Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPP2.4512.75.2017.1.RR
z 20 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 23 stycznia 2017 r. (data wpływu 3 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT transakcji sprzedaży nieruchomości niezabudowanej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT transakcji sprzedaży nieruchomości niezabudowanej.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącym stroną postępowania:
  

Pana Rafała;

• Zainteresowaną niebędącą stroną postępowania:
  

Panią Kariną.

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca Pan Rafał jest partnerem spółki partnerskiej prowadzącej działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług prawniczych. Pani Karina (drugi zainteresowany mający uczestniczyć w tym samym zdarzeniu przyszłym) jest zatrudniona na umowę o pracę w jednej z ambasad . Wnioskodawca oraz drugi Zainteresowany niebędący stroną postępowania nie prowadzą działalności gospodarczej i nie są podatnikami podatku VAT.

Strony postanowiły zainwestować wspólne środki pieniężne w kawalerki położone w Warszawie, aby je następnie wynajmować.

W 2014 roku Zainteresowani kupili dwie kawalerki (jedna była objęta spółdzielczym prawem do lokalu), a w 2015 roku drugą kawalerkę. Po jakimś czasie Strony podjęły jednak decyzję o zakupie działki i budowie domu w celu zamieszkania w nim wraz z dwójką dzieci. W związku z powyższym Wnioskodawca oraz drugi Zainteresowany niebędący stroną postępowania postanowili sprzedać kawalerki, a środki uzyskane ze sprzedaży przeznaczyć na zakup działki budowlanej i budowę domu jednorodzinnego, w którym planowali zamieszkać z wraz z dziećmi. Przy czym środków ze sprzedaży kawalerek nie wystarczyłoby na zakup działki i budowę domu, więc Strony zamierzały zaciągnąć w tym celu uzupełniająco kredyt hipoteczny w banku w kwocie kilkuset tysięcy złotych.

Zainteresowani sprzedali dwie kawalerki w 2015 roku, a trzecią kawalerkę w 2016 roku.

W 2015 roku Wnioskodawca oraz drugi Zainteresowany niebędący stroną postępowania zakupili ze środków uzyskanych ze sprzedaży dwóch pierwszych kawalerek:

1. niezabudowaną działkę gruntu nr 10/18 z obrębu , o powierzchni 1689 m2, przeznaczoną w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego w przeważającej części na cele budownictwa jednorodzinnego, a w mniejszej części stanowiącej zgodnie z tym planem teren lasu (zwaną dalej działką główną),
   
2. udział wynoszący 73/100 części w niezabudowanej działce nr 10/19 z obrębu , o powierzchni 267 m2, przeznaczonej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego również na cele budownictwa jednorodzinnego, a w rzeczywistości nienadającej się do zabudowy, bowiem stanowiącej wąską (o szerokości 6-ciu metrów) drogę dojazdową od drogi publicznej , do opisanej wyżej działki głównej, na której Wnioskodawcy zamierzali wybudować dom. Zatem działka drogowa pełni rolę służebną wobec działki głównej i nie nadaje się do zabudowy.

Kiedy Strony zorientowały się, że podjęcie każdej czynności względem działki drogowej (np. przeprowadzenie przez nią mediów) będzie wymagało każdorazowo zgody drugich współwłaścicieli działki drogowej, posiadających udział w tej działce wynoszący 27/100 części, Zainteresowani odkupili od wyżej wymienionych współwłaścicieli ich udział w działce drogowej, aby stać się właścicielami całości tej działki.

Po zakupie działek Wnioskodawca oraz drugi Zainteresowany niebędący stroną postępowania starali się uzyskać od sąsiada, właściciela działki sąsiadującej z działką główną Stron, służebność przeprowadzenia gazu od drogi publicznej , przez działkę sąsiada do działki głównej Zainteresowanych. Jednakże sąsiad zażądał od Stron bardzo wysokiej kwoty za ustanowienie służebności, twierdząc, że taka służebność obniży znacznie wartość jego własnej działki. Zapłacenie powyższej kwoty za służebność byłoby z ekonomicznego punktu widzenia zupełnie nieracjonalne, natomiast ogrzewanie domu energią elektryczną byłoby dla Zainteresowanych zbyt kosztowne, zwłaszcza w okresie jesienno-zimowym.

Jednocześnie Strony dowiedziały się w urzędzie gminy, że działki głównej nie będą mogli w całości ogrodzić, a to z uwagi na fakt, że w pewnej części stanowi ona las, gdzie postawienie ogrodzenia jest niedopuszczalne.

Dodatkowo, w ostatnim czasie zarobki Wnioskodawcy Rafała ego z działalności prawniczej, z uwagi na jego poważne problemy zdrowotne, a także pogarszającą się sytuację na rynku usług prawniczych, zaczęły sukcesywnie spadać, a więc zaciąganie kredytu na budowę domu byłoby w tej sytuacji nierozsądne i ryzykowne i mogłoby doprowadzić Strony do problemów finansowych. Zainteresowani doszli więc do przekonania, że przeszacowali swoje możliwości finansowe i obecnie nie stać ich na zadłużenie się i bieżące spłacanie kredytu na budowę domu w kwocie kilkuset tysięcy złotych.

W tym stanie rzeczy, z uwagi na opisane wyżej okoliczności dotyczące działki głównej (brak możliwości doprowadzenia do niej gazu, brak możliwości ogrodzenia części działki) oraz zły stan zdrowia i niestabilną sytuację finansową oraz niepewną przyszłość zawodową Rafała ego prowadzącego działalność na własny rachunek, Strony zaczęły rozważać sprzedaż obu działek - działki głównej i działki drogowej stanowiącej drogę dojazdową do działki głównej. Zainteresowani nie wiedzą czy, a jeśli tak, to kiedy udałoby im się sprzedać działki.

Po zakupie działki głównej i działki drogowej Strony nie podejmowały wobec tych działek żadnych czynności ani inwestycji, w tym nie uzbrajały ich ani nie ponosiły żadnych innych nakładów na te działki. Także w przyszłości, przed ewentualną sprzedażą działek, Zainteresowani nie będą podejmować w stosunku do nich żadnych czynności ani inwestycji, w tym nie będą ich uzbrajać ani ponosić na nie żadnych innych nakładów finansowych.

Działka główna i działka drogowa objęte są dwoma księgami wieczystymi. Jednakże działka drogowa, mająca szerokość zaledwie 6-ciu metrów i małą powierzchnię 267 m2 nie nadaje się do wykorzystania innego jak tylko jako droga dojazdowa do działki głównej. Dlatego też, wobec identycznego statusu prawnego obu działek oraz faktu, że działka drogowa stanowi drogę dojazdową (drogę wewnętrzną) do działki głównej i z nią graniczy, obie działki nadają się do połączenia w jednej księdze wieczystej jako jedna nieruchomość.

Wnioskodawca oraz drugi Zainteresowany niebędący stroną postępowania nie prowadzili, nie prowadzą i nie zamierzają prowadzić działalności gospodarczej polegającej na handlu nieruchomościami. Sprzedaż działek głównej i drogowej będzie miała dla Stron charakter incydentalny i jednostkowy, wynikający ze splotu niekorzystnych okoliczności, to jest braku możliwości uzbrojenia w gaz i całkowitego ogrodzenia działki głównej, problemów zdrowotnych Wnioskodawcy Rafała ego i jego niestabilnej sytuacji finansowej i zawodowej, a także związanego z tym przeszacowania możliwości finansowych Zainteresowanych w zakresie budowy domu jednorodzinnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż przez Strony działki głównej i działki drogowej będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Zainteresowanych, sprzedaż przez Strony działek głównej i drogowej nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Strony nie prowadzili, nie prowadzą i nie zamierzają prowadzić działalności gospodarczej polegającej na handlu nieruchomościami. Przeznaczenie przez Zainteresowanych części środków uzyskanych ze sprzedaży kawalerek na zakup działek głównej i drogowej w celu budowy domu jednorodzinnego, a następnie sprzedaż przez Strony tych działek, nie stanowią czynności wykonywanych profesjonalnie w ramach działalności gospodarczej, lecz są czynnościami polegającymi na zadysponowaniu prywatnym majątkiem Stron, którego nabyciu przyświecało polepszenie własnej sytuacji mieszkaniowej - budowa na własne potrzeby domu jednorodzinnego.

Powyższe czynności nie mają żadnego związku ani z działalnością spółki prawniczej, w której Wnioskodawca Rafał jest partnerem, ani z działalnością Pani Kariny wykonywaną dla ambasady na podstawie umowy o pracę. Strony nie działają w obrocie nieruchomościami, natomiast zakup i sprzedaż działek głównej i drogowej będą miały charakter incydentalny i jednorazowy, bez zamiaru zajmowania się handlem nieruchomościami - Zainteresowani nigdy bowiem nie prowadzili, nie prowadzą i nie zamierzają prowadzić działalności gospodarczej w tym zakresie.

Strony nie podjęli również i przed ewentualną sprzedażą nie podejmą wobec żadnej z działek żadnych czynności inwestycyjnych, w tym nie ponieśli i nie poniosą na te działki żadnych nakładów finansowych.

Zainteresowani występują z niniejszym wnioskiem, ponieważ definicja działalności gospodarczej, w związku z którą czynności sprzedaży towarów lub świadczenia usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jest nieostra i nieprecyzyjna, a sprzedaż niezabudowanego terenu budowlanego w ramach tej działalności jest co do zasady opodatkowana tym podatkiem, przy czym każdy przypadek oceniany jest przez organy skarbowe indywidualnie. Zainteresowani chcieliby zatem dysponować urzędowym potwierdzeniem stanowiska, że ewentualna sprzedaż przez nich działek: głównej i drogowej nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Z art. 2 pkt 6 ww. ustawy wynika, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Nieruchomościami, w myśl art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.), są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części tych budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

W konsekwencji sprzedaż nieruchomości będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Należy podkreślić, że opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu na podstawie przepisu art. 5 ust. 1 ustawy i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zostanie dokonana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającą w takim charakterze.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik zachowywał się jak profesjonalny handlowiec, a sprzedawane towary zostały nabyte w celu wykorzystania w działalności gospodarczej. Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług - w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność powinna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem należy stwierdzić, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów zauważyć należy, że status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne znaczenie ma czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy dłużnik, podejmował aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast, okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r., TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z tezy powyższego orzeczenia wynika m.in., że „osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 112, zmienionej dyrektywą 2006/138/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeśli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby”. Trybunał zwrócił uwagę, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy.

Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Zatem jak wynika z powyższego, kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W konsekwencji powyższego, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W przypadku, gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem – zbycie działki budowlanej nie stanowi działalności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest partnerem spółki partnerskiej prowadzącej działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług prawniczych. Drugi Zainteresowany mający uczestniczyć w tym samym zdarzeniu przyszłym jest zatrudniony na umowę o pracę. Wnioskodawca oraz drugi Zainteresowany niebędący stroną postępowania nie prowadzą działalności gospodarczej i nie są podatnikami podatku VAT. Strony postanowiły zainwestować wspólne środki pieniężne w kawalerki , aby je następnie wynajmować. W 2014 roku Wnioskodawca oraz drugi Zainteresowany niebędący stroną postępowania kupili dwie kawalerki, a w 2015 roku drugą kawalerkę. Po jakimś czasie Strony podjęły jednak decyzję o zakupie działki i budowie domu w celu zamieszkania w nim wraz z dwójką dzieci. W związku z powyższym Wnioskodawca oraz drugi Zainteresowany niebędący stroną postępowania postanowili sprzedać kawalerki, a środki uzyskane ze sprzedaży przeznaczyć na zakup działki budowlanej i budowę domu jednorodzinnego, w którym planowali zamieszkać z wraz z dziećmi. W 2015 roku Strony zakupiły: (i) niezabudowaną działkę gruntu nr 10/18 z obrębu , o powierzchni 1689 m2, przeznaczoną w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego w przeważającej części na cele budownictwa jednorodzinnego, a w mniejszej części stanowiącej zgodnie z tym planem teren lasu, (ii) udział wynoszący 73/100 części w niezabudowanej działce nr 10/19 z obrębu , o powierzchni 267 m2, przeznaczonej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego również na cele budownictwa jednorodzinnego, a w rzeczywistości nienadającej się do zabudowy, gdyż stanowiącej wąską (o szerokości 6-ciu metrów) drogę dojazdową od drogi publicznej, do opisanej wyżej działki głównej. Zatem działka drogowa pełni rolę służebną wobec działki głównej i nie nadaje się do zabudowy. Wnioskodawca oraz drugi Zainteresowany niebędący stroną postępowania odkupili od współwłaścicieli ich udział w działce drogowej, aby stać się właścicielami całości tej działki. Po zakupie działek Strony starały się uzyskać od sąsiada, właściciela działki sąsiadującej z działką główną Stron, służebność przeprowadzenia gazu od drogi publicznej, przez działkę sąsiada do działki głównej Zainteresowanych. Jednakże sąsiad zażądał bardzo wysokiej kwoty za ustanowienie służebności. Jednocześnie Strony dowiedziały się w urzędzie gminy, że działki głównej nie będą mogli w całości ogrodzić,
a to z uwagi na to, że w pewnej części stanowi ona las, gdzie postawienie ogrodzenia jest niedopuszczalne. Dodatkowo, w ostatnim czasie zarobki Wnioskodawcy z działalności prawniczej, z uwagi na jego poważne problemy zdrowotne, a także pogarszającą się sytuację na rynku usług prawniczych, zaczęły sukcesywnie spadać, a więc zaciąganie kredytu na budowę domu byłoby w tej sytuacji nierozsądne i ryzykowne i mogłoby doprowadzić Strony do problemów finansowych. W tym stanie rzeczy, Zainteresowani zaczęli rozważać sprzedaż obu działek - działki głównej i działki drogowej stanowiącej drogę dojazdową do działki głównej. Po zakupie działki głównej i działki drogowej Strony nie podejmowały wobec tych działek żadnych czynności ani inwestycji, w tym nie uzbrajali ich ani nie ponosili żadnych innych nakładów na te działki. Także w przyszłości, przed ewentualną sprzedażą działek, Zainteresowani nie będą podejmować w stosunku do nich żadnych czynności ani inwestycji, w tym nie będą ich uzbrajać ani ponosić na nie żadnych innych nakładów finansowych.

Wnioskodawca oraz drugi Zainteresowany niebędący stroną postępowania nie prowadzili, nie prowadzą i nie zamierzają prowadzić działalności gospodarczej polegającej na handlu nieruchomościami. Sprzedaż działek głównej i drogowej będzie miała dla Stron charakter incydentalny i jednostkowy, wynikający ze splotu niekorzystnych okoliczności.

Wątpliwości Wnioskodawcy oraz drugiego Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania dotyczą kwestii opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży działki głównej i działki drogowej.

Z zawartego we wniosku opisu sprawy nie wynika aby aktywność Stron w omawianej sprawie wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Z zaprezentowanego opisu sprawy nie wynika aby Wnioskodawca oraz drugi Zainteresowany niebędący stroną postępowania podjeli ciąg działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami.

Wnioskodawca oraz drugi Zainteresowany niebędący stroną postępowania nie prowadzili, nie prowadzą i nie zamierzają prowadzić działalności gospodarczej polegającej na handlu nieruchomościami. Strony nie podejmowały wobec tych działek żadnych czynności ani inwestycji, w tym nie uzbrajały ich ani nie ponosiły żadnych innych nakładów na te działki. Z opisu sprawy wynika, że sprzedaż działek będzie miała dla Wnioskodawcy oraz drugiego Zainteresowanego niebędący stroną postępowania charakter incydentalny i jednostkowy, wynikający ze splotu niekorzystnych okoliczności, to jest braku możliwości uzbrojenia w gaz i całkowitego ogrodzenia działki głównej, problemów zdrowotnych Wnioskodawcy i jego niestabilnej sytuacji finansowej i zawodowej, a także związanego z tym przeszacowania możliwości finansowych Stron w zakresie budowy domu jednorodzinnego.

W związku z tym sprzedaż ww. działek nie powinna być dokonana w ramach działalności gospodarczej, lecz w ramach rozporządzania prywatnym majątkiem Wnioskodawcy oraz drugiego Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania. Tym samym dostawa omawianych działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z uwagi na powołane przepisy i przedstawione okoliczności sprawy, Stron nie można uznać za podatników prowadzących działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ustawy - w odniesieniu do przedmiotu dostawy. Treść wniosku wskazuje, że przedmiotowe działki stanowią majątek prywatny Zainteresowanych. Dlatego też dostawa ww. działek gruntu realizowana będzie poza sferą działalności gospodarczej i nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle powołanych wyżej regulacji prawnych oraz opisu sprawy w odpowiedzi na zadane we wniosku pytanie należy stwierdzić, że sprzedaż działki głównej i działki drogowej przez Wnioskodawcę oraz drugiego Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawców należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14 na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.