Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
3063-ILPB1-3.4511.230.2016.2.AK
z 17 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 grudnia 2016 r. (data wpływu 15 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 grudnia 2016 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem z 27 lutego 2017 r. (data wpływu 2 marca 2017 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka A. Sp. z o.o., dalej „A.”, z siedzibą w B., jest spółką kapitałową prawa handlowego, prowadzącą działalność gospodarczą. A. zawarła umowę o współpracy i przeniesieniu praw autorskich z osobą mającą miejsce zamieszkania oraz prowadzącą działalność gospodarczą w Argentynie. Na mocy ww. umowy rezydent Argentyny wykonuje na rzecz A. prace programistyczne, natomiast A. wypłaca mu wynagrodzenie. Polska i Argentyna nie są związane umową o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wyjaśnił, że kontrahent z Argentyny będzie w ramach umowy wykonywał czynności polegające na tworzeniu i rozwoju aplikacji internetowych dla klientów oraz tworzeniu o rozwoju wewnętrznych narzędzi dla Wnioskodawcy.

Uzupełnieniem tym Wnioskodawca zawarł także, że przedmiotem interpretacji ma być przeniesienie praw autorskich, o których mowa we wniosku. Wnioskodawca wyjaśnia, że:

• zgodnie z zawartą umową do przeniesienia praw autorskich dochodzi z chwilą przyjęcia utworu przez Wnioskodawcę,
• pod pojęciem „przeniesienia praw autorskich” Wnioskodawca rozumie sprzedaż tych praw na polach eksploatacji, o których mowa w art. 50 i 74 o prawie autorskim i prawach pokrewnych,
• wynagrodzenie, jakie Wnioskodawca płaci w związku z umową kontrahentowi z Argentyny, nie jest ustalone za prace programistyczne i odrębne dla przeniesienia praw autorskich; wynagrodzenie jest ustalone za całość działań kontrahenta z Argentyny. Wnioskodawca na podstawie umowy nie jest w stanie dokonać rozbicia całego wynagrodzenia na te dwa wskazane elementy.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca zobowiązany jest do pobierania podatku u źródła, o którym mowa w art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za prace programistyczne wykonane na rzecz Wnioskodawcy przez osobę prowadzącą działalność gospodarczą i posiadającą miejsce zamieszkania w Argentynie?
2. Czy dla braku pobrania podatku u źródła potrzebny jest certyfikat rezydencji, o którym mowa w art. 29 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
3. Czy płatnik ma obowiązek przekazania do urzędu skarbowego rocznej deklaracji, o której mowa w art. 42 ust. 1a oraz informacji, o których mowa w art. 42 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Zdaniem Wnioskodawcy nie jest on obowiązany do pobierania podatku u źródła, o którym mowa w art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem pojęcie „prac programistycznych” nie jest tożsame z pojęciem „przetwarzania danych”, o którym mowa w omawianym przepisie, a w konsekwencji przepis ww. artykułu nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatek dochodowy pobierany jest w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodów uzyskanych przez osoby fizyczne nieposiadające miejsca zamieszkania na terenie RP z tytułu: świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji) poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze. Przepisy ww. artykułu stosuje się jednak z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska.

Co do zasady, płatnicy (w tym spółki kapitałowe prawu handlowego) są obowiązani pobierać podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych m.in. w art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (por. art. 41 ust. 4 w zw. z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

A. wypłaca wynagrodzenie z tytułu usług programistycznych świadczonych przez rezydenta Argentyny, prowadzącego działalność gospodarczą w kraju swojego miejsca zamieszkania. Wnioskodawca wskazuje, że rozważania w przedmiocie zaktualizowania się po jego stronie obowiązku pobierania podatku w formie ryczałtu znajdowałyby zastosowanie w sytuacji, gdyby usługi „przetwarzania danych”, o których mowa w art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obejmowały swoim zakresem także usługi z tytułu wykonywanych przez podatnika „prac programistycznych”. Dorobek orzecznictwa oraz interpretacji opracowanych przez organy podatkowe nie zawierza w swoim zakresie stanowiska co do tożsamości tych pojęć. W konsekwencji Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż prace programistyczne obejmują czynności niezależne od usług przetwarzania danych. Nadto usługi programistyczne nie mieszczą się w zakresie pojęciowym „świadczenia o podobnym charakterze”, o którym mowa w art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje poparcie w ogólnej definicji usług informatycznych, które swoim zakresem obejmują m.in. usługi związane ze sprzętem komputerowym, usługi programowania, usługi przetwarzania danych, usługi konsultacyjne i wdrożeniowe w odniesieniu do sprzętu komputerowego i oprogramowania, usługi konserwacji i naprawy komputerów (por. rozporządzenie Komisji (UE) nr 555/2012 z dnia 22 czerwca 2012 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 184/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie statystyki wspólnoty w zakresie bilansu płatniczego, międzynarodowego handlu usługami i zagranicznych inwestycji bezpośrednich w odniesieniu do aktualizacji wymogów dotyczących danych oraz definicji).

