2017.02.15 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu - 3063-ILPP3.4512.182.2016.2.JKu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPP3.4512.182.2016.2.JKu
z 15 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 8 grudnia 2016 r. (data wpływu 12 grudnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 stycznia 2017 r. (data wpływu 30 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej trybie licytacji komorniczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej trybie licytacji komorniczej. Wniosek został uzupełniony w dniu 30 stycznia 2017 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym Kancelaria Komornicza w związku z ewentualną sprzedażą nieruchomości należącej do dłużnika, na podstawie art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.) oraz w związku z tym, że komornicy sądowi w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów informuje o aktualnym stanie nieruchomości w celu uzyskania odpowiedzi dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sprzedaży nieruchomość gruntowej. Dla przedmiotowej nieruchomości Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą.

Nieruchomość gruntowa zabudowana jest budynkiem warsztatowo-magazynowym, wzniesionym prawdopodobnie w latach 70-tych XX wieku, wolnostojącym, jednokondygnacyjnym, niepodpiwniczonym, o konstrukcji stalowej obudowanej. Układ funkcjonalny obejmuje pomieszczenie hali warsztatowej z kanałami, pomieszczenia magazynowe, komunikację i zaplecze biurowo-socjalne, o łącznej powierzchni użytkowej wynoszącej 519,86 m². Budynek wyposażony jest w instalacje elektryczną, wodną i kanalizacyjną.

Działka nr 293/6 ma kształt regularny, zbliżony do kwadratu. Ukształtowanie terenu jest płaskie. Trzema bokami działka przylega do sąsiednich terenów z zabudową produkcyjno-usługową i jednym bokiem do drogi publicznej. Na dzień oględzin działka jest zagospodarowana w stopniu podstawowym, częściowo ogrodzona i częściowo utwardzona płytami betonowymi.

Zgodnie z Uchwałą Rady Miejskiej z dnia 27 października 2011 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wyceniana nieruchomość położona jest na terenie oznaczonym symbolem planu 1P/U – przeznaczenie podstawowe: tereny zabudowy produkcyjnej i usługowej.

Ogólny stan techniczny budynku warsztatowo-magazynowego określono jako mierny – wzniesiony prawdopodobnie w latach 70-tych XX wieku, na przestrzeni lat poddawany był częściowym remontom, jednak aktualnie jest nieużytkowany i zdewastowany, w poszczególnych wbudowanych elementach budynku, konstrukcji, instalacji, wykończenia itp. występują znaczne uszkodzenia i ubytki, cechy i właściwości wbudowanych materiałów mają obniżoną klasę, wymagany kompleksowy remont kapitalny.

Za głównym budynkiem warsztatowo-magazynowym posadowiony jest także niewielki budynek garażowy oraz przylegająca wiata o konstrukcji stalowej, które nie są widoczne na mapie ewidencyjnej oraz zasadniczej. Budynek garażowy murowany z pustaków, z dwoma bramami drewnianymi, kryty jednospadowym, płaskim stropodachem, o powierzchni ok. 30 m².

Według Głównego Urzędu Statystycznego dłużniczka figuruje jako osoba fizyczna prowadząca działalność, od dnia 9 lutego 2016 r. zawieszona działalność gospodarcza. Zgodnie z aktem notarialnym wynika, że nieruchomość została zakupiona przez dłużnika od osoby trzeciej w dniu 11 marca 2014 r.

W dniu 30 stycznia 2017 r. wniosek uzupełniono pismem o doprecyzowanie opisu sprawy wskazując, co następuje:

Dłużnik prowadził działalność w zakresie transport drogowy towarów.
Dłużnik dokonał zakupu nieruchomości od osoby fizycznej, która na dzień sprzedaży nieruchomości prowadziła działalność gospodarczą, podmiot na dzień dzisiejszy aktywny.
Nabycie nieruchomości zostało zwolnione z naliczenia podatku VAT.
Zgodnie z Uchwałą Rady Miejskiej, w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, wyceniana nieruchomość położona jest na terenie oznaczonym symbolem planu 1P/U – przeznaczenie podstawowe: tereny zabudowy produkcyjnej i usługowej. W związku z powyższym dłużnik nabył nieruchomość w celu prowadzenia działalności gospodarczej.
Dłużnik od momentu zakupu nieruchomości nie wykorzystywał ja na żadne cele, stoi pusta do generalnego remontu.
Dłużnik nie wykorzystywał nieruchomości w działalności gospodarczej.
W związku z nabyciem nieruchomości dłużnikowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
Dłużnik nie ponosił nakładów w celu przygotowania nieruchomości do sprzedaży.
Czy dłużnik wykorzystywał nieruchomość będącą przedmiotem planowanej sprzedaży wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku? Nie dotyczy.
Dłużnik nie udostępniał nieruchomości osobom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych.
Wiata o konstrukcji stalowej stanowi budowlę niezwiązaną na stale z gruntem.
Wiata jest budowlą ponieważ:
1. nie jest wydzielona z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych,
2. nie jest trwale związana z gruntem,
3. nie posiada fundamentów,
więc nie jest budynkiem w rozumieniu ustawy Prawo Budowlane.
Wszystkie budynki znajdujące się na nieruchomości były już zasiedlone przed zakupem dokonanym przez dłużnika.
Między pierwszym zasiedleniem a planowaną dostawą ww. obiektów upłynie okres powyżej 2 lat – do każdego budynku z osobna.
Dłużnik nie ponosił wydatków na ulepszenie budynków.
Nieruchomości opisane we wniosku, po zakończeniu ulepszenia nie były wykorzystywane przez dłużnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.
Dłużnik nie dokonywał ww. wydatków.
Ogrodzenie i utwardzenie płytami betonowymi znajdujące się na nieruchomości są nie trwale związane z gruntem, nie stanowią budynków.
Ogrodzenie i utwardzenie płytami betonowymi nie stanowią budynków z rozumieniu ustawy Prawo Budowlane.
1. dłużnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem nieruchomości i wykonaniem ogrodzenia,
2. przed planowaną sprzedażą nieruchomości doszło już do pierwszego zajęcia budowli, oddania do używania,
3. dłużnik nie ponosił nakładów na ulepszenie ww. budowli w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym
4. dłużnik nie dokonywał ww. wydatków.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku ze sprzedażą nieruchomości w drodze licytacji komornik będzie płatnikiem podatku od towarów i usług, czy też będzie zwolniony od ww. obowiązku?

Zdaniem Wnioskodawcy, komornik nie będzie płatnikiem podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą nieruchomości w drodze licytacji, gdyż ustawa z dnia 1 marca 2014 r. o podatku od towarów i usług nie ma zastosowania w przypadku sprzedaży ww. nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2014 r., poz. 1619, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W myśl art. 106c ustawy faktury dokumentujące dostawę towarów, o której mowa w art. 18, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.

Powołane powyżej przepisy wskazują, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji w przypadku, gdy wykonuje on czynności egzekucyjne. Komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. W przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku. Jeżeli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą towarów, to komornik jest zobowiązany do wystawienia faktury w imieniu i na rzecz dłużnika.

Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami – według art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Tak więc, w świetle przytoczonych powyżej przepisów, zarówno grunt jak i budynek spełniają definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Należy podkreślić, że opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepis art. 5 ust. 1 ustawy i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zostanie dokonana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającą w takim charakterze.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma zatem na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem „podatnika” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT, jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Odnosząc regulacje zawarte w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy do art. 18 ustawy, wskazać należy, że w przypadku, gdy dłużnik – właściciel danej nieruchomości jest podatnikiem podatku od towarów i usług, wówczas komornik jest płatnikiem podatku VAT z tytułu dostawy nieruchomości.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy – zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z treści ww. przepisu wynika, że dostawa nieruchomości, spełniających określone w przepisach warunki, może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży, nie minęły co najmniej dwa lata.

Według art. 2 pkt 14 ustawy, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji, zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko, jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Stosownie jednak do treści art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
dostawa terenu budowlanego.

Z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE wynika, że państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym, państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

W tym miejscu należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14.

Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „(…) definicja »pierwszego zasiedlenia (zajęcia)« zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112, czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia, celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji »pierwszego zasiedlenia« wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko, jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem, a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej, albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Jak wynika z powyższego, „pierwsze zasiedlenie” budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko, jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej, w sytuacji gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem, aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy, w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE – musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b – zgodnie z zapisem art. 43 ust. 7a ustawy – nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, wówczas należy poddać badaniu zaistnienie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Warunkiem zastosowania zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy jest konieczność wykorzystywania towarów, w tym również nieruchomości, będących przedmiotem dostawy wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do konkluzji, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie ww. obiektów. Stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie podatnik uprawniony będzie do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter świadczonych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Dodatkowo wskazać należy, że zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Wobec powyższego, przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony. Powyższy przepis obejmuje swoim zakresem także grunty będące w użytkowaniu wieczystym.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, będący komornikiem, prowadzi postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi. Egzekucji podlega nieruchomość zabudowana budynkiem warsztatowo-magazynowym, wzniesionym prawdopodobnie w latach 70-tych XX wieku, wolnostojącym, jednokondygnacyjnym, niepodpiwniczonym, o konstrukcji stalowej obudowanej. Układ funkcjonalny obejmuje pomieszczenie hali warsztatowej z kanałami, pomieszczenia magazynowe, komunikację i zaplecze biurowo-socjalne, o łącznej powierzchni użytkowej wynoszącej 519,86 m². Budynek wyposażony jest w instalacje elektryczną, wodną i kanalizacyjną. Działka nr 293/6 ma kształt regularny, zbliżony do kwadratu. Ukształtowanie terenu jest płaskie. Trzema bokami działka przylega do sąsiednich terenów z zabudową produkcyjno-usługową i jednym bokiem do drogi publicznej. Na dzień oględzin działka jest zagospodarowana w stopniu podstawowym, częściowo ogrodzona i częściowo utwardzona płytami betonowymi. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje, że nieruchomość położona jest na terenie oznaczonym symbolem planu 1P/U – przeznaczenie podstawowe: tereny zabudowy produkcyjnej i usługowej. Ogólny stan techniczny budynku warsztatowo-magazynowego określono jako mierny – wzniesiony prawdopodobnie w latach 70-tych XX wieku, na przestrzeni lat poddawany był częściowym remontom, jednak aktualnie jest nieużytkowany i zdewastowany, w poszczególnych wbudowanych elementach budynku, konstrukcji, instalacji, wykończenia itp. występują znaczne uszkodzenia i ubytki, cechy i właściwości wbudowanych materiałów mają obniżoną klasę, wymagany kompleksowy remont kapitalny. Za głównym budynkiem warsztatowo-magazynowym posadowiony jest także niewielki budynek garażowy oraz przylegająca wiata o konstrukcji stalowej, które nie są widoczne na mapie ewidencyjnej oraz zasadniczej. Budynek garażowy murowany z pustaków, z dwoma bramami drewnianymi, kryty jednospadowym, płaskim stropodachem, o powierzchni ok. 30 m2. Według Głównego Urzędu Statystycznego dłużnik figuruje jako osoba fizyczna prowadząca działalność, od dnia 9 lutego 2016 r. zawieszona działalność gospodarcza. Z aktu notarialnego wynika, że nieruchomość została zakupiona przez dłużnika od osoby trzeciej w dniu 11 marca 2014 r. Dłużnik prowadził działalność w zakresie transportu drogowego towarów. Dłużnik dokonał zakupu nieruchomości od osoby fizycznej, która na dzień sprzedaży nieruchomości prowadziła działalność gospodarczą, podmiot na dzień dzisiejszy aktywny. Nabycie nieruchomości zostało zwolnione z naliczenia podatku VAT. Dłużnik nabył nieruchomość w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Od momentu zakupu nieruchomości nie wykorzystywał jej na żadne cele, stoi pusta do generalnego remontu. Dłużnik nie wykorzystywał nieruchomości w działalności gospodarczej. Nie ponosił nakładów w celu przygotowania nieruchomości do sprzedaży. Nie wykorzystywał nieruchomości będącej przedmiotem planowanej sprzedaży wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku. Dłużnik nie udostępniał nieruchomości osobom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych. Wiata o konstrukcji stalowej stanowi budowlę niezwiązaną na stałe z gruntem. Wiata jest budowlą ponieważ: nie jest wydzielona z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, nie jest trwale związana z gruntem, nie posiada fundamentów, więc nie jest budynkiem w rozumieniu ustawy Prawo budowlane. Wszystkie budynki znajdujące się na nieruchomości były już zasiedlone przed zakupem dokonanym przez dłużnika. Między pierwszym zasiedleniem a planowaną dostawą ww. obiektów upłynie okres powyżej 2 lat. Dłużnik nie ponosił wydatków na ulepszenie budynków. Nieruchomości opisane we wniosku, po zakończeniu ulepszenia nie były wykorzystywane przez dłużnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat. Ogrodzenie i utwardzenie płytami betonowymi znajdujące się na nieruchomości są nie trwale związane z gruntem, nie stanowią budynków. Dłużnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem nieruchomości i wykonaniem ogrodzenia. Dłużnik nie ponosił nakładów na ulepszenie ww. budowli w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy w związku ze sprzedażą nieruchomości w drodze licytacji komornik będzie płatnikiem podatku od towarów i usług, czy też będzie zwolniony od ww. obowiązku.

Mając na uwadze opis sprawy oraz brzmienie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy należy wskazać, że sprzedaż opisanych budynków będzie mogła korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w tym przepisie. Jak wynika z opisu sprawy, nieruchomość została zakupiona przez dłużnika od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą w dniu 11 marca 2014 r. Zatem, należy uznać, że do pierwszego zasiedlenia budynków doszło najpóźniej w chwili zakupu, wówczas bowiem nastąpiło ich pierwsze zajęcie, używanie. Od tego momentu natomiast upłynął okres dłuższy niż dwa lata. Ponadto, na przedmiotowe budynki nie były ponoszone nakłady na ulepszenie, przekraczające 30% wartości początkowej. W efekcie powyższego, spełnione zostały ustawowe przesłanki, na podstawie których zastosowanie zwolnienia od podatku VAT do analizowanej sprzedaży będzie prawnie dopuszczalne.

Jak już wcześniej wskazano, grunt będący przedmiotem dostawy, będzie podlegał opodatkowaniu według takiej stawki podatku VAT, jaką opodatkowane będą budynki na nim posadowione. Oznacza to, że w rozpatrywanej sprawie, gdy budynki korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również zbycie gruntu, będzie objęte zwolnieniem od podatku, w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy.

Podsumowując, sprzedaż opisanej we wniosku nieruchomości w drodze licytacji będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy, który twierdzi, że ,,komornik nie będzie płatnikiem podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą nieruchomości w drodze licytacji, gdyż ustawa z dnia 11-03-2014 roku o podatku od towarów i usług nie ma zastosowania w przypadku sprzedaży w/w nieruchomości”, należy je uznać za nieprawidłowe, bowiem sprzedaż nieruchomości podlega ustawie o podatku od towarów i usług, lecz w rozpatrywanej sprawie korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Ponadto w związku z użytym w uzupełnieniu do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 20 stycznia 2017 r. w odpowiedzi na pytanie oznaczone we wniosku nr 11 (Ad 11) sformułowaniem: ,,(…) nie jest budynkiem w rozumieniu ustawy Prawo Bankowe” tut. Organ uznał, że w powyższym fragmencie nastąpiła oczywista omyłka pisarska i Wnioskodawcy chodzi o Prawo budowlane. Takie samo założenie dotyczy stanowiska, w którym ustawę z dnia 11 marca 2004 r. określa jako ,, ustawa z dnia 11-03-2014 roku”.

Należy również podkreślić, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem sprawy. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ zaznacza, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin