Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1061-IPTPB3.4511.912.2016.2.AC
z 21 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 grudnia 2016 r. (data wpływu 19 grudnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 marca 2017 r. (data wpływu 13 marca 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Z uwagi na braki wniosku, Organ podatkowy na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), pismem z dnia 28 lutego 2017 r., nr 1061-IPTPB3.4511.912.2016.1.AC (doręczonym w dniu 2 marca 2017 r.), wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. W odpowiedzi na ww. wezwanie dnia 13 marca 2017 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 8 marca 2017 r.).

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółdzielnia Mieszkaniowa „…” w … zatrudniała radców prawnych na podstawie umowy o pracę z określoną kwotą miesięcznego wynagrodzenia. Poza wskazanym w umowie o pracę wynagrodzeniem, radcy prawni otrzymywali dodatkowe wynagrodzenie, wynikające z zakresu obowiązków pracownika z tytułu kosztów zastępstwa w postępowaniu sądowym.

Zakładowy Regulamin Wynagradzania dla pracowników Spółdzielni Mieszkaniowej „…” w … jasno określa, że „Radcy Prawnemu może być wypłacone dodatkowe wynagrodzenie z tytułu zastępstwa w postępowaniu sądowym na zasadach określonych w ustawie o Radcach Prawnych”.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 6 lipca 2011 r., sygn. akt II PK 17/11, dodatkowe wynagrodzenie radcy prawnego w wysokości nie niższej niż 65% kosztów zastępstwa sądowego zasądzonych na rzecz strony przez niego reprezentowanej lub przyznanych jej w ugodzie, postępowaniu polubownym, arbitrażu zagranicznym albo w postępowaniu egzekucyjnym jest roszczeniem ze stosunku pracy, jeśli reprezentowanie pracodawcy (niebędącego państwową jednostką sfery budżetowej) w postępowaniach sądowych wynika z obowiązków pracowniczych.

W świetle powyższego, Spółdzielnia Mieszkaniowa, zgodnie z art. 12 ust. 1, art. 22 ust. 2, art. 31, art. 32 i art. 38 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), od wypłacanych zastępstw procesowych do dnia rozwiązania umowy o pracę, potrącała zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Z dniem 31 grudnia 2016 r. umowy o pracę zawarte z radcami prawnymi uległy rozwiązaniu (Wnioskodawca nadmienia, że radcy prawni po rozwiązaniu umowy o pracę złożyli w oddziałach ZUS wnioski o przyznanie emerytury). Jednocześnie po ustaniu zatrudnienia Spółdzielnia Mieszkaniowa będzie wypłacać, na podstawie składanych przez byłych pracowników, pisemnych wniosków o wypłatę kosztów zastępstw procesowych spraw prowadzonych przez radców prawnych w trakcie trwania stosunku pracy, których spłaty należności zasądzonych nastąpią po dniu zakończenia stosunku pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (po przeformułowaniu):

Czy wypłacane byłym pracownikom Spółdzielni Mieszkaniowej koszty zastępstwa sądowego będą stanowiły podstawę:

1. opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie wystawienia informacji PIT-11?
2. uwzględnienia kosztów uzyskania przychodów przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?
3. zastosowania kwoty stanowiącej 1/12 kwoty zmniejszającej podatek?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1

Spółdzielnia stoi na stanowisku, że wynagrodzenie wypłacane radcom prawnym po ustaniu stosunku pracy z tytułu zasądzonych i wyegzekwowanych kosztów zastępstwa procesowego, o którym mowa w art. 22⁴ ust. 2 ustawy o radcach prawnych, stanowi przychód, o którym mowa w art. 12 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i Wnioskodawca zobowiązany jest do obliczenia i pobierania zaliczki na podatek dochodowym (art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), a co za tym idzie stosownie do treści art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest zobowiązany do końca miesiąca lutego następującego po roku podatkowym przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu imienną informację sporządzoną według wzoru – PIT-11.

Ad. 2

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że ponieważ wypłacane w przyszłości, byłym pracownikom koszty zastępstwa procesowego, stanowić będą przychód, o którym mowa w art. 12 pkt 1 ustawy o. podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie miał zastosowanie art. 22 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, zgodnie z którym podstawę podatku dochodowego od osób fizycznych pomniejszy o podstawowe koszty uzyskania przychodów, tj. 111 zł 25 gr (w tym przypadku nie będzie miało znaczenia miejsce zamieszkania byłego pracownika, a co za tym idzie nie znajdzie tu zastosowania art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Ad. 3

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że ponieważ stosunek pracy z radcami prawnymi ustał w dniu 31 grudnia 2016 r., a byli pracownicy złożyli wnioski o przyznanie emerytury, przy wypłacanych kosztach zastępstw procesowych nie będzie miał zastosowania art. 32 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. Wnioskodawca nie pomniejszy zaliczki o kwotę stanowiąca 1/12 kwoty zmniejszającej podatek pomimo, że byli pracownicy nie złożyli stosownej informacji o zaprzestaniu stosowania ulgi podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z art. 10 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że źródłami przychodu są:

• stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta,
  

• działalność wykonywana osobiście.
  
