Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPP3.4512.26.2017.2.IG
z 24 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 stycznia 2017 r. (data wpływu 12 stycznia 2017 r.), uzupełnionym w dniu 10 marca 2017 r. (data wpływu 13 marca 2017 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 28 lutego 2017 r. do uzupełnienia wniosku otrzymane przez Stronę w dniu 6 marca 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku w wysokości 23% dla usługi naprawy oraz wymiany uszkodzonych elementów instalacji elektrycznej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku w wysokości 23% dla usługi naprawy oraz wymiany uszkodzonych elementów instalacji elektrycznej. Wniosek został uzupełniony w dniu 10 marca 2017 r. (data wpływu 13 marca 2017 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 28 lutego 2017 r. do uzupełnienia wniosku otrzymane przez Stronę w dniu 6 marca 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu wniosku z dnia 10 marca 2017 r.:

W dniu 17 czerwca 2016 r. Wnioskodawca wystawił fakturę nr 5/VI/2016 dotyczącą wykonanej usługi jednorazowej naprawy oraz wymiany uszkodzonych elementów instalacji elektrycznej na Głównym Pionie zasilającym budynku na klatce schodowej oraz naprawy uszkodzonej instalacji elektrycznej w piwnicy budynku.

Wnioskodawca nadmienił, że wykonywane naprawcze prace elektroinstalacyjne na Głównym Pionie Zasilającym budynku nie ingerowały w zasilania tzw. WLZ-ty biegnące od Pionu Głównego do liczników lokatorów i w instalację elektryczną i zabezpieczenia w mieszkaniach.

Do ww. usługi elektroinstalacyjnej wnioskodawca przypisał symbol klasyfikacji PKWiU 33.14.19.0 – usługi naprawy i konserwacji pozostałego sprzętu elektrycznego.

Ponieważ naprawa instalacji elektrycznej nie była wykonana w ramach budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji, przebudowy i konserwacji z tego względu do ww. usługi zastosował 23% stawkę VAT.

Należny podatek VAT Wnioskodawca odprowadził na konto urzędu skarbowego. Ww. usługę naprawy instalacji elektrycznej Wnioskodawca wykonał na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości nie będącej płatnikiem podatku VAT. Budynek zaliczany jest do budynków objętych społecznym programem mieszkaniowym PKOB 112, posiada 30 lokali mieszkalnych z których żaden nie przekracza 150 m² powierzchni.

Wnioskodawca ww. naprawę instalacji elektrycznej wykonał jako firma osobiście po podpisaniu umowy ze Wspólnotą Mieszkaniową i nie był podwykonawcą.

Wnioskodawca nie jest podatnikiem VAT zwolnionym od podatku, o którym mowa w art. 15 ustawy w powiązaniu z art. 113 ustawy pkt 1 i 9.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 10 marca 2017 r.:

Czy zastosowana stawka 23% od opisanej usługi jest stawką prawidłową?

Stanowisko Wnioskodawcy sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 10 marca 2017 r.:

W związku z tym, że Ustawa o VAT w art. 41 ust. 12 stosuje stawkę podatku VAT 8% do dostawy, budowy, remontu modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym a w Rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2013 r. w § 3 ust. 1 pkt 2 obniża się stawkę do wysokości 8% VAT dla robót konserwacyjnych dotyczących budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, ponieważ ww. Ustawa o VAT ani Rozporządzenie Ministra Finansów nic nie mówi o usługach polegających na naprawach Wnioskodawca zastosował stawkę podatku VAT w wysokości 23%.

W art. 146 pkt 1 ust. 2a ustawy o VAT stosuje się obniżoną stawkę VAT w wysokości 7% do dnia 31 grudnia 2007 r. dotyczącą robót budowlano-montażowych oraz remontów i robót konserwacyjnych związanych z budownictwem mieszkaniowym i infrastrukturą towarzyszącą.

Natomiast od dnia 1 stycznia 2008 r. Ustawodawca nie objął stawką preferencyjną infrastruktury towarzyszącej, dlatego prace naprawcze wykonane na Głównym Pionie Zasilającym budynku Wnioskodawca potraktował jako nie objęte preferencyjną 8% stawką podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl przepisu art. 5a ww. ustawy towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stawka podatku – zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast stosownie do art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie natomiast z art. 146a ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23 %;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

Jednocześnie stosownie do art. 41 ust. 12 ustawy stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, zgodnie z ust. 12a tego artykułu, rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Według art. 2 pkt 12 ustawy, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale 11.

Jak wynika z ww. art. 2 pkt 12, ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem, dla celów podatku od towarów i usług stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Zgodnie z ww. rozporządzeniem, w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne. Dział ten obejmuje grupy budynków: 111 – mieszkalnych jednorodzinnych, 112 – o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, 113 – zbiorowego zamieszkania.

Zgodnie z art. 41 ust. 12b ustawy, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².
   
