2017.04.05 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1061-IPTPB1.4511.94.2017.1.DJD
z 5 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2017 r. (data wpływu 30 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu zapłaconej kary umownej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 stycznia 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadził działalność w ramach Spółki cywilnej. Udział wspólnika w zyskach i stratach Spółki wynosił 50%. Spółka posiadała środek trwały w postaci nieruchomości stanowiącej budynek usługowy. W dniu 1 czerwca 2015 r. Spółka zawarła umowę najmu budynku na czas nieokreślony.

Istotnymi elementami umowy najmu było:

określenie wartości miesięcznego czynszu należnego Wynajmującemu,
określenie wartości kary jaką będzie wynajmujący zobowiązany zapłacić najemcy – w razie dokonania przez wynajmującego wypowiedzenia lub odstąpienia od umowy w okresie 5 lat od jej zawarcia.

Ustalona kara w umowie miała charakter zabezpieczający Najemcę w zakresie poniesionych nakładów. Zapis w umowie gwarantował Najemcy uzyskanie finansowej rekompensaty za poniesione nakłady materialne, które pozostawały po rozwiązaniu umowy u Wynajmującego, za poniesione nakłady organizacyjne w celu tworzenia przedsiębiorstwa jak również inne, np. za utratę spodziewanych zysków. Po zawarciu umowy nastąpiło przekazanie budynku, a także opłacanie czynszów tytułem jego używania przez Najemcę. Należne czynsze były dokumentowane fakturami wystawianymi przez Wynajmującego i były podstawą wykazywania przychodów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, prowadzonej dla Spółki, której jednym ze wspólników był Wnioskodawca.

Po około roku obowiązywania umowy, wynajmująca budynek Spółka otrzymała ofertę odsprzedaży nieruchomości. Dotychczasowy Najemca, mimo przysługującego mu prawa pierwokupu – z prawa tego nie skorzystał. Spółka cywilna, występująca jako Wynajmujący dokonała formalnej sprzedaży posiadanego środka trwałego w dniu 4 października 2016 r. Własność nieruchomości została przekazana osobie trzeciej, a przed przeniesieniem własności Spółka wypowiedziała dotychczas obowiązującą umowę najmu. Poprzez złożenie wypowiedzenia powstało zobowiązanie Wynajmującego względem Najemcy sformułowane w umowie najmu o następującej treści (fragment umowy regulujący to zagadnienie, tj. par. 2 pkt 3 umowy): „Wynajmujący zobowiązuje się nie wypowiedzieć umowy i nie odstąpić od niej przez okres 5 lat od daty podpisania niniejszej umowy. W przypadku braku wywiązania się przez Wynajmującego z obowiązku, o którym mowa w zdaniu 1, czyli w razie rozwiązania umowy lub odstąpienia od umowy w całości lub w części przez Wynajmującego przed upływem 5 lat od daty podpisania umowy, Wynajmujący zobowiązany będzie do zapłaty na rzecz Najemcy kary umownej w wysokości 100 000 zł – w razie wypowiedzenia umowy lub odstąpienia od niej w całości lub w części w pierwszym roku obowiązywania umowy. Kwota kary umownej należnej Najemcy w razie wypowiedzenia umowy lub odstąpienia od niej w całości lub w części w kolejnych latach odpowiadać będzie kwocie 100 000 zł pomniejszonej o 10% za każdy kolejny rok trwania umowy”.

Wynajmujący – Spółka cywilna – spełniła ww. zobowiązanie przekazując kwotę 95 000 zł na rzecz Najemcy. Wskazana kwota 95 000 zł została ustalona z Najemcą i żadna ze stron nie kwestionuje jej wysokości. Wnioskodawca wskazał ponadto, że nowy nabywca nie był zainteresowany wynajęciem dotychczasowemu Najemcy kupionej nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zapłacona kwota przez Wynajmującego na rzecz Najemcy tytułem kary umownej za przedwczesne rozwiązanie umowy najmu stanowi koszt uzyskania przychodu w przypadku, gdy rozwiązanie tej umowy umożliwiło wynajmującemu sprzedaż nieruchomości, a tym samym uzyskanie przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako: „ustawa o PIT”) w sposób katalogowy wskazuje rodzaje wydatków niemieszczących się w kategorii kosztów uzyskania przychodu. W pkt 1 podpunkcie 19 niniejszego paragrafu ustawodawca wskazuje, że nie są kosztami uzyskania przychodu kary umowne jednakże z tytułu wad lub zwłoki.

Zdaniem Wnioskodawcy, zapłacona kara umowna nie mieści się w kategorii kary z tytułu wadliwej realizacji umowy najmu. Zapłacona kara jest wynikiem umówionej rekompensaty na wypadek skrócenia umowy w okresie 5 lat od jej zawarcia. Sprzedaż nieruchomości była uwarunkowana koniecznością rozwiązania umowy najmu przez Wynajmującego, a tym samym uzyskaniem przychodu. Zapłacona kara w kwocie 95 000 zł była także uzasadniona ekonomicznie, gdyż uzyskana cena brutto (wraz z podatkiem VAT) przy sprzedaży nieruchomości wyniosła 1 080 000 zł, co przekroczyło kilkukrotnie wartość kary.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zapłacona kara, związana ze skróceniem okresu umowy najmu nieruchomości, stanowi koszt uzyskania przychodu w przypadku, gdy nieruchomość po rozwiązaniu umowy najmu została sprzedana.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Art. 8 ust. 2 ww. ustawy, stanowi, że zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat oraz ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika,

jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

został właściwie udokumentowany,

nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, ponieważ o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu. Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

„celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”;

„zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”; natomiast

„zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób. Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. Związek ten może być bezpośredni lub pośredni. Koszty pośrednio związane z osiąganymi przychodami są to takie koszty, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia. Nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki podlegać odliczeniu od podstawy opodatkowania. Skoro ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to musi być on widoczny. Ponoszone koszty winny ten cel realizować lub co najmniej zakładać go jako realny. Zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Obowiązkiem podatnika jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu. Drugi z elementów zawarty w art. 22 ust. 1 ustawy stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą, ponoszony wydatek nie może być ujęty w zawartym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

W myśl powyższego należy stwierdzić, że z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Do kosztów podatkowych nie zalicza się sankcji cywilnoprawnych w formie kar umownych i odszkodowań z tytułów wymienionych w art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca kierował się w tym względzie zasadą, aby nie premiować działań sprzecznych z istotą umów, zagrożonych karami.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 19 powołanej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Istotą tego przepisu jest niezaliczanie do kosztów uzyskania przychodów kar umownych, związanych generalnie z wadami towarów lub usług bądź zwłoką w usuwaniu tych wad. Jeżeli jednak kara umowna przysługuje wierzycielowi z innego tytułu niż wyżej wymienione, może ona stanowić u płacącego koszt uzyskania przychodów, o ile spełniona będzie zasadnicza przesłanka wynikająca z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, warunkująca zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie, ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem (zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła) przychodów spoczywa na podatniku. To właśnie on musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności. Decydując się na poniesienie określonych wydatków musi sam dokonać oceny, czy wydatki, które poniósł mają na celu uzyskanie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, a następnie podjąć decyzję o ich ewentualnym zakwalifikowaniu do kosztów podatkowych.

Zauważyć należy, że zdefiniowanie celu osiągnięcia przychodu nie może być traktowane jedynie w kategoriach formalnych, ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w przywołanym przepisie art. 22 ust. 1 ww. ustawy nie wymaga wykazania, że konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu. Możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodów uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że poniesiony wydatek przysporzy mu spodziewanego przychodu lub przyczyni się do zabezpieczenia źródła przychodów.

W przedmiotowej sprawie istotna jest analiza poniesionego wydatku w postaci kary umownej i jej wpływu na powstanie przychodu, względnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu. Analiza ta nie byłaby pełna bez uwzględnienia, czy powstaniu tego kosztu towarzyszyło racjonalne działanie Wnioskodawcy. W kontekście racjonalności działań Wnioskodawcy należy zauważyć, iż koszty związane z działalnością gospodarczą oprócz tego, że muszą być wynikiem racjonalnego i celowego działania nie mogą obciążać budżetu skutkami zaniedbań powodujących zmniejszenie jego wpływów. Działalność gospodarcza podlega bowiem określonym regułom ekonomicznym i musi opierać się o zasadę racjonalności działań w dążeniu do realizacji postawionego celu.

Uregulowania dotyczące kar umownych oraz odszkodowań zawarte są w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380, z późn. zm.).

W myśl art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego, można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą w formie Spółki cywilnej w której posiadał 50% udziałów. Spółka posiadała środek trwały w postaci budynku usługowego, który był przedmiotem umowy najmu zawartej w dniu 1 czerwca 2015 r. na czas nieokreślony. Istotnymi warunkami tej umowy było określenie wartości miesięcznego czynszu należnego Spółce oraz określenie wartości kary jaką zapłaci Wynajmujący na rzecz Najemcy – w razie wypowiedzenia lub odstąpienia od umowy w okresie 5 lat od jej zawarcia. Zapis w umowie zabezpieczał Najemcę w zakresie poniesionych nakładów organizacyjnych w celu tworzenia przedsiębiorstwa jak również za utratę spodziewanych zysków i gwarantował Najemcy uzyskanie finansowej rekompensaty za poniesione nakłady materialne, które pozostawały po rozwiązaniu umowy u Wynajmującego. Wynajmujący zobowiązany został do zapłaty na rzecz Najemcy kary umownej w wysokości 100 000 zł – w razie wypowiedzenia umowy lub odstąpienia od niej w całości lub w części w pierwszym roku obowiązywania umowy. Kwota ta miała być pomniejszana o 10% za każdy kolejny rok trwania umowy. Po zawarciu umowy nastąpiło przekazanie budynku, a także opłacanie czynszów na podstawie wystawianych przez Spółkę faktur. Po około roku Spółka otrzymała ofertę odsprzedaży nieruchomości. Najemca, mimo przysługującego mu prawa pierwokupu z niego nie skorzystał, wobec tego Spółka złożyła wypowiedzenie obowiązującej między stronami umowy najmu. W dniu 4 października 2016 r. Spółka cywilna sprzedała posiadany budynek usługowy osobie trzeciej, a nowy nabywca nie był zainteresowany wynajęciem dotychczasowemu Najemcy kupionej nieruchomości. Spółka jako Wynajmujący zobowiązana została do zapłaty Najemcy kary wynikającej z umowy najmu, którą wypłaciła w kwocie ustalonej z Najemcą, tj. 95 000 zł.

Rozpoznanie konkretnego wydatku poniesionego przez Spółkę cywilną, w której Wnioskodawca był wspólnikiem, jako kosztu uzyskania przychodów, wymaga interpretacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które to przepisy regulują omawianą kwestię. W kontekście tych rozważań, stwierdzić należy, że z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że w celu uzyskania przez Spółkę przychodów racjonalnym działaniem była sprzedaż nieruchomości w postaci budynku usługowego i osiągnięcie z tego tytułu przychodu. Związane z tą sprzedażą wydatki poniesione na zapłatę kary za przedwczesne rozwiązanie umowy najmu nie mieszczą się w dyspozycji art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż zapłata kary nie jest związana z wyrównaniem jakiejkolwiek szkody z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. W przedmiotowej sprawie, cel poniesienia wydatku wskazany przez ustawodawcę w art. 22 ust. 1 powołanej ustawy, jako osiągnięcie przychodów podatkowych został uzyskany, gdyż poniesienie kary z tytułu rozwiązania umowy najmu związane było z otrzymaną ofertą sprzedaży wynajmowanej nieruchomości, a tym samym z uzyskaniem przez Wnioskodawcę przychodu ze sprzedaży tej nieruchomości w ramach prowadzonej w formie Spółki cywilnej działalności gospodarczej. Zatem, poniesione wydatki na zapłatę kary wynikającej z niedotrzymania warunków umowy najmu stanowi koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodów ze sprzedaży przedmiotowej nieruchomości w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i przytoczone przepisy prawa stwierdzić należy, że zapłacona przez Wynajmującego na rzecz Najemcy kwota kary umownej za przedwczesne rozwiązanie umowy najmu, która w konsekwencji miała na celu osiągnięcie przychodów ze sprzedaży nieruchomości stanowiącej budynek usługowy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy w części w jakiej partycypuje On w przychodach i kosztach Spółki cywilnej.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że stanowisko Wnioskodawcy zawarte we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego jest prawidłowe.

Podkreślić należy, że Organ podatkowy wydający niniejszą interpretację nie czynił sam żadnych ustaleń w zakresie okoliczności związanych z zapłatą kary umownej, przyjął jedynie argumenty podnoszone przez Wnioskodawcę bez weryfikowania ich. Nie można jednak wykluczyć, że naczelnik urzędu skarbowego prowadząc w przyszłości ewentualne postępowanie podatkowe, po przeanalizowaniu całokształtu zebranego materiału dowodowego będzie mógł poczynić ustalenia prowadzące go do odmiennych wniosków niż zawarte w niniejszej interpretacji. Zwłaszcza, że w świetle art. 14k i następnych ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), interpretacja indywidualna nie jest wiążąca dla rozstrzygającego sprawę podatkową naczelnika właściwego urzędu skarbowego, który może poczynić własne ustalenia w zakresie stanu faktycznego rozstrzyganej przez siebie sprawy.

Należy nadmienić, że zgodnie z przepisem art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Podatkowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem interpretacje indywidualne wydawane są na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. W związku z tym, zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawcy i nie ma zastosowania do pozostałych wspólników Spółki cywilnej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin