Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
3063-ILPP2-1.4512.27.2017.2.AS
z 17 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 stycznia 2017 r. (data wpływu 20 stycznia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 marca 2017 r. (data wpływu 9 marca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży niezabudowanych działek gruntu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży niezabudowanych działek gruntu. Wniosek został uzupełniony pismem w dniu 9 marca 2017 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Dnia 4 kwietnia 2003 r. rodzice Wnioskodawcy kupili na zasadzie wspólności ustawowej z majątku wspólnego małżonków, niezabudowaną nieruchomość rolną nr 194/8 o obszarze: 11.9347 ha oraz nr 194/7 o obszarze 9.3928 ha. Sprzedającym była Agencja Własności Rolnych Skarbu Państwa.

Sprzedaż nieruchomości rolnych przez AWR Skarbu Państwa była na mocy prawa zwolniona z PCC, nie podlegała podatkowi VAT.

W grudniu 2004 r. mama Wnioskodawcy zmarła i połowa nieruchomości mamy została nabyta w drodze postepowania spadkowego przez Zainteresowanego i Jego siostrę Joannę oraz ojca.

W chwili obecnej Zainteresowany posiada 1/6 nieruchomości, siostra 1/6 i ojciec 4/6 części nieruchomości.

Od chwili nabycia do dnia dzisiejszego, nabyte grunty były utrzymywane w dobrej kulturze rolnej.

W roku 2016, traktując te działki jako majątek osobisty, Wnioskodawca wspólnie z siostrą i ojcem postanowili, że dokonają podziału nieruchomości nr 194/8 na mniejsze działki i odsprzedadzą je ewentualnym nabywcom.

Wnioskodawca prosi o interpretację tego zdarzenia w zakresie obowiązku naliczania podatku VAT od sprzedanych działek gruntowych wydzielonych z działki 194/8.

Jest to jedno zdarzenia przyszłe, rozumiane przez Zainteresowanego jako jedna norma prawna dotycząca opodatkowania sprzedaży działek.

Działka, której Wnioskodawca jest współwłaścicielem, została podzielona na 25 działek mniejszych, które właściciele zamierzają sprzedać. Ponieważ w tym podziale zostały wydzielone 24 działki o powierzchni ca 1.300 m², jedna działka będzie miała powierzchnię około 88.000 m². O ile mniejsze działki w ilości 24 sztuk znajdą nabywców, właściciele z działki o powierzchni ca 8.8 ha zamierzają wydzielić kolejne mniejsze działki z zamiarem ich odsprzedaży.

W tym kontekście operacji podziału dotyczącego jednej działki na mniejsze, Wnioskodawca uważa, że jest to ta sama norma prawna i jedno zdarzenie przyszłe, aczkolwiek mniejsze działki będą sprzedawane wielokrotnie i różnym nabywcom.

O podział geodezyjny działki wystąpili współwłaściciele. Działki nie są i nie będą (w okresie sprzedaży) objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Na moment sprzedaży działki będą posiadały funkcję użytków rolnych, jak to jest w chwili obecnej.

Warunki zabudowy dla działek, które będą sprzedawane, będą sprawą przyszłego nabywcy i nie będą interesowały sprzedających.

Wnioskodawcy podzielonego gruntu w żaden sposób nie udostępniali, nie udostępniają i nie przewidują udostępniania go w przyszłości.

Przewiduje się wyłącznie sprzedaż wydzielonych działek.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej.

Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT.

Grunt od momentu nabycia był „utrzymywany w dobrej kulturze rolnej” i nie był wykorzystywany w działalności gospodarczej, ani też działalności rolniczej zdefiniowanej w art. 2 pkt ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zainteresowany został współwłaścicielem działki gruntowej wskutek nabycia spadku po matce.

Zostały poniesione nakłady związane z geodezyjnym wydzieleniem działek - innych Wnioskodawca nie ponosił i nie przewiduje.

Do tej pory nie podejmowano działań marketingowych. W przyszłości Zainteresowany nie wyklucza ogłoszeń w sieci internetowej – jednakże najbardziej liczy na intensywną sprzedaż, która będzie wynikała z niskiej ceny działek.

Wnioskodawca posiada inne działki gruntowe (jest współwłaścicielem) - w stosunku to tych gruntów nie planuje (nie planuje się) sprzedaży.

Z uzupełnienia z dnia 2 marca 2017 r. do wniosku wynika, że:

1. Do przedmiotowych działek, na moment sprzedaży nie będą wydawane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Działki będą sprzedawane jako nieruchomości gruntowe niezabudowane. Działki leżą w obszarze, dla którego Gmina nie posiada obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a w oparciu o Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta i Gminy, uchwalone przez Radę Miejską dnia 13 września 2013 r., uchwała nr X, przedmiotowe działki posiadają funkcję użytków rolnych. W rejestrze gruntów, działki na chwilę obecną stanowią pastwiska trwałe (PsV).
2. W chwili obecnej Wnioskodawca sprzedał trzy z 25 wydzielonych działek, innych działek nie sprzedawał.
3. Grunt był utrzymywany jako teren pastwiska trwałe zgodnie z przeznaczeniem, a konkretnie raz w roku ojciec Wnioskodawcy kosił trawę.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Proszę o wydanie interpretacji w zakresie obowiązku naliczania podatku VAT od transakcji sprzedaży wydzielonych działek gruntowych ewentualnym nabywcom.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż wydzielonych działek nie będzie podlegała podatkowi VAT:

• grunt został nabyty w drodze postępowania spadkowego,
• grunt stanowi majątek osobisty Wnioskodawcy.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przepis art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Jednak, nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, według art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np.: wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot, sprzedając grunt, działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec), wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady. Zatem, za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Zatem w kwestii opodatkowania dostawy działek istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawca, w celu dokonania sprzedaży działek, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Zainteresowanego za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ponadto, jak wynika ze wskazanego wyżej orzeczenia TSUE w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

W tym miejscu – dla wyjaśnienia zakresu zwykłego wykonywania prawa własności – konieczne jest sięgnięcie do zapisów prawa cywilnego, tj. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459) – zwanej dalej k.c.

Zgodnie z art. 140 k.c., w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Rozporządzanie rzeczą jest drugim spośród wymienionych wyraźnie w art. 140 k.c. uprawnień właściciela. Podkreślić także należy, że ustawodawca nie definiuje używanego pojęcia rozporządzania. Nie klasyfikuje też postaci rozporządzania. W literaturze zaś podkreśla się zazwyczaj, że chodzi o uprawnienie do wyzbycia się własności i uprawnienie do obciążania prawa własności. Wyzbycie się własności, w pierwszym rzędzie obejmuje dokonywaną (inter vivos) czynność przeniesienia własności, dalej zaś czynność rozporządzenia testamentowego (…) (Edward Gniewek Kodeks cywilny, Księga Druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze, 2001, Komentarz do art. 140 k.c.).

Z powyższych wyjaśnień wynika zatem, że dokonanie sprzedaży określonej rzeczy materialnej stanowi naturalny (oczywisty, podstawowy) element wykonywania prawa własności.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca nabył w drodze dziedziczenia udział wynoszący 1/6 część w nieruchomości rolnej niezabudowanej, oznaczonej nr 194/8 o obszarze: 11.9347 ha oraz nr 194/7 o obszarze 9.3928 ha. Od chwili nabycia do dnia dzisiejszego, nabyte grunty były utrzymywane w dobrej kulturze rolnej. W roku 2016, traktując te działki jako majątek osobisty, Wnioskodawca wspólnie z siostrą i ojcem postanowili, że dokonają podziału nieruchomości nr 194/8 na mniejsze działki i odsprzedadzą je ewentualnym nabywcom. Działka, której jest współwłaścicielem, została podzielona na 25 działek mniejszych, które właściciele zamierzają sprzedać. Ponieważ w tym podziale zostały wydzielone 24 działki o powierzchni ca 1.300 m², jedna działka będzie miała powierzchnię około 88.000 m². O ile mniejsze działki w ilości 24 sztuk znajdą nabywców, właściciele z działki o powierzchni ca 8.8 ha zamierzają wydzielić kolejne mniejsze działki z zamiarem ich odsprzedaży. O podział geodezyjny działki wystąpili współwłaściciele. Działki nie są i nie będą (w okresie sprzedaży) objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Na moment sprzedaży działki będą posiadały funkcję użytków rolnych, jak to jest w chwili obecnej. Warunki zabudowy dla działek, które będą sprzedawane, będą sprawą przyszłego nabywcy i nie będą interesowały sprzedających. Wnioskodawcy podzielonego gruntu w żaden sposób nie udostępniali, nie udostępniają i nie przewidują udostępniania go w przyszłości. Przewiduje się wyłącznie sprzedaż wydzielonych działek. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT. Grunt od momentu nabycia był „utrzymywany w dobrej kulturze rolnej” i nie był wykorzystywany w działalności gospodarczej, ani też działalności rolniczej zdefiniowanej w ustawie z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Zostały poniesione nakłady związane z geodezyjnym wydzieleniem działek - innych Wnioskodawca nie ponosił i nie przewiduje. Do tej pory nie podejmowano działań marketingowych. W przyszłości Zainteresowany nie wyklucza ogłoszeń w sieci internetowej – jednakże najbardziej liczy na intensywną sprzedaż, która będzie wynikała z niskiej ceny działek.

Wnioskodawca posiada inne działki gruntowe (jest współwłaścicielem) - w stosunku to tych gruntów nie planuje (nie planuje się) sprzedaży. Do przedmiotowych działek, na moment sprzedaży nie będą wydawane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Działki będą sprzedawane jako nieruchomości gruntowe niezabudowane. Działki leżą w obszarze, dla którego Gmina nie posiada obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a w oparciu o Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta i Gminy, przedmiotowe działki posiadają funkcję użytków rolnych. W rejestrze gruntów, działki na chwilę obecną stanowią pastwiska trwałe (PsV). W chwili obecnej Wnioskodawca sprzedał trzy z 25 wydzielonych działek, innych działek nie sprzedawał. Grunt był utrzymywany jako teren pastwiska trwałe zgodnie z przeznaczeniem, a konkretnie raz w roku ojciec Wnioskodawcy kosił trawę.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Zainteresowanego dotyczą kwestii obowiązku naliczania podatku VAT od transakcji sprzedaży wydzielonych działek gruntu.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, dostawa towarów (np. nieruchomości) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, czy w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego, aby wyjaśnić wątpliwości Wnioskodawcy, należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w okolicznościach niniejszej sprawy, Zainteresowany będzie działał w charakterze podatnika VAT, zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

Przy czym uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem, osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

Uwzględniając przywołane wyżej przepisy oraz orzecznictwo należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie brak jest podstaw do uznania Wnioskodawcy – w związku ze sprzedażą działek – za podatnika podatku od towarów i usług, prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie handlu nieruchomościami.

Powyższe wynika z faktu, że działki, o których mowa we wniosku, nie zostały nabyte przez Zainteresowanego z zamiarem ich dalszej odsprzedaży. Wnioskodawca nabył przedmiotowe działki gruntu w drodze dziedziczenia, nie będąc czynnym podatnikiem podatku VAT. Grunt, od momentu nabycia, był „utrzymywany w dobrej kulturze rolnej” i nie był wykorzystywany w działalności gospodarczej, ani też w działalności rolniczej, raz w roku był koszony przez ojca Zainteresowanego. Współwłaściciele podzielonego gruntu w żaden sposób nie udostępniali, nie udostępniają i nie przewidują udostępniania go w przyszłości. Zainteresowany poniósł jedynie nakłady związane z geodezyjnym wydzieleniem działek. Żadnych innych nakładów nie ponosił i nie przewiduje. Do tej pory nie podejmowano również działań marketingowych. Zainteresowany nie wyklucza w przyszłości ogłoszeń w sieci internetowej, jednakże najbardziej liczy na intensywną sprzedaż, która będzie wynikała z niskiej ceny działek. Wnioskodawca nie wnioskował o objęcie przedmiotowego gruntu miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, nie wnioskował również dla wydzielonych działek o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu. Warunki zabudowy dla działek, które będą sprzedawane, będą sprawą przyszłego nabywcy i nie będą interesowały sprzedających. Zatem, pomimo, że Zainteresowany wystąpił o podział nieruchomości gruntowej na mniejsze działki i nie wyklucza w przyszłości ogłoszeń w sieci internetowej, planowanych transakcji nie można uznać za działania zbliżone do tych, jakie podejmują podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, lecz za działania związane z zarządem majątkiem prywatnym.

W niniejszej sprawie brak jest zatem przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia opisanych działek, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Nie wystąpił bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że sprzedaż wskazanych we wniosku działek wypełni przesłanki działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie podjął takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Zainteresowany nie podejmował żadnych czynności zmierzających do podniesienia wartości gruntu (jak w szczególności: uzbrojenie terenu w przyłącza do sieci wodnej, gazowej lub/i elektrycznej; ogrodzenie; utwardzenie dróg wewnętrznych, wystąpienie o decyzje o warunkach zabudowy). Działania podejmowane przez Wnioskodawcę należą zatem do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Zainteresowany, sprzedając przedmiotowe działki, będzie korzystał z przysługującego Mu prawa do rozporządzania majątkiem własnym, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego należy uznać, że Wnioskodawca, dokonując sprzedaży ww. działek, będzie korzystał z przysługującego prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Zainteresowanego cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie sprzedaży wskazanych działek, a ich dostawę, cech czynności podlegającej opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz okoliczności analizowanej sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku uiszczenia podatku VAT z tytułu odpłatnego zbycia wydzielonych działek, gdyż wskazana transakcja nie będzie stanowiła działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Tym samym, Zainteresowany z tego tytułu nie wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy podkreślić, że stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

W kwestii skutków prawnych, jakie wywołuje interpretacja indywidualna wydana dla Zainteresowanego, należy stwierdzić, że w myśl art. 14b § 1 ww. ustawy, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Mając na uwadze, że wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego został złożony przez Pana D - jednego ze współwłaścicieli przedmiotowego gruntu, zaznacza się, że interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla pozostałych współwłaścicieli (tj. ojca i siostry Wnioskodawcy).

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.