Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP3/4512-322/16-4/BJ
z 25 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 16 czerwca 2016 r. (data wpływu 22 czerwca 2016 r.), uzupełnionym pismami: z dnia 25 lipca 23 września, 18 października 2016 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub importu usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 czerwca 2016 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 25 lipca, 23 września i 18 października 2016 r o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w ww. zakresie.

We wniosku oraz jego uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca będący czynnym zarejestrowanym w Polsce podatnikiem VAT, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy na rzecz swoich kontrahentów usługi budowlane - przeważający rodzaj (wykaz rodzajów działalności zawiera 32 poz.) oraz usługi transportowe. Oprócz transportu krajowego rozpoczęto współpracę z kontrahentami unijnymi. Z tytułu powyższego ponoszone są różnego rodzaju koszty min. opłaty drogowe, opłaty dodatkowe do opłat drogowych, opłaty za użytkowanie urządzeń do automatycznego pobierania danych dotyczących opłat drogowych, opłaty dla operatora, opłaty za parking na stacjach paliw w krajach Unii Europejskiej, koszty paliwa, akcesoriów do pojazdów (akcesoria niezbędne do tego, aby pojazd mógł wyjechać ze stacji benzynowej). Podatnik podpisał umowę z Firmą X. wyłącznym przedstawicielem na Polskę X w ramach której ubiega się o zwrot podatku VAT od kosztów fakturowanych przez Firmę X z każdego kraju osobno.

Otrzymuje więc faktury wystawione przez firmę X z następujących krajów: Austrii. Czech. Słowacji, Niemiec. Francji. Hiszpanii, Belgii. Szwajcarii. Holandii. W zależności od kraju, do poszczególnych opłat stosowane są stawki podatkowe vat obowiązujące w poszczególnych krajach. Faktury zawierają informacje o typach VAT:

1. VO - pełna stawka podatkowa obowiązująca w danym kraju Unii Europejskiej dotyczy:
   oleju napędowego, dodatku do paliwa adblue. akcesoriów do pojazdów, opłaty drogowej w Austrii, opłat zastępczych i dopłat do myta w Austrii, myto-opłata serwisowa Czechy, parkowanie na stacji paliw, opłata za użytkowanie urządzenia do opłat drogowych, opłata dla operatora.
   
2. OS - poza zakresem dotyczy: myto, eurowinieta
   
3. RC - odwrotne obciążenie dotyczy napraw pojazdów

• napraw pojazdów

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 23 września 2016 r. Wnioskodawca wskazał, że firma X jest pośrednikiem i wyłącznym przedstawicielem firmy X na Polskę. Firma X otrzymuje faktury z firmy X i wysyła wraz z zestawieniem do Wnioskodawcy. Wnioskodawca na podstawie wystawionych faktur i zestawienia dokonuje przelewu na konto X. Wnioskodawca posługuje się kartami paliwowymi/serwisowymi, a w niektórych krajach niezbędne jest zamontowanie urządzenia do naliczania opłat. Zarówno karta paliwowa/ serwisowa jak i urządzenie stanowią własność X. Karta stanowi własność emitenta (X), za wydanie i obsługę karty nie są pobierane żadne opłaty.

W uzupełnieniu z dnia 18 października 2016 r. Wnioskodawca oświadczył, że X stanowi system kart paliwowych i usługowych dla sektora komercyjnego. Służy on zaopatrywaniu flot pojazdów ciężarowych. Dotyczy to przede wszystkim bezgotówkowego tankowania na ponad 34 tys. stacji wielu sieci w 37 krajach Europy, zakupu smarów i akcesoriów samochodowych, rozliczenia opłat drogowych w 22 krajach europejskich i innych usług dotyczących pojazdów, takich jak naprawy, serwis oponowy, usług wynajmu, usług holowniczych, profesjonalnego mycia i czyszczenia itp. Emitent nie jest producentem paliwa, ale dysponuje paliwem jak właściciel. Emitent nabywa paliwo od dostawców m.in. koncernów paliwowych i następnie sprzedaje klientom, w ramach transakcji łańcuchowej.

X nie świadczy usługi finansowej. X wystawia faktury dokumentujące sprzedaż m.in. paliwa. Cena którą płaci emitent na rzecz Dostawców różni się od ceny jaką płaci finalny Klient. Dostawcy nie znają ceny, jaką płacą za paliwo Klienci. Emitent, w określonych przypadkach, ma prawo do odmowy sprzedaży poprzez zablokowanie możliwości korzystania z karty. Emitent nakłada na Klientów swój regulamin/ogólne warunki użytkowania kart.

