Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB4.4511.237.2016.2.JR
z 26 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 3 października 2016 r. (data wpływu 25 października 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 grudnia 2016 r. (data wpływu 3 stycznia 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 14 grudnia 2016 r., nr 1061-IPTPB4.4511.237.2016.1.JR, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 14 grudnia 2016 r. (data doręczenia 22 grudnia 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił przedmiotowy wniosek pismem złożonym w dniu 3 stycznia 2017 r., nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 29 grudnia 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca był zatrudniony u pracodawcy – …. Sp. z o.o. z siedzibą … – na stanowisku zastępca kierownika produkcji, na podstawie umowy o pracę zawartej na okres od dnia 23 września 2014 r. do dnia 31 sierpnia 2024 r.

Oświadczeniem z dnia 30 maja 2016 r., …. Sp. z o.o. wypowiedziała Wnioskodawcy przedmiotową umowę o pracę z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia – zgodnie bowiem z § 4 umowy o pracę okres wypowiedzenia umowy o pracę Wnioskodawcy był uzależniony od okresu zatrudnienia Wnioskodawcy w … Sp. z o.o., zgodnie treścią art. 36 § 1 Kodeksu pracy, dalej: k.p. Jako, że zdaniem pracodawcy, umowa o pracę zawarta z Wnioskodawcą była umową o pracę na czas określony, w wypowiedzeniu umowy o pracę nie została wskazana przyczyna wypowiedzenia umowy.

Wnioskodawca w dniu 6 czerwca 2016 r. odwołał się od przedmiotowego wypowiedzenia umowy o pracę do Sądu pracy – Sądu Rejonowego …. i wniósł o ustalenie, że umowa łącząca Go z …. Sp. z o.o., była w istocie umową o pracę na czas nieokreślony oraz zasądzenie na Jego rzecz odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem oraz nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę z dnia 30 maja 2016 r., w wysokości stanowiącej równowartość wynagrodzenia za pracę Wnioskodawcy za okres trzech miesięcy – na postawie art. 45 k.p. w zw. z art. 47¹ k.p. Jednocześnie Wnioskodawca złożył do Sądu wniosek, aby ten zobowiązał …. Sp. z o.o. do przedłożenia zaświadczenia o wysokości wynagrodzenia za pracę Wnioskodawcy, obliczonego według zasad wyliczania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

Zasady obliczania wysokości ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy określone zostały w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop z dnia 8 stycznia 1997 r. (Dz. U. Nr 2, poz. 14, z późn. zm.), wydanego na podstawie delegacji ustawowej określonej w art. 173 k.p. W odpowiedzi na pozew z dnia 21 czerwca 2016 r., pracodawca wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz obok innych zarzutów – podkreślał, że w razie uznania powództwa Wnioskodawcy na Jego rzecz winno zostać wypłacone odszkodowanie stanowiące równowartość wynagrodzenia za pracę jedynie za jeden miesiąc, ponieważ taki był okres wypowiedzenia Jego umowy o pracę i nie jest uzasadnione przyznawanie wyższej kwoty. Dodatkowo do odpowiedzi na pozew dołączone zostało zaświadczenie o wysokości wynagrodzenia Wnioskodawcy, obliczonego według zasad wyliczania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. W zaświadczeniu tym podano, że miesięczne wynagrodzenie Wnioskodawcy, obliczone jak ekwiwalent za niewykorzystany urlop, wynosiło 7 411 zł 80 gr brutto. Na rozprawie, która miała miejsce w dniu 25 sierpnia 2016 r. przed Sądem Rejonowym …. strony, po negocjacjach i wzajemnych ustępstwach, zawarły przed Sądem ugodę, na mocy której …. Sp. z o.o. zobowiązała się zapłacić na rzecz Wnioskodawcy odszkodowanie w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia wyliczonego jak ekwiwalent za urlop. W treści ugody wskazane to zostało w sposób następujący: „Reprezentujący pozwanego pracodawcę …. Sp. z o.o. pełnomocnik radca prawny …. oświadcza imieniem strony pozwanej, iż pozwana zobowiązuje się zapłacić na rzecz powoda …. tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę kwotę 7 411 zł 80 gr (słownie: siedem tysięcy czterysta jedenaście złotych 80/100) w terminie 7 dni od daty prawomocności postanowienia o umorzeniu postępowania wobec zawarcia ugody z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w płatności. Niniejsza ugoda stanowi ostateczne rozliczenie się stron z tytułu rozwiązanego stosunku pracy i w związku z rozwiązaniem stosunku pracy. Strony zgodnie oświadczają, że nie mają do siebie żadnych dalszych roszczeń. Koszty postępowania strony wzajemnie znoszą. Powód wyraża zgodę na powyższe warunki”.

Dnia 8 września 2016 r. …. Sp. z o.o. w wykonaniu opisanej powyżej ugody, przelała na rzecz Wnioskodawcy kwotę 6 077 zł 80 gr. W uzasadnieniu …. Sp. z o.o. wskazała, że z kwoty odszkodowania odprowadziła zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku z dnia 28 grudnia 2016 r. wskazał, że ugoda zawarta została w toku postępowania sądowego, zainicjowanego przez Wnioskodawcę i dotyczącego odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego oraz niezgodnego z prawem wypowiedzenia Wnioskodawcy umowy o pracę przez … Sp. z o.o. i czyniła zadość ww. roszczeniom Wnioskodawcy. Z tego względu w ocenie Wnioskodawcy, fakt zawarcia ugody oraz okoliczności, które tej czynności prawnej towarzyszyły, świadczą o tym, że wypowiedzenie umowy o pracę było nieuzasadnione oraz naruszało przepisy o wypowiedzeniu umowy o pracę, pomimo tego, że literalnie w treści ugody tego rodzaju zapisy się nie znalazły. Stanowisko Wnioskodawcy znajduje oparcie w art. 65 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym: „ § 1 oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. § 2 w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu.”

W związku z zawartym porozumieniem nie doszło do zmiany sposobu rozwiązania umowy o pracę. Rozwiązanie umowy o pracę nie nastąpiło na mocy porozumienia stron.

W treści ugody nie podano, że wysokość lub zasady ustalenia wskazanego w ugodzie odszkodowania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub wynikają z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów; o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy. Niemniej jednak wysokość odszkodowania w ugodzie została ustalona w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia zasadniczego, czyli zgodnie z dyspozycją art. 47¹ k.p. Wysokość tego wynagrodzenia również określona została w sposób ściśle uregulowany przez ustawodawcę tj. na podstawie przepisów określających sposób obliczania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy tj. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop z dnia 8 stycznia 1997 r. (Dz. U. Nr 2, poz. 14, z późn. zm). W toku postępowania …. Sp. z o.o. sporządziła, na wezwanie Sądu Rejonowego …., zaświadczenie o wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia Wnioskodawcy według zasad wyliczania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. Wysokość wynagrodzenia Wnioskodawcy wskazana w ww. zaświadczeniu jest taka sama jak wysokość odszkodowania wskazana w treści zawartej przez strony ugody sądowej. Ponadto, z okoliczności sprawy, w tym ze złożonego pozwu oraz odpowiedzi na pozew, podstawa ta wynika bezspornie, a strony w toku postępowania, a w szczególności prowadzonych negocjacji ugodowych, posługiwały się nią wielokrotnie. Przez wzgląd na powyższe, w ocenie Wnioskodawcy przyjąć należy, że zamiarem i wolą stron było, aby wysokość odszkodowania wynikała wprost z przepisów powszechnie obowiązującego prawa, tj. w szczególności art. 47¹ Kodeksu pracy oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop. Ponownie zatem w ocenie Wnioskodawcy zastosowanie znajduje art. 65 Kodeksu cywilnego.

Kwota wypłaconego na mocy ugody świadczenia zaspokaja roszczenie Wnioskodawcy dochodzone w złożonym przeciwko …. Sp. z o.o. pozwie, tj.: odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem oraz nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy odszkodowanie w związku z rozwiązaniem między stronami stosunku pracy korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 i 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy …. Sp. z o.o. powinna odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconego Wnioskodawcy na mocy ugody sądowej odszkodowania?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, odszkodowanie w związku z rozwiązaniem między stronami stosunku pracy podlega zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych z uwagi na fakt, że wysokość odszkodowania w powyższym stanie faktycznym wynika z przepisów Kodeksu pracy (art. 47¹ k.p.). Ponadto, odszkodowanie to wynika z zawartej przez strony ugody sądowej.

W przestawionym stanie faktycznym roszczenie Wnioskodawcy (pracownika) o odszkodowanie wynikało z nieuzasadnionego oraz niezgodnego z prawem wypowiedzenia umów o pracę. Wysokość odszkodowania w ugodzie została określona w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia zasadniczego, czyli zgodnie z dyspozycją art. 47¹ k.p. Wysokość tego wynagrodzenia również określona została w sposób ściśle uregulowany przez ustawodawcę tj. na podstawie przepisów określających sposób obliczania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

Wprawdzie strony nie przywołały tej podstawy prawnej w treści ugody, jednakże z okoliczności sprawy, w tym ze złożonego pozwu oraz odpowiedzi na pozew, podstawa ta wynika bezspornie, a strony w toku postępowania, a w szczególności prowadzonych negocjacji ugodowych, posługiwały się nią wielokrotnie. Ustawodawca nie wykluczył natomiast możliwości ustalenia wypłaty takiego odszkodowania na podstawie ugody sądowej, wprost wskazując w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, że odszkodowania, które wynikają z ugód sądowych, a ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw (w tym przypadku Kodeksu pracy) lub przepisów wykonawczych, korzystają ze zwolnienia od podatku.

Według Wnioskodawcy, podkreślić również należy, że fakt zawarcia przez strony takiej ugody przed sądem ma ten walor, że zastępuje ona orzeczenie w sprawie i czyni zbędnym wydawanie wyroku. Jednocześnie istotny aspekt udziału sądu w zawarciu ugody przejawia się w kontrolnej roli sądu, który ma obowiązek zbadać, czy treść ugody nie narusza przepisów prawa, zasad współżycia społecznego, słusznego interesu pracownika oraz czy nie zmierza do obejścia prawa. W przypadku, gdy – tak jak w niniejszej sprawie – ugoda zostaje zawarta przed sądem pracy, sąd ten w szczególności czuwa nad tym, by na skutek zawartej ugody nie doszło do naruszenia praw pracownika (por. wyr. WSA we Wrocławiu, sygn. akt I SA/Wr 741/12).

W opinii Wnioskodawcy fakt, że strony poczyniły sobie wzajemne ustępstwa, w tym nie precyzując w treści ugody okoliczności rozwiązania stosunku pracy oraz przyjmując jako podstawę ustalenia odszkodowania miesięczne wynagrodzenie zasadnicze, nie ma wpływu na kwalifikację podatkową i odszkodowanie to nadal korzysta ze zwolnienia wskazanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a …. Sp. z o.o. nie była obowiązana do poboru zaliczki na podatek dochodowy przy wypłacie przedmiotowej kwoty.

Wnioskodawca podkreśla, że słuszność takiego stanowiska potwierdzona została m.in. w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 listopada 2015 r., nr IPPB4/4511-1205/15-2/MP, której stan faktyczny jest analogiczny do stanu faktycznego opisanego przez Wnioskodawcę we wniosku. Podobnie interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 grudnia 2009 r., nr IPPB4/415-661/09-6/JK oraz wyrok WSA w Gliwicach z dnia 21 października 2015 r., sygn. akt I SA/Gl 539/15.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca, precyzując swoje stanowisko w zakresie zastosowania w przedmiotowej sprawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podkreślił, że w Jego ocenie w pierwszej kolejności zastosowanie znajdować powinien art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ wysokość odszkodowania określonego w zawartej przez Wnioskodawcę i …. Sp. z o.o. ugodzie wynika wprost z treści art. 47¹ Kodeksu pracy oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop. Niemniej jednak nawet, gdyby przyjąć stanowisko odmienne, z którym Wnioskodawca się nie zgadza i które uznaje za błędne, w Jego ocenie wypłacone na Jego rzecz odszkodowanie i tak korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jest ono bowiem odszkodowaniem otrzymanym na mocy ugody sądowej, a opisane w art. 21 ust. 1 pkt 3b ppkt a) i b) wyłączenia nie znajdują w niniejszej sprawie zastosowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Odszkodowanie stanowi, co do zasady, przychód w rozumieniu cytowanego wyżej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, określonym w art. 21 ust. 1 cyt. ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiazywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Z powyższego przepisu wynika, że ustawodawca wyłączył z opodatkowania te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a)-g) tego przepisu.

Należy mieć tu na uwadze, że użyty w powyższych przepisach termin „odszkodowanie” oznacza świadczenie, jakie należy się poszkodowanemu za wyrządzenie szkody od osoby, która tę szkodę wyrządziła lub ponosi za nią odpowiedzialność. Odszkodowanie może pokrywać rzeczywiście wyrządzoną szkodę, czyli straty, które poniósł poszkodowany, bądź również utracone korzyści, które poszkodowany mógłby uzyskać, gdyby szkody mu nie wyrządzono. Odszkodowanie nie może być wyższe od wyrządzonej szkody, jego rolą jest tylko jej wyrównanie.

Wskazać przy tym należy, że odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. Chodzi wiec zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Dla ustalenia, czy określone świadczenie jest w rzeczywistości odszkodowaniem, istotne jest zbadanie jego charakteru, przy czym bez znaczenia jest okoliczność, czy zostało ono w ugodzie sadowej nazwane odszkodowaniem, czy też nie.

Natomiast w świetle art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub inne zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Zakres zwolnienia wynikający z art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści oraz świadczeń otrzymanych w związku z działalnością gospodarcza. Do tej kategorii zalicza się te odszkodowania, które nie są objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy. Oznacza to, że w sytuacji, gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych, zawsze pierwszeństwo ma art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z analizy wniosku wynika, że w toku rozprawy przed Sądem Rejonowym została zawarta ugoda o wypłatę odszkodowania w związku z rozwiązaniem między stronami (Wnioskodawcą a byłym pracodawcą) stosunku pracy, na mocy której pracodawca zobowiązał się zapłacić na rzecz Wnioskodawcy odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę, w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia wyliczonego jak ekwiwalent za urlop.

Należy zauważyć, że kwestie zasad i podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę regulują przepisy ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, z późn. zm.).

W myśl art. 45 § 1 Kodeksu pracy, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Na podstawie art. 45 § 2 Kodeksu pracy, sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.

Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 47¹ Kodeksu pracy).

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że przyznane w drodze ugody sądowej odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę wypłacone zostało Wnioskodawcy na mocy art. 45 i art. 47¹ Kodeksu pracy, a jego wysokość wynika z art. 47¹ ww. Kodeksu.

Zatem, wypłacone Wnioskodawcy odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 tej ustawy. W związku z tym, że ww. odszkodowanie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przedmiotowej sprawie nie będzie miał zastosowania powołany przez Wnioskodawcę art. 21 ust. 1 pkt 3b tej ustawy.

Reasumując, wypłacone Wnioskodawcy odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę przyznane w drodze ugody sądowej, którego wysokość i zasady wypłaty wynikają wprost z regulacji prawnych zawartych w Kodeksie pracy, korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, pobrana przez pracodawcę zaliczka na podatek dochodowy z tytułu wypłaconego odszkodowania stanowi nienależnie pobrany podatek przez płatnika, podlegający zwrotowi w wyniku złożenia przez Wnioskodawcę zeznania rocznego o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym lub poprzez złożenie wniosku o stwierdzenie nadpłaty, stosownie do przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.