Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
3063-ILPB1-1.4511.47.2017.2.AMN
z 17 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2017 r. (data wpływu 27 stycznia 2017 r.), uzupełnionym w dniu 22 lutego 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 1 i art. 14f § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 15 lutego 2017 r. znak 3063-ILPB1-1.4511.47.2017.1.AMN na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 21 lutego 2017 r., a w dniu 22 lutego 2017 r. wniosek uzupełniono.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest jednoosobową spółką prawa handlowego Gminy Spółka została utworzona przede wszystkim w celu realizacji jednego z zadań własnych Gminy tj. zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków z terenu gminy. Na podstawie decyzji Wójta Gminy z dnia 29.12.2015 r. Spółka świadczy ww. usługi od dnia 1 kwietnia 2016 r., za pomocą sieci wodociągowo-kanalizacyjnej oraz obiektów budowlanych odpłatnie dzierżawionych od Gminy. Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od towarów i usług. Spółka jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

Spółka z o.o. w ubiegłym roku wykupiła i zamierza wykupić również i w obecnym dla członków zarządu oraz osób pełniących funkcje zarządcze w Spółce (kierowników działów) polisę w zakresie odpowiedzialności cywilnej za szkody, które mogą powstać podczas sprawowania przez nich funkcji zarządczych. Po zmianie formy zatrudnienia prezesa zarządu z umowy o pracę na kontrakt menadżerski zgodnie z ustawą o zasadach kształtowania wynagrodzeń osób kierujących niektórymi spółkami (Dz. U. 2016.1202), co nastąpi w 2017 r. również umową ubezpieczenia chciałaby objąć osobę świadczącą usługi zarządcze na rzecz Spółki w ramach kontraktu menadżerskiego. Nie ma obecnie innej możliwości zatrudniania członków zarządu Spółki z udziałem kapitału jednostki samorządu terytorialnego jak tylko w ramach kontraktu menadżerskiego. Umowa ubezpieczenia (tzw. „A”) przewiduje, że ubezpieczającym będzie spółka, natomiast ubezpieczonymi grupa wszystkich przeszłych, obecnych i przyszłych członków zarządu, członków rady nadzorczej, pracowników pełniących funkcje zarządcze lub nadzorcze w Spółce oraz osoba odpowiedzialna za księgi rachunkowe Spółki. Na polisie OC osoby ubezpieczone nie będą wskazane imiennie, w związku z tym Spółka nie musi informować ubezpieczyciela o zmianach w składzie zarządu a także na pozostałych stanowiskach kierowniczych objętych ubezpieczeniem. Wysokość składki ubezpieczeniowej nie będzie uzależniona od liczby ubezpieczonych ale wynika z oceny ryzyka przeprowadzonej przez ubezpieczyciela a także sum gwarancyjnych, które nie dotyczą konkretnych stanowisk lecz zakresów ubezpieczenia. Polisa OC ma charakter bezimienny a jedynym ubezpieczonym wskazanym w niej jest Spółka. Składka opłacana jest na rzecz ubezpieczyciela ze środków własnych Spółki i nie podlega zwrotowi przez osoby objęte polisą, wysokość stawki nie jest uzależniona od liczby osób objętych polisą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku podpisania umowy ubezpieczenia „A”, uiszczone przez Spółkę składki stanowić będą przychód podlegający opodatkowaniu PIT członków zarządu, rad nadzorczych i wszystkich osób pełniących funkcje zarządcze w Spółce oraz osoby odpowiedzialnej za prowadzenie ksiąg rachunkowych (czyli osób objętych ochroną ubezpieczeniową) a Spółka występować będzie jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, składka polisy „A” nie jest przychodem dla osób objętych ochroną ubezpieczeniową.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne świadczenie: to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu świadczenie; przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Na podstawie art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w zw. z art. 11 ust. 2 - 2b u.p.d.o.f. spółka uważa, że pojęcie „inne nieodpłatne świadczenie” oznacza przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości i przypisane wyraźnie konkretnej osobie. Skoro nie ma możliwości określenia wysokości przychodu przypadającego na każdą z ubezpieczonych osób (odpowiadającego określonej części składki ubezpieczeniowej), nie może być on uwzględniony w podstawie opodatkowania, a w konsekwencji opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Warunkiem koniecznym do uznania „nieodpłatnego świadczenia” za przychód, jest jego otrzymanie lub postawienie do dyspozycji podatnika, natomiast w przedmiotowej umowie ubezpieczony nie jest on imiennie wskazany, a identyfikacja osób ubezpieczonych następowałaby po zgłoszeniu roszczenia, tj. w chwili spełnienia świadczenia przez ubezpieczyciela. Ponadto polisa obejmuje nie tylko obecne ale i przyszłe osoby zarządzające Spółką. Objęcie ubezpieczeniem grupy osób, niemożliwej do zidentyfikowania, stanowi natomiast okoliczność uniemożliwiającą przypisanie przychodu z tego tytułu konkretnej osobie. W związku z tym zdaniem Spółki - nie można przyjąć, że takie świadczenie jest otrzymywane lub pozostawione do dyspozycji konkretnego podatnika, gdyż w momencie zawarcia umowy ubezpieczenia nie jest możliwe wskazanie osób, które z tego ubezpieczenia skorzystają, zakresu w jakim skorzystają i jaka część składki jest im przypisana a więc osób dla których opłacona składka rzeczywiście mogłaby stanowić przychód. W przypadku, gdy świadczeniem objęto kilka osób, musi istnieć ponadto możliwość ustalenia wartości świadczenia przypadającego na konkretną osobę a to w tej sytuacji nie jest wykonalne.

Zgodnie z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. o sygn. akt K 7/13 za przychód pracownika mogą być uznane tylko te świadczenia, które zostały spełnione za zgodą pracownika, jednocześnie zostały spełnione w interesie pracownika i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, a także korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów. Zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego tylko łączne spełnienie powyższych przesłanek pozwala na uznanie, że powstał przychód podatkowy po stronie pracownika. Podobnie, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zasadą jest zindywidualizowany obowiązek podatkowy oraz indywidualnie określony podatek wynikający z obowiązujących przepisów podatkowych, warunkiem zaś powstania zobowiązania podatkowego jest istnienie kryterium pozwalającego na zindywidualizowanie i przypisanie konkretnym osobom wysokości osiągniętego przez nie przychodu.

Przedmiotowa umowa ubezpieczenia członków organów Spółki kapitałowej została zawarta bez zgody osób ubezpieczonych na objęcie ich ochroną ubezpieczenia. Umowa ta została bowiem podpisana przez osobę uprawnioną do reprezentacji Spółki - Prezesa Zarządu - bez konsultacji z osobami ubezpieczonymi (choć trzeba zauważyć, że umowa obejmuje również osobę, która w czasie jej zawierania pełniła funkcję Prezesa Zarządu). Następnie wskazać należy, że zawarcie przedmiotowej umowy nie spowodowało powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków ze strony osób ubezpieczonych. Zawarcie umowy ubezpieczenia nie jest bowiem obowiązkiem członków władz Spółki, zatem nie ma pewności czy osoby objęte ubezpieczeniem zawarłyby taką umowę indywidualnie.

Ponadto, przedmiotowe ubezpieczenie obejmuje swym zakresem więcej niż jeden podmiot. Ewentualna korzyść wynikająca z umowy ubezpieczenia nie jest wymierna i nie może być przypisana indywidualnej osobie. W związku z powyższym, wskazanie konkretnego przychodu podatkowego do konkretnej osoby, nie jest możliwe.

Zatem, w przypadku, gdy osoby ubezpieczone nie zostały z góry określone w umowie (ewentualnie w załączniku do umowy, aneksie lub innym dokumencie) w sposób pozwalający na ich jednoznaczną identyfikację, jako osób ubezpieczonych od odpowiedzialności cywilnej, nie jest możliwe ustalenie przychodu w postaci otrzymania nieodpłatnych świadczeń przez poszczególnych ubezpieczonych, ponieważ brak jest podstaw do przyporządkowania im składek w dacie zawarcia umowy i opłacenia ich przez Wnioskodawcę.

Powyższe oznacza, że wartość zapłaconej przez Wnioskodawcę składki ubezpieczeniowej nie stanowi dla osób objętych zakresem ubezpieczenia, zdefiniowanych w opisie stanu faktycznego, przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji w analizowanej sytuacji na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek pobrania i wpłacenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Reasumując, wartość opłaconego przez spółkę jako ubezpieczającego - ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej członków organów Spółki a także osób zarządzających Spółką nie stanowi dla tychże osób przychodu podatkowego, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nie jest możliwe zidentyfikowanie kręgu osób objętych tym ubezpieczeniem, a co za tym idzie - przypisania konkretnego przychodu konkretnej osobie.

Na Spółce nie będą więc ciążyły obowiązki płatnika wynikające z art. 31 i art. 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ww. stanowisko podziela również: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie z 30.09.2016 r. IPPB4/4511-918/16-2/MS2; Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 29.04.2016 r. ITPB2/4511-97/16/RS; Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu 21.09.2016 r. ILPB1-2/4511-1-116/16-2/TR.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika natomiast, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych pojęcie „nieodpłatne świadczenie” obejmuje nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby, ale również wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (uchwała NSA z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02).

Zasady ustalania wartości nieodpłatnych świadczeń zostały określone m.in. w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Dotyczy to zarówno podatników osiągających przychody ze stosunku pracy, jak i podatników uzyskujących przychody z działalności wykonywanej osobiście.

W myśl art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są:

• stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta (pkt 1);
• działalność wykonywana osobiście (pkt 3).
  
  

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z kolei zgodnie z art. 13 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się:

• przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych (pkt 7);
• przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej - z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7 (pkt 9).
  
  

Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej (art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Stosownie do art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zgodnie z art. 805 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.), przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

W myśl art. 808 § 1 zdanie pierwsze ustawy Kodeks cywilny, ubezpieczający może zawrzeć umowę ubezpieczenia na cudzy rachunek.

Natomiast stosownie do zapisu art. 822 § 1 ustawy Kodeks cywilny, przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Z treści tego przepisu wynika, że umowa ubezpieczenia OC nie musi koniecznie dotyczyć osoby ubezpieczającej. Osoba ta może zawrzeć umowę, której przedmiotem ubezpieczenia będzie odpowiedzialność za szkody spowodowane przez inną osobę (np. członka zarządu, członka rady nadzorczej, pracownika wykonującego funkcje zarządcze). Sytuacja, w której składka opłacana jest przez inną osobę niż ta, w której interesie majątkowym zawierana jest umowa powoduje – co do zasady – powstanie przychodu u osoby, na rzecz której zawierana jest umowa. Jest to bowiem odstępstwo od ogólnej zasady pokrywania kosztów ubezpieczenia przez podmiot, którego interesów umowa dotyczy.

Dla ustalenia czy w konkretnym przypadku doszło do uzyskania przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia należy mieć na uwadze wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13), w którym stwierdzono, że „podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowiło przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. To ostatnie może występować, gdy pracownik dobrowolnie skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę. W ocenie Trybunału, ustalone z uwzględnieniem przepisów u.p.d.o.f. rozumienie ustawowego sformułowania „inne nieodpłatne świadczenie” wyznacza przedmiot opodatkowania w sposób wystarczający.

Rozumienie to jest doprecyzowane przez szczególny sposób określenia w przepisach zdarzenia, z którym ustawa wiąże powstanie zobowiązania podatkowego osoby uzyskującej (inne nieodpłatne świadczenie)”.

„W konsekwencji, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, przeprowadzona analiza pozwala na określenie cech istotnych „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie);
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść;
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów)”.
  
  

Trybunał Konstytucyjny zaznaczył również, że „na gruncie u.p.d.o.f. zasadą jest zindywidualizowany obowiązek podatkowy oraz indywidualnie określony podatek wynikający z obowiązujących przepisów podatkowych. Wymóg taki wynika nie tylko z ustaw podatkowych, ale i wprost z Konstytucji.” W konsekwencji powyższego wartość oferowanego przez pracodawcę świadczenia musi mieć wymiar indywidualny, czyli taki, który umożliwia określenie wartości świadczenia przypadającej na daną osobę. Zatem warunkiem powstania zobowiązania podatkowego jest istnienie kryterium pozwalającego na zindywidualizowanie i przypisanie konkretnym osobom wysokości osiągniętego przez nie przychodu.

Zatem w świetle wspomnianego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w zw. z art. 11 ust. 2 - 2b u.p.d.o.f. rozumieć należy w ten sposób, że pojęcie „inne nieodpłatne świadczenie” oznacza przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości. Skoro nie ma możliwości określenia wysokości przychodu przypadającego na każdą z ubezpieczonych osób (odpowiadającego określonej części składki ubezpieczeniowej), zgodzić się należy, że nie może być on uwzględniony w podstawie opodatkowania, a w konsekwencji opodatkowany.

Co prawda, Trybunał Konstytucyjny odniósł się w swoim wyroku jedynie do przychodów ze stosunku pracy, jednakże określone przez Trybunał przesłanki, na podstawie których należy ustalać, kiedy dochodzi do powstania przychodu z „nieodpłatnego świadczenia”, mają zastosowanie także do przychodów uzyskiwanych z działalności wykonywanej osobiście.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w ubiegłym roku wykupił i zamierza wykupić również w obecnym dla członków zarządu oraz osób pełniących funkcje zarządcze w Spółce polisę w zakresie odpowiedzialności cywilnej za szkody, które mogą powstać podczas sprawowania przez nich funkcji zarządczych. Po zmianie w 2017 roku formy zatrudnienia prezesa zarządu z umowy o pracę na kontrakt menadżerski również umową ubezpieczenia Zainteresowany chciałaby objąć osobę świadczącą usługi zarządcze na rzecz Spółki w ramach kontraktu menadżerskiego. Umowa ubezpieczenia przewiduje, że ubezpieczającym będzie Spółka, natomiast ubezpieczonymi grupa wszystkich przeszłych, obecnych i przyszłych członków zarządu, członków rady nadzorczej, pracowników pełniących funkcje zarządcze lub nadzorcze w Spółce oraz osoba odpowiedzialna za księgi rachunkowe Spółki. Na polisie OC osoby ubezpieczone nie będą wskazane imiennie, w związku z tym Spółka nie musi informować ubezpieczyciela o zmianach w składzie zarządu a także na pozostałych stanowiskach kierowniczych objętych ubezpieczeniem. Wysokość składki ubezpieczeniowej nie będzie uzależniona od liczby ubezpieczonych ale wynika z oceny ryzyka przeprowadzonej przez ubezpieczyciela a także sum gwarancyjnych, które nie dotyczą konkretnych stanowisk lecz zakresów ubezpieczenia. Polisa OC ma charakter bezimienny a jedynym ubezpieczonym wskazanym w niej jest Spółka. Składka opłacana jest na rzecz ubezpieczyciela ze środków własnych Spółki i nie podlega zwrotowi przez osoby objęte polisą.

W świetle stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku uznać należy, że ubezpieczonym od odpowiedzialności cywilnej był i będzie nieograniczony krąg osób, w tym nawet osoby które w przyszłości będą członkami zarządu, rady nadzorczej, pracownikami pełniącymi funkcje zarządcze lub nadzorcze w Spółce oraz osobą odpowiedzialną za księgi rachunkowe Spółki. Tym samym, w tejże sytuacji, nie było i nie będzie możliwym zidentyfikowanie kręgu osób objętych ubezpieczeniem od odpowiedzialności cywilnej. Objęcie ubezpieczeniem grupy osób, niemożliwej do zidentyfikowania, stanowi natomiast okoliczność uniemożliwiającą przypisanie przychodu z tego tytułu konkretnej osobie.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie wartość zapłaconej przez Wnioskodawcę składki ubezpieczeniowej nie stanowi/nie będzie stanowić dla osób objętych zakresem ubezpieczenia, zdefiniowanych w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji w analizowanej sytuacji na Wnioskodawcy nie ciąży/nie będzie ciążył obowiązek pobrania i wpłacenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Reasumując, na gruncie opisanego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w przypadku podpisania umowy ubezpieczenia, uiszczone przez Spółkę składki nie będą stanowić przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych członków zarządu, rad nadzorczych i wszystkich osób pełniących funkcje zarządcze w Spółce oraz osoby odpowiedzialnej za prowadzenie ksiąg rachunkowych (czyli osób objętych ochroną ubezpieczeniową) ponieważ nie jest możliwe/nie będzie możliwe zidentyfikowanie kręgu osób objętych tym ubezpieczeniem.

W konsekwencji, w związku z opłaceniem przez Zainteresowanego wskazanego ubezpieczenia nie ciążą na Wnioskodawcy obowiązki płatnika wynikające z art. 31 i art. 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.