   

W myśl ust. 12c powołanego artykułu, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Ponadto zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2013 r. w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług, oraz warunków stosowania stawek obniżonych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1719, z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem, stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 8% dla:

1. towarów i usług wymienionych w załączniku nr 1 do rozporządzenia;
   
2. robót konserwacyjnych dotyczących budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym;
   
3. robót konserwacyjnych dotyczących:
   
   1. obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych,
      
   2. lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12
   - w zakresie, w jakim wymienione roboty nie są objęte tą stawką na podstawie pkt 2.
   
   

Przez roboty konserwacyjne, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, rozumie się roboty mające na celu utrzymanie sprawności technicznej elementów budynku lub jego części inne niż remont (§ 3 ust. 2 rozporządzenia).

Przy czym, zgodnie z § 3 ust. 3 rozporządzenia, przepisu ust. 1 pkt 3 powołanego wyżej § 3 rozporządzenia, nie stosuje się, jeżeli wartość towarów bez podatku wchodzących w podstawę opodatkowania świadczenia robót konserwacyjnych przekracza 50% tej podstawy.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wystawił fakturę dotyczącą wykonanej usługi jednorazowej naprawy oraz wymiany uszkodzonych elementów instalacji elektrycznej na Głównym Pionie zasilającym budynku na klatce schodowej oraz naprawy uszkodzonej instalacji elektrycznej w piwnicy budynku.

Wnioskodawca nadmienił, że wykonane naprawcze prace elektroinstalacyjne na Głównym Pionie Zasilającym budynku nie ingerowały w zasilania tzw. WLZ-ty biegnące od Pionu Głównego do liczników lokatorów i w instalację elektryczną i zabezpieczenia w mieszkaniach.

Do ww. usługi elektroinstalacyjnej wnioskodawca przypisał symbol klasyfikacji PKWiU 33.14.19.0 – usługi naprawy i konserwacji pozostałego sprzętu elektrycznego.

Ponieważ naprawa instalacji elektrycznej nie była wykonana w ramach budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji, przebudowy i konserwacji z tego względu do ww. usługi zastosował 23% stawkę VAT.

Budynek zaliczany jest do budynków objętych społecznym programem mieszkaniowym PKOB 112, posiada 30 lokali mieszkalnych z których żaden nie przekracza 150 m² powierzchni.

Wnioskodawca ww. naprawę instalacji elektrycznej wykonał jako firma osobiście po podpisaniu umowy ze Wspólnotą Mieszkaniową i nie był podwykonawcą.

Wnioskodawca nie jest podatnikiem VAT zwolnionym od podatku, o którym mowa w art. 15 ustawy w powiązaniu z art. 113 ustawy pkt 1 i 9.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego czy zastosowana stawka 23% od opisanej usługi jest stawką prawidłową.

Analiza opisanego stanu faktycznego oraz powołanych wyżej przepisów prawa podatkowego prowadzi do wniosku, iż w analizowanym przypadku do świadczonej usługi Wnioskodawca prawidłowo zastosował stawkę VAT w wysokości 23%. Jak wskazał Wnioskodawca naprawa instalacji elektrycznej nie była wykonana w ramach budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji, przebudowy i konserwacji. W konsekwencji dla świadczonej usługi naprawy nie znajdzie zastosowania stawka obniżona na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z art. 41 ust. 12 ustawy oraz art. 146a pkt 2 ustawy. Ponadto dla świadczonej usługi naprawy nie znajdzie zastosowania stawka obniżona na podstawie § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia w zw. z art. 146a pkt 2 ustawy. Preferencyjnej stawce podatku, na podstawie § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia, podlegają roboty konserwacyjne. Przy czym przez roboty konserwacyjne zgodnie z rozporządzeniem rozumie się roboty mające na celu utrzymanie sprawności technicznej elementów budynku lub jego części inne niż remont. Wnioskodawca natomiast wskazał, że wykonał usługę w postaci jednorazowej naprawy oraz wymiany uszkodzonych elementów instalacji elektrycznej na Głównym Pionie zasilającym budynku na klatce schodowej oraz naprawy uszkodzonej instalacji elektrycznej w piwnicy budynku.

W związku z tym, skoro jak wskazał Wnioskodawca, wykonał usługi naprawy oraz wymiany uszkodzonych elementów instalacji elektrycznej prawidłowo zastosował podstawową stawkę podatku w wysokości 23%.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w opisanym zakresie, dotyczące zastosowania stawki podatku w wysokości 23%, należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie, Organ informuje, że uwzględniając ilość stanów faktycznych opisanych we wniosku, który wpłynął w dnia 12 stycznia 2017 r., Wnioskodawca powinien wnieść zgodnie z art. 14f § 1 Ordynacji podatkowej, opłatę w wysokości 40 zł od jednego zdarzenia faktycznego. W dniu 10 stycznia 2017 r. Wnioskodawca dokonał wpłaty w wysokości 40 zł za wydanie interpretacji indywidualnej a w dniu 8 marca 2017 r. dokonał wpłaty w wysokości 40 zł w związku ze złożeniem uzupełnienia do wniosku, a zatem kwota w wysokości 40 zł stanowi nadpłatę i zgodnie z art. 14f § 2a w zw. z art. 14f § 2b Ordynacji podatkowej, zostanie zwrócona na wskazany we wniosku numer rachunku bankowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.