Jak wynika z powyższego usługi programistyczne oraz usługi przetwarzania danych stanowią dwie odrębne kategorie usług informatycznych. Redakcja art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest ograniczona w swojej treści wyłącznie do pojęcia usług „przetwarzania danych”, a więc tylko tego rodzaju usługi winny stwarzać po stronie płatnika obowiązek pobierania podatku w formie ryczałtu.

Niezależnie od powyższego Wnioskodawca pragnie nadmienić, iż w niniejszej sprawie ewentualne zastosowanie przepisu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wymaga uwzględnienia przepisów umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, albowiem pomiędzy państwem płatnika, tj. Polską oraz państwem podatnika, tj. Argentyną, do dnia dzisiejszego nie została zawarta umowa tego rodzaju.

Nadto Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie także z tego względu, iż dochody osiągane przez podatnika nie są związane z terytorium RP. W ocenie Wnioskodawcy „miejscem osiągania dochodów” przez podatnika jest jego miejsce zamieszkania znajdujące się w Argentynie, albowiem to właśnie w tym kraju podatnik dokonuje czynności, które generują dochód i są jego przyczyną sprawczą. Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 czerwca 2011 roku (sygn. akt II FSK 138/10), zgodnie z którym „terytorium takim nie jest obszar, na którym materializuje się efekt świadczonej usługi, z której wynagrodzenie generuje dochód osoby będącej rezydentom kraju innego niż Rzeczpospolita Polska”. Wykonywanie usług programistycznych przez osobę mającą stałe miejsce zamieszkania w Argentynie, a nadto uzyskiwanie przez nią wynagrodzenia – niezależnie od tego, czy dokonywane jest ono na terenie RP – nie podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Wnioskodawca nie jest zobowiązany, jako płatnik, do pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 19 września 2013 roku, sygn. akt I SA/Kr 999/13).

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż dla braku pobrania podatku u źródła nie jest potrzebny certyfikat rezydencji. Zgodnie z art. 29 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 1 tego artykułu jest stosowany z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, przy czym zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy lub nie pobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji. Wnioskodawca wskazuje, iż samo niepobranie podatku nie jest kwestią związaną z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania, ale z rodzajem usług, w odniesieniu do których ustawodawca nie konstytuuje obowiązku pobrania podatku u źródła. Podatnik wykonujący usługi programistyczne, który ma stałe miejsca zamieszkania oraz prowadzi działalność gospodarczą w Argentynie, nie ma zatem obowiązku przedłożenia certyfikatu rezydencji.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż płatnik nie ma obowiązku przekazania do urzędu skarbowego rocznej deklaracji, o której mowa w art. 42 ust. la oraz informacji, o których mowa w art. 42 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 42 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych płatnicy, o których mowa w art. 41 ustawy, są zobowiązani przesłać do urzędu skarbowego roczne deklaracje. Z art. 42 ust. 2 wynika natomiast, że płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom imienne informacje dot. osiąganych dochodów.

Wnioskodawca wskazuje, że obowiązki wymienione w art. 42 ust. la i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczą dochodów wymienionych w art. 29 ustawy. Dochód osiągany z tytułu świadczonych usług programistycznych nie jest ujęty w katalogu art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji płatnik nie ma obowiązku przekazania do urzędu skarbowego deklaracji i informacji, o których mowa powyżej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.): osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy: za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast w myśl art. 3 ust. 2a cyt. ustawy: osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego stanowi, że Polska, na terytorium której znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Podmioty podlegające ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce są zobowiązane do wykazania jedynie tych dochodów, których źródło położone jest na terytorium Polski i nie są w Polsce opodatkowane z tytułu dochodów, których źródło jest położone za granicą. Warunkiem posiadania w Polsce statusu podmiotu o ograniczonym obowiązku podatkowym jest brak na terytorium Polski miejsca zamieszkania przez osobę fizyczną.

W kwestii oceny, czy przychody osób fizycznych niemających miejsca zamieszkania w Polsce powstały na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, Organ zauważa, że w świetle ww. artykułu decydujące znaczenie ma miejsce osiągania dochodów, nie zaś miejsce świadczenia usługi, wykonywania czynności lub miejsce dokonania wypłaty. Zatem, jeśli świadczenia są wykonywane na rzecz polskiego podmiotu (polskiego rezydenta podatkowego) dochodzi wówczas do osiągania przez nierezydentów dochodów na terenie Polski.

W myśl art. 29 ust. 1 pkt 1 i pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów:

• z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.
• z tytułu świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.
  
  

Komentowany przepis dotyczy ryczałtowego opodatkowania niektórych przychodów osiągniętych na terytorium Polski przez podatników o ograniczonym obowiązku podatkowym.

Do przychodów objętych regulacją art. 29 należą m.in.:

• przychody z praw autorskich oraz praw pokrewnych,
• przychody ze sprzedaży praw autorskich oraz praw pokrewnych,
• przychody z tytułu świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze.
  
  

W celu określenia zakresu praw autorskich według polskich przepisów należy odnieść się do art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 666, z późn. zm.; dalej: ustawa o prawie autorskim), który stanowi, że: przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Ponadto w myśl art. 1 ust. 2 pkt 1 tej ustawy: w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

Nie ulega wątpliwości, że art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim zawiera ogólną normę opisującą utwór, będący przedmiotem prawa autorskiego. Natomiast ust. 2 tegoż artykułu ma charakter pomocniczy i dla uznania danego dzieła za przedmiot prawa autorskiego nie wystarcza ustalenie, że mieści się ono w jednej z nazwanych ustawowo kategorii podanych jako katalog otwarty.

Ustawodawca, wyszczególniając przykładowe kategorie utworów, posłużył się porządkującym kryterium przedmiotu twórczości i użytych w niej środków wyrazu. Oznacza to, że niektóre dzieła chronione mogą być przyporządkowane do więcej niż jednego przedziału klasyfikacyjnego. Utwory wyrażone w sposób określony w art. 1 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy stanowią niejednorodną grupę utworów będących przedmiotem prawa autorskiego. Grupa ta została wyodrębniona ze względu na stosowane przez twórcę techniczne środki wyrazu, czyli utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi. W grupie tej wyodrębniono podkategorie według przedmiotu twórczości, czyli literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe.

Wyszczególnienie to nie ma jednak charakteru rozłącznego. W przeciwnym razie utwory publicystyczne nie mieściłyby się w pojęciu utworu literackiego, czy też utwór kartograficzny nie mógłby być dziełem naukowym. Podobne wnioski wynikają z kolejnych punktów zawartych w art. 1 ust. 2 wskazanej ustawy, mianowicie, inne niż rozłączne traktowanie wymienionych utworów prowadziłoby do wniosku, że utwór wzornictwa przemysłowego nie może być dziełem plastycznym. Zatem automatyczne wykluczenie programów komputerowych jako utworów literackich, czy też naukowych nie znajduje uzasadnienia.

W myśl art. 50 ustawy o prawie autorskim: odrębne pola eksploatacji stanowią w szczególności:

1. w zakresie utrwalania i zwielokrotniania utworu – wytwarzanie określoną techniką egzemplarzy utworu, w tym techniką drukarską, reprograficzną, zapisu magnetycznego oraz techniką cyfrową;
2. w zakresie obrotu oryginałem albo egzemplarzami, na których utwór utrwalono – wprowadzanie do obrotu, użyczenie lub najem oryginału albo egzemplarzy;
3. w zakresie rozpowszechniania utworu w sposób inny niż określony w pkt 2 – publiczne wykonanie, wystawienie, wyświetlenie, odtworzenie oraz nadawanie i reemitowanie, a także publiczne udostępnianie utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym.
   
   

W myśl art. 74 ust. 1 ustawy o prawie autorskim: programy komputerowe podlegają ochronie według takich samych zasad, jak utwory literackie, o ile przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej.

Ponadto zgodnie z art. 74 ust. 2 zdanie pierwsze tej ustawy: ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia.

Jak wskazuje powołany przepis – program komputerowy podlega ochronie niezależnie od formy (sposobu) wyrażenia, a więc m.in. w postaci „programu źródłowego” i „programu maszynowego”, „programu wpisanego do pamięci stałej komputera” itd. Podlega on ochronie również wówczas, gdy jest utrwalony w odręcznie sporządzonych notatkach, w dokumentacji projektowej, wytwórczej i użytkowej.

Należy zatem stwierdzić, że w rozumieniu polskich przepisów o prawie autorskim – przedmiotem tego prawa są wszelkie przejawy działalności twórczej o indywidualnym charakterze bez względu na to, czy są to dzieła artystyczne, utwory naukowe lub literackie. Program komputerowy został wymieniony przez ustawodawcę jako przedmiot prawa autorskiego. Podobnie należy traktować pozostałe oprogramowanie.

Wyżej cyt. art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera otwarty katalog usług, których świadczenie podlega opodatkowaniu podatkiem zryczałtowanym czyli w Polsce, czego dowodem jest użyte przez ustawodawcę sformułowanie „oraz świadczeń o podobnym charakterze”. Za „świadczenia o podobnym charakterze” należy uznać świadczenia o podobnym zakresie działań w ramach świadczonych usług.

Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, należy spełnić takie same przesłanki, aby daną usługę uzyskać, albo wynikają z niej takie same prawa i obowiązki dla stron. Innymi słowy lista ta obejmuje również takie świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane, przy czym decydujące znaczenie dla stwierdzenia, że dane usługi mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń. Dane świadczenie można zakwalifikować do katalogu usług wymienionych w art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych po każdorazowej analizie treści samej umowy oraz po osiągnięciu jednoznacznego wniosku, że zawiera ona istotne elementy świadczeń wymienionych w tym przepisie. O tym, czy dane świadczenie można zakwalifikować do usług opodatkowanych podatkiem zryczałtowanym, decydujące znaczenie ma treść uregulowania samej umowy oraz zakres faktycznie wykonanych czynności, a nie tylko jej nazwa.

W omawianym przepisie zostały m.in. wskazane przychody z tytułu świadczeń z zakresu przetwarzania danych.

Wobec braku w ustawie definicji przetwarzania danych należy posiłkowo odwołać się do Encyklopedii PWN. Pod pojęciem „przetwarzania danych” należy rozumieć:

1. przekształcanie zbioru danych w inny zbiór danych wg określonego przepisu (algorytmu); każde działanie komputera realizuje proces przetwarzania danych;
2. dyscyplina inform. obejmująca praktykę i metodologię automatyzowania prac adm. ekonomicznych.
   
   

Stosownie do art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 29 ust. 2 tej ustawy: przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca (dalej również: Spółka) jest spółką kapitałową prawa handlowego, prowadzącą działalność gospodarczą. Spółka zawarła umowę o współpracy i przeniesieniu praw autorskich z osobą mającą miejsce zamieszkania oraz prowadzącą działalność gospodarczą w Argentynie. Na mocy ww. umowy rezydent Argentyny wykonuje na rzecz Spółki prace programistyczne, natomiast Spółka wypłaca mu wynagrodzenie. Zgodnie z zawartą umową do przeniesienia praw autorskich dochodzi z chwilą przyjęcia utworu przez Wnioskodawcę. Przez przeniesienie tych praw autorskich Spółka rozumie ich sprzedaż. Wynagrodzenie, jakie Wnioskodawca płaci w związku z umową kontrahentowi z Argentyny, nie jest ustalone za prace programistyczne i odrębnie za przeniesienia praw autorskich; wynagrodzenie jest ustalone za całość działań kontrahenta z Argentyny.

Po pierwsze należy wskazać, że Polska i Argentyna nie zawarły umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. W związku z tym, czy wypłacane przez Spółkę wynagrodzenie podlega opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym, należy sprawdzić, czy zastosowanie znajduje art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi na brak umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nie zaistnieje problem posiadania certyfikatu rezydencji.