Tym samym posiada uprawnienia decyzyjne co do istotnych elementów związanych z dostawą towarów i świadczeniem usług za pomocą karty. Emitent kart występuje zarówno jako nabywca, jak i dostawca, biorący udział w łańcuchu dostaw i świadczenia usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca prawidłowo nie rozpoznaje wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów ani importu usług od dostaw i świadczeń wskazanych na fakturach z poszczególnych krajów, dla których wystawca pobiera podatek od wartości dodanej wg stawki danego kraju?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanych powyżej sytuacjach nie występuje ani wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów ani import usług i w związku z tym na podatniku nie ciąży obowiązek naliczenia podatku należnego w związku ze wskazanymi transakcjami.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej VAT) przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Przy tankowaniu paliwa za granicą z reguły całość jest zużywana na przejazd po poszczególnych krajach Europy, jednakże może się zdarzyć, że część paliwa zakupionego za granicą będzie znajdować się w baku samochodu powracającego do kraju, jednak, że nawet wówczas taka czynność nie wywoła skutków w podatku od towarów i usług po stronie podatnika. Zgodnie z przepisem art. 77 ust. 1 pkt 1-3 VAT zwalnia się od podatku import:

1. paliwa przewożonego w standardowych zbiornikach:
   
   
   
   1. prywatnych środków transportu.
      
   2. środków transportu przeznaczonych do działalności gospodarczej.
      
   3. specjalnych kontenerów - w ilości do 200 litrów na środek transportu;
      
      
      
2. paliwa w przenośnych zbiornikach przewożonych przez prywatne środki transportu, przeznaczone do zużycia w tych pojazdach, nie więcej jednak niż 10 litrów;
   
3. niezbędnych do eksploatacji środków transportu smarów znajdujących się w tych środkach.
   

Zgodnie z ust. 2 art. 77 VAT 2. Na potrzeby stosowania zwolnienia, o którym mowa w ust. 1:

1. za standardowy zbiornik uważa się zbiornik paliwa, który:
   
   
   
   1. jest montowany na stałe przez producenta we wszystkich środkach transportu lub cysternach takiego samego typu jak dany środek transportu lub cysterna i który pozwala na bezpośrednie wykorzystanie paliwa do napędu środka transportu lub funkcjonowania systemu chłodzenia i innych systemów działających w środku transportu lub cysternie, lub
      
   2. jest przystosowany do środków transportu pozwalających na bezpośrednie wykorzystanie gazu jako paliwa lub do działania innych systemów, w które może być wyposażony środek transportu, lub
      
   3. jest montowany na stałe przez producenta we wszystkich kontenerach tego samego typu co dany kontener i którego stałe wmontowanie umożliwia bezpośrednie wykorzystanie paliwa do pracy w czasie transportu systemów chłodzenia i innych systemów, w jakie kontenery specjalne mogą być wyposażone:
      
      
      
2. za środek transportu przeznaczony do działalności gospodarczej uważa się każdy mechaniczny pojazd drogowy wykorzystywany w działalności gospodarczej, w tym ciągnik z naczepą lub bez naczepy, który ze względu na rodzaj, budowę lub wyposażenie jest przeznaczony do przewozu towarów lub więcej niż dziewięciu osób razem z kierowcą, a także specjalistyczny mechaniczny pojazd drogowy;
   

Natomiast zgodnie z przepisem § 3 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień, zwalnia się od podatku import paliwa, zwolnionego od cła na podstawie przepisów celnych, przewożonego w standardowym zbiorniku środka transportu przeznaczonego do działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 77 ust. 2 pkt 2 VAT, w ilości nieprzekraczającej 600 litrów.

Przepis art. 44 pkt 2 VAT stanowi, że zwalnia się od podatku wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, których import na warunkach określonych w przepisach dotyczących importu towarów byłby zwolniony od podatku. W związku z powyższym nabycie paliwa w limitach i na zasadach określonych w ustawie i rozporządzeniu wykonawczym nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia paliwa wykorzystywanego do wykonywania usług transportowych przez wnioskodawcę.

Również dodatek do paliwa i tzw. akcesoria niezbędne do wyjazdu ze stacji benzynowej jak np. smary, płyny są bezpośrednio zużywane i dlatego nie występuje wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Co do pozostałych opłat jak: opłaty drogowej w Austrii, opłat zastępczych i dopłat do myta w Austrii, myto-opłata serwisowa Czechy, parkowanie na stacji paliw, opłata za użytkowanie urządzenia do opłat drogowych, opłata dla operatora, są opłaty za usługi związane z nieruchomościami jakimi są drogi i autostrady i w związku z tym miejscem ich świadczenia jest miejsce położenia nieruchomości (zgodnie z art. 28e VAT), dlatego import usług nie wystąpi.

Ponadto Wnioskodawca w uzupełnieniu do wniosku z dnia 23 września 2016 r. wskazał, że koszty poniesione na naprawę pojazdów jako import usług ( o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT w związku z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT) powinny zostać rozliczone przez wnioskodawcę w Polsce, na podstawie faktur wystawionych przez usługodawcę. Zakup tych usług - jako ich import - należy opodatkować VAT według stawki podstawowej 23%. Podatek należny z tytułu takich usług stanowi zarazem VAT naliczony, który podlega odliczeniu na zasadach ogólnych (art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. a ustawy o VAT). Import usług należy również wykazać na deklaracjach VAT-UE.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Powyższy przepis wprowadza powszechność opodatkowania podatkiem VAT ww. czynności.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Przez terytorium państwa trzeciego – zgodnie z art. 2 pkt 5 ustawy - rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez import towarów – zgodnie z art. 2 pkt 7 ustawy – rozumie się przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy, stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

W myśl ust. 2 ww. artykułu, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:
   
   
   
   1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
      
   2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a)
      
      
      - z zastrzeżeniem art. 10;
      
      
      
2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a).
   

W świetle dyspozycji art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy, towarów, które są instalowane lub montowane, z próbnym uruchomieniem lub bez niego, przez dokonującego ich dostawy lub przez podmiot działający na jego rzecz - miejsce, w którym towary są instalowane lub montowane; nie uznaje się za instalację lub montaż prostych czynności umożliwiających funkcjonowanie montowanego lub instalowanego towaru zgodnie z jego przeznaczeniem;

Ust. 1 pkt 3 ww. artykułu, stanowi, że miejscem dostawy towarów, w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych, jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Dla określenia sposobu opodatkowania świadczonych usług, niezbędne jest ustalenie miejsca ich świadczenia, bowiem od niego uzależnione jest miejsce ich opodatkowania.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy. Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   
   
   
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
      
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
      
      
      
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   

Wskazany powyżej art. 28a ustawy, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

W odniesieniu do pewnych kategorii usług, przepisy ustawy wprowadzają szczególne regulacje dotyczące miejsca świadczenia.

Jednym z zastrzeżeń wymienionych w art. 28b ust. 1 ustawy jest określenie miejsca świadczenia usług związanych z nieruchomościami. I tak, stosownie do art. 28e ustawy – miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Dla zastosowania omawianej reguły ustalania miejsca świadczenia nie ma znaczenia to, czy usługodawca ma siedzibę (miejsce zamieszkania, stałe miejsce prowadzenia działalności) w państwie, gdzie jest położona nieruchomość. Nie jest istotne, czy usługodawca ewentualnie świadczy usługi ze swojego stałego miejsca prowadzenia działalności. Miejscem świadczenia dla usług związanych z nieruchomościami jest państwo, w którym nieruchomość jest położona.

Ustawa nie zawiera definicji pojęcia „nieruchomość” oraz pojęcia „usługi związanej z nieruchomościami”. Niemniej jednak ustawodawca unijny wchodząc naprzeciw oczekiwaniom państw członkowskich wprowadził Rozporządzeniem Wykonawczym Rady (UE) nr 1042/2013 z dnia 7 października 2013 r. (Dz. Urz. UE L Nr 284 z 26.10.2013 r., s. 1) zmianę do rozporządzenia 282/2011 dotyczącą pojęcia „nieruchomość”, jak również wyjaśnił, na czym polegają „usługi związane z nieruchomościami”. Zmiany w tym zakresie zaczną obowiązywać dopiero od dnia 1 stycznia 2017 r. Obecnie stanowią wyłącznie wskazówkę, jak powinny być rozumiane w ramach wykładni pro wspólnotowej przepisów ustawy pojęcia „nieruchomość” i „usługa związana z nieruchomością”.

Zgodnie z art. 13b rozporządzenia 282/2011 – do celów stosowania dyrektywy 2006/112/WE za „nieruchomość” uznaje się:

• każdą określoną część ziemi, na jej powierzchni lub pod jej powierzchnią, która może stać się przedmiotem własności i posiadania;
• każdy budynek lub każdą konstrukcję przytwierdzone do gruntu lub w nim osadzone powyżej lub poniżej poziomu morza, których nie można w łatwy sposób zdemontować lub przenieść;
• każdy zainstalowany element stanowiący integralną część budynku lub konstrukcji, bez którego budynek lub konstrukcja są niepełne, taki jak drzwi, okna, dachy, schody i windy;
• każdy element, sprzęt lub maszynę zainstalowane na stałe w budynku lub konstrukcji, które nie mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany budynku lub konstrukcji.

W myśl art. 31a ust. 1 rozporządzenia 282/2011 – usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:

• gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług;
• gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.

Stosownie do art. 31a ust. 2 lit. j rozporządzenia 282/2011 – ustęp 1 obejmuje w szczególności: przyznanie lub przeniesienie praw innych niż objęte lit. h) oraz i) do wykorzystania nieruchomości w całości lub w części, łącznie z zezwoleniem na korzystanie z części nieruchomości, np. udzielanie pozwoleń na połów lub polowanie, przyznawanie dostępu do poczekalni w portach lotniczych lub korzystanie z infrastruktury, za którą pobiera się opłaty, takiej jak most lub tunel.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że wskazana w opisie stanu faktycznego usługa udostępniania płatnych dróg za którą pobierana jest opłata drogowa należy do usług związanych z nieruchomościami, w związku z czym miejscem świadczenia, a tym samym miejscem opodatkowania tej usługi jest państwo na terytorium którego znajduje się droga, której dotyczy dana opłata, co wynika z art. 28e ustawy.

Jak wskazał Wnioskodawca, drogi, których dotyczy przedmiotowa opłata znajdują się na terytorium państw Unii Europejskiej i poza UE. Zatem koszt opłat drogowych uiszczanych przez Wnioskodawcę z tytułu korzystania z płatnych dróg, stanowi wynagrodzenie za nabywane usługi, które podlegają opodatkowaniu, na podstawie art. 28e ustawy, w tych państwach członkowskich Unii Europejskiej, na terytorium których znajduje się dana droga za którą pobierana jest opłata. W konsekwencji, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do rozliczenia w Polsce importu usług z tytułu ich nabycia w przypadku zapłaty opłaty drogowej, dotyczącej drogi znajdującej się poza terytorium Polski.

Analogicznie sprawa przedstawia się w przypadku opłat za użytkowanie urządzenia do opłat drogowych, opłat dla operatora, opłat zastępczych i dopłat do myta, jak i myto – opłata serwisowa, eurowiniety oraz kosztów parkowania na stacjach paliw znajdujących się poza terytorium Polski.

W myśl art. 2 pkt 9 ustawy – przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy – podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
   
2. usługobiorcą jest:
   
   
   
   1. w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
      
   2. w pozostałych przypadkach – podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.
      

Przepis art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy wprowadza mechanizm tzw. odwrotnego obciążenia, który polega na opodatkowaniu usług przez usługobiorcę. Powiązanie tego mechanizmu z regulacjami w zakresie określenia miejsca świadczenia usług ma na celu, z jednej strony opodatkowanie usług w miejscu ich konsumpcji, a z drugiej strony, zaoszczędzenie usługodawcy obowiązków związanych z rejestracją oraz rozliczeniem podatku.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy w przypadku dokonywania napraw pojazdów zastosowanie znajdzie mechanizm odwróconego obciążenia, obowiązek uiszczenia podatku ciążyć będzie na usługobiorcy, w tym wypadku Wnioskodawcy. W tym zakresie przedstawione stanowisko jest prawidłowe.

Odnosząc się do opłaty za paliwo oraz dodatki do paliwa smary płyny nabywane przez Wnioskodawcę za granicą – w państwie członkowskim UE lub spoza UE - tankowane bezpośrednio do pojazdu a następnie zużywane w całości (lub w przeważającej części ) poza terytorium Polski w ramach zwyklej eksploatacji pojazdu to wskazać należy, że towary te spełniają definicje zawartą w art. 2 ust. 6. Oznacza, że ich dostawa następuje każdorazowo w momencie zatankowania paliwa na danej stacji benzynowej.

Nie sposób uznać , że na tle przedstawionego stanu faktycznego, paliwo jest wysyłane, transportowane, lub też przemieszczane (z terytorium państwa, w którym zostało zatankowane na terytorium innego państwa, bądź też na terytorium Polski). Przedmiotowe paliwo jest bowiem wykorzystywane do celów napędu pojazdu (tj. zużywane podczas transportu), co nie następuje w wyniku dokonanej dostawy, ale w wyniku normalnego użytkowania przedmiotowego towaru, zgodnie z jego przeznaczeniem oraz specyfiką.

W konsekwencji, w przypadku zakupu paliwa, jak i akcesoriów do pojazdu poza terytorium kraju (w państwie członkowskim UE lub spoza UE), miejscem dostawy towarów będzie kraj, na terytorium którego paliwo znajduje się w momencie dostawy (zatankowania). Zatem, dostawa paliwa będąca przedmiotem analizy – zgodnie stanowiskiem Wnioskodawcy – nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT na terytorium Polski.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Należy zauważyć również, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym lub zdarzeniem przyszłym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisem sprawy. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie sprawy podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie stanów faktycznych. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego opisu stanów faktycznych, wydana interpretacja traci swą aktualność

Końcowo tut. organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.”.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.