Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-722/16-1/DR
z 28 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 12 sierpnia 2016 r. (data wpływu 17 sierpnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży samochodu osobowego wykorzystywanego w działalności gospodarczej i niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 sierpnia 2016 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sprzedaży prywatnego samochodu osobowego wykorzystywanego w działalności gospodarczej i niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni prowadzi samodzielnie indywidualną działalność gospodarczą i jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Zamierza wykorzystywać do celów prowadzonej działalności gospodarczej prywatny samochód osobowy o wartości około 25 000 zł, stanowiący współwłasność Wnioskodawczyni oraz Jej Męża i jest zarejestrowany na oboje małżonków. Mąż Wnioskodawczyni wyraził zgodę na wykorzystywanie pojazdu do celów prowadzonej działalności gospodarczej, który jednocześnie nadal będzie służyć do celów prywatnych Wnioskodawczyni. W związku z charakterem użytkowania przedmiotowy samochód nie będzie stanowił środka trwałego w firmie Wnioskodawczyni, i tym samym nie zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Wnioskodawczyni zamierza zaliczać w koszty prowadzonej działalności jedynie wydatki związane z jego eksploatacją do wysokości limitu wynikającego z prowadzonej ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 46, ust. 5 i ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W zakresie rozliczenia podatku VAT Wnioskodawczyni zamierza odliczać 50% podatku naliczonego od udokumentowanych fakturami VAT wydatków określonych w art. 86a ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług, przede wszystkim od zakupu paliwa, a także nabycia usług naprawy i konserwacji oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem w/w pojazdu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy w przypadku sprzedaży przedmiotowego samochodu osobowego, po upływie kilku lat użytkowania go w opisany w poz. 80 wniosku sposób, przychód z tytułu jego sprzedaży będzie stanowił przychód z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej?

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. W zakresie dotyczącym podatku od towarów i usług wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, opisany w treści wniosku samochód osobowy, pomimo wykorzystywania go do działalności gospodarczej, cały czas będzie pozostawał samochodem prywatnym, niestanowiącym majątku firmy i tym samym jego sprzedaż nie będzie spełniała przesłanek przychodu z działalności gospodarczej. W związku z tym nie spowoduje obowiązku naliczenia podatku dochodowego z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rozróżnia się poszczególne źródła przychodów. Takimi źródłami są m.in.:

• pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3);
• odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany (pkt 8).

Przy czym, jak stanowi art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

W myśl art. 14 ust. 1 cyt. ustawy, za przychód z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r., przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

• wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Powyższe brzmienie art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z którym, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, nadała ustawa z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1328).

Definicja środka trwałego zawarta jest w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Środkami trwałymi są stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

Definicję tę może spełniać również samochód osobowy, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy powoływanej ustawy.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 46 cyt. ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Jeżeli samochód osobowy wykorzystywany na potrzeby związane z działalnością gospodarczą spełnia powyższą definicję środka trwałego, przychód z jego odpłatnego zbycia podlega regulacjom art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) oraz 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, niezależnie od tego czy podatnik ujął go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, czy też nie, a koszty eksploatacji rozliczał w ramach ewidencji przebiegu pojazdu.

Stanowisko takie, znajduje swoje potwierdzenie w uzasadnieniu do wskazanej na wstępie ustawy nowelizacyjnej. Celem omawianej zmiany jest „ ...wyraźne wskazanie, że zbycie składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej stanowi przychód z tej działalności. Dotyczy to składników, które z uwagi na przewidywany okres ich używania krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych, jak również składników, których podatnik – pomimo takiego obowiązku – nie ujął w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych”.

W konsekwencji, dochód do opodatkowania ustala się tak, jak w przypadku środków trwałych ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Dochodem, zgodnie z art. 24 ust. 2 ww. ustawy, będzie więc różnica pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia danego składnika majątku a wartością początkową, jaką podatnik wykazałby w ewidencji.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, Wnioskodawczyni prowadzi samodzielnie indywidualną działalność gospodarczą i zamierza wykorzystywać do celów z nią związanych prywatny samochód osobowy będący współwłasnością Wnioskodawczyni oraz Jej Męża. Mąż Wnioskodawczyni wyraził zgodę na wykorzystywanie pojazdu do celów związanych z ww. działalnością. Samochód nie zostanie ujęty w ewidencji środków trwałych. Wnioskodawczyni zamierza prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 46, ust. 5 i ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W koszty prowadzonej działalności zamierza zaliczać jedynie wydatki związane z jego eksploatacją do wysokości limitu wynikającego z ww. ewidencji. Ponadto z wniosku wynika, że samochód będzie użytkowany w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni przez kilka lat.

Odnosząc powyższe uregulowania prawne do opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie sprzedaż samochodu osobowego, tj. składnika majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie skutkowała powstaniem po stronie Wnioskodawczyni przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.