Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB2.4511.843.2016.2.KK
z 30 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 14 listopada 2016 r. (data wpływu 16 listopada 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 stycznia 2017 r. (data wpływu 24 stycznia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia udziału w nieruchomości - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia udziału w nieruchomości.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z powyższym, pismem z dnia 13 stycznia 2017 r., Nr 1061-IPTPB2.4511.843.2016.1.KK, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, wezwał Wnioskodawcę do usunięcia braków wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 13 stycznia 2017 r. (skutecznie doręczono dnia 17 stycznia 2017 r.), zaś w dniu 24 stycznia 2017 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek (data nadania 20 stycznia 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 28 czerwca 1999 r. został nabyty w drodze umowy sprzedaży udział w wysokości 1/2 części nieruchomości położonej …., stanowiącej działkę nr 3338, o powierzchni 729 m², dla której Sąd …. prowadzi księgę wieczystą nr ….. Działka ta była zabudowana dwukondygnacyjnym domem. W dniu 19 listopada 2014 r. została zawarta umowa zniesienia współwłasności przez ustanowienie odrębnej własności lokali mieszkalnych między obecnymi współwłaścicielami nieruchomości. Zniesienie współwłasności odbyło się bez żadnych dopłat oraz udziały w nieruchomości wspólnej nadal pozostają w wysokości 1/2 części każdej ze stron czynności.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca dodał, że przedmiotem sprzedaży w dniu 23 listopada 2016 r. był lokal nr 1, stanowiący odrębną własność o powierzchni 126,60 m², położony na pierwszej kondygnacji. Budynek znajduje się na nieruchomości stanowiącej działkę położoną … przy ul. …, województwie …., powiecie …. Na podstawie umowy sprzedaży z dnia 28 czerwca 1999 r. (Rep. A nr ….), Wnioskodawca nabył wraz z żoną (….) udział wynoszący 1/2 części wyżej opisanej nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym. Wartość udziału wyniosła 19 000 zł.

Z dniem 28 czerwca 1999 r. współwłaścicielami nieruchomości położonej przy ul. ….. w ….. stali się:

1. Wnioskodawca i żona – udział w wysokości 1/2 części,
2. ….. – udział w wysokości 1/2 części.
   
   

Budynek od dnia 28 czerwca 1999 r. nie podlegał żadnej przebudowie.

W dniu 19 listopada 2014 r., w wyniku nieodpłatnego zniesienia współwłasności przez ustanowienie odrębnej własności lokali mieszkalnych (Rep. A nr ….), zniesiona została współwłasność przedmiotowego budynku. W wyniku podziału, Wnioskodawca i Jego żona zostali właścicielami lokalu nr 1, o powierzchni 126,60 m ² i wartości 100 000 zł. Natomiast, …. stał się właścicielem lokalu nr 2, o powierzchni 123,10 m² i wartości 100 000 zł. W wyniku wyodrębnienia własności lokalu, Wnioskodawca nie uzyskał przysporzenia majątkowego większego niż wartość udziału we współwłasności nieruchomości przed wyodrębnieniem lokalu.

Zbycie odrębnej własności lokalu mieszkalnego wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej nie nastąpiło w wykonaniu działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy w związku ze zbyciem w dniu 23 listopada 2016 r. odrębnej własności lokalu, powstało zobowiązanie podatkowe Wnioskodawcy do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, obowiązkiem podatkowym jest wynikająca z ustaw podatkowych, nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach. Natomiast, zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli osoby fizyczne mają miejsce zamieszkania na terytorium RP, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów), bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Jednym ze źródeł przychodów, wymienionym w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części, udziału w nieruchomości, jeżeli odpłatne zbycie:

1. nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej,
2. zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości, przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.
   
   

Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z interpretacją słowa „nabycie”, dokonaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 11 lipca 2016 r., nr ILPB2/4511-1-696/16-5/AK, pod pojęciem „nabycia” należy rozumieć wszelkie prawem przewidziane formy przeniesienia tytułu własności z jednego podmiotu na drugi. W szczególności, będą to czynności cywilnoprawne: odpłatne np. umowa sprzedaży, czy umowa zamiany, a także nieodpłatne, np. umowa darowizny, czy dziedziczenie. W ocenie Wnioskodawcy, w ten sposób rozumiane „nabycie”, w stosunku do Niego nastąpiło w dniu 28 czerwca 1999 r., w związku z czym nie zaistniała okoliczność opisana w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a, gdyż zbycie przez Wnioskodawcę udziału w nieruchomości nastąpiło w dniu 23 listopada 2016 r., tj. po upływie pięciu lat liczonych od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie tego udziału. Tym samym, nie powstał obowiązek podatkowy, a więc również nie powstało zobowiązanie podatkowe Wnioskodawcy do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu zaistnienia wcześniej opisanego zbycia odrębnej własności lokalu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W przypadku sprzedaży udziału w nieruchomości (lokalu mieszkalnym wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej) decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma moment jego nabycia.

Z treści wniosku wynika, że na podstawie umowy kupna - sprzedaży z dnia 28 czerwca 1999 r., Wnioskodawca wraz z żoną nabył udział wynoszący 1/2 części nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym, stanowiącej działkę nr 3338. Wartość udziału wyniosła 19 000 zł. Budynek znajdujący się na ww. działce od dnia 28 czerwca 1999 r. nie podlegał żadnej przebudowie.

W dniu 19 listopada 2014 r. została zawarta umowa zniesienia współwłasności przez ustanowienie odrębnej własności lokali mieszkalnych między współwłaścicielami nieruchomości. W wyniku podziału, Wnioskodawca i Jego żona zostali właścicielami lokalu nr 1, o powierzchni 126,60 m² i wartości 100 000 zł. Natomiast, lokal nr 2, o powierzchni 123,10 m² i wartości 100 000 zł, został własnością innej osoby.

Zniesienie współwłasności odbyło się bez żadnych dopłat. W wyniku wyodrębnienia własności lokalu, Wnioskodawca nie uzyskał przysporzenia majątkowego większego niż wartość udziałów we współwłasności nieruchomości przed wyodrębnieniem lokalu.

Zbycie odrębnej własności lokalu nastąpiło w dniu 23 listopada 2016 r.

Zgodnie z art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 205, z późn. zm.), współwłasność istnieje wówczas, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Istota współwłasności polega na tym, że współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw. udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić tylko o istnieniu udziałów w tym prawie, o ich nabywaniu i zbywaniu, a nie o prawie do części rzeczy, o jej zbywaniu, bądź nabywaniu w częściach. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy. Będąca przedmiotem współwłasności rzecz jest niepodzielna i każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy w trakcie trwania współwłasności, a nie jedynie do jej części określonej wielkością jego udziału. Każdy ze współwłaścicieli ma jednakowe prawo do całej rzeczy, ograniczone jedynie takim samym prawem pozostałych współwłaścicieli, a mianowicie każdy jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli (art. 206 Kodeksu cywilnego). W momencie nabycia udziału w prawie własności, każdy ze współwłaścicieli staje się współwłaścicielem całej nieruchomości będącej przedmiotem współwłasności, a więc każdego metra kwadratowego tej nieruchomości. Będąca przedmiotem współwłasności rzecz jest niepodzielna i każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy w trakcie trwania współwłasności.

Jednym ze sposobów zniesienia współwłasności jest fizyczny podział rzeczy wspólnej między współwłaścicielami. W rezultacie, w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności. Następuje to w drodze przyznania każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionej (podzielonej) rzeczy wspólnej. Wartość przyznanych rzeczy powinna odpowiadać wielkości (wartości) udziału we współwłasności.

Zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbyło się bez spłat i dopłat. Za datę nabycia nieruchomości lub prawa – w przypadku ich sprzedaży, które przypadły danej osobie w wyniku zniesienia współwłasności, należy zatem przyjąć datę ich pierwotnego nabycia, jeżeli wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości lub prawa w wyniku zniesienia współwłasności mieści się w udziale, jaki przysługuje tej osobie w majątku objętym współwłasnością oraz zniesienie współwłasności zostało dokonane bez spłat i dopłat. Gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu, mamy do czynienia z nabyciem, gdyż zwiększa się stan jej majątku osobistego.

Ponadto, należy wyjaśnić, że o tym, czy w wyniku zniesienia współwłasności doszło do nowego nabycia ponad wcześniej posiadany udział, decyduje porównanie wartości tych nieruchomości, a nie ich powierzchni. Może się zdarzyć, że większą wartość będzie miała nieruchomość o mniejszej powierzchni.

Tak więc, co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia tylko wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia współwłasności podatnik otrzymuje nieruchomość, której wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał.

We wniosku Wnioskodawca wskazał, że w wyniku zniesienia współwłasności nieruchomości i ustanowienia odrębnej własności lokalu mieszkalnego w dniu 19 listopada 2014 r., wartość nabytego przez Wnioskodawcę udziału w nieruchomości nie przekroczyła wartości udziału nabytego przez Wnioskodawcę w dniu 28 czerwca 1999 r., na podstawie umowy kupna. Ponadto, zniesienie współwłasności nastąpiło bez dopłat. W związku z tym, na skutek zniesienia współwłasności i ustanowienia odrębnej własności lokalu mieszkalnego w 2014 r., Wnioskodawca nie uzyskał przysporzenia majątkowego, poprzez nabycie udziału w nieruchomości, w części przekraczającej udział we współwłasności nieruchomości przysługujący Wnioskodawcy przed zniesieniem współwłasności. Zatem, w dniu 19 listopada 2014 r. Wnioskodawca nie nabył udziału w nieruchomości (lokalu mieszkalnym).

Wobec powyższego stwierdzić należy, że udział we współwłasności nieruchomości, będącej przedmiotem sprzedaży w dniu 23 listopada 2016 r., Wnioskodawca nabył w dniu 28 czerwca 1999 r., a więc pięcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, upłynął z dniem 31 grudnia 2004 r.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, stwierdzić należy, że odpłatne zbycie nabytego w 1999 r. udziału we współwłasności nieruchomości dokonane w dniu 23 listopada 2016 r., nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż zostało dokonane po upływie pięcioletniego okresu wskazanego w tym przepisie. W konsekwencji, przychód z tego tytułu nie podlega opodatkowaniu i Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu sprzedaży udziału w nieruchomości.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Podkreślić należy, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z treści art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa. W związku z tym, interpretacje te wywierają skutki prawne jedynie w stosunku do tego podmiotu, do którego są skierowane. Zatem, niniejsza interpretacja indywidualna jest wiążąca dla Wnioskodawcy, jako osoby występującej z wnioskiem, natomiast nie wywołuje skutków prawnych dla współwłaściciela nieruchomości.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.