2017.03.22 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPP2.4512.42.2017.1.JO
z 22 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 stycznia 2017 r. (data wpływu 25 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku w zakresie zwolnienia od podatku VAT czynności przekazania budynku biurowo-magazynowego wspólnikom Spółki w związku z jej likwidacją – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT czynności przekazania budynku biurowo-magazynowego wspólnikom Spółki w związku z jej likwidacją.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 2 maja 2005 r. Pan Rafał L. i Mariusz R. zawiązali spółkę cywilną X S.C. („Wnioskodawca”) w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Przedmiotem działalności jest sprzedaż wysokiej jakości poliolefinowych folii termokurczliwych, PKD 46.90.Z – sprzedaż hurtowa niewyspecjalizowana. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT.

W dniu 2 marca 2007 r. aktem notarialnym wyżej wymienieni wspólnicy Wnioskodawcy nabyli od osób prywatnych, niebędących podatnikami podatku od towarów i usług, niezabudowaną nieruchomość gruntową oznaczoną jako działka gruntu Nr 255/5 o powierzchni 2279 m. kw. („Nieruchomość 1”), jako wspólnicy Wnioskodawcy - na współwłasność łączną wspólników spółki cywilnej.

W dniu 23 kwietnia 2007 r. aktem notarialnym wyżej wymienieni wspólnicy Wnioskodawcy nabyli od osób prywatnych, niebędących podatnikami podatku od towarów i usług, niezabudowaną nieruchomość gruntową oznaczoną jako działka gruntu nr 254/2 o powierzchni 1032 m.kw. („Nieruchomość 2”), jako wspólnicy Wnioskodawcy - na współwłasność łączną wspólników spółki cywilnej.

W dniu 22 grudnia 2010 r. aktem notarialnym wyżej wymienieni wspólnicy Wnioskodawcy nabyli od osób prywatnych, niebędących podatnikami podatku od towarów i usług, niezabudowaną nieruchomość gruntową oznaczoną jako działka gruntu nr 253/2 o powierzchni 881 m. kw. („Nieruchomość 3”), jako wspólnicy Wnioskodawcy - na współwłasność łączną wspólników spółki cywilnej.

W związku z faktem, że ww. nieruchomości zakupione zostały od osób prywatnych przy transakcjach nie był naliczony podatek od towarów i usług. Nabycie ww. nieruchomości było opodatkowane podatkiem od czynności cywilnoprawnych. W konsekwencji powyższego Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku od towarów i usług w związku z nabyciem ww. nieruchomości.

Obecnie charakterystyka nieruchomości będących we współwłasności łącznej wspólników Wnioskodawcy wygląda następująco:

nieruchomość gruntowa stanowiąca działkę ewidencyjną nr 254/4 i 255/11 (obejmująca Nieruchomość l i Nieruchomość 2),
nieruchomość gruntowa stanowiąca działkę ewidencyjną nr 253/2 (Nieruchomość 3).

Na Nieruchomości l i Nieruchomości 2 wspólnicy Wnioskodawcy wybudowali budynek o powierzchni ok. 750 m. kw. W dniu 6 marca 2009 r. wydane zostało pozwolenie na użytkowanie budynku biurowo-magazynowego. W dniu 30 marca 2009 r. budynek został przyjęty do użytkowania i wprowadzony do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy w wartości 654.506,08 zł. Wtedy też nastąpiło pierwsze zajęcie, użytkowanie budynku. Następnie ponoszone były nakłady na modernizację budynku, zgodnie z poniższym zestawieniem:

w roku 2009 - 84.009,35 zł
w roku 2010 - 27.325,18 zł
w roku 2011 - 16.371,96 zł
w roku 2012 - 26.253,65 zł

Ponadto, Nieruchomość 3 została zabudowana poprzez powiększenie powierzchni magazynowej istniejącego budynku. Nakłady poniesione na rozbudowę budynku zostały poniesione w okresie od marca do września 2011 r. i wyniosły 174.636,19 zł. W dniu 6 września 2011 r. wydane zostało pozwolenie na użytkowanie rozbudowanej części budynku biurowo-magazynowego.

Wszystkie trzy ww. nieruchomości są obecnie zabudowane budynkiem biurowo-magazynowym.

