Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.7.2017.1.MAP
z 28 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 9 stycznia 2017 r. (data wpływu 11 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji lokalu mieszkalnego wykorzystywanego w części w działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 stycznia 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe:

Wnioskodawca od dnia 1 grudnia 2016 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Natomiast żona Wnioskodawcy nie prowadzi jednoosobowej działalności gospodarczej Przed założeniem działalności gospodarczej, w dniu 31 marca 2016 r., Wnioskodawca nabył wraz z żoną dwupoziomowy lokal mieszkalny (dalej: lokal). W celu nabycia lokalu Wnioskodawca wraz z żoną zaciągnęli kredyt hipoteczny. Przed nabyciem lokalu był on wykorzystywany przez zbywcę (pierwszego właściciela) od dnia 4 listopada 1999 r., tj. od dnia nabycia mieszkania na podstawie aktu notarialnego - umowy sprzedaży. Obecnie Wnioskodawca zamierza przeznaczyć i wykorzystywać (używać) lokal na cele prowadzenia w nim własnej działalności gospodarczej. Wnioskodawca wraz z żoną posiada wspólność majątkową małżeńską i lokal zaliczany jest do majątku wspólnego. Niemniej, lokal wykorzystywany będzie częściowo przez Wnioskodawcę dla potrzeb prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej.

Lokal składa się z:

I poziomu:

• salonu połączonego z kuchnią,
  

• łazienki,
  

• przedpokoju,
  

II poziomu:

• sypialni,
  

• pokoju przeznaczonego na biuro,
  

• łazienki,
  

• korytarza.
  
  

Wnioskodawca zamierza przeznaczyć na działalność gospodarczą pokój oraz łazienkę. Niewykluczone, że w przyszłości przeznaczy większą powierzchnię na potrzeby działalności gospodarczej. Lokal jest kompletny i zdatny do użytku. Lokal nie jest położony w budynku handlowo-usługowym, wymienionym w rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT). Lokal, ani budynek nie należą do budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 KŚT. Nie są też kioskami, domkami letniskowymi ani budynkami zastępczymi. Wnioskodawca zamierza wprowadzić lokal opisany powyżej do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w części przeznaczonej na działalność gospodarczą i rozpocząć jego amortyzację.

Wnioskodawca w związku z przeznaczeniem części lokalu na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą będzie ponosił różne koszty, w szczególności takie jak:

• odsetki od kredytu hipotecznego,
  

• składka na fundusz remontowy,
  

• opłaty za media, w tym woda, C.O., ścieki, energia elektryczna, Internet, RTV itp.,
  

• opłaty za ubezpieczenie nieruchomości i O.C.,
  

• opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi,
  

• opłaty za administracje nieruchomości, przeglądy techniczne,
  

• składka za bieżące naprawy,
  

• podatek od nieruchomości.
  
  

Ponadto, Wnioskodawca zamierza zaliczyć powyższe wydatki związane z użytkowaniem lokalu do kosztów uzyskania przychodów w proporcji, która wyraża procent wykorzystywania mieszkania na cele działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy po wprowadzeniu lokalu do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawca będzie mógł, zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Ustawa o PIT) rozpocząć jego amortyzację i na podstawie art. 22j Ustawy o PIT stosować stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% rocznie od wartości początkowej lokalu, w części, w jakiej jest wykorzystywany na cele działalności gospodarczej?
2. Czy po wprowadzeniu lokalu do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczyć wydatki związane z użytkowaniem lokalu do kosztów uzyskania przychodów w proporcji, która wyraża procent wykorzystywania mieszkania na cele działalności gospodarczej?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania oznaczonego Nr 1 w zakresie amortyzacji lokalu mieszkalnego wykorzystywanego w działalności gospodarczej. Natomiast w odniesieniu do pytania oznaczonego Nr 2, dotyczącego możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z użytkowaniem lokalu mieszkalnego w działalności gospodarczej, wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowy środek trwały, tj. lokal mieszkalny może być amortyzowany przez Wnioskodawcę na zasadach określonych w art. 22j ust. 1 pkt 3, tj. przez okres nie krótszy niż 10 lat. Tym samym, Wnioskodawca będzie mógł zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne stosując stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% rocznie od wartości początkowej lokalu, w części, w jakiej jest wykorzystywany na cele działalności gospodarczej.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z art. 22 ust 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadza działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z uwzględnieniem ust. 2-18 uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Jednocześnie należy mieć na uwadze, że stosownie do postanowień art. 22g ust. 11 cyt. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Z kolei, zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Jak stanowi art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji, wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Na podstawie art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lokale mieszkalne (pozycja 01, podgrupa 122) amortyzuje się przy zastosowaniu stawki 1,5%.

Natomiast, w myśl art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych,

- dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata (art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy).

Jak wynika z art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W podanej w art. 22j ust. 3 definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego, pod red. prof. dr hab. Bogusława Dunaja, wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296).

Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

Przepisy podatkowe nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody potwierdzające używanie środka trwałego w określonym czasie. Ciężar udowodnienia takiego stanu rzeczy spoczywa jednak na podatniku.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że w dniu 31 marca 2016 r. Wnioskodawca nabył wraz z żoną w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej lokal mieszkalny, który był wykorzystywany przez poprzedniego właściciela od dnia 4 listopada 1999 r., czyli przez okres co najmniej 60 miesięcy przed dniem zakupu. Przedmiotowy lokal zostanie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy i będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawione zdarzenie przyszłe Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przedmiotowy środek trwały (lokal mieszkalny) może być amortyzowany przez Niego na zasadach określonych w art. 22j ust. 1 pkt 3, tj. przez okres nie krótszy niż 10 lat. Tym samym Wnioskodawca będzie mógł zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne stosując stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% rocznie do części wartości początkowej lokalu wykorzystywanego na cele działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.