Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPB-2-1.4515.26.2017.2.PM
z 31 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r., poz. 1948, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 16 stycznia 2017 r. (data wpływu – 24 lutego 2017 r.), uzupełnionym 23 marca 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych spłaty przez współkredytobiorcę kredytu hipotecznego zaciągniętego na zakup nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lutego 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych spłaty przez współkredytobiorcę kredytu hipotecznego zaciągniętego na zakup nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W grudniu 2016 r. doszło do podpisania umowy rezerwacyjnej domu w B., następnie w styczniu 2017 r., doszło do podpisania umowy deweloperskiej u notariusza. Wszystkie powyższe dokumenty widnieją wyłącznie na osobę Wnioskodawczyni. Kredyt hipoteczny, który zostanie podpisany w styczniu 2017 r., będzie zarówno na Wnioskodawczynię jak i na jej partnera (konkubenta). Od lutego 2017 r. rozpocznie się okres spłacania kredytu. Okres spłaty – 20 lat. Dom, który zostaje zakupiony budowany jest przez dewelopera i w styczniu 2018 r. zostanie podpisany akt własności także wyłącznie na osobę Wnioskodawczyni – będzie ona jedynym właścicielem nieruchomości.

Z uzupełnienia wniosku, które wpłynęło do Organu 23 lutego 2017 r. wynika, m.in. że:

• współkredytobiorca nie zwalnia Wnioskodawczyni z długu, Wnioskodawczyni spłacać będzie wraz ze współkredytobiorcą kredyt solidarnie ze swoich własnych zobowiązań w stosunku do banku;
• nie dojdzie do zawarcia żadnego rodzaju umowy między Wnioskodawczynią a współkredytobiorcą;
• między Wnioskodawczynią a współkredytobiorcą nie będzie dochodziło do rozliczeń ponieważ każde z nich będzie spłacało kredyt (oboje są zobligowani przenieść swoje wynagrodzenia na jeden rachunek bankowy z którego będą co miesiąc ściągane raty wraz odsetkami).
  
  

W związku z powyższym opisem zadano (po przeformułowaniu) następujące pytanie:

Czy ze względu na istnienie współkredytobiorcy, który wraz z Wnioskodawczynią będzie solidarnie spłacał zobowiązanie wobec banku, Wnioskodawczyni będzie otrzymywała darowiznę w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn?

Zdaniem Wnioskodawczyni, solidarne spłacanie przez współkredytobiorcę kredytu nie będzie w stosunku do Wnioskodawczyni darowizną w związku z czym nie wystąpi w takiej sytuacji podatek od spadków i darowizn. Współkredytobiorca jest zobligowany do spłaty rat na podstawie umowy kredytowej.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawczyni przywołała stanowiska zaprezentowane przez organy podatkowe w wydanych interpretacjach indywidualnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2016 r., poz. 205, ze zm.) podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

1. dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego;
2. darowizny, polecenia darczyńcy;
3. zasiedzenia;
4. nieodpłatnego zniesienia współwłasności;
5. zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;
6. nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.
   
   

Określony w zacytowanym przepisie przedmiot opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn wskazuje, że jest nim co do zasady nieodpłatne nabycie własności rzeczy i praw majątkowych, wyłącznie z tytułów w nim wymienionych. Istota ekonomiczna tego podatku tkwi więc w przyroście majątkowym podatnika, a konkretnie we wzbogaceniu podatnika na skutek przejęcia majątku pod tytułem darmym. Koncentruje się on nie tyle na prawnym akcie obrotu, co na będącym jego następstwem wzbogaceniu podatnika.

W myśl art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn, obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy obowiązek podatkowy powstaje – przy nabyciu w drodze darowizny – z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy – z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.

Dokonując oceny skutków prawnopodatkowych w podatku od spadków i darowizn należy mieć na względzie przedmiot opodatkowania tym podatkiem, którym jest nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych m.in. tytułem darowizny.

Ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera pojęcia „darowizna”, dlatego w tym zakresie należy stosować prawną definicję tego pojęcia unormowaną w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r., poz. 459).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Treść tego świadczenia określa umowa darowizny. W związku z tym, że darowizna ma charakter umowny, istotnym jej elementem jest także przyjęcie darowizny przez obdarowaną osobę.

Darowizna jest świadczeniem na rzecz obdarowanego pod tytułem darmym i dobrowolnym, przy czym nie wynika ani z żadnego stosunku zobowiązaniowego, ani też z ustawy. Ponadto, nie stanowią darowizny bezpłatne przysporzenia, m.in. w przypadku, gdy zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia wynika z umowy uregulowanej innymi przepisami kodeksu.

Jeżeli świadczenie dokonane jest na podstawie innego tytułu niż umowa darowizny – nie podlega podatkowi od spadków i darowizn.

Decydujące znaczenie dla dokonania tej oceny prawnopodatkowej ma zatem treść umowy wiążącej strony.

W myśl postanowień art. 366 § 1 Kodeksu cywilnego, kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). W myśl natomiast § 2 tego przepisu, aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela, wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że w grudniu 2016 r. doszło do podpisania umowy rezerwacyjnej domu w B., następnie w styczniu 2017 r., doszło do podpisania umowy deweloperskiej u notariusza. Wszystkie powyższe dokumenty widnieją wyłącznie na osobę Wnioskodawczyni. Kredyt hipoteczny, który zostanie podpisany w styczniu 2017 r., będzie zarówno na Wnioskodawczynię jak i na jej partnera (konkubenta). Od lutego 2017 r. rozpocznie się okres spłacania kredytu. Okres spłaty – 20 lat. Dom, który zostaje zakupiony budowany jest przez dewelopera i w styczniu 2018 r. zostanie podpisany akt własności także wyłącznie na osobę Wnioskodawczyni – będzie ona jedynym właścicielem nieruchomości. Współkredytobiorca nie zwalnia Wnioskodawczyni z długu. Wnioskodawczyni spłacać będzie wraz z współkredytobiorcą kredyt solidarnie ze swoich własnych zobowiązań w stosunku do banku. Między Wnioskodawczynią a współkredytobiorcą nie dojdzie do zawarcia żadnej umowy.

Jak z powyższego wynika w przedstawionym zdarzeniu przyszłym wystąpiły/wystąpią następujące czynności:

• zawarcie z bankiem umowy kredytu przez Wnioskodawczynię wspólnie z jej partnerem (konkubentem) i spłata rat kredytu przez współkredytobiorców zobowiązanych solidarnie do spłaty kredytu;
• zawarcie umowy sprzedaży – nabycie własności lokalu mieszkalnego przez Wnioskodawczynię.
  
  

Jak wskazano powyżej przedmiotem opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn jest nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych tytułem wymienionym w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Katalog tytułów nabycia wymieniony w tym przepisie ma charakter zamknięty, co oznacza, że nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych wyłącznie w drodze tych czynności prawnych może podlegać opodatkowaniu tym podatkiem.

W opisanym zdarzeniu przyszłym, źródłem spłaty rat kredytu przez Wnioskodawczynię i jej partnera jest umowa kredytu hipotecznego. Taka natomiast umowa stanowi odrębny od umowy darowizny stosunek zobowiązaniowy. Zatem spłaty kredytu przez obojga współkredytobiorców, tj. dłużników solidarnych z umowy kredytu, nie można zakwalifikować jako darowizny. Oznacza to, że powyższe nie skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego określonego w ustawie o podatku od spadków i darowizn u Wnioskodawczyni, która dokona zakupu lokalu mieszkalnego ze środków uzyskanych ze wspólnie zaciągniętego kredytu hipotecznego.

Mając powyższe na względzie oraz zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawczyni. Solidarna spłata przez Wnioskodawczynię i współkredytobiorcę – konkubenta (dłużników solidarnych) rat kredytu, choć przeznaczonego na nabycie lokalu mieszkalnego przez Wnioskodawczynię, nie przesądza o darowiźnie oraz powstaniu obowiązku podatkowego w podatku od spadków i darowizn dla Wnioskodawczyni.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.