INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 30.06.2011 r. (data wpływu 04.07.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych – jest:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej zwolnienia z opodatkowania wypłaconej przez byłego pracodawcę na podstawie ugody sądowej: odprawy pieniężnej, kwoty za przysługujący okres wypowiedzenia, dodatkowej rekompensaty, specjalnej dodatkowej rekompensaty, nagrody jubileuszowej,
• prawidłowe – w części dotyczącej możliwości zastosowania kosztów uzyskania przychodów przy poborze zaliczki na podatek dochodowy od wypłaconej nagrody z zysku za 2009 rok.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 04.07.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad opodatkowania kwot wypłaconych byłemu pracownikowi na mocy ugody sądowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W grudniu 2010 r. w Sądzie Rejonowym Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Wnioskodawca zawarł z byłym Pracodawcą – ugodę. W swoim pozwie do Sądu Wnioskodawca wnosił o przywrócenie do pracy z powodu nieuzasadnionego (art. 52 § 1 ust. 1 Kodeksu pracy) i niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę. U Pozwanego był zatrudniony ponad 10 lat na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony.

Ugodę zaproponował Pozwany. Mając na uwadze kilkumiesięczne opóźnienie spowodowane niestawiennictwem świadka oraz istotnie destrukcyjny wpływ sprawy na swoje zdrowie, Wnioskodawca podjął decyzję o ugodowym zakończeniu sprawy.

W Ugodzie, która stała się prawomocna w dniu 29.12.2010 r. zostało zapisane:

1. Pozwany cofa oświadczenie woli złożone powodowi w dniu 19 listopada 2009 r. o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, na co powód wyraża zgodę;
2. Strony zgodnie oświadczają, że stosunek pracy ustał w dniu 19 listopada 2009 roku na mocy porozumienia stron, na zasadach wynikających z Programu Dobrowolnych Odejść zawartego pomiędzy pozwanym a związkami zawodowymi działającymi na terenie banku BGK w Warszawie;
3. Pozwany zobowiązuje się wydać powodowi nowe świadectwo pracy uwzględniające pkt 2 niniejszej ugody w terminie 7 dni od uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania;
4. Pozwany zobowiązuje się wypłacić powodowi odprawę pieniężną w wysokości 19.750 zł brutto na podstawie art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników;
5. Pozwany zobowiązuje się wypłacić powodowi kwotę w wysokości 18.900 zł brutto za przysługujący okres wypowiedzenia;
6. Pozwany zobowiązuje się wypłacić powodowi dodatkową rekompensatę w wysokości 18.900 zł brutto;
7. Pozwany zobowiązuje się wypłacić powodowi specjalną dodatkową rekompensatę w wysokości 10000 zł brutto;
8. Pozwany zobowiązuje się wypłacić powodowi nagrodę jubileuszową w wysokości 15.750 zł brutto;
9. Pozwany zobowiązuje się wypłacić powodowi nagrodę roczną za 2009 rok w wysokości 3.555 zł brutto.
   
   

Tytułem Ugody Wnioskodawca otrzymał dwa przelewy: jeden na kwotę 71.861,00 zł opisany przez Pozwanego Sygn. Akt 1213/09 i drugi na kwotę 2.432,52 zł opisany „Rozliczenie wynagrodzeń”.

Z wyliczeń i dodatkowych wyjaśnień wynika, że Płatnik dokonał następujących rozstrzygnięć podatkowych:

Dotyczy kwoty 71.861,00 zł

Dotyczy kwoty 2 432,52 zł

* podstawa opodatkowania (poz. 9 Ugody) została przez Płatnika powiększona o 7% tytułem ubezpieczenia emerytalnego w III filarze. Składka nie została przekazana.

Ponieważ dokonane przez Płatnika rozstrzygnięcia podatkowe wzbudzają liczne wątpliwości i kontrowersje Wnioskodawca uznał za konieczne ich rozstrzygnięcie w drodze interpretacji podatkowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy kwota za przysługujący okres wypowiedzenia, o której mowa w poz. 5 Ugody, powinna korzystać ze zwolnienia podatkowego...
2. Czy kwoty nazwane „dodatkowa rekompensata”, „ specjalna dodatkowa rekompensata” oraz „nagroda jubileuszowa”, o których mowa w poz. 6, 7, 8 Ugody, powinny korzystać ze zwolnienia podatkowego...
3. Czy odprawa pieniężna wypłacona na podstawie art. 8 Ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, o której mowa w poz. 4 Ugody – zgodnie z rozstrzygnięciem dokonanym przez Płatnika – może korzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych...
4. Czy podstawa naliczenia podatku od kwoty nagrody z zysku za 2009 r. .o której mowa w poz. 9 Ugody – w kwocie faktycznie postawionej do dyspozycji – powinna być pomniejszona o koszty uzyskania przychodu...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Kwota za przysługujący okres wypowiedzenia spełnia kryteria zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 58 i 56 Kodeksu pracy. Jednak, w zaistniałym stanie faktycznym, zaskarżone wypowiedzenie zostało wycofane z obiegu prawnego. Stosunek pracy ustał na mocy porozumienia stron z dniem 19 listopada 2009 r.

Przepisy Kodeksu pracy nie przewidują wypłaty odszkodowania w sytuacji rozwiązania umowy za porozumieniem stron. Kwota wymieniona w poz. 5 ugody powinna korzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3b.

Ad. 2.

W dacie ustania stosunku pracy nie istniały uregulowania ustawowe ani wewnętrzne, na mocy których kwoty nazwane „dodatkowa rekompensata”, „specjalna dodatkowa rekompensata”, „nagroda jubileuszowa” – powinny, lub mogły być wypłacone. Nie istniało źródło prawa.

Wzmiankowany w poz. 2 Ugody – Program Dobrowolnych Odejść – został wprowadzony w życie dopiero w sierpniu 2010 r., ponad 8 miesięcy po ustaniu stosunku pracy. Program ten nie został dołączony do akt sprawy. Jego zasady – które Wnioskodawca przyjął w dobrej wierze – posłużyły jako wzorzec do ustalenia odszkodowania.

Również – obowiązujący w dacie ustania stosunku pracy – Regulamin Wynagradzania Pracowników nie przewidywał wypłatę nagród jubileuszowych. Zasady Wypłaty Nagród Jubileuszowych zostały wprowadzone do Regulaminu Uchwałą Zarządu z dnia 14 kwietnia 2010 r., około 5 miesięcy po dacie ustania stosunku pracy. Umowa o Pracę Wnioskodawcy nie zawierała żadnych dodatkowych postanowień na wypadek rozwiązania stosunku pracy.

Jako pracownik, w dacie istnienia stosunku pracy, Wnioskodawca nie mógłby mieć roszczenia o wypłatę ww. kwot, ponieważ nie mógłby wskazać podstawy prawnej swojego roszczenia. Jako były pracownik nie mógłby mieć roszczenia o ich wypłatę, ponieważ są one należne wyłącznie osobom pozostającym w stosunku pracy w dacie wejścia ich w życie.

Wypłacone kwoty nie mają swojego źródła w prawie pracy. Zostały wypłacone na podstawie Ugody zawartej z byłym pracownikiem w związku z postępowaniem sądowym o przywrócenie do pracy z powodu niezgodnego z prawem i nieuzasadnionego wypowiedzenie umowy o pracę.

Wymienione kwoty mają charakter odszkodowania i korzystają ze zwolnienia od podatku na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3b.

Ad. 3.

Obowiązująca w dacie ustania stosunku pracy ustawa z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych warunkach rozwiązywania stosunków pracy (...) przewidywała wypłatę odprawy pieniężnej.

Zgodnie z art. 8 p. 4 wysokość odprawy pieniężnej nie może przekraczać kwoty 15-krotnego minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów, obowiązującego w dniu rozwiązania stosunku pracy.

Minimalne wynagrodzenie za pracę w 2009 roku wynosiło 1.276 zł, co oznacza, że odprawa pieniężna nie mogła przekroczyć kwoty 19.140.

Stosownie do regulacji art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są:

pkt 3 otrzymane odszkodowania, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw z wyjątkiem:

2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach (...).
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, z regulacji art. 21 pkt 3 lit. b) jasno wynika, że odprawy pieniężne wypłacone na podstawie ustawy z dnia 03 marca 2003 r. naliczone zgodnie z przepisami nie korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Kwota z Ugody niewątpliwie nie spełnia warunków ustawowych. Może to być przesłanką zgodnie z rozstrzygnięciem dokonanym przez Płatnika – do nadania jej charakteru sankcji odszkodowawczej, która korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b.

Ad. 4.

Wypłata „nagrody z zysku za 2009 r.” jest przychodem ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Opodatkowaniu podlega dochód ze stosunku pracy, to jest przychód ze stosunku pracy pomniejszony między innymi o koszty uzyskania tego przychodu.

Nie ma tu znaczenia, iż ustał stosunek pracy, ale to że wypłata następuje z tytułu stosunku pracy.

Zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy poborze zaliczki na podatek dochodowy od wypłaty mającej źródło w stosunku pracy – w kwocie faktycznie postawionej do dyspozycji (nie powiększonej o 7%) – Płatnik obowiązany był uwzględnić koszty uzyskania przychodu w wysokości obowiązującej w miesiącu wypłaty.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Takim przychodem jest również przedmiotowa kwota pieniężna wynikająca z ugody sądowej. Natomiast kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.).

Stosownie do postanowień art. 45 § 1 ustawy Kodeks pracy, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. W myśl art. 45 § 2 ustawy Kodeks pracy sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu. Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 ustawy Kodeks pracy, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 47¹ ustawy Kodeks pracy).

Przepis art. 52 § 1 cyt. ustawy stanowi, iż pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie:

1. ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych,
2. popełnienia przez pracownika w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa, które uniemożliwia dalsze zatrudnianie go na zajmowanym stanowisku, jeżeli przestępstwo jest oczywiste lub zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem,
3. zawinionej przez pracownika utraty uprawnień koniecznych do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku.
   
   

Jednakże rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika nie może nastąpić po upływie 1 miesiąca od uzyskania przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy – § 2 art. 52 ww. ustawy).

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Ustawodawca wyłączył z opodatkowania te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a-g tego przepisu, t. j. między innymi odszkodowań wypłacanych na podstawie zawartych ugód i umów innych niż ugody sądowe.

Ponadto, w świetle art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub inne zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Jeżeli wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a) i b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy objęte są tylko odszkodowania (zadośćuczynienia), których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Powyżej przywołane przepisy wskazują, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

Zwolnieniu podlegają także inne odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, z wyjątkami wskazanymi w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a)-b). Na mocy tegoż przepisu wolne od podatku są inne odszkodowania niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów prawa, otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, z wyjątkami wymienionymi powyżej. Podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter.

Ww. przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania (rekompensaty), które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegająca na ubytku w majątku – wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono – wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Na podstawie ww. przepisu (art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) opodatkowaniu podatkiem dochodowym – jako wyłączone ze zwolnienia – podlega odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku lub ugody sądowej) z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono. Opodatkowanie to wynika stąd, iż gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca zawarł z byłym pracodawca ugodę sądową. Wnioskodawca w pozwie do sądu wnosił o przywrócenie do pracy z powodu nieuzasadnionego (art. 52 § 1 ust. 1 Kodeksu pracy) i niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę. Wnioskodawca był zatrudniony ponad 10 lat na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Wnioskodawca wskazał, iż z ugody wynika, że strony zgodnie oświadczają, że stosunek pracy ustał w dniu 19 listopada 2009 roku na mocy porozumienia stron, na zasadach wynikających z Programu Dobrowolnych Odejść zawartego pomiędzy pozwanym a związkami zawodowymi. Na mocy zawartej ugody były pracodawca zobowiązał się wypłacić Wnioskodawcy odprawę pieniężną, kwotę za przysługujący okres wypowiedzenia, dodatkową rekompensatę, specjalną dodatkową rekompensatę, nagrodę jubileuszową, nagrodę roczną.

Zgodnie z art. 917 ustawy Kodeks cywilny, strony zawierające ugodę, czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

W związku z tym należy uznać, iż określone w ugodzie świadczenie przyznane Wnioskodawcy nie jest odszkodowaniem wynikającym z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zastosowanie do tej części świadczenia mógłby mieć przepis art. 21 ust.1 pkt 3b tej ustawy, jednakże zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b lit b) ww. ustawy, zwolnienie nie ma zastosowania do odszkodowań dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W związku z powyższym należy uznać, iż wypłacone kwoty nie stanowią odszkodowania, którego wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie znajdzie również zastosowania do wypłaconych kwot przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b. Zatem wypłacone na rzecz Wnioskodawcy kwoty od byłego pracodawcy nie korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Ze stanu faktycznego wynika, iż na mocy ugody Wnioskodawcy zostały wypłacone zaległe świadczenia związane z uprzednio istniejącym stosunkiem pracy. Treść wniosku nie wskazuje natomiast, ażeby świadczenia te stanowiły zasądzone przez sąd odszkodowanie

Wynikająca z ugody kwota świadczenia winna być zakwalifikowana do przychodu ze stosunku pracy bowiem wypłata tegoż świadczenia miała swe źródło w uprzednio łączącym Wnioskodawcę z pracodawcą stosunkiem pracy. Gdyby tego stosunku nie było – Wnioskodawca nie miałby podstaw występować z roszczeniem przeciwko pracodawcy o zasądzenie odszkodowania za nieuzasadnione i niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę. Tym samym wypłacone świadczenie na podstawie ugody sądowej zawartej z byłym pracodawcą stanowi dla Wnioskodawcy przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu.

Odnosząc się natomiast do kwestii dotyczącej możliwości zastosowania kosztów uzyskania przychodu w stosunku do wypłaconej nagrody z zysku, stwierdzić należy, co następuje.

Wypłacone byłemu pracownikowi świadczenia w postaci nagrody jubileuszowej i odprawy, jako związane ze stosunkiem pracy, należy zakwalifikować do przychodów określonych w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do przychodów ze stosunku pracy. Zatem, pracodawca dokonujący wypłaty tego rodzaju przychodów jako płatnik jest obowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i przekazania jej na rachunek właściwego urzędu skarbowego, zgodnie z zasadami określonymi w art. 32 i 38 tej ustawy.

Opodatkowaniu podlega dochód ze stosunku pracy, to jest przychód ze stosunku pracy pomniejszony między innymi o koszty uzyskania tego przychodu. Nie ma tu znaczenia, iż ustał stosunek pracy, ale to, że wypłata następuje z tytułu stosunku pracy.

Koszty uzyskania przychodów regulują przepisy Rozdziału 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 zdanie pierwsze powołanej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, iż przy poborze zaliczek na podatek dochodowy od wypłaconej nagrody z zysku za 2009 rok, powinny być uwzględnione koszty uzyskania przychodu w wysokości obowiązującej w miesiącu wypłaty, zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.