Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPP2.4512.110.2017.1.KOM
z 20 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 lutego 2017 r. (data wpływu 20 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla usług odpłatnego umożliwienia odbioru programów telewizyjnych za pośrednictwem sieci telekomunikacyjnej dostępnej w sieci Internet – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla usług odpłatnego umożliwienia odbioru programów telewizyjnych za pośrednictwem sieci telekomunikacyjnej dostępnej w sieci Internet.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

N. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jest operatorem telekomunikacyjnym, świadczącym usługi na rzecz abonentów, z którymi zawarł umowy. Wnioskodawca jest wpisany do rejestru przedsiębiorców i realizuje obowiązki wynikające z Ustawy z dnia 29 grudnia 1992 roku o radiofonii i telewizji, tj. rozprowadza programy wymienione w art. 43 u.r.t, a nadto świadczy usługi polegające na oferowaniu swoim abonentom możliwości odbioru programów telewizyjnych wchodzących w skład pakietów telewizyjnych.

Usługa rozprowadzania programów w ramach art. 43 u.r.t. jest zgodnie z przepisami Ustawy o radiofonii i telewizji nieodpłatna.

W zakresie natomiast usługi umożliwienia odbioru programów telewizyjnych, abonenci uiszczają na rzecz Wnioskodawcy wynagrodzenie płatne z góry, w wysokości zależnej od zakresu pakietu telewizyjnego (oferty programowej) oraz czasu, przez który pakiet jest udostępniany.

Udostępnianie pakietu telewizyjnego polega na rozprowadzaniu programów telewizyjnych, tj. zapewnieniu na rzecz abonentów technicznej możliwości odbioru programów telewizyjnych przy użyciu sieci telekomunikacyjnej Wnioskodawcę, dostępnej za pośrednictwem Internetu, równocześnie z nadawaniem tychże programów telewizyjnych przez nadawców. Udostępnianie programów telewizyjnych polega na tzw. streamingu, w ramach którego transmitowane, zakodowane dane docierają w jednym czasie do wszystkich abonentów.

Użytkownicy za pomocą oprogramowania komputerowego oraz urządzeń odbiorczych, na których oprogramowanie to jest zainstalowane, mają możliwość odkodowania odbieranych danych, a w rezultacie odbioru programów telewizyjnych. Usługa wnioskodawcy polega na zapewnieniu infrastruktury, która umożliwia abonentom odbiór programów telewizyjnych równoczesny z ich nadawaniem, bez jakiejkolwiek ingerencji ze strony Wnioskodawcy. Programy telewizyjne dostarczane są przez nadawców telewizyjnych, niezależnych od Wnioskodawcy, z którymi Wnioskodawca zawarł umowy umożliwiające świadczenie wyżej opisanej usługi.

Wnioskodawca nie świadczy usług dodatkowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy we wskazanym stanie faktycznym i podanej kwalifikacji prawnej usługi opisane, polegające na odpłatnym umożliwieniu odbioru programów telewizyjnych za pośrednictwem sieci telekomunikacyjnej dostępnej w sieci Internet, podlegają opodatkowaniu stawką 8%?

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl powołanych przepisów art. 41 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, art. 146a ustawy o podatku od towarów i usług oraz poz. 169 do załącznika nr 3 ustawy o podatku od towarów i usług, usługi opisane w stanie faktycznym, polegające na odpłatnym umożliwieniu odbioru programów telewizyjnych za pośrednictwem sieci telekomunikacyjnej dostępnej w sieci Internet, podlegają opodatkowaniu stawką 8%.

Uzasadnienie

1. Uwagi ogólne
   
   

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Jednocześnie w świetle art. 8 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, świadczeniem usług jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy. Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stawka podatku wynosi 22%, przy czym stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy stawka ta, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., wynosi, co do zasady, 23%.

Na mocy art. 41 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7% (zgodnie z art. 146a pkt 2 ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. stawka ta, co do zasady, wynosi 8%).

Poz. 169 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług wymienia usługi, inne niż usługi elektroniczne, polegające na umożliwieniu odbioru programów telewizyjnych i radiowych w rozumieniu przepisów o radiofonii i telewizji za pomocą urządzeń odbiorczych, z wyłączeniem usług polegających na wypożyczaniu filmów i audycji w wybranym przez korzystającego z usługi czasie.

2. Spełnienie przesłanki umożliwienia odbioru programów telewizyjnych i radiowych w rozumieniu przepisów o radiofonii i telewizji za pomocą urządzeń odbiorczych
   
   

W ustawie o podatku od towarów i usług brak jest ustawowej definicji umożliwieniu odbioru programów telewizyjnych i radiowych w rozumieniu przepisów o radiofonii i telewizji za pomocą urządzeń odbiorczych. Posłużyć należy się zatem w tym zakresie interpretacją przepisów Ustawy z dnia 29 grudnia 1992 roku o radiofonii i telewizji, które zawierają definicje legalne pojęć programu oraz rozprowadzania programu.

Należy zaznaczyć, że pomimo, że definicje te zawarte są w innym akcie prawnym, niż ustawa o podatku o towarów i usług, to założenie racjonalnego ustawodawcy nakazuje posłużyć się definicjami zawartymi w akcie prawnym regulującym daną dziedzinę działalności, tj. w tym zakresie przepisami Ustawy o radiofonii i telewizji, jako regulującymi świadczenie usług na rynku usług telekomunikacyjnych.

I tak, w myśl art. 4 pkt 6 u.r.t., program to uporządkowany zestaw audycji, przekazów handlowych lub innych przekazów, rozpowszechniany w całości, w sposób umożliwiający jednoczesny odbiór przez odbiorców w ustalonym przez nadawcę układzie, przy czym rozpowszechnianiem jest emisja programu drogą bezprzewodową lub przewodową do odbioru przez odbiorców. Rozprowadzaniem jest natomiast przejmowanie rozpowszechnionego programu w całości i bez zmian oraz równoczesne, wtórne jego rozpowszechnianie.

Powyższe definicje, niezależnie od technicznych rozwiązań służących rozprowadzaniu programów telewizyjnych, użyć należy do interpretacji pozycji 169 Załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług, w myśl którego opodatkowaniu preferencyjną stawką podatku VAT podlegają usługi, inne niż usługi elektroniczne, polegające na umożliwieniu odbioru programów telewizyjnych i radiowych w rozumieniu przepisów o radiofonii i telewizji za pomocą urządzeń odbiorczych, z wyłączeniem usług polegających na wypożyczaniu filmów i audycji w wybranym przez korzystającego z usługi czasie.

W konsekwencji Wnioskodawca, który posługuje się technologią strumieniowania (streaming) w celu zapewnienia abonentom dostępu do programów telewizyjnych, umożliwia użytkownikom odbiór tych programów telewizyjnych.

Umożliwienie odbioru polega bowiem na świadczeniu usług telekomunikacyjnych, w oparciu o które użytkownik końcowy uzyskuje możliwość wyświetlenia strumienia audiowizualnego na swoim urządzeniu końcowym, a w konsekwencji równoczesnego z nadawaniem przez nadawcę odbioru programu telewizyjnego.

W świetle powyższego, udostępniania programów telewizyjnych przez Wnioskodawcę spełnia definicję umożliwienia odbioru programów telewizyjnych i radiowych w rozumieniu przepisów o radiofonii i telewizji za pomocą urządzeń odbiorczych.

3. Wypożyczanie filmów i audycji w wybranym przez korzystającego z usługi czasie
   
   

Wnioskodawca nie świadczy usług polegających na wypożyczaniu filmów i audycji w wybranym przez korzystającego z usługi czasie, gdyż wszystkie programy telewizyjne odbierane są przez abonentów równocześnie z ich nadawaniem, a zatem nie ma możliwości modyfikacji czasu odbioru tychże programów. Dodatkowo, Wnioskodawca nie dokonuje ingerencji w program telewizyjny, a zatem nie ma możliwości wydzielenia i zapisania poszczególnych filmów i audycji lub odbioru ich w innym czasie, niż równocześnie z nadawaniem. Wnioskodawca nie korzysta również z tzw. time-shiftingu, tj. zmiany czasu udostępniania programu telewizyjnego - rozprowadzanie jest bowiem zawsze równoczesne z rozpowszechnianiem programu telewizyjnego przez nadawcę.

4. Usługi inne, niż elektroniczne
   
   

Zgodnie z art. 2 pkt 26 ustawy o podatku od towarów i usług, przez usługi elektroniczne rozumie się usługi świadczone za pomocą środków komunikacji elektronicznej, o których mowa w art. 7 rozporządzenia 282/2011 wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej ze zm. (Dz. Urz. UE L 77 z dnia 23 marca 2011 r., s. 1).

W myśl natomiast art. 7 ust. 1 powołanego Rozporządzenia 282/2011 ze zm., do „usług świadczonych drogą elektroniczną”, o których mowa w dyrektywie 2006/112/WE, należą usługi świadczone za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej, których świadczenie -z e względu na ich charakter - jest zasadniczo zautomatyzowane i wymaga minimalnego udziału człowieka, a ich wykonanie bez wykorzystania technologii informacyjnej jest niemożliwe.

W myśl art. 7 ust. 2 lit. f Rozporządzenia 282/2011, usługami elektronicznymi, objętymi ustępem 1, są w szczególności usługi wymienione w Załączniku I do Rozporządzenia.

Powyższa definicja nie oznacza, że usługa odpłatnego umożliwienia odbioru programów telewizyjnych świadczona przez Wnioskodawcę stanowi usługę elektroniczną. W myśl bowiem Załącznika I pkt 4 lit. g, w powiązaniu z odwołaniem art. 7 ust. 2 lit. f Rozporządzenia 282/2011, usługą elektroniczną jest odbieranie programów radiowych lub telewizyjnych rozpowszechnianych za pomocą internetu lub podobnej sieci elektronicznej (streaming IP), chyba że są one nadawane jednocześnie z ich transmisją lub retransmisją za pomocą sieci radiowych lub telewizyjnych.

Użycie słów „chyba, że” oznacza wyłączenie spod definicji usług elektronicznych tych usług, które wymienione są po wskazanych słowach.

Oznacza to, że umożliwienie odbierania programów telewizyjnych, które nadawane są jednocześnie z ich transmisją lub retransmisją za pomocą sieci radiowych lub telewizyjnych, nie stanowi usługi elektronicznej.

Usługa świadczona przez Wnioskodawcę umożliwia bowiem odbiór programów telewizyjnych jednoczesny z ich nadawaniem (transmisją) przez nadawcę.

Wnioskodawca nie dokonuje przy tym dostawy treści audio i audiowizualnych za pomocą sieci komunikacyjnych, które to treści nie są udostępniane przez dostawcę usług medialnych i nie są objęte jego odpowiedzialnością redakcyjną lub dalszej dostawy treści audio i audiowizualnych należących do dostawcy usług medialnych, lecz dostarczanych przez inny podmiot za pomocą sieci komunikacyjnych, o których mowa w lit. g i h punktu 4 powołanego Załącznika.

W szczególności bowiem usługa świadczona przez Wnioskodawcę polega na umożliwieniu odbioru programów telewizyjnych nadawców. Wnioskodawca nie dokonuje „dostawy” - wszyscy użytkownicy bowiem mają możliwość oglądania programu telewizyjnego równocześnie z jego nadawaniem, nie mają możliwości zapisu udostępnianych danych, a zatem nie następuje jakakolwiek dostawa przez Wnioskodawcę, który jedynie zapewnia infrastrukturę umożliwiającą równoczesne przekazanie nadawanego programu telewizyjnego do użytkowników końcowych korzystających z urządzeń odbiorczych. W tym zakresie usług oferowana przez Wnioskodawcę nie różni się od usługi oferowanej przez „tradycyjnych” operatorów telekomunikacyjnych, którzy w ramach sieci kablowych umożliwiają odbiór programów telewizyjnych użytkownikom końcowym (abonentom). Nie jest zatem spełniona przesłanka negatywna.

5. Wnioski
   
   

Podsumowując, uznać należy, że usługa świadczona przez Wnioskodawcę, polegająca na umożliwieniu odbioru programów telewizyjnych abonentom, podlega opodatkowaniu preferencyjną stawką podatku VAT w wysokości 8%, gdyż objęta jest definicją poz. 169 Załącznika 3 (Usługi, inne niż usługi elektroniczne, polegające na umożliwieniu odbioru programów telewizyjnych i radiowych w rozumieniu przepisów o radiofonii i telewizji za pomocą urządzeń odbiorczych, z wyłączeniem usług polegających na wypożyczaniu filmów i audycji w wybranym przez korzystającego z usługi czasie).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności określony został odpowiednio w art. 7 oraz art. 8 ustawy. I tak, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stawka podatku – na podstawie art. 41 ust. 1 powołanej ustawy – wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednak na podstawie art. 146a pkt 1 cyt. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f: stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział obniżone stawki podatku oraz zwolnienia od podatku dla dostaw niektórych towarów lub świadczenia niektórych usług, a także określił warunki stosowania tych obniżonych stawek i zwolnień.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1. Natomiast stosownie do art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, że w przypadku gdy ani ustawa, ani przepisy wykonawcze nie przewidują dla danego świadczenia obniżonej stawki, bądź zwolnienia należy je opodatkować według 23% stawki podatku.

W załączniku nr 3 do ustawy, zawierającym wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%, pod pozycją 169 wymieniono „Usługi, inne niż usługi elektroniczne, polegające na umożliwieniu odbioru programów telewizyjnych i radiowych w rozumieniu przepisów o radiofonii i telewizji za pomocą urządzeń odbiorczych, z wyłączeniem usług polegających na wypożyczaniu filmów i audycji w wybranym przez korzystającego z usługi czasie”, bez względu na symbol PKWiU. Nie dotyczy usług reklamowych i promocyjnych.

Zgodnie z art. 2 pkt 26 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o usługach elektronicznych - rozumie się przez to usługi świadczone za pomocą środków komunikacji elektronicznej, o których mowa w art. 7 rozporządzenia 282/2011.

Ponieważ regulacje ustawy o podatku od towarów i usług odwołują się do przepisów o radiofonii i telewizji, zatem zasadnym będzie analiza przepisów w tym zakresie.

Zgodnie z treścią art. 4 pkt 6 ustawy z dnia 22 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2016 r. poz. 639, z późn. zm.), programem jest uporządkowany zestaw audycji, przekazów handlowych lub innych przekazów, rozpowszechniany w całości, w sposób umożliwiający jednoczesny odbiór przez odbiorców w ustalonym przez nadawcę układzie.

Nadawcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub osobowa spółka handlowa, która tworzy i zestawia program oraz rozpowszechnia go lub przekazuje innym osobom w celu rozpowszechniania (art. 4 pkt 5 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 6 ww. ustawy programem jest uporządkowany zestaw audycji, przekazów handlowych lub innych przekazów, rozpowszechniany w całości, w sposób umożliwiający jednoczesny odbiór przez odbiorców w ustalonym przez nadawcę układzie.

Z kolei w myśl art. 4 pkt 7 ww. ustawy, rozpowszechnianiem jest emisja programu drogą bezprzewodową lub przewodową do odbioru przez odbiorców. Natomiast rozprowadzaniem jest przejmowanie rozpowszechnionego programu w całości i bez zmian oraz równoczesne, wtórne jego rozpowszechnianie (art. 4 pkt 8 cyt. ustawy).

Zgodnie z definicją słownikową, „umożliwienie”, „umożliwić” oznacza „stworzyć warunki sprzyjające czemuś” (http://sip.pwn.pl/).

Jednocześnie z treści poz. 169 załącznika nr 3 do ustawy o VAT wynika, że usługi umożliwiania odbioru programów telewizyjnych za pomocą urządzeń odbiorczych są wyłączone z zakresu opodatkowania preferencyjną stawką VAT, jeżeli stanowią:

• usługi elektroniczne,
  

• usługi polegające na wypożyczaniu filmów i audycji w wybranym przez korzystającego z usługi czasie,
  

• usługi promocji i reklamy.
  
  
  

Jak wynika z art. 2 pkt 26 ustawy, w kwestii sposobu rozumienie pojęcia „usług elektronicznych”, polskie przepisy z zakresu VAT odsyłają do art. 7 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2011 r. nr 77/1, z późn. zm., dalej: „Rozporządzenie”) w brzmieniu, uwzględniającym obowiązujące od 1 stycznia 2015 r. zmiany, wprowadzone przez rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 1042/2013 z dnia 7 października 2013 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do miejsca świadczenia usług (Dz. Urz. UE L z 2013 r. nr 284/1).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 Rozporządzenia, do „usług świadczonych drogą elektroniczną”, o których mowa w dyrektywie 2006/112/WE, należą usługi świadczone za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej, których świadczenie - ze względu na ich charakter - jest zasadniczo zautomatyzowane i wymaga minimalnego udziału człowieka, a ich wykonanie bez wykorzystania technologii informacyjnej jest niemożliwe.

W myśl art. 7 ust. 2 pkt f) Rozporządzenia, do usług elektronicznych zalicza się w szczególności usługi wymienione w załączniku I. W zakresie odbioru programów radiowych lub telewizyjnych, załącznik ten wyszczególnia:

• w pkt f: odbieranie programów radiowych lub telewizyjnych rozpowszechnianych za pomocą sieci radiowej lub telewizyjnej, Internetu lub podobnej sieci elektronicznej, tj. słuchanie lub oglądanie programów w momencie wybranym przez użytkownika, na jego indywidualne życzenie, na podstawie katalogu programów wybranych przez dostawcę usług medialnych, np. telewizja lub wideo na życzenie;
  

• w pkt g: odbieranie programów radiowych lub telewizyjnych rozpowszechnianych za pomocą Internetu lub podobnej sieci elektronicznej (streaming IP), chyba że są one nadawane jednocześnie z ich transmisją lub retransmisją za pomocą sieci radiowych lub telewizyjnych.
  
  
  

Analizując treść powyższych przepisów należy stwierdzić, że jeżeli zakres świadczonych usług telewizji internetowej nie obejmuje telewizji lub wideo na życzenie, to takie usługi nie mogą zostać uznane za usługi elektroniczne. Odbieranie programów radiowych lub telewizyjnych rozpowszechnianych za pomocą Internetu jest uznawane za usługę elektroniczną chyba, że są one nadawane jednocześnie z ich transmisją lub retransmisją za pomocą sieci radiowych lub telewizyjnych. Zatem, przepis pkt g) załącznika I do Rozporządzenia przewiduje wyjątek co do możliwości uznania odbierania programów telewizyjnych rozpowszechnianych za pomocą Internetu za usługę elektroniczną. Wprowadzone wyłączenie z zakresu usług elektronicznych zapewnia równe traktowanie umożliwiania odbioru programów telewizyjnych przez Internet w stosunku do telewizji satelitarnej, czy kablowej, w sytuacji, w której rozpowszechniane programy telewizyjne są równolegle emitowane poprzez tradycyjne środki przesyłu sygnału telewizyjnego. W świetle powyższych okoliczności, telewizja rozpowszechniana za pomocą Internetu w istocie nie jest telewizją „internetową” w pełnym tego słowa znaczeniu, gdyż umożliwia ona jedynie równoległy dostęp do programów telewizyjnych, transmitowanych lub retransmitowanych za pomocą sieci telewizyjnych.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest operatorem telekomunikacyjnym, świadczącym usługi na rzecz abonentów, z którymi zawarł umowy. Wnioskodawca jest wpisany do rejestru przedsiębiorców i realizuje obowiązki wynikające z ustawy o radiofonii i telewizji, tj. rozprowadza programy wymienione w art. 43 tej ustawy, a ponadto świadczy usługi polegające na oferowaniu swoim abonentom możliwości odbioru programów telewizyjnych wchodzących w skład pakietów telewizyjnych.

Usługa rozprowadzania programów w ramach ww. art. 43 u.r.t. jest nieodpłatna, natomiast za usługi umożliwienia odbioru programów telewizyjnych, abonenci uiszczają na rzecz Wnioskodawcy wynagrodzenie płatne z góry, w wysokości zależnej od zakresu pakietu telewizyjnego (oferty programowej) oraz czasu, przez który pakiet jest udostępniany.

Udostępnianie pakietu telewizyjnego polega na rozprowadzaniu programów telewizyjnych, tj. zapewnieniu na rzecz abonentów technicznej możliwości odbioru programów telewizyjnych przy użyciu sieci telekomunikacyjnej Wnioskodawcy, dostępnej za pośrednictwem Internetu, równocześnie z nadawaniem tychże programów telewizyjnych przez nadawców. Udostępnianie programów telewizyjnych polega na tzw. streamingu, w ramach którego transmitowane, zakodowane dane docierają w jednym czasie do wszystkich abonentów.

Użytkownicy za pomocą oprogramowania komputerowego oraz urządzeń odbiorczych, na których oprogramowanie to jest zainstalowane, mają możliwość odkodowania odbieranych danych, a w rezultacie odbioru programów telewizyjnych. Usługa Wnioskodawcy polega na zapewnieniu infrastruktury, która umożliwia abonentom odbiór programów telewizyjnych równoczesny z ich nadawaniem, bez jakiejkolwiek ingerencji ze strony Wnioskodawcy. Programy telewizyjne dostarczane są przez nadawców telewizyjnych, niezależnych od Wnioskodawcy, z którymi Wnioskodawca zawarł umowy umożliwiające świadczenie wyżej opisanej usługi. Wnioskodawca nie świadczy usług dodatkowych.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest, czy działalność polegająca na odpłatnym umożliwieniu odbioru programów telewizyjnych za pośrednictwem sieci telekomunikacyjnej dostępnej w sieci Internet może korzystać z opodatkowania VAT stawką podatku w wysokości 8%.

Z uwagi na opisany stan faktyczny oraz przytoczone przepisy prawa należy stwierdzić, że opisane we wniosku usługi udostępnienia odbioru programów telewizyjnych za pośrednictwem sieci telekomunikacyjnej dostępnej w sieci Internet, nie będą usługami elektronicznymi, o których mowa w art. 2 pkt 26 ustawy. Jak wskazał Wnioskodawca, usługa świadczona przez niego posługuje się technologią strumieniowania (streaming) i umożliwia odbiór programów telewizyjnych jednoczesny z ich nadawaniem (transmisją) przez nadawcę. Wszyscy użytkownicy Wnioskodawcy mają możliwość oglądania programu telewizyjnego równocześnie z jego nadawaniem, nie mają możliwości zapisu udostępnianych danych, a zatem nie następuje jakakolwiek dostawa przez Wnioskodawcę, który jedynie zapewnia infrastrukturę umożliwiającą równoczesne przekazanie nadawanego programu telewizyjnego do użytkowników końcowych korzystających z urządzeń odbiorczych. W tym zakresie usług oferowana przez Wnioskodawcę nie różni się od usługi oferowanej przez „tradycyjnych” operatorów telekomunikacyjnych, którzy w ramach sieci kablowych umożliwiają odbiór programów telewizyjnych użytkownikom końcowym (abonentom).

Z opisu sprawy wynika także, że udostępnianie programów telewizyjnych przez Wnioskodawcę spełnia definicję umożliwienia odbioru programów telewizyjnych i radiowych w rozumieniu przepisów o radiofonii i telewizji za pomocą urządzeń odbiorczych. Wnioskodawca nie świadczy usług polegających na wypożyczaniu filmów i audycji w wybranym przez korzystającego z usługi czasie, gdyż wszystkie programy telewizyjne odbierane są przez abonentów równocześnie z ich nadawaniem, a zatem nie ma możliwości modyfikacji czasu odbioru tychże programów. Dodatkowo, Wnioskodawca nie dokonuje ingerencji w program telewizyjny, a zatem nie ma możliwości wydzielenia i zapisania poszczególnych filmów i audycji lub odbioru ich w innym czasie, niż równocześnie z nadawaniem. Wnioskodawca nie korzysta również z tzw. time-shiftingu, tj. zmiany czasu udostępniania programu telewizyjnego - rozprowadzanie jest zawsze równoczesne z rozpowszechnianiem programu telewizyjnego przez nadawcę. Z opisu nie wynika także, żeby usługi świadczone przez Wnioskodawcę były usługami reklamowymi lub promocyjnymi. Ponadto programy rozpowszechniane przez Internet spełniają definicję programu zawartą w art. 4 pkt 6 ustawy o radiofonii i telewizji.

W związku z tym należy stwierdzić, że udostępnianie programów telewizyjnych przez Wnioskodawcę za pośrednictwem sieci telekomunikacyjnej dostępnej przez Internet stanowi usługi umożliwienia odbioru programów telewizyjnych i radiowych w rozumieniu przepisów o radiofonii i telewizji za pomocą urządzeń odbiorczych, tak więc podlegają opodatkowaniu 8% stawką podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a pkt 2 w zw. z poz. 169 zał. nr 3 do ustawy.

Stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.