niepełnosprawnej egzystowanie w tym lokalu (budynku), biorąc pod uwagę rodzaj niepełnosprawności. Stąd też w przypadku każdego niepełnosprawnego, wydatki na adaptację i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego mogą być inne, gdyż powinny odzwierciedlać potrzeby wynikające z niepełnosprawności. Kwestie te były przedmiotem rozstrzygnięć przed sądami administracyjnymi. Przykładowo, w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 29 czerwca 2011r. sygn. akt I SA/Wr 667/11 Sąd uznał, iż „Dokonując wykładni zawartego w art. 26 ust. 7a pkt 1 updof pojęcia adaptacji i wyposażenia mieszkań oraz budynków mieszkalnych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności wskazać należy, iż w doktrynie zwraca się uwagę, że przez adaptację i wyposażenie, o których mowa w powyższym przepisie, należy rozumieć takie przystosowanie mieszkania (budynku). które umożliwia lub ułatwia życie w nim osobie niepełnosprawnej (por. A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT. Komentarz, Lex, 2010, wyd. II). Należy zwrócić uwagę, że pojęcie „adaptacja” rozumieć należy jako „przystosowanie”, które jednak niekoniecznie oznaczać musi „ulepszenie”, czy „przekształcenie” zaistniałego stanu rzeczy - w tym przypadku warunków mieszkaniowych dla potrzeb osoby niepełnosprawnej”.

Z kolei, w wyroku WSA w Łodzi z dnia 6 września 2011 r. sygn. akt I SA/Łd 547/11 Sąd stwierdził, iż „Ocena, czy dany wydatek jest podyktowany jedynie potrzebami wynikającymi z niepełnosprawności podatnika lub osoby pozostającej na jego utrzymaniu i zmierza do zaspokojenia tych potrzeb, powinna się dokonać nie tylko przez ocenę charakteru zmian w szeroko rozumianej substancji mieszkaniowej, ale przede wszystkim przez pryzmat potrzeb, którymi zmiany te zostały podyktowane (tak w wyroku NSA z 10 kwietnia 1997 r., SA/Sz 696/96, ONSA 1997, nr 4, poz. 193, a także w wyroku NSA z 20 czerwca 2000 r., I SA/Łd 465/98 i z 28 stycznia 2003 r., I SA/Łd 661/01).”.

Wydatki na adaptacje i wyposażenie mieszkań (budynków mieszkalnych), w przeciwieństwie do wydatków z tytułu zakupu sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych oraz wbrew stanowisku Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, nie muszą mieć indywidualnego charakteru. Istotne jest jedynie czy wydatki te są podyktowane potrzebami osoby niepełnosprawnej związanymi z tą niepełnosprawnością.

Pogląd ten potwierdził m.in. WSA w Łodzi w wyroku z dnia 17 lutego 2012 r. sygn. akt I SA/Łd 1541/11, stwierdzając, iż „nie można zgodzić się z tą częścią dokonanej przez organ wykładni art. 26 ust. 7a pkt 1 i 3 pdf, wedle której wydatki na adaptację i wyposażenie mieszkań muszą mieć, tak samo jak sprzęt rehabilitacyjny, indywidualny charakter. Z gramatycznego brzmienia pierwszego unormowania wynika bowiem, że wymóg „indywidualnego przeznaczenia” w ogóle nie dotyczy wydatków na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych. Jedynym warunkiem zastosowania tego odliczenia, stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 1 pdf, jest to by adaptacja (wyposażenie) mieszkania (budynku) odpowiadała potrzebom wynikającym z niepełnosprawności. Uwzględniając regulację zawartą w art. 26 ust. 1 pkt 6 pdf należy tego rodzaju wydatkom stawiać nadto warunek by służyły rehabilitacji osoby niepełnosprawnej lub ułatwiały jej wykonywanie czynności życiowych. Są to jedyne ustawowe wymogi stawiane wspomnianym wydatkom.”.

Ponadto, WSA w Łodzi w wyroku z dnia 19 grudnia 2011 r. sygn. akt I SA/Łd 1024/11 stwierdził, iż „ustawodawca nie wykluczył sytuacji, gdy z udogodnień będących rezultatem adaptacji (wyposażenia) lokalu (budynku) mogą, prócz osoby niepełnosprawnej, korzystać także inni domownicy („nieokreślony krąg osób”). Rozwiązanie przeciwne byłoby zresztą skrajnie nieracjonalne, skoro bezspornie niezbędne niepełnosprawnym ułatwienia jakimi są np. podjazdy dla wózków, czy dodatkowe uchwyty, poręcze - co oczywiste - mogą i w praktyce są wykorzystywane także przez osoby pełnosprawne.”

Biorąc powyższe pod uwagę, na gruncie rozpatrywanej sprawy stanowisko Wnioskodawcy o zakwalifikowaniu poniesionych wydatków na zakup zaleconej przez lekarza wanny z hydromasażem, do wydatków na wyposażenie lokalu mieszkalnego podlegających odliczeniu w ramach ulgi na cele rehabilitacyjne oraz związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, jest uzasadnione.

Powyższe wydatki stanowią zarówno wydatki na przystosowanie lokalu (budynku) mieszkalnego, jak i jego wyposażenie odpowiadające potrzebom wynikającym z niepełnosprawności Wnioskodawcy (upośledzenie narządu ruchu). Korzystanie z hydromasaży - zdaniem Wnioskodawcy - pomaga Mu utrzymać sprawność ruchową.

W podobnej sprawie wypowiedział się również NSA w Szczecinie w wyroku z dnia 10 kwietnia 1997 r. sygn. akt SA/Sz 696/96, w którym stwierdził: „dokonanie adaptacji mieszkania do innych potrzeb i jego wyposażenie w nowe elementy rzeczowe ma - dla uznania wydatków poniesionych na nie za wydatki na cele rehabilitacyjne - znaczenie tylko o tyle, o ile u podstaw takiej adaptacji lub wyposażenia leża potrzeby wynikające z niepełnosprawności podatnika lub osoby pozostającej na jego utrzymaniu. Za trafny uznać należy pogląd wyrażony w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że wydatek związany z zastąpieniem ogrzewania piecowego ogrzewaniem centralnym gazowym jest wydatkiem poniesionym na modernizację mieszkania, czyli na jego unowocześnienie, przy czym między pojęciem modernizacji a pojęciem adaptacji lub wyposażenia mieszkania nie można stawiać znaku równości. Nie oznacza to jednak wcale, że unowocześnienie /modernizacja/ mieszkania np. przez zmianę systemu ogrzewania nie może być równoznaczne z przystosowaniem /adaptacją/ tego mieszkania lub jego wyposażeniem w konstrukcje czy też urządzenia podyktowane potrzebami wynikającymi z niepełnosprawności. Coś, co dla podatnika pełnosprawnego stanowi tylko unowocześnienie jego mieszkania, dla podatnika niepełnosprawnego może stanowić przystosowanie tego mieszkania lub jego wyposażenie podyktowane jego potrzebami jako osoby niepełnosprawnej. O tym zatem, czy wyposażenie lokalu mieszkalnego w określone urządzenia /np. w ogrzewanie elektryczne lub gazowe zamiast dotychczasowego tradycyjnego ogrzewania węglowego/ stanowi tylko jego modernizację, czy też jest podyktowane celami rehabilitacyjnymi, decydują potrzeby podatnika /lub osoby pozostającej na jego utrzymaniu/, wynikające z jego niepełnosprawności. Ocena zatem, czy dany wydatek „mieszkaniowy” jest podyktowany tylko potrzebą remontu mieszkania /zachowania jego dotychczasowej substancji/ lub jego modernizacją /unowocześnieniem/, czy też potrzebami wynikającymi z niepełnosprawności podatnika lub osoby pozostającej na jego utrzymaniu i zmierza do zaspokojenia tych potrzeb, powinna się dokonać nie tylko przez ocenę charakteru zmian dokonanych w szeroko rozumianej substancji mieszkaniowej, ale przede wszystkim przez pryzmat potrzeb, którymi zmiany te zostały podyktowane.” Analogiczny pogląd wyraził również WSA w Łodzi w cytowanym wyżej wyroku z dnia 6 września 2011 r. sygn. akt I SA/Łd 547/11.

Zgodnie z ust. 7d w art. 26 ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Wysokość wydatków na zakup wanny z hydromasażem ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie (art. 26 ust. 7 ustawy). Przy czym stosownie do postanowień art. 26 ust. 7b ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie. Możliwość dokonania odliczenia od dochodu wydatków na zakup wanny z hydromasażem uwarunkowana jest zatem spełnieniem wszystkich wyżej wymienionych warunków.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym w dniu 22 marca 2010 r. należy uznać za prawidłowe.

Z tych względów należało zmienić z urzędu interpretację indywidualną z dnia 22 czerwca 2010 r. Nr ILPB2/415-415/10-3/TR. wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.” (Interpretacja Ministra Finansów DD3/033/208/KDJ/13/RD-113485/13).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b – 7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się miedzy innymi wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności,
II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

W myśl natomiast art. 26 ust. 13a ustawy wydatki na cele określone w ust. 1 (a więc również na cele rehabilitacyjne) podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest 59 letnią osobą, u której stwierdzono wtrętowe zapalenie mięśni. Jest to choroba nieuleczalna, przewlekła i postępująca. Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności wydał Orzeczenie o Stopniu Niepełnosprawności. Zgodnie z pkt I orzeczono umiarkowany stopień niepełnosprawności, pkt II symbol przyczyny niepełnosprawności -10-N oraz 05-R, pkt III orzeczenie wydano na stałe. Ponadto stwierdzono konieczność częściowej pomocy usługowej oraz spełnianie warunków wydania karty parkingowej, a także konieczność zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne według wskazań lekarza specjalisty.

Rozpatrując czy wydatki wymienione w stanie faktycznym poniesione na remont mieszkania mający na celu likwidację barier architektonicznych, mieszczą się w pojęciu adaptacji i wyposażenia mieszkań stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, należy ustalić znaczenia użytych w przepisie pojęć „adaptacja” i „wyposażenie”.

Zgodnie z językowym znaczeniem termin: „adaptacja” to „przystosowanie do innego użytku, przerobienie dla nadania innego charakteru, np. w budownictwie przeróbka budynku” (Mały słownik języka polskiego, Warszawa 1994). Natomiast „wyposażenie” to „urządzenia potrzebne do prawidłowego funkcjonowania czegoś.

Adaptacją mieszkania jest zatem przeróbka, mająca mu nadać inny charakter, przystosować do innego użytku, natomiast wyposażenie mieszkania – to przydanie mu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Zatem adaptacja i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego musi ułatwiać osobie niepełnosprawnej egzystowanie w tym lokalu (budynku), biorąc pod uwagę rodzaj niepełnosprawności. Stąd też w przypadku każdego niepełnosprawnego, wydatki na adaptację i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego mogą być inne, gdyż powinny odzwierciedlać potrzeby wynikające z niepełnosprawności.

Dokonując wykładni zawartego w art. 26 ust. 7a pkt 1 updof pojęcia adaptacji i wyposażenia mieszkań oraz budynków mieszkalnych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności wskazać należy, że w doktrynie zwraca się uwagę, że przez adaptację i wyposażenie, o których mowa w powyższym przepisie, należy rozumieć takie przystosowanie mieszkania (budynku), które umożliwia lub ułatwia życie w nim osobie niepełnosprawnej (por. A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT. Komentarz, Lex, 2010, wyd. II). Należy zwrócić uwagę, że pojęcie „adaptacja” rozumieć należy jako „przystosowanie”, które jednak niekoniecznie oznaczać musi „ulepszenie”, czy „przekształcenie” zaistniałego stanu rzeczy - w tym przypadku warunków mieszkaniowych dla potrzeb osoby niepełnosprawnej – wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 29 czerwca 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 667/11.

Na gruncie rozpatrywanej sprawy stanowisko Wnioskodawcy o zakwalifikowaniu poniesionych wydatków w postaci: zakupu i montażu mebli ubraniowych w przedpokoju oraz w sypialni dostosowanych do niepełnosprawności dysfunkcji narządów ruchu np. wyposażone w mechanizmy dotykowe samoczynnie otwierające i zamykające meble, zakupu mebli kuchennych i zlewozmywaka z baterią jednouchwytową z mieszaczem oraz wyciąganą rączką prysznicową -wylewką - pozwalającą na łatwiejsze mycie produktów czy urządzeń, wymiany dwóch okien oraz związana z tym wymiana grzejników z uwagi na konieczność obniżenia montowanych okien, dostosowanie toalet i łazienki, w tym kupno i montaż kabiny prysznicowej, kupno i ułożenie płytek ceramicznych antypoślizgowych, do wydatków podlegających odliczeniu w ramach ulgi na cele rehabilitacyjne oraz związanych z ułatwieniem czynności życiowych wydaje się uzasadnione.

W ocenie tut. Organu powyższe wydatki stanowią zarówno wydatki na przystosowanie budynku (lokalu) mieszkalnego, jak i jego wyposażenie odpowiadające potrzebom wynikającym z niepełnosprawności Wnioskodawcy (posiadającego orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności).

W podobnej sprawie wypowiedział się również NSA w Szczecinie w wyroku z dnia 10 kwietnia 1997 r. sygn. akt SA/Sz 696/96, w którym stwierdził „dokonanie adaptacji mieszkania do innych potrzeb i jego wyposażenie w nowe elementy rzeczowe ma – dla uznania wydatków poniesionych na nie za wydatki na cele rehabilitacyjne – znaczenie tylko o tyle, o ile u podstaw takiej adaptacji lub wyposażenia leżą potrzeby wynikające z niepełnosprawności podatnika lub osoby pozostającej na jego utrzymaniu. Za trafny uznać należy pogląd wyrażony w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że wydatek związany z zastąpieniem ogrzewania piecowego ogrzewaniem centralnym gazowym jest wydatkiem poniesionym na modernizację mieszkania, czyli na jego unowocześnienie, przy czym między pojęciem modernizacji a pojęciem adaptacji lub wyposażenia mieszkania nie można stawiać znaku równości. Nie oznacza to jednak wcale, że unowocześnienie /modernizacja/ mieszkania np. przez zmianę systemu ogrzewania nie może być równoznaczne z przystosowaniem /adaptacją/ tego mieszkania lub jego wyposażeniem w konstrukcje czy też urządzenia podyktowane potrzebami wynikającymi z niepełnosprawności. Coś, co dla podatnika pełnosprawnego stanowi tylko unowocześnienie jego mieszkania, dla podatnika niepełnosprawnego może stanowić przystosowanie tego mieszkania lub jego wyposażenie podyktowane jego potrzebami jako osoby niepełnosprawnej. O tym zatem, czy wyposażenie lokalu mieszkalnego w określone urządzenia /np. w ogrzewanie elektryczne lub gazowe zamiast dotychczasowego tradycyjnego ogrzewania węglowego/ stanowi tylko jego modernizację, czy też jest podyktowane celami rehabilitacyjnymi, decydują potrzeby podatnika /lub osoby pozostającej na jego utrzymaniu/, wynikające z jego niepełnosprawności. Ocena zatem, czy dany wydatek "mieszkaniowy" jest podyktowany tylko potrzebą remontu mieszkania /zachowania jego dotychczasowej substancji/ lub jego modernizacją /unowocześnieniem/, czy też potrzebami wynikającymi z niepełnosprawności podatnika lub osoby pozostającej na jego utrzymaniu i zmierza do zaspokojenia tych potrzeb, powinna się dokonać nie tylko przez ocenę charakteru zmian dokonanych w szeroko rozumianej substancji mieszkaniowej, ale przede wszystkim przez pryzmat potrzeb, którymi zmiany te zostały podyktowane.”

Analogiczny pogląd wyraził również WSA w Łodzi w cytowanym wyżej wyroku z dnia 6 września 2011 r. sygn. akt I SA/Łd 547/11. Sąd stwierdził, iż „Ocena, czy dany wydatek [mieszkaniowy] jest podyktowany jedynie potrzebami wynikającymi z niepełnosprawności podatnika lub osoby pozostającej na jego utrzymaniu i zmierza do zaspokojenia tych potrzeb, powinna się dokonać nie tylko przez ocenę charakteru zmian w szeroko rozumianej substancji mieszkaniowej, ale przede wszystkim przez pryzmat potrzeb, którymi zmiany te zostały podyktowane (tak w wyroku NSA z dnia 10 kwietnia 1997 r. sygn. akt SA/Sz 696/96, ONSA 1997, nr 4, poz. 193, a także w wyroku NSA z dnia 20 czerwca 2000 r. sygn. akt I SA/Łd 465/98 i z dnia 28 stycznia 2003 r. sygn. akt I SA/Łd 661/01).”

Jednocześnie należy wskazać, że różnica w kwalifikacji wydatków wymienionych w art. 26 ust. 7a pkt 1 i 3 analizowanej ustawy ma zasadnicze znaczenie, gdyż wydatki na adaptację i wyposażenie mieszkań (budynków mieszkalnych), w przeciwieństwie do wydatków z tytułu zakupu sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych, nie muszą mieć indywidualnego charakteru.

Pogląd ten potwierdził m.in. WSA w Łodzi w wyroku z dnia 17 lutego 2012 r., sygn. akt I SA/Łd 1541/11, stwierdzając, iż nie można zgodzić się z tą częścią dokonanej przez organ wykładni art. 26 ust. 7a pkt 1 i 3 pdf, wedle której wydatki na adaptację i wyposażenie mieszkań muszą mieć, tak samo jak sprzęt rehabilitacyjny, indywidualny charakter. Z gramatycznego brzmienia pierwszego unormowania wynika bowiem, że wymóg „indywidualnego przeznaczenia” w ogóle nie dotyczy wydatków na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych. Jedynym warunkiem zastosowania tego odliczenia, stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 1 pdf, jest to by adaptacja (wyposażenie) mieszkania (budynku) odpowiadała potrzebom wynikającym z niepełnosprawności. Uwzględniając regulację zawartą w art. 26 ust. 1 pkt 6 pdf należy tego rodzaju wydatkom stawiać nadto warunek by służyły rehabilitacji osoby niepełnosprawnej lub ułatwiały jej wykonywanie czynności życiowych. Są to jedyne ustawowe wymogi stawiane wspomnianym wydatkom.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca poniósł również wydatki na zakup akcesoriów rehabilitacyjnych np. piłek, taśm, drabinki rehabilitacyjnej, a także wydatki związane z korzystaniem z zabiegów rehabilitacyjnych - w tym zabiegów w wodzie.

Mając powyższe na względzie należy podkreślić, że każdy wydatek musi być rozpatrywany indywidualnie i w odniesieniu do konkretnego podatnika, który zamierza skorzystać z odliczenia. Zaakcentować należy, że określenie „indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że ustawodawca zalicza do nich wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne – mające cechy sprzętu, urządzeń i narzędzi indywidualnych, niezbędnych w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiającej tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonywania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać określone właściwości.

Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że:

pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu, a rodzajem niepełnosprawności, pozostawać musi ścisły związek,

zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu lub ułatwiać wykonywanie czynności życiowych,

cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.

Ustosunkowując się do możliwości skorzystania przez Wnioskodawcę z odliczenia w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej, w związku z poniesieniem wydatków na zakup akcesoriów rehabilitacyjnych, np. piłek, taśm i drabinki rehabilitacyjnej zaznaczyć należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „rehabilitacja”, zatem konieczne jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę.

Zgodnie z definicją zawartą w Encyklopedii Multimedialnej PWN, „rehabilitacja” to przystosowanie do czynnego udziału w życiu społecznym osób, które z powodu wad wrodzonych lub nabytych, choroby lub urazu są kalekami, bądź doznały przemijającej lub trwałej utraty zdrowia i stały się na stałe lub na pewien czas inwalidami; rehabilitacja jest procesem złożonym, który ma na celu przywrócenie inwalidzie – w możliwie wysokim stopniu – sprawności organizmu oraz poczucia własnej wartości społecznej, zawodowej i rodzinnej. Wyróżnia się rehabilitację leczniczą, społeczną i zawodową. Rehabilitacja lecznicza jest elementem procesu leczenia, a jej celem jest przywrócenie funkcji utraconych w wyniku choroby lub wyrobienia mechanizmów zastępczych; metody rehabilitacji leczniczej obejmują: fizykoterapię, gimnastykę leczniczą, naukę wykonywania czynności codziennych, zaopatrzenie w protezy i aparaty rehabilitacyjne oraz nauczenie posługiwania się nimi. Rehabilitacja społeczna umożliwia człowiekowi niepełnosprawnemu zyskanie zdolności do życia w społeczeństwie; obejmuje przystosowanie inwalidy do pełnienia odmiennej roli społecznej i do nowych form uczestnictwa w życiu społecznym oraz przygotowanie jego środowiska pod względem psychicznym (akceptacja osobowości i potrzeb inwalidy) i warunków pobytu (wyposażenie mieszkania, środki poruszania się i wykonywania codziennych czynności).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca posiada orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym. Ponadto stwierdzono konieczność częściowej pomocy usługowej, a także konieczność zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne według wskazań lekarza specjalisty. Wydatki nie będą współfinansowane ze źródeł zewnętrznych.

Zatem wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę na zakup akcesoriów rehabilitacyjnych, niezbędnych w Jego rehabilitacji, stosownie do zaświadczenia wydanego przez lekarza specjalistę, oraz odpowiednio udokumentowany będzie mógł zostać zaliczony do wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne, o których mowa w mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem konieczne jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby), z kolei „rehabilitacja” jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych, natomiast „rehabilitacja lecznicza” jest to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię.

Zatem wydatek poniesiony na zabieg rehabilitacyjny mieści się w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, na tle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego zajęte przez Wnioskodawcę stanowisko w zakresie uznania wydatków poniesionych na adaptację i wyposażenie mieszkania stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności oraz na zakup akcesoriów rehabilitacyjnych, np. piłek, taśm, drabinki rehabilitacyjnej, korzystaniem z zabiegów rehabilitacyjnych - w tym zabiegów w wodzie, zgodnie z przepisem art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin