2017.02.13 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach - 2461-IBPB-2-2.4511.1047.2016.2.IN

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-2-2.4511.1047.2016.2.IN
z 13 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 7 listopada 2016 r. (data otrzymania 21 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce w związku z zamiarem przeniesienia ośrodka interesów życiowych do Zjednoczonych Emiratów Arabskich – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 listopada 2016 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce w związku z zamiarem przeniesienia ośrodka interesów życiowych do Zjednoczonych Emiratów Arabskich.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest obywatelem polskim, urodzonym w Polsce. Od ponad 10 lat pracuje w Polsce na etacie w sektorze prywatnym. Nie posiada nieruchomości na terytorium Polski. Jest zameldowany na pobyt stały w domu członka rodziny, jednak mieszka wynajmując okazjonalnie w innych miejscach. Nie posiada własnej rodziny (małżonka, dzieci). Nie posiada ogniska domowego w Polsce, to jest żadnego miejsca urządzonego i zastrzeżonego do swojego trwałego użytku. Nie utrzymuje intensywnych kontaktów rodzinnych, towarzyskich, politycznych, społecznych i obywatelskich na terenie Polski. Nie należy do organizacji politycznych, kulturalnych, społecznych na terenie RP. Posiada na terytorium RP konta bankowe oraz lokaty bankowe, na których trzyma swoje oszczędności. Nie posiada polis ubezpieczeniowych na życie ani polis ubezpieczeniowych o charakterze lokat bankowych.

Wnioskodawca zamierza opuścić Polskę i podjąć pracę etatową na terenie Zjednoczonych Emiratów Arabskich (zwanych dalej ZEA) w emirackim podmiocie gospodarczym (w firmie o kapitale emirackim) z zamiarem pobytu stałego w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. W związku z podjęciem pracy w ZEA planuje również przenieść do ZEA swój ośrodek interesów życiowych i gospodarczych. Praca w firmie emirackiej na terenie ZEA będzie dla Wnioskodawcy jedynym źródłem dochodu z pracy i jednocześnie zapewni mu znaczną większość dochodu ogółem (Wnioskodawca rozważa możliwość osiągania dochodu z innych źródeł, np. lokat bankowych lub wynajmu nieruchomości, jednak w znacznie mniejszej skali, tzn. dochód ze źródeł dodatkowych nie przekroczy 20% dochodu ogółem).

Wnioskodawca zaznaczył, że długość przyszłego pobytu w ZEA będzie zależna od czynników zewnętrznych, takich jak: fakt przedłużenia wizy pracowniczej (początkowo wydawanej na 2-3 lata), posiadaniem pracy (w razie utraty pracy wiza pracownicza jest anulowana). Stąd też, pomimo intencji pozostania w ZEA na stałe, pobyt tam może zostać skrócony i w następstwie Wnioskodawca może zostać zmuszony do powrotu do Polski jako kraju, którego formalnie jest obywatelem.

Zgodnie z prawodawstwem emirackim, obywatel Polski nie może uzyskać obywatelstwa ZEA (obywatelem ZEA może być jedynie osoba posiadająca rodzica z obywatelstwem emirackim), więc posiadanie wizy pobytu długookresowego (np. wiza pracownicza) jest jedyną formą utrzymywania intencji pobytu stałego na terenie ZEA.

Wnioskodawca zamierza spędzać poza granicami RP (głównie w ZEA, pracując) znaczną większość roku. Pobyt Wnioskodawcy na terenie Polski nie przekroczy 180 dni w roku podatkowym/kalendarzowym, poczynając od roku 2017 (chyba, że Wnioskodawca zostanie zmuszony do powrotu do Polski przez niezależne od niego okoliczności, opisane powyżej).

W związku z przeprowadzką do ZEA Wnioskodawca zamierza złożyć we właściwym Urzędzie Skarbowym deklarację aktualizującą dane adresowe ZAP-3, w której poda swój nowy adres zamieszkania w ZEA (będzie to albo adres mieszkania wynajętego w ZEA albo adres mieszkania zakupionego w ZEA). Dodatkowo Wnioskodawca zamierza ograniczyć swoje kontakty rodzinne, towarzyskie, polityczne, społeczne, obywatelskie na terenie Polski do minimum. Dodatkowo Wnioskodawca zamierza zaprzestać opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne, rentowe itp. na terenie Polski.

Wnioskodawca zaznaczył, że nie będzie w stanie uzyskać od administracji podatkowej ZEA certyfikatu rezydencji podatkowej, ponieważ władze ZEA nie wydają takich certyfikatów osobom fizycznym. Jedynym sposobem potwierdzenia rezydencji w ZEA będzie przyznana Wnioskodawcy przez ZEA wiza rezydencka/pracownicza.

Intencją Wnioskodawcy jest przeniesienie do ZEA swojego ośrodka interesów życiowych oraz gospodarczych w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. Nr 80, poz. 350, ze zm.).

Wnioskodawca nie zamierza wymeldować się z lokalu członka rodziny. Zamierza utrzymać zameldowanie na pobyt stały w domu członka rodziny na czas mojego pobytu w ZEA. Powyższą okoliczność Wnioskodawca motywuje względami praktycznymi oraz formalnymi: przede wszystkim faktem, że posiadanie zameldowania na terenie Polski znacznie ułatwia kontakty z organami administracji Polski oraz instytucjami takimi jak banki (Wnioskodawca zamierza utrzymywać w polskich bankach rachunki i lokaty bankowe).

Wnioskodawca zamierza również pozostawić oszczędności dotychczas zgromadzone na terytorium Polski na lokatach/rachunkach bankowych w polskich bankach (tzn. nie zamierza przenosić tych oszczędności do ZEA). Powyższe Wnioskodawca uzasadnia głównie wysokim kosztem konwersji i przesyłu tych środków finansowych. Innym powodem jest konieczność zabezpieczenia się na wypadek wydarzeń losowych opisanych wcześniej np. utraty pracy w ZEA i konieczności powrotu do Polski (wtedy wysoki koszt konwersji aktywów zostałby poniesiony podwójnie, co spowodowałoby bardzo znaczną stratę finansową).

W związku z powyższym zdarzeniem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca w trakcie pobytu w ZEA będzie traktowany jako polski nierezydent podatkowy?
Czy Wnioskodawca będzie zobowiązany do uwzględnienia w swoim polskim zeznaniu podatkowym dochodów nie osiągniętych na terytorium Polski od roku wyjazdu do ZEA z zamiarem pobytu stałego aż do roku powrotu na stałe do Polski (gdyby został do takiego powrotu zmuszony przez okoliczności opisane wcześniej takie jak utrata pracy w ZEA) przy założeniu, że w każdym roku pobytu w ZEA spędziłby w Polsce mniej niż 183 dni?

Wnioskodawca uważa, że w świetle przepisów podatkowych, będzie polskim nierezydentem podatkowym przez cały czas trwania pobytu w ZEA, od roku wyjazdu z zamiarem pobytu stałego w ZEA aż do ewentualnego powrotu na skutek okoliczności losowych opisanych we wniosku takich jak utrata pracy w ZEA (przy założeniu, że w każdym z lat spędzonych w ZEA długość jego pobytu na terytorium Polski nie przekroczy 183 dni).

Art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast na podstawie art. 4a ustawy, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Wnioskodawca nie będzie posiadał na terenie Polski miejsca zamieszkania według powyższej definicji, ponieważ:

nie będzie spędzał na terenie Polski więcej niż 183 dni w roku podatkowym
nie będzie posiadał na terenie Polski centrum interesów życiowych, ponieważ nie będzie miał powiązań rodzinnych (nie posiada małżonki ani dzieci, relacje z pozostałą rodziną zostaną ograniczone do minimum), towarzyskich, kulturalnych, politycznych, obywatelskich, nie będzie przynależał do żadnych klubów, organizacji, stowarzyszeń, nie będzie posiadał w Polsce ogniska domowego tj. miejsca urządzonego i zastrzeżonego pod swój wyłączny i trwały użytek.
nie będzie posiadał na terenie Polski centrum interesów gospodarczych, ponieważ cała działalność zarobkowa Wnioskodawcy (dochody z pracy najemnej) będzie się odbywać na terytorium ZEA i stamtąd będzie pochodzić co najmniej 80 procent jego dochodu ogółem. Nie będzie prowadził na terenie Polski działalności gospodarczej ani świadczył pracy najemnej.

Wnioskodawca uważa, że zameldowanie u członka rodziny nie wpłynie na fakt posiadania miejsca zamieszkania na terenie Polski wedle powyższej definicji. W interpretacjach indywidualnych urzędy skarbowe uznawały bowiem, że miejsce zamieszkania nie ma nic wspólnego z miejscem zameldowania. Fakt zameldowania stanowi bowiem jedynie o spełnieniu wymogu prawno-administracyjnego. Możliwe jest więc posiadanie miejsca zameldowania w Polsce i jednocześnie centrum interesów życiowych w innym kraju (Urząd Skarbowy Poznań-Śródmieście, 14 kwietnia 2006 r., ZD/415-16/06, Urząd Skarbowy w Gnieźnie, 16 lipca 2004 r., N-DOFN/415-14/04).

Wnioskodawca uważa, że fakt posiadania kont i lokat bankowych w polskich bankach nie będzie stanowił o posiadaniu miejsca zamieszkania na terenie Polski, ponieważ znacząca większość aktywności ekonomicznej/gospodarczej Wnioskodawcy, tj. praca najemna, będzie skoncentrowana w ZEA i stamtąd też pochodzić będzie co najmniej 80 procent jego dochodu. W ZEA Wnioskodawca będzie również posiadał konta bankowe do zarządzania majątkiem zgromadzonym w ZEA.

Zdaniem Wnioskodawcy brak certyfikatu rezydencji podatkowej ZEA nie wpłynie na fakt nie posiadania rezydencji podatkowej na terenie Polski. Niemożność posiadania certyfikatu rezydencji podatkowej jest spowodowana wewnętrznymi przepisami ZEA – certyfikatu takiego administracja podatkowa ZEA nie wydaje osobom fizycznym. Wnioskodawca będzie natomiast posiadał wizę pobytu długookresowego tego państwa (wiza rezydencka/pracownicza). Stanowisko Wnioskodawcy (zarówno w sprawie posiadania kont i rachunków bankowych jak i w sprawie braku certyfikatu rezydencji podatkowej) pokrywa się ze stanowiskiem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie wyrażonym w interpretacji z 2 listopada 2015 r. Znak: IPPB4/4511-1003/15-2/JK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego oznaczonego przez Wnioskodawcę nr 1. Natomiast w zakresie zdarzenia przyszłego oznaczonego we wniosku nr 2 wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie Znak: 2461-IBPB-2-2.4511.1048.2016.1.IN.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.) – osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy – za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Na podstawie art. 4a ww. ustawy, powyższe przepisy (a więc art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b ustawy) stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 4 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu sporządzonej w Abu Zabi 31 stycznia 1993 r. (Dz.U. z 1994 r. Nr 81, poz. 373), zmienionej Protokołem z 11 grudnia 2013 r., zmieniającym Umowę między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz.U. z 2015 r. poz. 312), który wszedł w życie z dniem 1 maja 2015 r., a którego postanowienia mają zastosowanie do dochodów osiąganych od 1 stycznia 2016 r., określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” oznacza:

w przypadku Polski, osobę, która zgodnie z prawem Polski podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również Polskę, jej jednostki terytorialne lub organy lokalne,
w przypadku Zjednoczonych Emiratów Arabskich, osobę fizyczną, która ma miejsce zamieszkania w Zjednoczonych Emiratach Arabskich i jest obywatelem Zjednoczonych Emiratów Arabskich

Jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich, osoba fizyczna może być uznana za mającą miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w art. 4 ust. 3 umowy według następujących zasad:

osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona silniejsze powiązania osobiste lub gospodarcze (ośrodek interesów życiowych)
jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa
jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
jeżeli jest ona obywatelem obu Umawiających się Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w umawiającym się Państwie” odnosi się do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę podlegania nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Dodatkowo, w przypadku Zjednoczonych Emiratów Arabskich, za osobę mającą miejsce zamieszkania w umawiającym się Państwie (a więc w Zjednoczonych Emiratów Arabskich) może być uznana tylko osoba, która jest obywatelem Zjednoczonych Emiratów Arabskich a więc łącznie spełnia dwa kryteria.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego; od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych).

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd. Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania; zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych ustala właściwy organ administracji podatkowej poprzez wydanie zaświadczenia o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych (certyfikat rezydencji). Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że – na moment wydania tego dokumentu bądź na moment w nim określony – stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu.

Zgodnie z art. 5a pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych certyfikat rezydencji – oznacza zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Certyfikat rezydencji jest zatem zaświadczeniem wydawanym przez organ administracji podatkowej, z treści którego musi jednoznacznie wynikać miejsce zamieszkania podatnika oraz musi być oznaczony organ podatkowy, przez który certyfikat został wydany. Certyfikat rezydencji musi zatem pochodzić wyłącznie od właściwego organu administracji podatkowej. Certyfikat ma dla celów podatkowych potwierdzić miejsce zamieszkania lub siedzibę podatnika, jest więc formą dokumentowania stanu faktycznego.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza opuścić Polskę i podjąć pracę etatową na terenie Zjednoczonych Emiratów Arabskich w emirackim podmiocie gospodarczym z zamiarem pobytu stałego w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Intencją Wnioskodawcy jest przeniesienie do ZEA swojego ośrodka interesów życiowych oraz gospodarczych w rozumieniu art. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Analizując stopień powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy w świetle ww. przepisów, uznać należy, że do momentu przeniesienia ośrodka interesów życiowych i gospodarczych do Zjednoczonych Emiratów Arabskich, tzn. do dnia wyjazdu z Polski, Wnioskodawca podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, tj. od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów z uwzględnieniem zawartych przez Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Natomiast od dnia wyjazdu z Polski, Wnioskodawca będzie spełniał przesłanki pozwalające uznać go za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terenie Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Od momentu wyprowadzenia się z Polski praca w firmie emirackiej na terenie ZEA będzie dla Wnioskodawcy jedynym źródłem dochodu z pracy. Wnioskodawca rozważa również możliwość osiągania dochodu z innych źródeł, np. lokat bankowych lub wynajmu nieruchomości. Wnioskodawca zamierza spędzać poza granicami RP (głównie w ZEA, pracując) znaczną większość roku. Pobyt Wnioskodawcy na terenie Polski nie przekroczy 180 dni w roku podatkowym/kalendarzowym, poczynając od roku 2017 (chyba, że Wnioskodawca zostanie zmuszony do powrotu do Polski przez niezależne od niego okoliczności, opisane powyżej).

Wnioskodawca zamierza utrzymać zameldowanie na pobyt stały w domu członka rodziny na czas swojego pobytu w ZEA. Należy jednak zauważyć, że dla ustalenia miejsca rezydencji podatkowej w Polsce, nie ma znaczenia miejsce zameldowania, ale tylko miejsce zamieszkania; poza tym – nie jest istotne zamieszkiwanie w konkretnym miejscu, lecz posiadanie w RP ośrodka interesów życiowych albo przebywanie tu dłużej niż 183 dni w roku podatkowym Istotne jest miejsce zamieszkania podatnika, a nie kwestie rejestracji administracyjnej. Jeżeli miejsce to będzie znajdować się poza terytorium RP, to podatnik nie będzie obciążony nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce.

Wnioskodawca nie będzie spełniał przesłanek z art. 4 ust. 1 lit. b) Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich, ponieważ, co prawda, będzie posiadał miejsce zamieszkania w ZEA, ale nie będzie posiadał obywatelstwa ZEA.

Jednak pomimo braku certyfikatu rezydencji podatkowej ZEA, dochody Wnioskodawcy uzyskane na terytorium ZEA uzyskane po zmianie rezydencji nie będą podlegać opodatkowaniu na terytorium Polski oraz nie będą podlegać wykazaniu w polskim zeznaniu podatkowym.

Fakt uzyskiwania przez Wnioskodawcę ewentualnych odsetek od oszczędności ulokowanych w polskim banku również nie spowoduje zmiany powyżej wskazanego ograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce. Jednak konsekwencją braku certyfikatu rezydencji będzie to, że odsetki nie będą mogły w Polsce podlegać opodatkowaniu według preferencyjnej stawki podatku 5% (zgodnie z art. 11 ust. 2 ww. Umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zw. z art. 30a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), lecz zgodnie z art. 30a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będą opodatkowane zryczałtowanym podatkiem dochodowym w wysokości 19%. Certyfikatu rezydencji nie można zastąpić innym dokumentem prywatnym lub urzędowym, który poświadczałby o miejscu zamieszkania podatnika. Brak takiego dokumentu obliguje płatnika do pobrania podatku według prawa polskiego

Podsumowując, mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, że do dnia wyjazdu z Polski, czyli do momentu przeniesienia przez Wnioskodawcę ośrodka interesów życiowych (centrum interesów osobistych i gospodarczych) do Zjednoczonych Emiratów Arabskich, Wnioskodawca będzie podlegał w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlegał opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów z uwzględnieniem zawartych przez Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Natomiast od dnia wyjazdu z Polski – Wnioskodawca będzie podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tzn. będzie podlegał opodatkowaniu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (np. dochód z odsetek powstających w Polsce, od których bank, jako płatnik, będzie pobierał i odprowadzał podatek bez udziału podatnika).

W konsekwencji, w zeznaniu podatkowym za 2017 r., Wnioskodawca nie ma obowiązku uwzględniania dochodów uzyskanych w Zjednoczonych Emiratach Arabskich po opuszczeniu Polski. W zeznaniu tym powinien natomiast wykazać dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce.

Dochody z tytułu pracy wykonywanej na terytorium ZEA będą podlegały opodatkowaniu w państwie zamieszkania, tj. w ZEA, zgodnie z art. 15 ust. 1 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

W odniesieniu do przywołanych we wniosku interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania, ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin