Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1061-IPTPB1.4511.1075.2016.1.MM
z 21 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2016 r. (data wpływu 9 grudnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 lutego 2017 r. (data wpływu 28 lutego 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 10 lutego 2017 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.1002.2016.1.MM, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 10 lutego 2017 r. (data doręczenia 20 lutego 2017 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 24 lutego 2017 r. (data wpływu 28 lutego 2017 r.), nadanym w dniu 27 lutego 2017 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W kwietniu 2016 r. Wnioskodawczyni z własnych środków zakupiła na rynku wtórnym lokal mieszkalny (księga wieczysta …), który był użytkowany powyżej 5 lat - został wybudowany i oddany do użytkowania poprzednim właścicielom ok. 1965 r. Lokal ten został zakupiony na potrzeby najmu, a dochody z prywatnego najmu Wnioskodawczyni opodatkowała według skali podatkowej na zasadach ogólnych, jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej. Ponieważ lokal mieszkalny zamieszkiwała starsza osoba, mieszkanie wymagało gruntowanych działań remontowych dla przywrócenia mu pierwotnej funkcji mieszkania we współczesnym standardzie. Aby mieszkanie było kompletne i zdatne do użytku, konieczne było poniesienie nakładów na jego wykończenie. Ponadto, by możliwe było pozyskanie najemcy, a tym samym źródła przychodów, mieszkanie wymagało poniesienia określonych nakładów finansowych. Cały remont trwał od marca do listopada 2016 r. i za ten okres były zbierane faktury za materiały i usługi dotyczące remontu na kwotę ok. 15 000 zł oraz faktury na wyposażenie mieszkania na kwotę ok. 13 000 zł (cena jednostkowa żadnego z elementów wyposażenia nie przekroczyła kwoty 3 500 zł). Od 1 grudnia 2016 r. mieszkanie zostało wynajęte. Umowa najmu lokalu mieszkalnego została zawarta w dniu 18 listopada 2016 r., natomiast lokal mieszkalny został oddany najemcy do używania w dniu 1 grudnia 2016 r. Umowa najmu przedmiotowego lokalu została zawarta na okres 12 miesięcy. Pierwszy przychód z najmu lokalu Wnioskodawczyni uzyskała w dniu 10 grudnia 2016 r. Do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przedmiotowy lokal mieszkalny został wpisany w miesiącu przekazania do użytkowania, czyli w dniu 1 grudnia 2016 r.

Poniesione wydatki związane m.in. z wymianą starych okien, drzwi, instalacji elektrycznej, położeniem płytek w kuchni i łazience, szpachlowaniem, gipsowaniem, malowaniem ścian, wyposażeniem w nowe meble kuchenne i sprzęt AGD, nie stanowią kosztów ulepszenia środka trwałego, zwiększającego jego wartość początkową, a stanowią bezpośrednio koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania lokalu na wynajem.

Zakupiony lokal mieszkalny Wnioskodawczyni uznała za środek trwały, który podlega amortyzacji. Za wartość początkową środka trwałego, tj. lokalu mieszkalnego, zgodnie z art. 22g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawczyni przyjęła cenę nabycia mieszkania, powiększoną o koszty związane z zakupem, tj. opłatą notarialną, sądową oraz podatkiem PCC (związanym z zawarciem umowy kupna-sprzedaży).

Ponieważ Wnioskodawczyni po raz pierwszy wprowadziła lokal mieszkalny do ewidencji środków trwałych oraz lokal ten przed dniem jego nabycia był wykorzystywany przez poprzednich właścicieli co najmniej przez okres 60 miesięcy (od ok. 1965 r.), na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma Ona możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

1. Czy wydatki poniesione w ramach przeprowadzonego remontu, przystosowującego mieszkanie do wynajmu, są bezpośrednimi kosztami uzyskania przychodu w miesiącu oddania mieszkania do użytkowania na wynajem?
2. Czy zasadne jest zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej, wynoszącej rocznie 10% przez 10 lat dla przedmiotowego lokalu mieszkalnego, zakupionego na rynku wtórnym?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w odniesieniu do pytania oznaczonego Nr 2 w zakresie ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Natomiast w odniesieniu do pytania oznaczonego Nr 1, dotyczącego możliwości zaliczenia do bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z przeprowadzeniem remontu w lokalu mieszkalnym, wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni (przedstawionym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku), zostały spełnione przesłanki zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanego środka trwałego, bowiem przedmiotowy lokal mieszkalny został oddany do użytkowania poprzednim właścicielom ok 1965 r., czyli przed jego nabyciem był wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy. Wnioskodawczyni po raz pierwszy wprowadziła lokal do ewidencji środków trwałych. Zatem, zasadne jest ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla przedmiotowego lokalu mieszkalnego.

W związku z osiąganiem przychodów z tzw. najmu prywatnego, Wnioskodawczyni ma prawo do obniżenia osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania, w tym o odpisy amortyzacyjne. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidują możliwość ustalania indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Dla lokali mieszkalnych możliwość taką wprowadza art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na podstawie tego przepisu podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji tego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla lokalu mieszkalnego nie może być krótszy niż 10 lat. Ustalenie przez ustawodawcę okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat, oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacyjnej wynosi 10%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych – wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

• grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów;
  

• budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
  

- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z przytoczonych przepisów wynika, że środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są m.in. nabyte budynki oraz lokale będące odrębna własnością, o ile spełniają następujące warunki:

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
  

• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
  

• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, bądź też najmem.
  
  

Ponadto budynki (lokale) mieszkalne podlegają amortyzacji, o ile podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu. Amortyzacji nie podlegają zaś grunty, udział w gruncie przypadający na wyodrębniony lokal mieszkalny.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna – cenę nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 powołanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Rozstrzygając kwestię zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków (lokali) należy nawiązać do przepisów art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z treścią ww. przepisu – podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

– dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

Zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany.

Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie „używania” rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusława Dunaja wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296).

Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Przepisy podatkowe nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody potwierdzające używanie środka trwałego w określonym czasie. Ciężar udowodnienia takiego stanu rzeczy spoczywa jednak na podatniku.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że w kwietniu 2016 r. Wnioskodawczyni z własnych środków zakupiła na rynku wtórnym lokal mieszkalny, który był użytkowany powyżej 5 lat - został wybudowany i oddany do użytkowania poprzednim właścicielom ok. 1965 r. Lokal ten został zakupiony na potrzeby najmu, a dochody z prywatnego najmu Wnioskodawczyni opodatkowała według skali podatkowej na zasadach ogólnych, jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej. Do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przedmiotowy lokal mieszkalny został wpisany w miesiącu przekazania do użytkowania, czyli w dniu 1 grudnia 2016 r. Umowa najmu lokalu mieszkalnego została zawarta w dniu 18 listopada 2016 r., natomiast lokal mieszkalny został oddany najemcy do używania w dniu 1 grudnia 2016 r. Pierwszy przychód z najmu lokalu Wnioskodawczyni uzyskała w dniu 10 grudnia 2016 r. Wnioskodawczyni po raz pierwszy wprowadziła lokal mieszkalny do ewidencji środków trwałych oraz lokal ten przed dniem jego nabycia był wykorzystywany przez poprzednich właścicieli co najmniej przez okres 60 miesięcy (od ok. 1965 r.).

W świetle powyższych okoliczności stwierdzić należy, że w opisanej sprawie spełniony został warunek wykorzystywania lokalu mieszkalnego przed jego nabyciem przez okres co najmniej 60 miesięcy oraz, że lokal mieszkalny został po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przez Wnioskodawczynię, a zatem może Ona przy jego amortyzacji zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%. Odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów od następnego miesiąca po wprowadzeniu lokalu mieszkalnego do ewidencji środków trwałych. Wnioskodawczyni może amortyzować przedmiotową nieruchomość przez okres 10 lat.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.