  

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi natomiast, że za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę do przychodów ze stosunku pracy (stosunku służbowego) zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzyma w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy (stosunku służbowym) z pracodawcą.

Do przychodów ze stosunku pracy, które zostały wskazane w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należą w szczególności:

• wynagrodzenie zasadnicze,
  

• wynagrodzenie za godziny nadliczbowe,
  

• różnego rodzaju dodatki (np. dodatek funkcyjny, stażowy i za rozłąkę),
  

• nagrody (np. jubileuszowa, premia, „trzynastka”),
  

• ekwiwalenty za niewykorzystany urlop,
  

• wszystkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona,
  

• świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika (np. koszty dojazdu do pracy),
  

• wartość innych nieodpłatnych świadczeń.
  
  

Podkreślić przy tym należy, że nie wszystkie należności przysługujące pracownikowi zostały przewidziane w Kodeksie pracy, niektóre z nich wynikają bowiem z odrębnych przepisów, a inne pracodawca wypłaca pracownikom dobrowolnie zawierając z tymi pracownikami różnego rodzaju umowy, w tym o charakterze cywilnoprawnym. Nie wszystkie też objęte są układami zbiorowymi pracy lub przepisami o wynagradzaniu pracowników obowiązujących w zatrudniającej jednostce organizacyjnej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zatrudniał radców prawnych na podstawie umowy o pracę z określoną kwotą miesięcznego wynagrodzenia. Poza wskazanym w umowie o pracę wynagrodzeniem, radcy prawni otrzymywali dodatkowe wynagrodzenie, wynikające z zakresu obowiązków pracownika z tytułu kosztów zastępstwa w postępowaniu sądowym. Z dniem 31 grudnia 2016 r. umowy o pracę zawarte z radcami prawnymi uległy rozwiązaniu (radcy prawni po rozwiązaniu umowy o pracę złożyli w oddziałach ZUS wnioski o przyznanie emerytury). Jednocześnie po ustaniu zatrudnienia Spółdzielnia Mieszkaniowa będzie wypłacać, na podstawie składanych przez byłych pracowników, pisemnych wniosków o wypłatę kosztów zastępstw procesowych, spraw prowadzonych przez radców prawnych w trakcie trwania stosunku pracy, których spłaty należności zasądzonych nastąpią po dniu zakończenia stosunku pracy.

Stosownie do art. 22⁴ ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 233, z późn. zm.), radca prawny wykonujący zawód na podstawie stosunku pracy ma prawo do wynagrodzenia i innych świadczeń określonych w układzie zbiorowym pracy lub w przepisach o wynagradzaniu pracowników, obowiązujących w jednostce organizacyjnej zatrudniającej radcę prawnego. Wynagrodzenie to nie może być niższe od wynagrodzenia przewidzianego dla stanowiska pracy głównego specjalisty lub innego równorzędnego stanowiska pracy. Jeżeli prawo do dodatków uzależnione jest od wymogu kierowania zespołem pracowników, wymogu tego nie stosuje się do radcy prawnego.

Z art. 22⁴ ust. 2. ustawy o radcach prawnych wynika natomiast, że radca prawny jest uprawniony do dodatkowego wynagrodzenia w wysokości nie niższej niż 65 % kosztów zastępstwa sądowego zasądzonych na rzecz strony przez niego zastępowanej lub jej przyznanych w ugodzie, postępowaniu polubownym, arbitrażu zagranicznym lub w postępowaniu egzekucyjnym, jeżeli koszty te zostały ściągnięte od strony przeciwnej. W państwowych jednostkach sfery budżetowej wysokość i termin wypłaty wynagrodzenia określa umowa cywilnoprawna.

W art. 22⁴ ustawy o radcach prawnych ustawodawca wskazał, że radcy prawnemu przysługuje wynagrodzenie oraz inne świadczenia określone w układzie zbiorowym pracy lub przepisach o wynagrodzeniu pracowników, obowiązujących w jednostce organizacyjnej zatrudniającej radcę prawnego. Z ww. przepisów prawnych wynika, że radcy prawnemu oprócz wynagrodzenia i świadczeń wymienionych w art. 22⁴ ust. 1 przysługuje również dodatkowe wynagrodzenie z tytułu zasądzonych kosztów zastępstwa procesowego, o których mowa w art. 22⁴ ust. 2.

W myśl art. 22 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1 335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali – 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 – 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.
   
   

Stosownie do art. 32 ust. 2 tej ustawy, za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a (ze stosunku pracy), uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a (…).

W myśl art. 32 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaliczkę obliczoną w sposób określony w ust. 1, 1a i 2 pomniejsza się o kwotę stanowiącą 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, o której mowa w art. 27 ust. 1b pkt 1, jeżeli pracownik przed pierwszą wypłatą wynagrodzenia w roku podatkowym złoży zakładowi pracy oświadczenie według ustalonego wzoru, w którym stwierdzi, że:

1. nie otrzymuje emerytury lub renty za pośrednictwem płatnika;
2. nie osiąga dochodów z tytułu członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną;
3. nie osiąga dochodów, od których jest obowiązany opłacać zaliczki na podstawie art. 44 ust. 3;
4. nie otrzymuje świadczeń pieniężnych wypłacanych z Funduszu Pracy lub z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych;
5. ten zakład pracy jest właściwy do stosowania tego zmniejszenia.
   
   

Oświadczenia, o którym mowa w ust. 3, nie składa się, jeżeli stan faktyczny wynikający z oświadczenia złożonego w latach poprzednich nie uległ zmianie (art. 32 ust. 3a ww. ustawy).

Zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

O tym czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik, czy też inna osoba niezwiązana (aktualnie lub w przeszłości) z pracodawcą.

Wynagrodzenie za pracę może otrzymać wyłącznie osoba, która aktualnie pozostaje w stosunku pracy lub osoba, której te świadczenia przysługują, bo łączył ją z pracodawcą stosunek pracy. Wypłacone byłemu pracownikowi ww. świadczenie ma swoje źródło w łączącym wcześniej byłego pracownika z pracodawcą stosunkiem pracy, zatem należy je zakwalifikować do przychodów określonych w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako przychód ze stosunku pracy. Fakt, że wynagrodzenie to zostanie wypłacone po ustaniu zatrudnienia nie oznacza, iż traci ono charakter przychodu uzyskanego ze stosunku pracy. Wynagrodzenie wypłacone byłemu pracownikowi, po jego odejściu z pracy, zaliczane jest do przychodów ze stosunku pracy, mimo że wypłacone zostanie po ustaniu tego stosunku. Były pracodawca, jako płatnik dokonujący wypłaty tego rodzaju przychodu jest obowiązany do poboru zaliczki i przekazania jej na rachunek właściwego urzędu skarbowego, zgodnie z zasadami określonymi w art. 32 i 38 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi na fakt, że treść cytowanego art. 32 ust. 2 powołanej ustawy nie odwołuje się wprost do określenia „pracownik”, tj. osoby pozostającej aktualnie w stosunku pracy, to należy wskazać, że do wyliczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych będą miały zastosowanie zarówno koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy (podstawowe koszty uzyskania przychodów) ww. ustawy (podwyższone koszty uzyskania przychodów). Wypłacone byłemu pracownikowi wynagrodzenie jest świadczeniem stanowiącym przychód ze stosunku pracy, co oznacza, że mają do niego zastosowanie uregulowania dotyczące kosztów uzyskania przychodów z tego właśnie tytułu, określone w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wskazać tutaj należy, że treść art. 32 ust. 3 ww. ustawy odwołuje się wprost do określenia „pracownik”. To właśnie „pracownik” składa „zakładowi pracy” stosowne oświadczenie uprawniające płatnika do stosowania ww. ulgi podatkowej (kwoty zmniejszającej podatek). Istotne jest, aby w chwili wypłaty wynagrodzenia z tytułu stosunku pracy byłemu pracownikowi nadal były spełnione warunki, od których ustawodawca uzależnia prawo do zmniejszenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Jeżeli nie doszło do zmiany stanu faktycznego wynikającego z oświadczenia określonego w art. 32 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to sam fakt ustania stosunku pracy powodujący, że strony tego stosunku przestają być dla siebie „pracownikiem” i „zakładem pracy” nie oznacza, że płatnik traci uprawnienie do pomniejszenia zaliczki o 1/12 kwoty zmniejszającej podatek od wypłaconego wynagrodzenia byłemu pracownikowi. Jeżeli doszło do zmiany stanu faktycznego wynikającego z oświadczenia określonego w art. 32 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to płatnik wypłacając wynagrodzenie z tytułu stosunku pracy byłemu pracownikowi nie ma prawa obliczonej zaliczki pomniejszyć o kwotę stanowiącą 1/12 kwoty zmniejszającej podatek.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że Wnioskodawca dokonując wypłaty byłym pracownikom (radcom prawnym) wynagrodzenia za pracę (kosztów zastępstwa procesowego) będzie obowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy od ww. świadczeń na zasadach określonych w art. 32, tj. z zastosowaniem odpowiednich kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wypłacone świadczenie jest bowiem świadczeniem stanowiącym przychód ze stosunku pracy, co oznacza, że mają do niego zastosowanie uregulowania dotyczące kosztów uzyskania przychodu z tego właśnie tytułu, określone w art. 22 ust. 2 ww. ustawy. Wnioskodawca jako płatnik nie może obliczonej zaliczki pomniejszyć o kwotę stanowiącą 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, o której mowa w art. 32 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w stosunku do wypłacanego wynagrodzenia za pracę pracownikom (radcom prawnym) po ustaniu stosunku pracy, gdyż doszło do zmiany stanu faktycznego wynikającego z oświadczenia określonego w art. 32 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (byli pracownicy złożyli wnioski o emeryturę). Ponadto Wnioskodawca, jako płatnik, zobowiązany będzie do sporządzenia i przesłania byłemu pracownikowi i urzędowi skarbowemu informacji PIT-11, zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego różnić się będzie od zaistniałego w rzeczywistości, wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.