Ww. nieruchomości i budynek od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych wspólnicy Wnioskodawcy wykorzystują do działalności gospodarczej prowadzonej przez nich w formie spółki cywilnej - do wykonywania czynności opodatkowanych przez Wnioskodawcę - spółkę cywilną. Wnioskodawca odliczył podatek od towarów i usług naliczony w związku z budową i rozbudową budynku. Przy zakupie nieruchomości gruntowych nie był naliczany podatek VAT.

Obecnie wspólnicy Wnioskodawcy rozważają likwidację działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki cywilnej. Zatem możliwe, że ww. zabudowane nieruchomości gruntowe zostaną wydane na rzecz wspólników w toku likwidacji Wnioskodawcy. Wydanie nieruchomości nie nastąpi tytułem wypłaty zysku wspólników w spółce cywilnej (Wnioskodawcy).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydanie w toku likwidacji Wnioskodawcy zabudowanych nieruchomości gruntowych ze wspólności łącznej wspólników spółki cywilnej - Wnioskodawcy do majątku prywatnego wspólników Wnioskodawcy, korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydanie w toku likwidacji Wnioskodawcy zabudowanych nieruchomości gruntowych ze wspólności łącznej wspólników spółki cywilnej - Wnioskodawcy do majątku prywatnego wspólników Wnioskodawcy korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy o VAT?

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Opodatkowaniu - w świetle art. 5 ust. 3 Ustawy o VAT - podlegają również towary w przypadku, o którym mowa w art. 14. Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 Ustawy o VAT.

Na mocy art. 14 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT opodatkowaniu podlegają towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów, w przypadku rozwiązania spółki cywilnej lub handlowej niemającej osobowości prawnej. Zgodnie z ustępem 4 cytowanego artykułu, przepis art. 14 ust. 1 i 3 stosuje się do towarów, w stosunku do których przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Natomiast stosownie do postanowień art. 14 ust. 5 Ustawy o VAT, w przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 3, podatnicy są obowiązani sporządzić spis z natury towarów na dzień rozwiązania spółki, zwany dalej „spisem z natury”. Podatnicy są obowiązani załączyć informację o dokonanym spisie z natury, o ustalonej na jego podstawie wartości i o kwocie podatku należnego, do deklaracji podatkowej składanej za okres obejmujący dzień rozwiązania spółki.

Z powyższych przepisów wynika, że na dzień likwidacji spółki cywilnej opodatkowaniu podlegają wszystkie te środki trwałe oraz towary handlowe, które na dzień likwidacji, znajdowały się w posiadaniu spółki, a spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Ustawa o VAT przewiduje zwolnienia od podatku. Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy o VAT, stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich doszło do pierwszego zasiedlenia, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Na podstawie art. 2 pkt 14 Ustawy o VAT przez pierwsze zasiedlenie rozumie się, oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Zgodnie z art. 2 pkt 14a Ustawy o VAT przez wytworzenie nieruchomości rozumie się wybudowanie budynku, budowli lub ich części, lub ich ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r., str. 1 ze zm., „Dyrektywy”, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających. Zgodnie z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”. Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

W konsekwencji, zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 maja 2014 r., sygn. I FSK 382/14. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT.

Porównując zakresy definicji „pierwszego zasiedlenia" wynikające z Ustawy o VAT i Dyrektywy należy stwierdzić, że polski ustawodawca dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej.

NSA w ww, wyroku uznał, że:

„wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 Ustawy o VAT.

(...) sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom Dyrektywy stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku „w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu”. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku.

(...) W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia - rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Należy w tym miejscu zauważyć, że takie rozumienie pojęcia „pierwszego zasiedlenia” odnosi się do art. 2 pkt 14 lit. a) Ustawy o VAT, tj. do użytkowania przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części po ich wybudowaniu.

Zgodnie z art. 29a ust. 8 Ustawy o VAT w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Z powyższych uregulowań wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest generalnie zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Analizując ww. informacje w kontekście pierwszego zasiedlenia - w rozumieniu nadanym przepisami Dyrektywy oraz orzecznictwem TSUE (m.in. w wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE J.J. Komen en Zonen Beheer Heerhugowaard BV C-326/11, wyroku TSUE Caixa d’Estalvis i Penslons de Barcelona C-139/12, Don Bosco Onroerend Goed BV C-461/08 i Gemeente’s- Hertogenbosch nr sprawy C-92/13) - należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie pierwsze zasiedlenie budynku magazynowo-biurowego nastąpiło w 2009 roku - wtedy, gdy nastąpiło „pierwsze zajęcie budynku, używanie”.

Zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego wspólnicy Wnioskodawcy rozważają likwidację działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki cywilnej, a w konsekwencji zaprzestanie przez Wnioskodawcę - spółkę cywilną wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem możliwe, że ww. zabudowane nieruchomości gruntowe zostaną wydane na rzecz wspólników w toku likwidacji Wnioskodawcy. Zatem w niniejszej sytuacji zastosowanie znajdą przepisy art. 14 Ustawy o VAT dotyczące opodatkowania towarów przy likwidacji działalności gospodarczej.

Budynek znajdujący się na nieruchomościach, które będą wydane wspólnikom Wnioskodawcy w toku likwidacji Wnioskodawcy (ze wspólności łącznej wspólników spółki cywilnej - Wnioskodawcy do majątku prywatnego wspólników Wnioskodawcy) został przyjęty jako środek trwały i oddany do użytkowania w dniu 30 marca 2009 r.

Budynek był wykorzystywany w działalności gospodarczej prowadzonej przez wspólników Wnioskodawcy, podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Wnioskodawca odliczył podatek od towarów i usług naliczony w związku z budową i rozbudową budynku. Zatem zgodnie z art. 14 Ustawy o VAT Wnioskodawca będzie miał obowiązek uwzględnienia ww. nieruchomości gruntowych zabudowanych w remanencie likwidacyjnym w związku z likwidacją Wnioskodawcy-spółki cywilnej.

W ocenie Wnioskodawcy w związku z oddaniem budynku biurowo-magazynowego do użytkowania w stosunku do ww. budynku do pierwszego zasiedlenia doszło w dniu 30 marca 2009 r. Od rozpoczęcia użytkowania ww. budynku do dnia złożenia wniosku o interpretację upłynął okres dłuższy niż 2 lata.

Na znajdujący się na przedmiotowych nieruchomościach budynek biurowo-magazynowy poniesiono nakłady o charakterze modernizacyjnym w latach 2009 - 2012 oraz wydatki na rozbudowę budynku w okresie od marca do września 2011 r. Zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego nakłady na modernizację budynku ponoszone były zgodnie z poniższym zestawieniem:

w roku 2009 - 84.009,35 zł,
w roku 2010 - 27.325,18 zł,
w roku 2011 - 16.371,96 zł,
w roku 2012 - 26.253,65 zł,

a nakłady poniesione na rozbudowę budynku poniesione w okresie od marca do września 2011 r. wyniosły 174.636,19 zł.

Zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 2016 poz. 2032, ze zm.), jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie.

Przy ocenie czy wydatki poniesione na ulepszenie budynku stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej należy odnieść się do wartości początkowej budynku powstałej w wyniku dokonanych ulepszeń. Każde kolejne wydatki ponoszone na ulepszenie budynku należy porównywać z wartością początkową powiększoną o wartość dotychczasowych ulepszeń (Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 15 czerwca 2009 r. nr IPPP1-443-303/09-3/PR, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 9 grudnia 2009 r. nr ILPP1/443-1119/09-2/AI).

W tym kontekście zdaniem Wnioskodawcy kolejne wydatki poniesione na ulepszenie stanowiły odpowiednio:

w 2009 roku 84.009,35 zł -12,83% wartości początkowej,
w 2010 roku 27.325,18 zł - 3,7 % wartości początkowej,
w 2011 roku 191.008,15 zł (suma 16.371,96 zł i 174.636,19 zł) - 24,94 % wartości początkowej,
w 2012 roku 26.253,65 zł - 2,7 % wartości początkowej.

Z powyższego wynika, że wydatki poniesione na ulepszenie budynku, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, nie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej. Zatem wydatki te pozostają bez wpływu na kwestię pierwszego zasiedlenia budynku.

Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z budową i rozbudową budynku. Przedmiotowe nieruchomości gruntowe zostały nabyte od osób fizycznych, wobec czego ich nabycie nie było opodatkowane podatkiem VAT.

W konsekwencji, wydanie przedmiotowego budynku w toku likwidacji spółki cywilnej - Wnioskodawcy nie będzie dokonane w ramach pierwszego zasiedlenia. Ponadto wydanie przedmiotowego budynku w toku likwidacji spółki cywilnej - Wnioskodawcy nastąpi w okresie dłuższym niż 2 lata od dnia rozpoczęcia użytkowania ww. nieruchomości. Tym samym, pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku upłynie okres dłuższy niż dwa lata.

W konsekwencji objęcie remanentem likwidacyjnym zabudowanych nieruchomości gruntowych, w tym budynku biurowo-magazynowego nie zostanie dokonane przed pierwszym zasiedleniem, gdyż budynek został oddany do używania w 2009 roku. Tym samym pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dniem likwidacji Wnioskodawcy - spółki cywilnej upłynie okres dłuższy niż 2 lata.

W świetle powyższego budynek biurowo-magazynowy objęty spisem z natury będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy o VAT. Zwolnieniem z podatku VAT objęte będzie również wydanie nieruchomości gruntowych, na których posadowiony jest przedmiotowy budynek, co wynika z art. 29a ust. 8 Ustawy o VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądowo-administracyjnym. W szczególności w powołanym wyżej wyroku NSA z dnia 14 maja 2014 r., sygn. I FSK 382/14, sąd wskazał, że w sytuacji, gdy spółka użytkuje wybudowany przez siebie budynek do celów własnej działalności gospodarczej dochodzi do pierwszego zasiedlenia budynku w rozumieniu Ustawy o VAT. W szczególności sąd wskazał, że:

„polski ustawodawca przekroczył granice swobodnego uznania pozbawiając podatników - takich jak w okolicznościach przedmiotowej sprawy - zwolnienia z VAT. Spółka użytkując w części budynek dla celów działalności gospodarczej spełniła warunki przewidziane dla zwolnienia w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.”

Podkreślić należy, że stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają również organy podatkowe w wydawanych interpretacjach, m.in.:

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 26 września 2016 r., nr IBPP3/4512-382/16-2/BJ,
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 23 września 2016 r., nr IBPP2/4512-438/16-2/AB,
Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 30 września 2016 r. nr 1061-IPTPP2.4512.396.2016.2.IR,
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 14 kwietnia 2016 r. nr IPPP3/4512-873/15-3/S/RD.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe w zakresie w jakim wydanie w toku likwidacji Wnioskodawcy zabudowanych nieruchomości gruntowych ze wspólności łącznej wspólników spółki cywilnej – Wnioskodawcy do majątku prywatnego wspólników Wnioskodawcy korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2001 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Towarami stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl artykułu 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do postanowień art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Kwestie dotyczące opodatkowania przy likwidacji działalności spółki i zaprzestania działalności regulują przepisy art. 14 ustawy. Zgodnie z art. 14 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podlegają towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów, w przypadku rozwiązania spółki cywilnej lub handlowej niemającej osobowości prawnej. Jak stanowi ust. 4 ww. artykułu przepisy ust. 1 i 3 stosuje się do towarów, w stosunku do których przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 14 ust. 5 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 3, podatnicy są zobowiązani sporządzić spis z natury towarów na dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, zwany dalej „spisem z natury”. Podatnicy są obowiązani załączyć informację o dokonanym spisie z natury, o ustalonej na jego podstawie wartości i o kwocie podatku należnego, do deklaracji podatkowej składanej za okres obejmujący dzień rozwiązania spółki.

Przywołany powyżej art. 14 ust. 1 pkt 1 ustawy, nakazując, w sytuacji wskazanej w tym przepisie, opodatkowanie towarów, różnicuje je na towary własnej produkcji oraz towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy. Zatem, towary podzielono na takie, które zostały wytworzone przez podatnika oraz takie, które zostały przez niego nabyte. W obu tych grupach mogą mieścić się towary, które stanowią tzw. środki obrotowe, jak towary handlowe, surowce oraz towary, które zaliczone zostały przez podatnika do jego środków trwałych.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w przypadku likwidacji działalności spółki cywilnej, opodatkowaniu podlegają zarówno towary handlowe, jak też środki trwałe czy wyposażenie, w stosunku do których przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W tym miejscu należy zauważyć, że definicja pojęcia „wytworzenie nieruchomości” zawarta jest w art. 2 pkt 14a ustawy, zgodnie z którym ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o wytworzeniu nieruchomości rozumie się przez to wybudowanie budynku, budowli lub ich części, lub ich ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że w spisie z natury sporządzonym na podstawie art. 14 ust. 5 ustawy ujmuje się towary, które na dzień rozwiązania spółki cywilnej lub handlowej niemającej osobowości prawnej po nabyciu nie były przedmiotem dostawy, a w stosunku do których podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z treści wniosku wynika, że nabycie Nieruchomości 1, 2 i 3 (nieruchomości gruntowych niezabudowanych) nastąpiło od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej zatem nie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT, a Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku. Jednakże Wnioskodawca na ww. nieruchomościach gruntowych wybudował budynek biurowo-magazynowy i odliczył podatek VAT naliczony w związku z budową tego budynku.

Zatem, Wnioskodawcy, w odniesieniu do budynku znajdującego się na Nieruchomościach 1, 2 i 3, przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Wprawdzie Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu nieruchomości gruntowych, jednakże prawo to przysługiwało od wydatków ponoszonych na wybudowanie budynku biurowo-magazynowego, które - zgodnie z art. 2 pkt 14a ustawy - stanowiło wytworzenie nieruchomości.

Zatem, Wnioskodawca będzie zobowiązany do wykazania i opodatkowania podatkiem VAT przedmiotowej nieruchomości zabudowanej w spisie z natury sporządzonym na dzień rozwiązania Spółki, na postawie art. 14 ust. 1 pkt 1 i ust. 5 ustawy.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stawka podatku wynosi 23%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3 , art. 122 i art. 129 ust.1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W myśl zaś art. 1 pkt 23 ustawy z dnia 1 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r., poz. 2024) obowiązującej od 1 stycznia 2017 r. w art. 146a we wprowadzeniu do wyliczenia wyrazy „2016 r.” zastępuje się wyrazami „2018 r.”.

Powyższe oznacza, że ww. stawka wymieniona w art. 146a pkt 1 ustawy będzie obowiązywała nadal do 31 grudnia 2018 r.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust.1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynków, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich powstało pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Ponadto, stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Jednakże, w myśl ust. 7a cytowanego artykułu warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, w myśl którego w przypadku dostawy budynków lub z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Co do zasady, grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki i budowle na nim ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku.

Ponadto, stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że na Nieruchomości l i Nieruchomości 2 wspólnicy Wnioskodawcy wybudowali budynek o powierzchni ok. 750 m. kw. W dniu 6 marca 2009 r. wydane zostało pozwolenie na użytkowanie budynku biurowo-magazynowego. W dniu 30 marca 2009 r. budynek został przyjęty do użytkowania i wprowadzony do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy w wartości 654.506,08 zł. Następnie ponoszone były nakłady na modernizację budynku, zgodnie z poniższym zestawieniem:

w roku 2009 - 84.009,35 zł,
w roku 2010 - 27.325,18 zł,
w roku 2011 - 16.371,96 zł,
w roku 2012 - 26.253,65 zł.

Nieruchomość 3 została zabudowana poprzez powiększenie powierzchni magazynowej istniejącego budynku. Nakłady poniesione na rozbudowę budynku zostały poniesione w okresie od marca do września 2011 r. i wyniosły 174.636,19 zł. W dniu 6 września 2011 r. wydane zostało pozwolenie na użytkowanie rozbudowanej części budynku biurowo-magazynowego.

W stanowisku Wnioskodawca wskazał, że wydatki poniesione na ulepszenie budynku, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, nie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Wszystkie trzy ww. nieruchomości są obecnie zabudowane budynkiem biurowo-magazynowym.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości skorzystania ze zwolnienia z podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, w związku z wydaniem w toku likwidacji Wnioskodawcy zabudowanych nieruchomości gruntowych ze wspólności łącznej wspólników spółki cywilnej - Wnioskodawcy, do majątku wspólnego wspólników.

Jak wyjaśniono wcześniej wydanie opisanych nieruchomości w związku z likwidacją działalności będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT, zatem w celu ustalenia, czy w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie zwolnienie z opodatkowania, czy też opodatkowanie stawką podstawową należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć, czy względem przedmiotowych nieruchomości nastąpiło pierwsze zasiedlenie.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „(…) definicja »pierwszego zasiedlenia (zajęcia)« zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji »pierwszego zasiedlenia« wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Jak wynika z powyższego „pierwsze zasiedlenie” budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej, w sytuacji gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE – musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

Jak wskazano we wniosku budynek biurowo-magazynowy od dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych, tj. w dniu 30 marca 2009 r. wykorzystywany jest do działalności gospodarczej prowadzonej przez wspólników Spółki cywilnej. Jednakże, Wnioskodawca wskazał, że były ponoszone wydatki na ulepszenie budynku w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Zauważyć w tym miejscu należy, że dla potrzeb podatku od towarów i usług w celu ustalenia, czy nakłady na ulepszenia przekroczyły 30% wartości początkowej danego obiektu, należy poszczególne wydatki sumować i gdy sumowane wydatki przekroczą 30% wartości początkowej podwyższyć o nie wartość początkową i kolejne ulepszenia odnosić już do tej nowej wartości początkowej.

W analizowanym przypadku – licząc zgodnie z powyższą zasadą – wydatki na ulepszenie budynku biurowo-magazynowego w latach 2009-2011 r. przekroczyły 30% jego wartości początkowej. Natomiast wydatki ponoszone w 2012 r. nie przekraczały tej wartości, przy czym po ulepszeniu nie nastąpiło wydanie tego budynku do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. W konsekwencji, dla budynku biurowo-magazynowego nie nastąpiło pierwsze zasiedlenie, a zatem nie będą spełnione warunki do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Zatem, należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu budowy oraz rozbudowy budynku biurowo-magazynowego. Wnioskodawca wskazał, że budynek, na który ponoszone były nakłady przekroczyły 30% wartości obiektu oraz nie był on wykorzystywany przez Spółkę do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT przez okres dłuższy niż 5 lat. Jak wynika z wniosku, Wnioskodawca wykorzystuje przedmiotowy budynek do działalności gospodarczej spółki cywilnej (do czynności opodatkowanych), jednakże po ulepszeniu nie nastąpiło wydanie tego budynku do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. Wobec powyższych okoliczności, budynek biurowo-magazynowy nie może korzystać ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, nie zostały bowiem spełnione przesłanki warunkujące zwolnienie od podatku określone w tym przepisie.

Przedmiotowy budynek nie może również skorzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, z uwagi na niespełnienie przesłanek zawartych w tym przepisie dotyczących konieczności wykorzystywania towaru wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku oraz braku prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Zatem, wydanie w toku likwidacji Wnioskodawcy nieruchomości zabudowanych budynkiem biurowo-magazynowego nie będzie objęte zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10, art. 43 ust. 1 pkt 10a oraz art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, w związku z czym będzie opodatkowane według podstawowej stawki podatku VAT, na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1. Z uwagi na fakt, że w myśl art. 29 ust. 8 ustawy – co do zasady – grunt podlega opodatkowaniu według takiej samej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki, budowle lub ich części na nim posadowione, również grunt na którym budynek ten jest posadowiony objęty będzie opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że czynność przekazania wspólnikom w wyniku likwidacji Spółki nieruchomości, na które składają się działki gruntu nr 255/5, 254/2 i 253/2 wraz z budynkiem biurowo-magazynowym będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki podstawowej na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy.

Zatem, całościowo stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Odnosząc się do wskazanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych przywołanych dla potwierdzenia jego stanowiska Organ wyjaśnia, że w identycznym stanie prawnym i identycznym stanie faktycznym rozstrzygnięcia powinny być tożsame. Cel ten osiągany jest poprzez zastosowanie właściwych przepisów Ordynacji podatkowej. Interpretacje rozbieżne bądź wątpliwe mogą być poddane weryfikacji w trybie art. 14e § 1 pkt 1 tej ustawy, zgodnie z którym Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu, zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Oznacza to, że interpretacje indywidualne wydawane przez upoważnione do tego organy każdorazowo podlegają analizie i weryfikacji, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może zmienić nieprawidłową interpretację indywidualną.

Ponadto, tut. Organ wskazuje, że podziela tezy zawarte w wyroku I FSK 382/14 dotyczące kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia i co istotne, powyższe tut. Organ uwzględnił również w niniejszej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin