Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1061-IPTPB1.4511.15.2017.1.KU
z 31 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 9 stycznia 2017 r. (data wpływu 13 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 stycznia 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie handlu samochodami. Z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. W znacznej części działalność Wnioskodawcy polega na wyszukiwaniu i nabywaniu samochodów poza granicami Polski, w szczególności w Niemczech, sprowadzaniu ich na terytorium Polski i dokonywaniu ich odsprzedaży. Samochody nabywane są od zagranicznych osób fizycznych lub spółek, mających miejsce zamieszkania lub siedzibę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i prowadzących poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalność gospodarczą. Podmioty te, nie prowadzą działalności na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, nie są zarejestrowane w żadnych rejestrach prowadzonych na podstawie polskich przepisów prawa, ani nie złożyły wniosku o wpis do takich rejestrów. Najczęściej wszystkie czynności składające się na transakcję nabycia samochodu dokonywane są w trakcie jednego spotkania. Wnioskodawca (lub upoważniona przez Niego osoba) przyjeżdża na plac, na którym oferowane są samochody, dokonuje sprawdzenia stanu technicznego interesującego Go samochodu i negocjuje cenę. Cena samochodu przekracza równowartość 15 000 zł.

W przypadku gdy dochodzi do transakcji, Wnioskodawca podpisuje umowę i dokonuje płatności, zgodnie z wymogami sprzedającego, tj. za pośrednictwem rachunku płatniczego na rachunek bankowy podmiotu trzeciego wskazanego przez zbywcę samochodu. Po dokonaniu zapłaty Wnioskodawca otrzymuje samochód i wraca do Polski.

Wydatki na nabycie samochodów są przez Wnioskodawcę ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i nie zostały wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r., wydatki na nabycie samochodów ponoszone w sposób zaprezentowany w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, czy może zastosowanie znajdzie wyłączenie określone w art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, do wydatków na nabycie samochodów ponoszonych gotówką w sposób zaprezentowany w opisie zdarzenia przyszłego wyłączenie określone w art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej zwanej: u.p.d.o.f.) nie będzie miało zastosowania, a zatem Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z treści art. 22p ust. 1 u.p.d.o.f., obowiązującego od 1 stycznia 2017 r. wynika jednak, że podatnicy prowadzący działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1829 i 1948, dalej zwanej: u.s.d.g.) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Z kolei, art. 22 ust. 1 u.s.d.g. przewiduje, że dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł (…).
   
   

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika ograniczenie w zakresie możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji z innym przedsiębiorcą o wartości przekraczającej 15 000 zł, jest dokonywana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

W opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawca wskazał, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywa samochody poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej, od podmiotów prowadzących działalność gospodarczą wyłącznie poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Najczęściej wszystkie czynności składające się na transakcję nabycia samochodu dokonywane są w trakcie jednego spotkania. Wnioskodawca (lub upoważniona przez Niego osoba) przyjeżdża na plac, na którym oferowane są samochody i negocjuje cenę. Cena samochodu przekracza równowartość 15 000 zł. W przypadku, gdy dochodzi do transakcji, Wnioskodawca podpisuje umowę i dokonuje płatności, zgodnie z wymogami sprzedającego, tj. za pośrednictwem rachunku płatniczego na rachunek bankowy podmiotu trzeciego wskazanego przez zbywcę samochodu. Po dokonaniu zapłaty Wnioskodawca otrzymuje samochód i wraca do Polski.

Wnioskodawca mając na uwadze przepisy art. 22 ust. 1 u.s.d.g. i art. 22p ust. 1 u.p.d.o.f. stwierdza, że w opisanej sytuacji wyłącznie określone w art. 22p ust. 1 u.p.d.o.f. nie znajduje zastosowania. Wnioskodawca dokonuje bowiem płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego, a więc w zgodzie z art. 22 ust. 1 u.s.d.g., bez względu na to, czy płatność dokonana została bezpośrednio na rzecz zbywcy samochodu, czy na rzecz wskazanego przez Niego pomiotu trzeciego. Jednocześnie, Wnioskodawca wskazał, że wydatki na nabycie samochodów są przez Niego ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i nie zostały wymienione w art. 23 u.p.d.o.f. uznaje więc zatem, że ma prawo do uwzględnienia ponoszonych wydatków w kosztach uzyskania przychodów.

Według Wnioskodawcy, w świetle zaprezentowanej argumentacji, Jego stanowisko należy uznać za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W myśl art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który wszedł w życie z dniem 1 stycznia 2017 r., podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1829) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Natomiast w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (w treści obowiązującej od 1 stycznia 2017 r.), dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku, gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Z powyższego wynika, że obowiązujący od 1 stycznia 2017 r. przepis art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku ze znowelizowaną treścią art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej wskazuje, że podatnicy nie będą mogli zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatków przekraczających kwotę 15 000 zł, w stosunku do których płatność następować będzie z pominięciem rachunku płatniczego. Ustawodawca w uzasadnieniu do nowelizacji jednoznacznie wskazał, że proponuje się wprowadzenie do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zmian, które mają na celu ograniczenie zjawiska dokonywania płatności z pominięciem rachunku płatniczego.

Zestawienie tych dwóch przepisów prowadzi do wniosku, że w przypadku każdej transakcji o wartości przekraczającej 15 000 zł istnieje obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego, przy czym naruszenie tego obowiązku, a więc dokonanie płatności w całości lub w części z pominięciem takiego rachunku oznacza brak możliwości zaliczenia kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca tej transakcji została dokonana z pominięciem rachunku płatniczego. Przepisy nie wyłączają zatem z kosztów jedynie nadwyżki płatności ponad wartość 15 000 zł, lecz każdą płatność (bez względu na jej wartość – kwotę) dokonaną z pominięciem rachunku bankowego, jeżeli jest dokonywana w ramach transakcji o wartości przekraczającej 15 000 zł.

Ponieważ adresatem normy prawnej jest przedsiębiorca dokonujący i przyjmujący płatności związane z działalnością gospodarczą, w pierwszej kolejności należałoby sięgnąć do definicji działalności gospodarczej i przedsiębiorcy zawartych w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną – wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą.

Zgodnie z art. 5 pkt 3 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, użyte w ustawie określenie przedsiębiorca zagraniczny – oznacza osobę zagraniczną wykonującą działalność gospodarczą za granicą oraz obywatela polskiego wykonującego działalność gospodarczą za granicą.

Jak z powyższego wynika przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną posiadająca wynikającą z przepisów prawnych zdolność prawną („ułomne osoby prawne”) wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej posługuje się wielokrotnie pojęciem przedsiębiorcy – należy tutaj wskazać na powołane powyżej pojęcie przedsiębiorcy zagranicznego prowadzącego działalność gospodarczą, ale także na pojęcia oddziału przedsiębiorcy zagranicznego, przedsiębiorcy zawieszającego działalność. W tych wszystkich sytuacjach jest to zatem podmiot, który został zdefiniowany w art. 4 cyt. ustawy.

Odnosząc się zatem do przedstawionych okoliczności oraz wydatków, w pierwszej kolejności wskazać trzeba, że art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się do tych transakcji, których drugą stroną jest inny przedsiębiorca, co wynika wprost z art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Chodzi tu zatem o umowę zawieraną pomiędzy przedsiębiorcami wykonującymi działalność gospodarczą.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu samochodami. W znacznej części działalność Wnioskodawcy polega na wyszukiwaniu i nabywaniu samochodów poza granicami Polski, w szczególności w Niemczech, sprowadzaniu ich na terytorium Polski i dokonywaniu ich odsprzedaży. Samochody nabywane są od zagranicznych osób fizycznych lub spółek, mających miejsce zamieszkania lub siedzibę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i prowadzących poza terytorium rzeczypospolitej Polskiej działalność gospodarczą. Najczęściej wszystkie czynności składające się na transakcję nabycia samochodu dokonywane są w trakcie jednego spotkania. W przypadku, gdy dochodzi do transakcji, Wnioskodawca podpisuje umowę i dokonuje płatności, zgodnie z wymogami sprzedającego, tj. za pośrednictwem rachunku płatniczego na rachunek bankowy podmiotu trzeciego wskazanego przez zbywcę samochodu. Po dokonaniu zapłaty Wnioskodawca otrzymuje samochód i wraca do Polski.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że dokonując zakupu samochodów osobowych poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej o wartości przewyższającej 15 000 zł i dokonując zapłaty za zakupione samochody, zgodnie z wymogami sprzedającego, tj. za pośrednictwem rachunku płatniczego osoby trzeciej wskazanej przez sprzedającego, stosownie do postanowień przepisu art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej, pod warunkiem poprawnego udokumentowania poniesionych wydatków.

Końcowo wskazać należy, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności w ramach przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego, gdyż w trybie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), nie ma możliwości jego modyfikowania, czy też prowadzenia postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych prowadzonego na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, nie jest ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Wobec powyższego, wydając niniejszą interpretację nie dokonano oceny, czy w świetle innych przepisów (np. Kodeksu cywilnego - niebędących przepisami prawa podatkowego) transakcja przeprowadzana w sposób opisany przez Wnioskodawcę przy wykorzystaniu rachunku bankowego osoby trzeciej niebędącej stroną umowy sprzedaży jest poprawna.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.