Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPP2.4512.682.2016.1.RS
z 24 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 13 września 2016 r. (data wpływu 26 września 2016 r.), uzupełnionym w dniach 26 października 2016 r. (dopłata) i 8 listopada 2016 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• zwolnienia od podatku dostawy gruntu pod poszerzenie drogi publicznej w zamian za odszkodowanie – jest nieprawidłowe ,
  
• momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu ww. transakcji – jest prawidłowe,
  
• podstawy opodatkowania dla tej czynności – jest nieprawidłowe,
• podmiotu zobowiązanego do wystawienia faktury – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 września 2016 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniach 26 października i 8 listopada 2016 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy gruntu pod poszerzenie drogi publicznej w zamian za odszkodowanie, momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu ww. transakcji, podstawy opodatkowania dla tej czynności oraz podmiotu zobowiązanego do wystawienia faktury.

We wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne.

Sp. z o.o. - dalej „Spółka" była właścicielem nieruchomości nr 21, obręb .... przy ul. S. w miejscowości S.

Decyzją z dnia 3 lutego 2014 r., Prezydent Miasta zatwierdził podział opisanej powyżej nieruchomości, stanowiącej własność Spółki. W wyniku podziału została wydzielona działka 21/1 przeznaczona, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, na poszerzenie istniejącej drogi publicznej, która przeszła z mocy prawa na własność Gminy Miasto z dniem, z którym decyzja zatwierdzająca podział stała się ostateczna. Dla gruntów przyległych, czyli działki 21/2 powstałej także z wydzielenia działki 21 nie ma obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego. Działkę 21/1 stanowią użytki: łąki klasy V, pastwiska oraz grunty rolne klasy IIIb i IVa.

Na dzień wydania decyzji o podziale nieruchomości oznaczonej jako działka nr 21, teren przeznaczony był, zgodnie z zapisami decyzji o warunkach zabudowy, pod zabudowę usługowo -handlową, oraz w części pod poszerzenie drogi publicznej (zgodnie z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego).

Wojewoda postanowieniem z dnia 28 września 2015 r. wyznaczył Starostę jako organ właściwy do ustalenia odszkodowania za przejęcie przez Miasto prawa własności nieruchomości, działki nr 21/1 w miejscowości S.

Na podstawie decyzji Starosty z dnia 21 marca 2016 r. utrzymanej w mocy przez Wojewodę decyzją z dnia 21 czerwca 2016 r. ustalono na mocy art. 98 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, odszkodowanie na rzecz Spółki za prawo własności nieruchomości oznaczonej numerem działki o pow. 0,2572 ha położonej w miejscowości S., przejętej z mocy prawa przez Gminę Miasto, z przeznaczeniem na poszerzenie istniejącej drogi publicznej. Na dzień wydania decyzji o podziale, teren podlegający wycenie stanowił niewydzieloną część nieruchomości gruntowej oznaczonej jako działka 21 o powierzchni 3,3903 ha. Nieruchomość przeznaczona była w zdecydowanej części pod zabudowę usługowo- handlową (zgodnie z zapisami decyzji o warunkach zabudowy) oraz w części pod poszerzenie drogi publicznej (zgodnie z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego).

W dziale IV księgi wieczystej nieruchomości wpisana jest hipoteka przymusowa. W związku z prowadzonym wobec Spółki postępowaniem egzekucyjnym przez Komornika Sądowego, na podstawie przedłożonego tytułu wykonawczego Urząd Miasta dokonał w dniu 12 lipca 2016 r. przelewu kwoty wynikającej z decyzji Starosty z dnia 31 marca 2016 r. na konto Komornika Sądowego.

W związku z powyższym, Spółka powzięła wątpliwości, czy kwota wypłacona przez Urząd Miasta w miejscowości S. w oparciu o przepis art. 98 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami podlega opodatkowaniu VAT, a jeśli tak, to kto jest płatnikiem tego podatku.

W związku z powyższym opisem zadano we wniosku i jego uzupełnieniu zadano następujące pytania:

1. Czy kwota odszkodowania wypłacona przez Urząd Miasta, wynikająca z decyzji Starosty z dnia 21 marca 2016 r., podlega opodatkowaniu VAT jako odpłatna dostawa towarów?
2. Czy powyższą kwotę należy opodatkować VAT w wysokości 23%, czy należy zastosować zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy VAT?
3. Kto jest zobowiązany do wystawienia faktury VAT w sytuacji, gdy kwota wynikająca z decyzji została przekazana na konto Komornika Sądowego i kiedy powstanie obowiązek podatkowy?
4. Czy kwota wynikająca z decyzji Starosty z dnia 21 marca 2016 r stanowi podstawę opodatkowania VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, wyrażonym we wniosku i jego uzupełnieniu:

Ad. 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą VAT", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Pojęcie towaru zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 6 ustawy VAT i zgodnie z tym przepisem, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. W pojęciu tym mieszczą się grunty.

Zgodnie z przepisem art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, pod pojęciem dostawy towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa, prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie. Powyższy przepis określa szczególny przypadek dostawy towarów, zgodnie z którym dostawą towarów jest także nietypowa sytuacja, jak władcze działanie organu lub samego przepisu prawa, w wyniku zaistnienia której towar (także wbrew woli właściciela) zmienia właściciela za odszkodowaniem. Jest to specyficzna dostawa, w której jedna ze stron w pewnym sensie jest „zmuszona" poddać się określonym nakazom płynącym z organu lub z mocy prawa. Zatem z powołanego przepisu wynika, że w sytuacji przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel za odszkodowaniem, dochodzi do odpłatnej dostawy towarów i ze względu na przedmiot czynność taka podlega opodatkowaniu VAT. W tym przypadku odszkodowanie pełni funkcję wynagrodzenia, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną objętą opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług. Opodatkowaniu nie będzie podlegać samo odszkodowanie, lecz stanowiące dostawę towarów przeniesienie własności nieruchomości w zamian za wynagrodzenie przyjmujące formę odszkodowania. Jednocześnie Spółka, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy VAT jest podatnikiem VAT, a nieruchomość ta stanowiła składnik jej majątku, zatem w transakcji dostawy gruntu za odszkodowanie działa w charakterze podatnika VAT.

W związku z powyższym, w ocenie Spółki, wywłaszczenie nieruchomości stanowi odpłatną dostawę towarów w rozumieniu przepisu art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, a w konsekwencji jest czynnością podlegającą opodatkowaniu uregulowaną w przepisie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT.

Ad. 2

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane, którymi zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy VAT są grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

W ocenie Spółki, grunt będący jej własnością jest gruntem rolnym niezabudowanym - użytki: łąki klasy V, pastwiska klasy IV oraz grunty orne klasy IIIb i IVa, i do dostawy gruntów niezabudowanych przejętych przez Gminę w oparciu o ustawę o gospodarce nieruchomościami Spółka powinna zastosować zwolnienie wynikające z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy VAT, gdyż przeznaczenie gruntu działki nr 21/1 przez gminę na drogę publiczną nie kwalifikuje go jako gruntu przeznaczonego pod zabudowę.

Ad. 3

Fakt, że Spółka nie otrzymała kwoty wynikającej z decyzji na własne konto, tylko środki te zostały przekazane na konto komornika sądowego nie oznacza, że nie dokonała dostawy towarów. Odszkodowanie na podstawie przepisu art. 98 ust. 3 ustawy o gospodarce gruntami przysługuje właścicielowi, czyli Spółce. Tym samym spełnione zostały przesłanki z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT.

W opisanym stanie faktycznym nie mamy do czynienia z dokonaniem w trybie egzekucji przez komornika dostawy towarów będących własnością dłużnika. Komornik, który otrzymał środki pieniężne wynikające z decyzji, nie spełnia warunku uznania go za płatnika w rozumieniu przepisu art. 18 ustawy VAT.

W związku z powyższym, w ocenie Spółki, pomimo przekazania przez Urząd Miasta odszkodowania wynikającego z decyzji na konto komornika sądowego, to Spółka jako właściciel nieruchomości zobowiązana jest na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy VAT do wystawienia faktury VAT z tytułu dostawy przedmiotowej nieruchomości na rzecz Urzędu Miasta. W oparciu o przepis art. 19a ustawy VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty z tytułu przeniesienia z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu własności towarów w zamian za odszkodowanie. Stąd w przedmiotowej sprawie obowiązek podatkowy powstał w dacie wpływu określonej kwoty na konto komornika sądowego.

Ad. 4

W ocenie Spółki, otrzymane odszkodowanie stanowi podstawę opodatkowania podatkiem, do której należy dopiero doliczyć ewentualny podatek.

Jak wynika z przepisu 29a ust 1 ustawy VAT, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Natomiast, zgodnie z ust. 6 opisanego przepisu, podstawa opodatkowania nie obejmuje samego podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych jest:

• nieprawidłowe – w zakresie zwolnienia od podatku dostawy gruntu pod poszerzenie drogi publicznej w zamian za odszkodowanie,
• prawidłowe – w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu ww. transakcji,
• nieprawidłowe – w zakresie podstawy opodatkowania dla tej czynności,
• prawidłowe – w zakresie podmiotu zobowiązanego do wystawienia faktury.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści art. 7 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.

Towarami – w świetle art. 2 pkt 6 powołanej ustawy - są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Odnosząc się do pojęcia „odszkodowania”, należy zauważyć, że jest to termin niezdefiniowany w ustawie o podatku od towarów i usług. Kwestie odszkodowań, jak i kar umownych z tytułu niewywiązania się z warunków umowy regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380, z późn. zm.).

I tak, z postanowień art. 361 § 1 K.c. wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W myśl § 2 tego artykułu, w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zgodnie z art. 471 Kodeksu cywilnego „Dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi”.

Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto, między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza - na podstawie ust. 2 ww. artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Artykuł 18 ustawy stanowi, że organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2014 r. poz. 1619, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Według art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane – stosownie do treści art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W świetle art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7–11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z kolei ust. 5 pkt 1 lit. b) ww. artykułu wskazuje, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty z tytułu przeniesienia z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu własności towarów w zamian za odszkodowanie.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Na podstawie art. 29a ust. 6 ww. ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Stosownie do art. 106b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

W myśl art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż – rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z brzmieniem art. 106c ustawy, faktury dokumentujące dostawę towarów, o której mowa w art. 18, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

1. organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
2. komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.

Analiza przedstawionych stanów faktycznych oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że otrzymane odszkodowanie z tytułu przejęcia przez Gminę Miasto działki nr na poszerzenie istniejącej drogi publicznej stanowiło wynagrodzenie za dostawę towaru (gruntu) w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem – w świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – czynność ta podlegała opodatkowaniu. Z uwagi na to, że wywłaszczony grunt, zgodnie z zapisem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, przeznaczony był na poszerzenie istniejącej drogi publicznej – wbrew stanowisku Spółki – stanowił teren budowlany w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy. W konsekwencji, dostawa ta nie była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, ponieważ zwolnienie, o którym mowa w tym przepisie obejmuje tylko tereny niezabudowane inne niż budowlane. Z uwagi na fakt, że sprzedaż ta nie była objęta zwolnieniem, ani obniżonymi stawkami podatku na podstawie innych przepisów ustawy i rozporządzeń wykonawczych wydanych na jej podstawie, podlegała opodatkowaniu według 23% stawki podatku na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy.

Pomimo, że kwota odszkodowania została przekazana na konto Komornika Sądowego, który prowadzi wobec Spółki postępowanie egzekucyjne, podmiotem zobowiązanym do wystawienia faktury była Spółka, gdyż okoliczności sprawy wskazują, że ww. dostawa nie była dokonana przez Komornika Sądowego w trybie egzekucji.

Obowiązek podatkowy z tytułu ww. czynności powstał – zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 1 lit b ustawy – z chwilą wpływu na konto Komornika Sądowego odszkodowania za wywłaszczony grunt.

Podstawą opodatkowania sprzedaży tej nieruchomości – w świetle art. 29a ust. 1 i ust. 6 ustawy - była kwota zapłaty, tj. otrzymanego odszkodowania, pomniejszona o podatek, a nie - jak wskazała Spółka w uzupełnieniu wniosku - „(…) otrzymane odszkodowanie (..) do której należy dopiero doliczyć ewentualny podatek VAT.”

Niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionych we wniosku stanów faktycznych co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostaną określone odmienne stany faktyczne, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ponadto tut. organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej, może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.