Następnie należy wskazać, że skoro rezydent Argentyny wykonuje świadczenie na rzecz Spółki (polskiego rezydenta), to po stronie rezydenta z Argentyny wystąpi ograniczony obowiązek podatkowy. Nie ma tu znaczenia fakt, że czynności rezydent z Argentyny wykonuje w tym właśnie państwie. Należy jeszcze raz podkreślić, że źródło dochodu rezydenta z Argentyny z tytułu zawartej umowy znajduje się w Polsce.

Z opisu wynika również, że prace programistyczne polegają na tworzeniu i rozwoju aplikacji internetowych oraz tworzeniu o rozwoju wewnętrznych narzędzi dla Wnioskodawcy.

Tak opisane faktycznie wykonywane czynności (nazwane przez Wnioskodawcę pracami programistycznymi) nie wchodzą w zakres pojęcia „przetwarzania danych” oraz nie mieszczą w pojęciu „świadczeń o podobnym charakterze”. Dlatego też należy uznać, że ww. usługi nie będą opodatkowane na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednak z uwagi, że prace programistyczne stanowią przedmiot praw autorskich, które w niniejszej sprawie są sprzedawane przez rezydenta z Argentyny, to wynagrodzenie jako całość podlega opodatkowaniu na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeżeli osoba niemająca miejsca zamieszkania w Polsce osiągnie dochód z tytułu sprzedaży praw autorskich, który podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to podmiot dokonujący wypłaty wynagrodzenia (tu: Wnioskodawca), jako płatnik, ma obowiązek pobrać podatek dochodowy w formie ryczałtu od wykonywanych wypłat.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Stosownie do art. 41 ust. 4 cyt. ustawy: płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Zgodnie z art. 42 ust. 1a ww. ustawy: w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru. Jednakże roczne deklaracje dotyczące podatku pobranego zgodnie z art. 30a ust. 2a płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przesyłają do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania. Przepis art. 38 ust. 1b stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 42 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonują swoje zadania – imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4.

Mając na uwadze informacje przestawione we wniosku oraz przytoczone powyżej przepisy prawa, należy stwierdzić, że osoba fizyczna mająca miejsca zamieszkania w Argentynie dokonuje sprzedaży praw autorskich na rzecz Spółki z siedzibą w Polsce. W związku z tym Wnioskodawca, jako płatnik, jest zobowiązany od wypłaconego wynagrodzenia pobrać zryczałtowany podatek dochodowy zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, że Polska i Argentyna nie podpisały umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, nie ma znaczenia, czy Spółka jest w posiadaniu, czy też nie certyfikatu rezydencji osoby fizycznej mającej miejsce zamieszkania w Argentynie.

Ponadto Wnioskodawca, który wypłaci wynagrodzenie na rzecz rezydenta z Argentyny, będzie zobowiązany, jako płatnik, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym do naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu w sprawach opodatkowania osób zagranicznych złożyć roczną deklarację dotyczącą pobranego podatku.

Natomiast do końca lutego roku następującego po roku podatkowym Wnioskodawca, jako płatnik, będzie zobowiązany przesłać imienną informację podatnikowi (osobie mającej miejsce zamieszkania w Argentynie) oraz naczelników urzędu skarbowego właściwego w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Reasumując – Wnioskodawca jest zobowiązany do pobierania podatku u źródła, o którym mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za prace programistyczne będące przedmiotem praw autorskich i ich zbycie na rzecz Wnioskodawcy przez osobę prowadzącą działalność gospodarczą i posiadającą miejsce zamieszkania w Argentynie.

Wobec tego, że fakt opodatkowania rezydenta z Argentyny wynika wprost z ww. regulacji, a Polskę i Argentynę nie wiąże umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, kwestia posiadania przez Wnioskodawcę certyfikatu rezydencji kontrahenta z Argentyny stało się bezprzedmiotowe.

Jednocześnie Wnioskodawca, jako płatnik, ma obowiązek przekazania do urzędu skarbowego rocznej deklaracji, o której mowa w art. 42 ust. 1a, oraz informacji, o których mowa w art. 42 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Ponadto należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że – zdaniem Organu – tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w tym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.